(18)

மாங்கல்யம் தந்துநானேனா மவ ஜீவன ஹேதுனா… கெட்டிமேளம் கெட்டிமேளம்…” ஐயரின் கம்பீர ஓசையைத் தொடர்ந்து நாதஸ்வரமும், மிருதங்கமும் பெரும்  ஓசையுடன் சத்தம் போட, மகிந்தன் இதங்கனையின் கழுத்தில் தாலியைக் கட்டினான். அடுத்து மணமக்களை எழும்புமாறு ஐயர் பணித்த அதே வேளை, வெளியே, க்றீச்… என்கிற ஓசையுடன் வந்து நின்றது ஒரு வாகனம்.

அதிலிருந்து வெளியே வந்தான் அவன். அவனைத் தொடர்ந்து இன்னும் இரண்டு பேர் இறங்க, அவர்களை ஒரு பொருட்டாகவே மதிக்காத அவன், அவிழ்ந்த மேல் கோட்டின் பொத்தான்களைப் பூட்டியவாறு எந்த அலட்டலும் இல்லாமல் திருமண மண்டபத்திற்குள் நுழைந்தான்.

அங்கே மணமேடையில் காதலித்து மணந்து கொண்டதற்கு ஆதாரமாக, பூரிப்புடன் இதங்கனையும் மகிந்தனும் கரங்களைப் பற்றியவாறு நின்றிருக்க, உள்ளே வந்தவனோ, அந்த மணமகளையே ஒரு வித தாபத்துடன் பார்த்துக்கொண்டிருந்தான். விழிகளோ அக்குவேறு ஆணிவேராக அவள் தேகத்தின் ஒவ்வொரு அங்குலத்தையும் இடம் விடாது ரசித்துக்கொண்டிருந்தன.

அவள் அழகாக இருந்தாள். மிக மிக அழகாக இருந்தாள். முடிவைத்துக் கட்டியதால் இடுப்புக்குக் கீழே தொங்கிய கூந்தல். மையிட்ட நீண்ட வில் புருவங்களுக்குக் கீழே தடித்த மையிட்ட நீண்ட விழிகள். மெல்லிய கூர் நாசியில் வைர மூக்குத்தி மினுமினுக்க உதட்டுச் சாயத்தால் வரைந்த செர்ரிப்பழ செழித்த உதடுகள். சங்குக் கழுத்து தாங்க முடியாத அளவுக்கு வைர அட்டியலோடு  பதக்கம் மினுமினுக்க, அதோடு இவனைப் பார்த்து விழிகளைச் சிமிட்டியது சற்று முன் கட்டப்பட்ட தாலி. அதைக் கண்டதும் இவனுடைய உதடுகள் மேலும் ஏளனத்தில் விரிய, கிண்டலுடன் அவளைத் தலை முதல் கால்வரை பார்த்தான். அடுத்த கணம் மணமக்களை நோக்கி முன்னேறியவன் பாய்ந்து மேடையில் ஏறி அடுத்து என்ன நடக்கிறது என்பதை மற்றவர்கள் உணர்வதற்குள்ளாகப் பின் பான்ட் பாக்கட்டில் செருகியிருந்த கைத்துப்பாக்கியை வெளியே எடுத்துச் சற்றும் யோசிக்காமல் மணமகனின் நெற்றிப்பொட்டில் தெளிவாய் குண்டை இறக்க, அது உள்ளே சென்று வெளியே பிறந்த அந்தக் கணத்தில் சிதறிய இரத்தத் துளி, அவனுக்குப் பின்னால் வந்துகொண்டிருந்த இதங்கனையின் முகத்திலும் தெளிக்க, அது கொடுத்த அதீத அதிர்ச்சியில் அவளுடைய இதயம் பலமாகத் துடிக்க, மூளையோ தன் செயற்பாட்டை இழந்து போக, அப்படியே துவண்டு மயங்கிச்  சரிந்தவளை மின்னல் விரைவுடன் நெருங்கித் தன் தோள்களில் ஏந்திக்கொண்டான் அந்த இராட்சதன். அந்த மயக்கத்திலும் தன்னை ஏந்தியவன் யார் என்று காண முயன்றாள் இதங்கனை.

அவனுடைய பரந்த தோள்களில் அவள் தொங்கும் போதே தெரிந்தது அது அரவன் என்று. ஐயோ…! இந்த இராட்சதனா மகிந்தனைக் கொன்றான்… கொன்று விட்டு இவளைத் தோளில் ஏந்தியிருக்கிறானே…. ஏன்? என்ன செய்யப் போகிறான்? அவனிடமிருந்து விடுபட முயன்றவளுக்கு அப்போதுதான் தெரிந்தது தான் மயக்கத்தில் இருக்கிறோம் என்று. மயக்கத்திலிருக்கும் போது அவனிடமிருந்து எப்படித் திமிறி விடுபடுவது… மயக்கம் தெளிந்ததும் விடுபடலாம் என்று சற்று நேரம் காத்திருக்க, அடுத்து அவளை ஒரு வண்டிக்குள் ஏற்றிய அரவன், உடனே தன் கோட்டைக் கழற்றி ஒரு பக்கமாகப் போட்டு விட்டு அவளை நோக்கிக் குனிந்தான்.

அவன் குனியும்போதே தெரிந்து போனது அவளை முத்தமிடப் போகிறான் என்று. கடவுளே… இந்த மயக்கம் ஏன் என்னும் தெளியவில்லை… தெளிந்தால்தானே அவனை உதறித் தள்ள முடியும்… சிரமப்பட்டு எழ முயல, அந்த அரவனின் கரங்கள் அவளை மீண்டும் படுக்கையில் தள்ளின.

வாகனத்தில் அல்லவா ஏற்றிவந்தான்.. .திடீர் என்று படுக்கை எங்கிருந்து வந்தது…? இப்போது அவள் எழுந்துவிட்டாளா இன்னும் மயக்கத்தில்தான் இருக்கிறாளா… முடிந்த வரை விழிகளைத் திறக்க முயன்றாள். ம்கூம் திறக்க முடியவில்லை. இப்போது அந்த அரவனின் கரங்கள், அவளுடைய இடை நோக்கிப் படற வேகமாக அவனுடைய கரங்களைப் பற்றித் தூக்கி எறிய முயன்றாள். சுத்தமாக முடியவில்லை. கரங்கள் அசைய மறுத்தன. அவள்தான் மயக்கத்தில் இருக்கிறாளே. எப்படி அசைப்பது… திணறும்போதே அந்த அரவன் அவளுடைய முகம் நோக்கிக் குனிய, அடுத்து என்ன நடக்கப் போகிறது என்பதைப் புரிந்துகொண்டவளாகப் பதறி அடித்து விழிகளைத் திறந்தாள் இதங்கனை.

மணமேடையைக் காணவில்லையே… இறந்த மகிந்தனையும் காணவில்லை.  தோளில் தூக்கிய அந்தக் கயவன் எங்கே. வியர்த்து விறுவிறுக்க முழுதாக விழிகளைத் திறந்தவளுக்கு, அப்போதுதான் தான் கண்டது கனவென்றே புரிந்தது.

கடவுளே… வெறும் கனவுதானா கண்டாள்… எத்தனை தத்ரூபமாக… உண்மை போலத் தெரிந்தது. சே… கனவில் கூடவா அவளை நிம்மதியாக இருக்க விடக் கூடாது? ஆத்திரத்துடன் அசைய முயன்றவளுக்கு உடல் முழுவதும் நெருப்பால் சுட்டதுபோல எரிந்தது. ஏன் இப்படி எரிகிறது? ஒரு வேளை அவள் இறந்து விட்டாளோ…? சீ… சீ… இறந்திருந்தால் எப்படி அவள் விழித்திருப்பாள்…? நிச்சயமாக அவள் இறக்கவில்லை…! வறண்டுபோன தொண்டையை உமிழ்நீர் கூட்டி விழுங்க முயன்றவளுக்கு உமிழ் நீர் கூடச் சுரக்க மறுத்தது.

காய்ந்த உதடுகளைத் தன் நாவால் ஈரப்படுத்த முயலக் கனவில் அந்த அரவன் உதடுகளை நோக்கி வந்தது நினைவுக்கு வந்தது. அவசரமாகத் தன் நாவை உள் இழுத்துக் கொண்டவளாக, அசைய முயன்றாள். கால்களை ஏனோ அசைக்கக் கூட முடியவில்லை.

உடல் அடித்துப் போட்டது போல வலித்தது. வாயைத் திறந்து யாரையும் அழைக்கலாம் என்று எண்ணியவளுக்கு அது கூட முடியாமல் தொண்டை வறண்டுபோய் அவளுடைய முயற்சிக்கு முட்டுக்கட்டை போட்டது.

மெதுவாகத் தலையைத் திருப்பி எங்கே இருக்கிறோம் என்பதை அறிய முயன்றாள். எதுவுமே பெரிதாகக் கண்களுக்குத் தட்டுப்படவில்லை. மறுபக்கம் தலையைத் திருப்பிப் பார்த்தாள்.

யார் அது? ஒரு உருவத்தின் பின்புறம் மங்கலாகத் தெரிய, அந்த உருவத்தைத் தெளிவாகப் பார்க்கவேண்டும் என்கிற அவசரத்தில் தன் விழிகளைத் தேய்த்துவிட, இடக் கரத்தைத் தூக்கினாள். அப்போதுதான் தன் இடது கரத்தில் ட்ரிப் ஏறிக்கொண்டிருப்பதே தெரிந்தது. வேகமாக அசைத்ததால் கரம் வலிக்க, மீண்டும் கரத்தைப் பழைய இடத்தில் வைத்தாள். கண்களை இருட்டிக்கொண்டு வந்தன. ஆழ மூச்செடுத்துத் தன்னைச் சமப்படுத்தியவளாகச் சோர்வுடன் விழிகளை நாலா பக்கமும் படரவிட்டாள்.

உயிரோடு இருப்பது ஓரளவு தெரிந்தாலும், நம்பமுடியவில்லை. மெல்ல மெல்ல முன்தினம் நடந்தது நினைவுக்கு வந்தது. அந்த அரவன் அவளைச் சுட்டானே… அப்படியானால் நிஜமாகவே இறந்துவிட்டாளா என்ன? சந்தேகத்தோடு மூச்செடுத்துப் பார்த்தாள். சுவாசம் உள்ளே செல்வது தெரிந்தது. அப்படியானால் அவள் உயிரோடுதானே இருக்கிறாள்.. அதை உறுதிப் படுத்தும் முகமாக எழ முயன்றாள். ம்கூம் சுத்தமாக முடியவில்லை. கண்களில் கண்ணீர் பெருகிக் கரையோரமாக வழிந்து செல்லத் தன் இயலாமையின் மீது ஆத்திரம் வரத் தலையைத் திருப்பிப் பார்த்தாள். இப்போது மங்கலாகத் தெரிந்த உருவும் இப்போது தெளிவாகத் தெரிந்தது. இவளுக்கு முதுகு காட்டியவாறு ஒரு மேசைக்கு முன்னால் அமர்ந்து எதையோ தட்டிக்கொண்டிருந்தது.

மெல்ல மெல்ல அந்த அகன்ற தோள்களைக் கண்டதுமே அது அரவன் என்பது புரிந்துபோயிற்று.

“நீ இன்னும் சாகவில்லையா?” என்றாள் ஆத்திரத்தோடு. என்னதான் குரலை உயர்த்த முயன்றும், அது முனங்கலுடன்தான் முடிந்தது.

அதுவரை முதுகு காட்டிக்கொண்டிருந்தவன், திரும்பிப் பார்த்தான். அவளிடமிருந்து அசைவு வருகிறது என்பதைப் புரிந்து கொண்டவனாய், எழுந்து இவளை நோக்கி வந்தான். அவளோ அவனைப் பார்க்கப் பிடிக்காதவளாகத் தன் தலையைத் திருப்ப, அவளருகே வந்தவன், அவளுக்கு இறங்கிக்கொண்டிருந்த ட்ரிப்பின் அளவைப் பார்த்தான். பின் அதை நிறுத்தி விட்டு, அவளுடைய கரத்தைப் பற்ற, இவளோ ஆத்திரத்தோடு கரத்தை விலக்க முயன்றாள்.

“டோன்ட் மூவ்…” என்று கடிந்தவன், அவள் புறங்கையில் ஏறியிருந்த அந்த ஊசியை இழுத்தெடுக்க முயல,

“ஏய்… என்ன செய்கிறாய்…?” என்று பதறியவளாகத் திரும்ப அவனோ ஒரு கரத்தால் அவளுடைய கரத்தினை அசையாதவாறு பற்றி மறு கரத்தால், ஊசியைக் கழற்றி எடுத்து இரத்தம் வராதிருக்க பிளாஸ்டரைப் போட்டு ஒட்டிவிட்டான்.

“இப்போது எப்படி இருக்கிறது…” என்றான் அமைதியாக. அவளோ அவனை எரிச்சலுடன் பார்த்து,

“எதற்குத் திரும்பவும் துப்பாக்கியால் சுடவா?” என்றாள் சுள்ளென்று. பின்,

“நீ இன்னும் சாகாமல் இருக்கிறாய் அல்லவா… அப்படியானால் நான் நிச்சயமாக நன்றாக இல்லை…” என்றாள் அந்த வலியிலும் பெரும் எரிச்சலோடு. அதைக் கேட்டதும், அவளைக் குனிந்து ஒரு மாதிரியாகப் பார்த்தவன்,

“நான் சுடவில்லை என்றால், இப்போது நீ உயிரோடு என் கூட பேசியிருக்க மாட்டாய்… அந்த நேரம் உன்னைக் காப்பாற்ற எனக்கு வேறு வழி தெரியவில்லை… அதுதான் காலில் சுட்டேன்…” என்று கூறத்தான், ஏன் கால் விண்ணென்று தெறிக்கிறது என்பது இப்போது புரிந்தது.

அழுகையும், கோபமும் பொங்க, அவனை வெறிக்க, அவனோ தன் தோள்களைக் குலுக்கி,

“நான் சொன்னேன்… நீதான் கேட்கவில்லை… அப்போதும் எச்சரித்தேன் அவர்கள் காவல்துறையைச் சேர்ந்தவர்கள் அல்ல, முட்டாள்தனமாக எதையும் செய்யாதே என்று… எங்கே…? நீதான் உன் நிலையிலேயே இல்லையே?” என்று அவன் கூற, இவளோ

“ஆமாமாம்… நீ பெரிய மகான்… தியாகி… நீ சொன்னதும் அப்படியே நம்பி கைக்கட்டி வாய் பொத்திக் கேட்டுக்கொண்டிருக்க. என்னை என்ன முட்டாள் என்று நினைத்தாயா? அடிக்கடி நீ ஒரு சமுகவிரோதி என்பதை மறந்துவிடுகிறாய் அரவன்…” என்று எரிச்சலோடு சொன்னவள், பின்,

“அவர்கள் காவல்துறையைச் சேர்ந்தவர்கள் அல்ல என்றால்…  யார் அவர்கள் ? எதற்காக உன்னைக் கொல்ல முயலவேண்டும்” என்று கேட்க, அவனோ,  தோள்கலைக் குலுக்கி

“யாராகவும் இருக்கலாம். சட்டவிரோத செயல்கள் செய்பவர்களுக்குக் காவல்துறை மட்டும்தான் எதிரியாக இருப்பார்கள் என்று நினைத்தாயா அங்கனை… என் செயல் பிடிக்காதவர்களும்  என்னைக் கொல்ல நினைக்கலாம்…” என்று அவன் கூற, சலிப்புடன் அவனை ஏறிட்டவளுக்கு அப்போதுதான் அவன் தோளைச் சுற்றிப் போட்டிருந்த கட்டு புலனுக்குத் தெரிந்தது. அதைக் கண்டதும், இவளையும் மீறி உள்ளே மகிழ்ச்சி பொங்க,

“உனக்கும் காயம் பட்டிருக்கிறதே… ஆனால் சாகாமல் திவ்வியமாக முன்னால் நிற்கிறாயே…” என்று சலிப்புடன் கூற, அவனோ அழகாய் சிரித்து,

“என்னைக் கொல்வது அத்தனை சுலபம் என்று நினைத்தாயா அங்கனை…ப்ச் ப்ச்… இறப்பாக இருந்தாலும் வாழ்வாக இருந்தாலும் அதை நான்தான்  முடிவு செய்யவேண்டும்…” என்றான் தெளிவாக.

“ம்… திரைப்படங்களுக்கு வசனம் எழுதப் போ அரவன்… நேர்மையாக உழைத்துச் சம்பாதிக்கலாம்… இப்படி யாரோ ஒருத்தனுக்குக் கையாளாக இருந்து உன் வாழ்க்கையை ஏன் சீரழிக்கிறாய்?” என்று இவள் கேட்க அப்போதும் புன்னகை வாடாமல்,

“இந்தத் தொழிலில் நான் சீரழிகிறேன் என்று யார் சொன்னார்கள்… உதாரணத்திற்கு, நீ நல்லவள்… மிக மிக நல்லவள்… நான் கெட்டவன்… மன்னிக்க முடியாத அளவுக்குக் கெட்டவன்.. இப்போது இங்கே சிரமப்படுவது தவிப்பது துடிப்பது யார்… நானா நீயா… ஆக.. இந்த நேர்மை, நியாயம், ப்ளா ப்ளா ப்ளா… வாழ்க்கைக்கு உதவும் என்று நினைக்கிறாயா? நீ அந்தளவுக்கு குழந்தையா என்ன?” என்று கிண்டலுடன் கேட்கப் பேச மொழியற்று வாயை அழுந்த மூடிக்கொண்டாள் இதங்கனை.

“இத்தனை பேரைச் சுலபமாகக் கொன்று குவிக்கிறாய். என்னை மட்டும் ஏன் உயிரோடு  விட்டு வைத்திருக்கிறாய் அரவன்… பேசாமல் என்னையும் கொன்றுவிடேன். இந்த சித்திரவதையிலிருந்து எனக்கு விடிவு கிடைக்கட்டும்…” என்றாள் அழுகையுடன். பின் குரல் கரகரக்க,

“எனக்கு என்ன நடந்தாலும் நான் வருந்தமாட்டேன். ஆனால்… அம்மா அப்பா பாலு… இவர்களை நினைக்கும் போதுதான்… மிகக் கஷ்டமாக இருக்கிறது அரவன்… அவர்கள் என்னைக் காணவில்லை என்று இப்போது பதறத் தொடங்கியிருப்பார்கள்…” என்றவள் ஏக்கத்தோடு அவனைப் பார்த்து,

“தயவு செய்து என்னை விட்டு விடேன்… உன்னைக் கெஞ்சிக் கேட்கிறேன் ப்ளீஸ்… சத்தியமாக யாரிடமும் எதுவும் சொல்ல மாட்டேன்…” நம்பு என்று வேண்ட, அவனோ, அவளை நோக்கிக் குனிந்தான்.  இவளோ பதட்டமாகி விழிகள் விரிய அவனைப் பார்த்தாள்.

இப்படித்தானே கனவிலும் முத்தமிட வந்தான். விழிகள் விரிய அவனை ஏறிட, இவனோ மேலும் நெருங்கி, முகத்தில் அங்கும் இங்கும் அலைந்து திரிந்த தலை முடிக் கற்றைகளைச் சுட்டுவிரலால் மெதுவாக ஒதுக்கி விட்டுப் புறங்கையால் சிவந்திருந்த கன்னங்களை மெதுவாக வருடிவிட, பயத்தில் துடித்த இதயத்தை சமாளிக்கும் வகை தெரியாது அவனை அச்சத்துடன் பார்த்தாள் இதங்கனை.

“உனக்கு உன் அம்மா அப்பாவிடம் போகவேண்டுமா?”

“ம் ம்” என்று பலமாகத் தலையை ஆட்ட, கன்னத்தில் வழிந்த கண்ணீரை எந்த உணர்ச்சியும் இல்லாமல் பார்த்தவன், பின் எழுந்து அங்கிருந்த இருக்கை ஒன்றை இழுத்து அவளுக்குப் பக்கத்தில் போட்டு, அதில் வாகாக அமர்ந்து காலுக்கு மேல் காலைப் போட்டவாறு,

“உன்னை விட்டுவிட மனம் எண்ணுகிறது…” என்றதும் இவளுடைய முகம் மகிழ்ச்சியில் பளிச்சென்று மலர்ந்தது. ஆனால் அந்த மகிழ்ச்சியை அடுத்த கணமே இல்லாததாக்கினான் அந்த அரவன்.

“ஆனால் அதற்கு மகிந்தன் வாய்ப்புக் கொடுக்கமாட்டான் போலத் தோன்றுகிறதே” என்றான் அடுத்து. இவளோ எரிச்சலுடன் அவனை வெறித்தாள்.

“என்ன உளறுகிறாய்? என்னை விடுவதற்கு ஏன் மகிந்தன் வாய்ப்புக் கொடுக்க மறுக்கிறான்…?”

“பின்னே… கொன்ஸ்டன்டைனைக் கொன்றால் உன்னை விடுவதாகக் கூறினேன், ஆனால் அவன்தான் மாட்டேன் என்றுவிட்டானே… அப்படியிருக்கையில் எப்படி உன்னை விடுவது…?” என்று இவன் கிண்டலாகக் கேட்க, அவனை எரிப்பது போலப் பார்த்தாள் இதங்கனை.

“உன்னைப் போல மகிந்தன் சுயநலவாதி என்று நினைத்தாயா… அவர் தன் உயிரை விட்டாலும் விடுவாரே தவிர, தன் தொழிலுக்கும், தன் மேலதிகாரிகளுக்கும் ஒருபோதும் துரோகம் செய்ய மாட்டார்… நாளாந்தம் உன் சுயநலத்திற்காக ஒவ்வொருத்தனாகக் கொன்று பிழைப்பு நடத்தும் உனக்கு இது எங்கே தெரியப் போகிறது?” என்று சுள்ளென்று விழ, அவனோ அதைக் கேட்டதும் இப்போது சற்றுக் குலுங்கி நகைத்து,

“அப்படியா…. ஆனால் காதலியை விட மேலதிகாரி முக்கியம் என்றால், உன் மீதிருக்கும் காதல் பொய்யென்றல்லவா தோறுகிது.” என்று கூற அப்போதும் அவள் மனம் மகிந்தனுக்காவே வாதாடியது.

“காதலி என்றால் தன் நாட்டுக்கும், தன் மீது நம்பிக்கை வைத்திருப்பவர்களுக்கும் துரோகம் செய்யவேண்டும் என்று ஏதாவது கட்டாயம் இருக்கிறதா என்ன?” என்றவளை உற்றுப் பார்த்தவன்,

“ம்… அதுவும் சரிதான்… ஆனால் ஒன்று மட்டும் எனக்குப் புரியவேயில்லை அங்கனை… அத்தனை நாட்டுப் பற்றிருக்கிறவன், எதற்காக நீ ஆளியுரவனைப் பற்றிக் கட்டுரை எழுதினதும் தடுத்து நிறுத்தினான்?” என்று வியந்தவன் போலக் கேட்க, அதிர்ச்சியுடன் அரவனை ஏறிட்டாள் இதங்கனை. அவள் கட்டுரை எழுதியது இவனுக்கு எப்படித் தெரியும்?

“நான்… நான்… அவனைப் பற்றிக் கட்டுரை எழுதினேன் என்று உனக்கு எப்படித் தெரியும்…” என்று அதிர, இப்போது காலுக்கு மேல் காலைப் போட்டு இருக்கையில் சாய்வாக அமர்ந்தவன், அவளை நையாண்டியாகப் பார்த்து,

“காக்கா வந்து சொன்னது அங்கனை…” என்றான்.

அப்போதுதான் இதங்கனைக்கு ஒன்று மட்டும் நன்றாகப் புரிந்தது. அவள் நினைத்தது போல, அவனுக்கு அவள் இன்றோ நேற்றோ தெரிந்தவள் அல்ல. ஆரம்பத்திலேயே இவளைப் பற்றி அக்கு வேறு ஆணிவேறாக தெரிந்து வைத்திருக்கிறான். இது தெரியாமல் முட்டாள்தனமாக அவனிடம் வந்து சிக்கியிருக்கிறாள். பதில் சொல்லத் திறானியற்று அவனை இமைக்காமல் பார்த்தாள் இதங்கனை.

அவளுடைய பார்வையிலிருந்த கேள்வியை உணர்ந்துகொண்டவனாக,

“ஆளியுரவனைப் பற்றி காவல்துறை விசாரிப்பது ஒன்றும் புதுமையில்லை…. ஒரு பத்திரிகை நிருபர் விசாரிப்பது… யோசிக்கவேண்டியது இல்லையா… நீ ஆளியுரவனை விசாரிக்கத் தொடங்கியதுமே உன்னைப் பற்றிய முழுத் தகவல்களும் எங்களுக்கு வந்துவிட்டன. ஆனால் வேடிக்கையைப் பார்த்தாயா, உன்னைப் போய் எப்போதோ விபத்தில் இறந்துபோன விந்தியா என்கிற ஒருத்தியின் பெயரில் என்னிடமே அனுப்பிவைத்தான் பார் மகிந்தன்… அவனுடைய புத்திசாலித்தனத்தை என்னால் மெச்சாமல் இருக்க முடியவில்லை….” என்று அவன் குலுங்கிச் சிரிக்க, இதங்கனைக்குப் பேச்சே வரவில்லை. அவளுக்கு என்ன சொல்வது என்றும் தெரியவில்லை.

அவர்கள் புத்திசாலிகளாகக் காய்களை நகர்த்துவதாக நினைத்தால், அவன் அல்லவா காய்களை நகர்த்தியிருக்கிறான். அன்று அவனாகவே அவளை ஏற்றிச் செல்ல வந்தபோது, இவள் சுதாரித்திருக்கவேண்டும். இவளைப் பற்றி அத்தனை தகவல்களும் அவன் தெரிந்து வைத்திருந்தபோது அப்போதே தப்பியிருக்கவேண்டும். ஆனால்… முட்டாள் போல… அவனுக்கு செக்மேட் வைக்க நினைத்தால், இவர்கள் எந்தப் பக்கமும் அசைய முடியாதவாறு அவனல்லவா செக் வைத்திருக்கிறான். இதிலிருந்து எப்படி மீண்டு வெளியேறுவது?  அதிர்வுடன் குழம்பி நின்றவளுக்கு அதிர்ச்சியில் அழுகை வேறு வர மறுத்தது. அவனோ,

“நல்ல வேளை இடையில் அந்தக் கட்டுரை எழுதுவதை நிறுத்தினாய்… ஒரு வேளை நீ தொடர்ந்திருந்தால்…” அவன் முடிக்கவில்லை, சுயத்திற்கு வந்தவளாய், ஆத்திரத்துடன் அவனைப் பார்த்து,

“தப்பு. நான் அந்த அறிக்கையை இடையில் நிறுத்தியிருக்கக் கூடாது. இன்று எனக்கு இப்படி ஒரு நிலை வரும் என்று அப்போதே தெரிந்திருந்தால், மகிந்தனின் பேச்சைக் கூடக் கேட்காமல், அந்தக் கட்டுரையை முழுவதுமாக முடித்துப் பத்திரிகையில் போட்டிருப்பேன்.  இத்தனை தூரம் நீயும் அந்த ஆளியுரவனும் வளர்ந்திருக்க மாட்டீர்கள்…” என்று சீற, அவனோ,

“அப்படியா…?” என்றான். பின்பு அவளை உற்றுப் பார்த்து,

“அப்படியே நீ பத்திரிகையில் போட்டாலும், உன் கட்டுரை எந்தளவுக்குப் பிரசுரிக்கப்படும் என்று நினைக்கிறாய் அங்கனை? அப்படியே பிரசுரித்தாலும் அது எங்களைப் பாதிக்கும் என்று நினைக்கிறாயா? உனக்கொன்று தெரியுமா? நல்லவர்களுக்குப் பின் நான்கு பேர்தான் நிற்பார்கள்… கெட்டவர்களுக்குப் பின்னால் நாலாயிரம் பேர்… உன்னால் மட்டுமில்லை, எந்தக் கொம்பனாலும் எங்களை அசைக்க முடியாது…” என்று அவன் கூற,

“இதெற்கெல்லாம் வட்டியும் முதலுமாகத் தண்டனை அனுபவிப்பீர்கள் அரவன்… அப்போது தெரியும்…” என்று கூற, அவனோ மெல்லியதாக நனைத்து விட்டு, இருக்கையை விட்டு எழுந்து,

“சரி… ஓய்வெடு… அடுத்து எப்படித் தப்புவது என்று யோசிக்க சக்தி வேண்டும் இல்லையா.” என்றவன் அவ்விடத்தை  விட்டு விலக முயன்றான்.

“தப்புவேன் அரவன்… நிச்சயமாகத் தப்புவேன்… என் உயிர் இந்த உடலில் இருக்கும் கடைசி விநாடி வரை, உன்னிடமிருந்து தப்ப முயற்சிசெய்துகொண்டே இருப்பேன்…” என்று அவள் சூள் உரைக்க,

“வாழ்த்துக்கள் அங்கனை… இப்போது தூங்கு…” என்று  விட்டு வெளியேற இவள்தான் சோர்ந்து போனாள்.

என்னதான் சவாலாகப் பேசினாலும், எல்லாமே கைமீறிப் போன உணர்வில் மனம் சோர்ந்து போனது. அதன் விளைவு கண்ணீர் பொங்கியது. எந்த இக்கட்டாக இருந்தாலும் சோர்ந்துவிடக் கூடாது என்பது அன்னை கற்பித்த பாடம்தான். ஆனால் அதைச் செயற்படுத்த எத்தனை திண்டாடவேண்டி இருக்கிறது.

ஏனோ தாயின் நினைவு பூதாகரமாக அவளைத் தாக்கியது. தாயின் மடியில் தலை வைத்துப் படுத்து ஒரு மூச்சு அழவேண்டும் என்கிற ஏக்கம் பிறந்தது. தந்தையின் தோளில் சாய்ந்து சலுகை கொண்டாட ஏக்கம் பிறந்தது. பாலுவோடு யுத்தம் செய்ய மனம் வேண்டியது. இனி என்ன நடக்கும். நிச்சயமாக அவளை உயிரோடு விடமாட்டார்கள். இத்தனை தெரிந்து வைத்த பின்னும் அவளை சும்மா விட, அரவனுக்குப் பைத்தியமா என்ன? கடவுளே.. இதிலிருந்து எப்படித் தப்பிக்கப் போகிறாள். புரியாத குழப்பத்துடன் விழிகளை மூடினாள் இதங்கைன. இதயமோ பயத்தில் படு வேகமாகத் துடிக்கத் தொடங்கியது.