(32)

வெளியே வந்த அபயவிதுலனுக்கு அனைத்தும் சூனியமான உணர்வு. அவனுடைய எதிர்காலம் இனி எப்படி இருக்கப் போகிறது. அதுவும் மிளிர்மிருதை இல்லாமல்… அவனால் வாழ முடியுமா? ஆனால் எந்த முகத்தை வைத்து அவளுடன் பேசுவான்.

மனம் போன போக்கில் காரைக் கொண்டு சென்றவனுக்கு வீட்டிற்குப் போகும் எண்ணமே இருக்கவில்லை. போய்த்தான் என்ன லாபம். அவள் வெறுப்பைத் தாங்க வேண்டுமே…” என்று எண்ணியவனுக்கு இன்னும் ஒரு நாள் மட்டும்தானே. நாளை மாலை அவள் சென்று விடுவாள். அதன் பின் அவன் முகத்தை அவளும், அவள் முகத்தை அவனும் பார்க்க வேண்டிய அவசியம் நிச்சயமாக வராது.

இனியாவது அவள் சந்தோஷமாக இருக்கட்டும். அவனில்லாமல் அவளால் நிச்சயமாகச் சந்தோஷமாக இருக்க முடியாதுதான்.. அவனுடைய எரிக்கும் நினைவுகள் அவளைத் துடிக்கச் செய்யும்தான். ஆனால் காலம் அந்த வடுவை ஆற்றாதா? அவன் செய்த மாபாதகத்தை மறந்தவளால், இதையும் மறக்க முடியாதா என்ன? மறந்து விடுவாள்… கூடவே அவளுக்குத் துணையாகக் குழந்தைகள் இருக்கிறார்களே. அவர்களுக்காகவாவது அவள் தன்னைத் திடப்படுத்திப் புதிய வாழ்வை அமைத்துக் கொள்வாள். கட்டிய கணவனும், பெற்ற தந்தையும் துரோகம் செய்த போதே அத்தனையையும் தூக்கி எறிந்துவிட்டுத் தனியாளாக ஜெயித்தவள். இப்போதும் ஜெயிப்பாள். ஆனால் அவளில்லாத இவனுடையதான வாழ்க்கையைத்தான் எண்ணிப் பார்க்க முடியவில்லை.

அதை நினைக்கும்போதே உயிர் பிரிந்துவிடும் தவிப்பு ஏற்பட்டது. போவதாக இருந்தாலும் குழந்தைகளை அழைத்துக்கொண்டு போய்விடுவாளே… அவர்களைப் பார்க்காமல் அவன் எப்படி இருக்கப் போகிறான். சோர்வுடன், தன்னுடைய விருந்தினர் வீட்டிற்குப் போனவனுக்கு உலகமே தன்னைப் பார்த்துச் சிரிப்பது போலத் தோன்றியது.

அதற்கு மேல் முடியாதவனாக, அங்கிருந்த கபேர்டைத் திறக்க, அதில் உயர்ரக மதுபானங்கள் அடுக்கப்பட்டிருந்தன.

அதில் ஒன்றை எடுத்தவன், எதையும் யோசிக்காமல் கடகடவென்று வாயில் கொட்டினான். கிட்டத்தட்ட ஆறு வருடங்களுக்கு முன்பு அதைத் தொடுவதைத் தவிர்த்திருந்தவனுக்கு இப்போது அதுவே துணையாகியது.

படுக்கையில் வந்து விழுந்தவன் விழிகளை மூட, அன்று ஜேர்மனியில் நடந்தது நிழலாய் மனதில் ஓட,

“நோ…” என்று கத்தியவாறு எழுந்தவனுக்கு உலகத்தை எரிக்கும் ஆத்திரமும் வெறுப்பும் தோன்றியது. அவனுக்கு எதுவுமே செய்யப் பிடிக்கவில்லை.

மறுநாள் வேலைக்குச் செல்வதைத் தவிர்த்தான். தன் அறையிலேயே கிடந்தான். மீண்டும் குடிக்க வெறுப்பாக இருந்தது. ஏன் என்றால் அது மிளிர்மிருதைக்குப் பிடிக்காது.

அவனுடைய விழிகள் மட்டும் நேரத்தை வெறித்துப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தன. இதோ தயாராகி இருப்பாள்… இப்போது அவளுக்காக வாகனம் வந்திருக்கும். இப்போது வாகனத்தில் ஏறியிருப்பார்கள். இதோ விமான நிலையம் சென்றிருப்பார்கள்…’ என்று ஒவ்வொரு நிமிடத்தையும் அவன் கணக்குப்போட்டுக்கொண்டிருக்க, அவனுடன் சேர்ந்து அவன் உயிரும் கூடவே செல்வது போன்ற பிரமை தோன்றியது.

ஐந்து மணி கடக்க, இப்போது அவளுடைய விமானம் ஆகாயம் நோக்கிச் சென்றிருக்கும். இனி ஜென்மத்திற்கும், அவளைப் பார்க்கப் போவதில்லை. இனி அவனுடைய வாழ்க்கை தனிமையிலேயே கழிந்து விடும்.

மெதுவாகப் படுக்கையிலிருந்து எழுந்தமர்ந்தவனுக்கு, வீட்டிற்குச் சென்று அவள் விட்டுச் சென்ற சுவாசத்தையாவது சுவாசிக்கவேண்டும் என்கிற பேராசை தோன்றியது. அவள் படுத்த படுக்கையில் விழுந்து, கதறவேண்டும் என்கிற வெறி தோன்றியது. எழுந்தவன் தொப்பென்று மீண்டும் படுக்கையில் அமர்ந்தான்.

அங்கே போனால் அவளில்லாத வெறுமையான வீடு அவனை வரவேற்குமே. அவள் இருந்தால்தானே அது வீடு. இல்லையென்றால் வெறும் கட்டிடமாயிற்றே. அதை எப்படிப் போய்ப் பார்ப்பான்? மீண்டும் படுக்கையில் விழுந்தவன் எத்தனை நேரமாக அப்படியே கிடந்தானோ தெரியாது. அவனுடைய மனம் பல விதத்தில் பட்டிமன்றம் நடத்தி, கடைசியில் வீட்டிற்குச் சென்று அவள் சுகந்தத்தையாவது நுகரவேண்டியதுதான் என்கிற ஏக்கத்துடன் எழுந்தான்.

வெளியே மைனஸ் இருபதுக்கும் குறைந்த வெப்பநிலை. ஆனாலும் ஜக்கட் போடவேண்டும் என்று அவனுக்குத் தோன்றவில்லை. வெளியே வந்தபோது, அந்தக் குளிர் அவனை ஒன்றும் செய்யவில்லை. உலைக்களமாக்கக் கொதித்த மனதிற்கு முன்னால் அந்தக் குளிர் கூடத் தோற்றுத்தான் போனது.

தைரியமாக வீட்டிற்கு வந்துவிட்டான். ஆனால், உள்ளே சென்று பார்க்கத்தான் அவனுக்குத் தைரியம் வரவில்லை.

அப்படியே வண்டியை எடுத்துக்கொண்டு சென்றுவிடலாம் என்று எண்ணியவனுக்கு, மனம் கேட்கவில்லை. ஒரு முறை உள்ளே சென்று அவள் அறையையாவது பார்த்துவிட்டுச் செல்லலாம் என்று சோர்வுடன் காரை விட்டு இறங்கியவன், மெதுவாக நடந்தான். ஒவ்வொரு அடி எடுத்து வைக்கும் போதும் கால்களின் பலவீனத்தை அவன் நன்கு உணர்ந்து கொண்டான். கூடவே, மிளிர்மிருதையின் நினைவுகள் அவனை ஆட்டிப் படைத்தன.

அன்று இந்தக் குளிரிலும் மெல்லிய ஆடையுடன் ஓடி வந்தது நினைவுக்கு வர அந்த நிலையிலும், வேதனையை மீறி உதடுகள் புன்னகையில் மலர்ந்தன.

காலை எழுந்ததும் முதுகில் தொங்கும் அவன் தேவதையை இனி எங்கே சென்று தேடுவான். அவளுக்குக் காலையில் தேநீர் வார்த்துக் கொடுக்காவிட்டால் இவனுக்குப் பத்திய படாதே. இனி வாழ்வில் எப்போதும் அந்த வரம் கிடையாதே. கூடவே கதவைத் திறந்ததும் ஓடிவந்து தன் மீது பாயும் குழந்தைகளின் நினைவு வர, உடைந்து போனான் அபயவிதுலன்.

தன்னவளின் நினைவில் மெல்லியதாக மலர்ந்த உதடுகள், இப்போது பெரும் வலியில் நடுங்கத் தொடங்கின. விழிகளிலிருந்து கண்ணீர் சட்டென்று விழத் தொடங்க, அவசரமாக அதைத் துடைத்து விட்டவன், வீட்டிற்கு முன்னால் வந்து நின்றான்.

மெதுவாகக் கதவைத் திறக்க, அவனுடைய மனதைப் போல இருண்ட வீடே அவனை வரவேற்றது.

அவன் மனைவி இருந்தால் வீடே சொர்க்கமாயிற்றே… ஆனால்… அவனுடைய கசடு கொண்ட நிழல் கூடப் படாத தொலைவுக்குச் சென்றுவிட்டாள்… உள்ளே நுழைந்தவனுக்கு ஓ வென்று வந்தது.

கடவுளே… அவள் இல்லாமல் எப்படி வாழப் போகிறான்… அப்போதே இதயம் தன் துடிப்பை நிறுத்திவிடும் போலப் படு வேகமாகத் துடிக்கத் தொடங்கியது. அவனுக்கு என்ன யோசிப்பது என்றே தெரியவில்லை.

எத்தனை பெரிய வரத்தைக் கடவுள் கொடுத்திருந்தான். ஆனால் அவன்… அத்தனையையும் முட்டாள் தனத்தால் இல்லாததாக்கிவிட்டானே…இனி அவர்களைப் பார்க்கும் வரம் ஒரு போதும் கிடைக்காதே, என்கிற நினைவு திரும்பத் திரும்ப வந்து அவனை வதைத்தது.

பெரும் வேதனையுடன் உள்ளே நுழைந்தவனுக்கு நெஞ்சை அடைத்துக் கொண்டு வந்தது. உயிரே பாரம் என்பது போலப் படிகளில் ஏறியவன், எப்போதும் போலக் குழந்தைகளின் அறையைத் திறந்து பார்த்தான். வெறுமையான கட்டில் அவனை வரவேற்கப் போகிறது என்கிற வலியுடன் கண்கள் நிறைந்த கண்ணீருடன் பார்த்தவனுக்குக் கண்களை முட்டிக்கொண்டு வந்தது.

முட்டிய கண்ணீர் கூட இரண்டு சிறிய உருவங்கள் படுத்திருப்பது போலக் காட்சி கொடுக்க, “சே…” என்று தன் கண்ணீரைத் துடைத்தவாறு கதவைப் பூட்டியவனுக்கு அப்போதுதான் எதுவோ உறைத்தது.

அவசரமாக மீண்டும் கதவைத் திறந்து பார்த்தான். அங்கே பங்க் பெட்டில் குழந்தைகள் சமத்தாக ஆழ்ந்து உறங்கிக்கொண்டிருந்தனர். அபயவிதுலனுக்குத் தன் கண்களையே நம்ப முடியவில்லை. வழிந்த கண்ணீரைத் துடைத்துத் துடைத்துப் பார்த்தான். காட்சிகள் மாறவில்லை. அவனுடைய குழந்தைகள் விடிவெள்ளியின் ஒளியில், ஆழ்ந்து உறங்கிக்கொண்டுதான் இருந்தனர். அவனால் அதை நம்பவே முடியவில்லை.

மீண்டும் விழிகளை இறுக மூடித் திறந்து பார்த்தான். அவன் கனவுலகில் இல்லை. ஓ மை காட்… அவன் குழந்தைகள் அங்கேயேதான் இருக்கிறார்களா… அதிகாலையில் வயிற்றிலும் மார்பிலும் புரளும் குழந்தைகளின் ஸ்பரிசம் கிடைக்காது என்று எண்ணித் தவித்தானே… அந்த வரம் தொலையாமல் அவன் கண் முன்னால்தான் இருக்கின்றனவா…? அபயவிதுலனுக்கு மகிழ்ச்சி எல்லையைக் கடந்து சென்றுவிடும் போல இருந்தது.

விரைந்து அவர்களை நெருங்கியவன், நடுங்கும் கரங்களால் கீழே படத்திருந்த ஆத்விகனின் உடலை வருடிப் பார்த்தான். அவன் கனவு காணவில்லை. அவன் குழந்தை, முழுதாகக் கட்டிலில் படுத்திருந்தான். எழும்பி மேலிருந்த படுக்கையில் கையை உயத்தி சாத்வீகனை வருடிப் பார்த்தான்.

அவனுடைய சொர்க்கங்கள் உறங்கிக்கொண்டுதான் இருக்கின்றன. அப்படியானால் மிளிர்மிருதை எங்கே. அவளை எண்ணிய மாத்திரத்தில், அது வரை ஆதிக்கம் செலுத்திய மகிழ்ச்சி பட்டென்று வடிந்து போனது.

கடவுளே, அப்படியானால், மிளிர்மிருதை குழந்தைகளை அவனோடு விட்டுவிட்டுத் தான் மட்டும் தனியே சென்றிருப்பாளா? இவர்கள் இல்லாமல் அவள் என்ன செய்வாள்… ஒரு வேளை அவன் செய்த காரியம், அவளைத் தப்பான முடிவுக்கு… நினைக்கும்போதே முள்ளந்தண்டு சில்லிட்டது. உள்ளம் பதற, உடல் நடுங்க, புத்தி செயலற்றுப் போக, குழந்தைகளின் அறையை விட்டு வெளியேறியவன், பொது அறையின் முன்னால் வந்து நின்றான்.

கதவைத் திற என்று புத்தி சொன்னது. திறக்காதே என்று இதயம் சொன்னது. புத்தியின் வழி, திறப்பதற்காக அதன் பிடியில் கை வைத்தவனுக்குக் கரங்கள் பயங்கரமாக நடுங்கின.

திறந்தால் என்ன பூதம் வருமோ… எண்ணும் போதே அவனுடைய சக்தி வடிந்து சென்ற உணர்வு.

தவிப்புடன் தன்னை ஒருவாறு திடப்படுத்தியவனாகக் கதவைத் திறக்க, திறந்தவன் அங்கே கண்ட காட்சியில் ஒரு கணம் மூளை குழம்பிப்போய் நின்றிருந்தான். தான் காண்பது கனவா நினைவா என்பது கூட அவனுக்குத் தெரியவில்லை. கடவுளே கனவாக இருக்கக் கூடாது இருக்கக் கூடாது என்கிற வேண்டுதலுடன் கட்டிலை உற்றுப் பார்த்தான்.

அங்கே அவனுடைய தேவதை இன்னும் உறங்காமல் மேசை விளக்கைப் போட்டு ஏதோ ஒரு புத்தகத்தைப் படித்துக் கொண்டிருந்தாள். இல்லை அப்படி அவனுக்குக் காட்சி கெடுக்கிறதா என்ன? அழுத்தமாக இரு கரங்களாலும் முகத்தையும் விழிகளையும் அழுத்திவிட்டு உற்றுப் பார்த்தான்.

அவன் உயிரானவள், அவன் முன்னால் படுக்கையில் சாய்ந்தவாறு புத்தம் படித்துக்கொண்டுதான் இருக்கிறாள்.

அதுவரையிருந்த அழுத்தம் மாயமாக மறைந்து போக, அதுவரை இறுகியிருந்த உடல் மெதுவாக இளக, அந்த இடத்தில் பெரும் மகிழ்ச்சி தித்திப்பாக மாறி அவனைப் பலமாகத் தாக்க அதனால் உயிர் மெய் இரண்டும் சேர்ந்து நடுங்கத் தொடங்கின. அந்த நடுக்கத்துடனேயே பெரும் நிம்மதியுடன் கதவில் சாய்ந்து நின்றவனுக்கு, அந்த நிம்மதியை எப்படி நுகர்வது என்று கூடத் தெரியவில்லை.

அப்பாடா அவள் செல்லவில்லை என்று மகிழ்ச்சியில் துள்ளிக் குதிப்பதா? இல்லை இனி அடுத்து அவள் எப்படி அவனைக் கொன்று புதைக்கப்போகிறாள் என்று புரியாமல் கலங்குவதா? இல்லை அவளுடைய பாராமுகத்தை அருகேயிருந்து தாங்கிக் கொள்வதா? என்று பல்வேறு பட்ட உணர்ச்சியில் அவன் சிக்கித் தவித்தான்.

ஆனால் எந்தச் சிக்கலாக இருந்தாலும் அவள் அருகே இருப்பாளானால், அவையெல்லாம் வெறும் சிறு குறு மணல்களாக மாறிவிடும் என்பது மட்டும் அவனுக்குப் புரிந்தது.

அது வரை புத்தகத்தில் ஆழ்ந்திருந்த மிளிர்மிருதை, வாசலில் தெரிந்த அசைவில் நிதானமாகத் தலையை நிமிர்ந்து பார்த்தாள்.

அங்கே இவளையே வெறித்துப் பார்த்தவாறு சாய்ந்தமர்ந்திருந்த கணவனைக் கண்டதும், தான் படித்திருந்த புத்தகத்தின் தாளின் நுனியில் மெல்லியதாக மடித்தவள், அதை மூடி ஓரமாக வைத்துவிட்டு அவனைப் பார்த்து முகம் மலர,

“விதுலா…! வந்துவிட்டீர்களா… சாப்பிட்டுவிட்டீர்களா… சாப்பாடு போடவா?” என்று கேட்க அபயவிதுலனுக்குத் தன் காதுகளையே நம்ப முடியவில்லை. அவன் செய்து வைத்திருக்கும் வேலைக்கு, நிச்சயமாக மிளிர்மிருதை இப்படி நடந்துகொள்ள மாட்டாள். அவனை உயிரோடு கொன்று புதைத்திருப்பாள். ஆனால் இவள்… அதிர்ச்சியில் அபயவிதுலனுக்கு மயக்கம் கூட வரும்போல் தோன்றியது. உண்மையாகவே அவள் இருக்கிறாளா, இல்லை காட்சிப் பிழையா. அவள் சென்றுவிட்டாள் என்கிற அதிர்ச்சியில் புத்தி பேதலித்து நடக்கா மாயை அனைத்தும், கண்முன்னால் நடப்பது போலத் தோன்றுகிறதா?

நம்ப மாட்டாமல் விழிகளை அழுந்த மூடியவன் ஆழ மூச்செடுத்துத் தன்னைச் சமப்படுத்த முயன்றான். விழிகளைத் திறக்கப் பயமாக இருந்தது. திறந்தாலும் அவன் கண்டது கனவென்றாகிவிடுமோ என்று அச்சமாகவும் இருந்தது. குழப்பத்துடன் வேண்டாத தெய்வங்களையும் மனதாரத் தொழுதெழுந்தவன் தான் கண்ட காட்சி பிழையாகக் கூடாது என்கிற வேண்டுதலுடன் விழிகளை மெதுவாகத் திறந்தான்.

அங்கே…