மிளிர்மிருதைக்குப் பெரும் ஏமாற்றத்தாலும், வேதனையாலும் நெஞ்சம் அடைத்துக்கொண்டு வந்தது. தன்னை இத்தகைய இக்கட்டான நிலையில் நிறுத்திவிட்டானே என்கிற ஆத்திரம் வந்தது. ஆனால் அதை யாரிடமும் வெளிக்காட்ட முடியாத சலிப்புடன் கண்ணாடி மேசையருகே வந்தவளுக்குத் தன் கோலத்தைப் பார்க்கவே பற்றிக்கொண்டு வந்தது.
எத்தனை கவனமாகப் பார்த்துப் பார்த்து அலங்கரித்தாள்… அவை அனைத்தும் விழலுக்கு இறைத்த நீராயிற்றே.
அன்று ஆராதனாவின் நிச்சயதார்த்தத்தின் போது, அவன் வாங்கிக் கொடுத்த சேலை அது… அது பார்ப்பதற்கு அவர்களுடைய திருமணத்தின் போது அவள் உடுத்த சேலை போல இருப்பதைக் கண்டு எத்தனை வலியுடனும் ஆவலுடனும் அதை வருடிக் கொடுத்தான். அவனுடைய விருப்பத்தை நிறைவேற்றவும், ஏக்கத்தைப் போக்கவும் மணப்பெண்ணாய் அலங்கரித்து அவனுக்கே அவனுக்காய்க் காத்திருக்க, ஒரு விநாடியில் அதன் மகத்துவத்தைத் தரை மட்டமாக்கிவிட்டானே…
அதை எண்ணும் போதே அவன் மீது கடும் ஆத்திரம் வந்தது.
எரிச்சலுடன் தான் அணிந்திருந்த நகைகளைக் கழற்றியவள் அதே கண்ணடி மேசையில் விட்டெறிந்தாள்… அதே சீற்றத்துடன் மீண்டும் அவன் அறைக்கு முன்னால் நின்றவள்,
“விதுலா…! மரியாதையாக அறைக் கதவைத் திறக்கப்போகிறீர்களா இல்லையா…” என்று அழுத்தத்துடன் கேட்க, இப்போதும் உள்ளேயிருந்து அமைதியே பதிலாக வந்தது.
மீண்டும் பலமாகக் கரங்களைத் தட்டியவளுக்குக் கரங்கள் வலித்தனவே தவிர உள்ளிருந்து எந்தப் பதிலும் கிடைக்கவில்லை. ஆனால் நிச்சயமாக அவன் ஏதோ குழப்பத்திலிருக்கிறான் என்பது மட்டும் அவளுக்கு நன்கு புரிந்தது. எதுவுமே கூறாது அறைக்குள் இருப்பவனிடம் என்னவென்று கேட்டு அறிந்துகொள்வது. மெல்ல மெல்லக் கோபம் வற்றிப்போக, இப்போது அவன் மீது பெரும் பரிதவிப்பு ஏற்பட்டது.
என்னவாகிவிட்டது விதுலனுக்கு… அவளையே வேண்டாம் என்று ஒதுக்கும் அளவுக்கு அவள் ஏதாவது தவறு செய்தாளா? இல்லையே, அந்த அறைக்குள் நுழைந்த போது, அவளை மெழுகு பொம்மையென்று நினைத்தும் அவன் முகத்தில் தெரிந்த பரிதவிப்பு, காதல், ஏக்கம்… அதெல்லாம் பொய்யா என்ன. ஒரு அற்புதப் பொருளைத் தொடுவது போலல்லவா தொட்டான்… அதெல்லாம் என்னுடைய கற்பனையா? இல்லை… இல்லை… அவனுடைய காதலில் பொய்யில்லை. அவனுடைய பரிதவிப்பில் கலப்படமில்லை… அப்படியானால் எதற்கு அவளைத் தவிர்க்கிறான். எதற்கு அவளை விலக்கி வைக்கிறான். எதற்கு அவள் நிழலையும் தீண்டாது ஒதுங்குகிறான்… அதற்கு ஏதோ ஒரு காரணம் இருக்க வேண்டும்… என்ன அது… ஒரு வேளை அவனால்… அவளை மகிழ்விக்க…’ என்று எண்ணியவள் உடனேயே அந்த உணர்வை எரித்தாள்.
நிச்சயமாக இல்லை. அவனுடைய உடல் மொழியை அறியாதவளா அவள்… இது வேறு ஏதோ ஒன்று அவனைக் கெல்லாமல் கொல்கிறது… என்ன அது… வேதனையுடன் மீண்டும் மெதுவாக அவன் அறையைத் தட்டியவள்,
“ப்ளீஸ் விதுலா…! என்ன பிரச்சனை என்று சொல்லுங்களேன்…” என்று மென்மையாகக் கேட்க உள்ளே நின்றவன் துடித்துப்போனான்.
‘சொன்னால் தாங்கமாட்டாய் கண்ணம்மா… என்னை ஒரேயடியாக வெறுத்துவிடுவாயே… நீ என்னை வெறுத்தால்… அதைத் தாங்கும் சக்தி எனக்கில்லை… நான் என்ன செய்யட்டும்…’ என்று கலங்கி மறுகியவன் மறந்தும் வாய்விட்டானில்லை.
கடைசியில் அவன் அறைக் கதவைத் தட்டி ஓய்ந்து போனவளுக்கு, மனமெல்லாம் பாரமானது. அங்கிருந்த இருக்கையில் தொப்பென்று அமர்ந்தவள், இரு கால்களையும் தூக்கி இருக்கையில் போட்டுத் தலையைப் பின்னே சரித்தவளின் விழிகளின் ஓரமாகக் கண்ணீர் பொலபொலவென்று உதிரத் தொடங்கியது.
எத்தனை குதூகலத்துடன், எத்தனை ஆர்ப்பாட்டத்துடன் அன்றைய நாளுக்காகக் காத்திருந்தாள். ஒவ்வொன்றையும் பார்த்துப் பார்த்துச் செய்தாளே… அத்தனையும் ஒரு நொடியில் மதிப்பில்லாமல் போய்விட்டதே… அந்த இனிமையான உணர்வு, ஒரு நொடியில் அழிந்து சாம்பலாகிவிட்டதே… விழிகளை அழுந்த மூடியவள் எப்போது உறங்கினாளோ தெரியாது, காலை எழுந்த போது அபயவிதுலனைக் காணவில்லை. கதிரையில் இரவு எப்படி அமர்ந்திருந்தாளோ, அதே போலவே அமர்ந்திருந்தாள்.
பழைய அபயவிதுலனாக இருந்திருந்தால் அவளைத் தூக்கிக் கட்டிலில் கிடத்தி, போர்வையால் போர்த்திவிட்டுச் சென்றிருப்பான். இது புதிய அபயவிதுலன். யோசனையுடன் எழுந்தவளுக்குக் கழுத்து வலித்தது. தலையை அங்கும் இங்கும் திருப்பிச் சமப்படுத்தியவள் எழுந்து குளியலறைக்குள் நுழைந்தாள்.
மனம் ஏதோ இரண்டு வருடங்களுக்கு முன்னம் இருந்ததுபோல வெறுமையாக இருந்தது. அத்தனை ஆசாபாசங்களையும் துறந்து… எதுவுமே இல்லாத ஒரு உணர்வுடன்… இயந்திரக் கதியில்…
சோர்வுடன் அன்றைய காரியங்களை முடித்துக் குழந்தைகளைப் பள்ளிக்கூடம் அனுப்பிவிட்டு, அவனுக்கும் சமையலைச் செய்துகொண்டு வேலைக்குப் புறப்பட்டால், அவளுக்குப் பின்னால் இரண்டு காவலர்கள் பின்தொடர்ந்து கொண்டிருந்தனர்.
பார்க்கும் போதே அது அபயவிதுலனின் கைங்கரியம் என்பது புரிந்தது. ஆனால் எதற்குத் திடீர் என்று இத்தனை பாதுகாப்பு? யோசனையுடன் வேலைத்தளத்திற்குள் நுழைந்தபோது அங்கேயும் அபயவிதுலன் இல்லை. தன்னிடத்திலிருந்து வேலையைத் தொடங்கியவளுக்கு இம்மியும் அதில் கவனம் செலுத்த முடியவில்லை.
இன்று அவனுடைய பிறந்தநாள். கடந்த இரண்டு வருடங்களாக அவளுடைய முதல் வாழ்த்துக்காக அவன் ஏங்கிப் பெற்றுக்கொண்டது நினைவுக்கு வரக் கண்களைக் கரித்துக்கொண்டு வந்தன. ஆனால் இன்று அவள் முகத்தையே பார்க்கப் பிடிக்காதவன் போல, ஓடி ஒளிகிறானே…
வேலையில் கவனம் செலுத்த முடியாமல் இருக்கையில் பின்புறமாகத் தலையைச் சரித்துப் பலமாக யோசித்தவளுக்கு எதுவும் புரிபடவில்லை.
திடீர் என்று அறையில் அரவம் கேட்கத் திடுக்கிட்டு நிமிர்ந்து பார்த்தாள். அபயவிதுலன்தான், அங்கிருந்த ஃபைல் கபினட்டில் எதையோ கிண்டிக்கொண்டிருந்தான். அவசரமாக எழுந்தவள்,
“விதுலா…!” என்றழைக்க ஒரு கணம் அவனிடத்தே அசைவு தடைப்பட்டுப் போனது. பின் அவள் அழைப்பைக் கவனிக்காதவன் போல, தேவையான கோப்புக்களைத் தேடி எடுத்தவாறு வெளியேற, இவள்தான் யாரோ கன்னத்தில் அடித்ததுபோலத் தவித்துப் போனாள்.
ஆனாலும் பொறுக்க முடியாது அவன் பின்னே சென்றவள்,
“விதுலா…! ப்ளீஸ்… நான் உங்களோடு பேசவேண்டும்…” என்றாள் தன்மையாக. அவனோ, அவளைத் திரும்பியும் பார்க்கவில்லை.
“சாரி… எனக்கு இப்போது நேரமில்லை… பிறகு பேசுகிறேன்…” என்று கூறிவிட்டு அவளுடைய பதிலையும் எதிர்பார்க்காமல், சென்றுவிட்டான் அபயவிதுலன். அதைக் கண்டு அங்கேயே சிலையென நின்றிருந்தாள் மிளிர்மிருதை.
அவளுடைய ஒரு அழைப்புக்கு உயிர் உருக முன்னால் நிற்பவன் அவன்… எதற்காக இந்த ஒதுக்கம்… எதற்காக இந்தத் தவிப்பு?
அன்று மாலை, அவளை அழைத்துச் செல்ல காரோட்டி நின்றிருந்தார். பொதுவாக வீட்டிற்குச் செல்லும்போது அபயவிதுலன்தான் அவளை வீட்டிற்கு அழைத்துச் செல்வான். ஆனால் அவன் ஜேர்மனியிலிருந்து வந்த பிறகு அது அடியோடு நின்று விட்டது. வேதனையுடன் வீட்டிற்குச் சென்றவள் பிறந்தநாளுக்காகச் சீக்கிரம் வருவான் என்று விதம் விதமாகச் சமைத்துக் காத்துக்கொண்டிருக்க, அன்றும் பெரும் ஏமாற்றமே ஏற்பட்டது.
குழந்தைகள் தூங்கிய பின்பு இரவு பன்னிரண்டு மணிக்குப் பிறகே வந்தான். இதற்கிடையில் அவனுக்கு வாழ்த்துக் கூற காந்திமதி பல முறை தொலைப்பேசி எடுத்துத் தோற்றுப் போய் மிளிர்மிருதைக்கு எடுத்து விசாரிக்க, எதையோ கூறி அவரைசமாதைப் படுத்தி வைத்தாள் மிளிர்மிருதை.
இப்படியே ஒரு கிழமை கடந்து சென்றது. பொறுத்துப் பொறுத்துப் பார்த்த மிளிர்மிருதை மெல்ல மெல்லத் தன் பொறுமையை இழக்கத் தொடங்கினாள். ஏதோ பிரச்சனையிலிருக்கிறான், விட்டுப் பிடிக்கலாம் என்று பார்த்தால், முற்று முழுதாக அல்லவா ஒதுங்க நினைக்கிறான். இனியும் இப்படியே விடமுடியாது என்பது புரிந்தது.
என்ன நினைத்துக்கொண்டிருக்கிறான் மனதில்… பிரச்சனை என்னவென்று சொன்னால்தானே தீர்த்து வைக்க முடியும் அதை விடுத்து, எதுவும் கூறாமல் தனக்குள்ளேயே ஒடுங்குவதென்றால்…
அன்றும் வேலைக்குப் போனபோது அபயவிதுலன் அங்கில்லை. கேட்டபோது, ஏதோ முக்கியக் கூட்டம் என்று சென்றுவிட்டதாக வினோத் கூற இவளுக்குச் சுள்ளென்று வந்தது.
கூட்டம் எங்கே என்று கேட்ட போது அவன் சற்றுத் தயங்க, யோசனையுடன் மார்புக்குக் குறுக்காகக் கைகளைக் கட்டியவாறு,
“கூட்டம் எங்கே வினோத்…” என்றாள் இழுத்துப் பிடித்த பொறுமையுடன். அவன் மீண்டும் தயங்க, அவனுடைய வேலைக்கான பட்டியல் உள்ள கோப்பை எடுத்துப் பார்க்க, அத்தனை நிகழ்ச்சிகளும் இடை நிறுத்த பட்டிருந்தன. அதைக் கண்டதும் குழப்பத்துடன் நிமிர்ந்து வினோத்தைப் பார்க்க, அவனோ, திருத் திரு என்று விழித்துக் கொண்டிருந்தான். அதைப் பார்த்தபோதே சொல்வது பொய் என்பது புரிந்தது.
‘பொய்… சுத்த பொய்… எதற்காக அவளிடம் மறைக்க வேண்டும்… ஏன் மறைக்க வேண்டும்…’ கோபம் கட்டுக்கடங்காமல் வர, கரத்திலிருந்த கோப்பை விசிறி அடித்தவள்,
“கெட் லொஸ்ட்… இதை உங்கள் பாசிடம் கூறுங்கள்…” என்று கடும் ஆத்திரத்துடன் கூறியவள், வேகமாக வெளியேறப் பதறி அடித்து அவளைப் பின் தொடர்ந்தான் வினோத்.
“எ… எங்கே மாடம் போகிறீர்கள்…” என்று கேட்க,
“ம்… உங்கள் முதலாளிக்கு ஒரு கூட்டம் இருப்பது போல எனக்கு இருக்காதா என்ன? நான் என்னுடைய கூட்டத்திற்குப் போகிறேன்… உங்கள் முதலாளிக்கு அறிவித்து விடுங்கள்…” என்று எரிச்சலுடன் கூறியவாறு தன் நடையைக் கட்ட,
“சற்றுப் பொறுங்கள் மாடம், அவசரப் படாதீர்கள்.. உங்கள் பாதுகாப்பிற்கு வந்தவர்களைத் தயாராகச் சொல்கிறேன்…” என்றதும் சற்று நின்று திரும்பி, அவனைப் பார்த்துச் சிரித்தவள்,
“எதற்கு ஆணி பிடுங்கவா? தேவையில்லை… நானே பிடுங்கிக்கொள்கிறேன்… அவர்களை உங்கள் முதலாளிக்கு வேண்டுமானால் பிடுங்கச் சொல்லுங்கள்…” என்றவாறு வேலைத் தளத்தை விட்டு வெளியேற, என்ன செய்வதென்று தெரியாது கையைப் பிசைந்தான் வினோத்.
உடனே அபயவிதுலனுக்குத் தொலைப்பேசி எடுக்க, மறு பக்கம் அழுத்தமான ஆழமான ‘ஹலோ’ என்கிற குரல் இவன் காதைத் தீண்டிச் சென்றது.
“சார்… நான் வினோத்…” என்றதும்,
“வட் இஸ் இட்… என்னைத் தொந்தரவு செய்ய வேண்டாம் என்று சொன்ன ஞாபகம்…” என்று சலிப்புடன் கூற,
“ஐ நோ சார்… பட் மாடம் வந்திருந்தார்கள்… உங்களை விசாரித்தார்கள்… நீங்கள் சொன்னதுபோலக் கூட்டம் ஒன்றிற்குச் சென்று விட்டதாகக் கூறினேன்… ஆனால் அவர்கள் கண்டு பிடித்து விட்டார்கள்…” என்று தயங்கித் தயங்கிக் கூற,
“வட்…” என்று மறு பக்கம் அதிர்ந்தான் அபயவிதுலன்.
“சாரி சார்… நான் கூறிக்கொண்டிருக்கும் போதே அவர்கள் உங்கள் வேலைக்கான பட்டியல்களைப் பார்த்துவிட்டார்கள். அனைத்தும் இடைநிறுத்தப் பட்டது தெரிந்ததும், உண்மையைப் புரிந்துகொண்டார்கள்.
“யு ஸ்டுபிட்… இப்போது அவர்கள் எங்கே…” என்றவனின் பேச்சிலேயே அவன் கிளம்பிக்கொண்டிருக்கிறான் என்பது புரிய,
“அவர்கள் கிளம்பிவிட்டார்கள்…” என்றான் எச்சிலைக் கூட்டி விழுங்கியவாறு.
“எங்கே…” என்று அபயவிதுலன் சீற,
“தெரியவில்லை சார்… இப்போதுதான் கிளம்பினார்கள்…” என்றதும்,
“பாதுகாப்பிற்காக அனுப்பப் பட்டவர்கள் அவர்கள் கூட இருக்கிறார்கள்தானே…” என்று அடுத்தக் கேள்வியைக் கேட்க, அதற்கான பதிலைக் கூறுவதற்கு முதல் உடல் நடுங்கினான் வினோத்.
“இ… இல்லை… இல்லை சார்… அவர்களை அழைப்பதற்குள்ளாகக் கிளம்பி விட்டார்கள்…” என்றதும் மறு பக்கம் அமைதியானது. ஆனால் கதவொன்று அடித்து மூடும் சத்தம் கேட்க, அதே சத்தம் வினோத்தின் இதயத்திலும் கேட்டது. அதே நேரம் கைப்பேசியின் டீ டீ என்கிற ஓசையும் அவன் மறுபக்கம் கைப்பேசியை வைத்துவிட்டான் என்பதைப் பறைசாற்றப் போதுமானதாக இருந்தது.
அபயவிதுலன் மிளிர்மிருதையின் கைப்பேசிக்குப் பல முறை அழைத்துத் தோற்றுப் போனான்.
வேகமாகத் தன் வாகனத்திற்குள் வந்து ஏறியவன், ஒரு உசுப்பலில் அதைத் தெருவை நோக்கிப் பாய விட்டான், அதற்கு மேல் வேகக் கட்டுப்பாட்டை அவன் இம்மியும் மதிக்கவில்லை.
அவனால் அவள் பாதுகாப்பில்லாமல் சென்றாள் என்பதையே நம்ப முடியவில்லை. ஏற்கெனவே மூன்று முறை அவளை ஆபத்து நெருங்க முயன்றது… பாதுகாப்பு இருந்த போதே அவளால் தன்னைக் காப்பாற்ற முடியவில்லை. இப்போது தனியாகப் போவதென்றால், அந்தச் சொற்ப நேரத்திலேயே என்ன என்ன நடந்திருக்குமோ…
அச்சத்தில் இதயம் தொண்டை வரைக்கும் வந்து துடித்தது.
பல முறை அவளுக்குக் கைப்பேசியில் தொடர்பு கொண்டு அவனுடைய கைப்பேசி இலக்கங்கள்தான் அழிந்து விடும் போல இருந்தன.
தன்னுடைய ஒளடியைப் படு பயங்கரமாக ஓட்டிக்கொண்டு வந்தவனின் கண்கள் தன்னவளை மட்டுமே தெரிந்த இடம் முழுக்கத் தேடியது.
எங்கே போயிருப்பாள்… வீட்டிற்குக் கூட அழைத்துப் பார்த்தான். அங்கும் யாரும் அவனுடைய அழைப்பை எடுக்க வில்லை. மீண்டும் அவளுடைய கைப்பேசிக்கு முயன்றான். ம்கூம் சத்தமே இல்லை.
‘டாமிட்… மிருதா… பிக் அப் த டாம் ஃபோன்…’ என்று கடித்த பற்களுக்கிடையில் வார்த்தைகளைத் துப்பியவன், நேரத்தைப் பார்த்தான். இரண்டு மணி என்றது கடிகாரம். ஒரு வேளை வீட்டிற்குச் சென்றிருப்பாளா.. யோசனை வந்ததும், தெருக்களின் விதியைக் கூட மதிக்காது, அதிலேயே யு டேர்ன் அடித்தவன், வீடு நோக்கி வாகனத்தைச் சீற வைத்தான்.
அடுத்தப் பத்தாவது நிமிடத்தில் வீட்டிற்கு வந்தவன், காரை நிறுத்திவிட்டு வீட்டை நோக்கிப் பாய்ந்தான்.
வீடு பூட்டியிருந்தது.
திறந்து கொண்டு உள்ளே விரைந்தான், அங்கே முன்னறையில் பெருவிரலைக் கடித்தவாறு நீளிருக்கையில் கால்களைத் தூக்கிப் போட்டு அமர்ந்தவாறிருந்தவளைக் கண்டதும், அதுவரை உச்சந்தலையில் அடித்துக்கொண்டிருந்த பயப்பந்து மெதுவாக மடிந்து சென்றது. பெரும் நிம்மதியுடன் சோர்வுற்றவனுமாக உடல் தளர்ந்தவன், கதவை மூடிவிட்டு, அதில் சாய்ந்து நின்றவாறு தன்னவளை சற்று நேரம் பார்த்துத் தன் விழிகளை நிரப்பிக் கொண்டான்.
அவளோ அவனைச் சற்றும் ஏறிட்டதாகவில்லை. பெருவிரலையும் விலக்கவில்லை. நீண்ட நாட்களுக்குப் பிறகு அதைக் கடிக்கிறாள். அதற்குக் காரணமும் அவன்தான். மெல்லிய வலி ஏற்பட, விரைந்து சென்று அக் கரத்தைத் தட்ட எழுந்த ஆவலைச் சிரமப் பட்டு அடக்கியவனாக,
“தனியாக எப்படி வந்தாய்?” என்றான் மென்மையாக.
அவளோ எங்கோ வெறித்துப் பார்த்துக் கொண்டிருக்க, ஓடிச் சென்று அவளை மார்போடு அணைக்க வேண்டும் என்று எழுந்த வேகத்தை அடக்கியவனாக, மெதுவாக அவளை நெருங்கியவன்,
“உன்னைத்தான் மிருதை… எப்படி வந்தாய்… பாதுகாப்பில்லாமல் வந்திருக்கிறாயே… எத்தனை முறை சொல்லியிருக்கிறேன்… பாதுகாப்பில்லாமல் எங்கும் செல்லாதே என்று… எதற்காக…” என்று அவன் சொல்லிக்கெர்ணடிருக்கும் போதே, திரும்பி அவனைப் பார்க்க, அபயவிதுலனின் பேச்சு அப்படியே நின்றது.
அந்தப் பார்வைக்குப் பதில் கூற முடியாது சற்றுத் தயங்கியவன்,
“ஓக்கே… ஐ ஆம் சாரி… தப்புதான்… உன்னிடம் பொய் சொன்னது தப்புதான்… வேண்டும் என்று சொல்ல வில்லைக் கண்ணம்மா… எனக்குக் கொஞ்சப் பிரச்சனை… அதற்கான தீர்வு என்ன என்று எனக்குத் தெரியவில்லை… அதற்கு எனக்குத் தனிமை வேண்டும்… அதனால்தான்…” என்றதும் இவளுடைய புருவங்கள் சுருங்கினதேயன்றி எதுவும் பேசவில்லை.
அவளுடைய அமைதி அவனுடைய பொறுமையைச் சற்றுக் கலைக்க,
“மிருதா… நான் உன் கூடத்தான் பேசிக்கொண்டிருக்கிறேன்…” என்றான் தன் பொறுமையை இழந்தவனாக. அப்படியிருந்தும் அவளால் எதுவும் பேச முடியவில்லை.
கடந்த ஒரு மாதமாக அவள் பட்ட பாடு அவளுக்குத்தானே தெரியும். அதுவும் கடைசி ஒரு கிழமை அவள் நரகத்திலல்லவா இருக்கிறாள். அவனுடைய பராமுகம் கண்டு எப்படிப் பதறினாள். அதுவும் அவனுடைய பிறந்த நாளிற்காக, எத்தனை ஆவலுடன் காத்திருந்தாள். அதனை விரல் சுண்டும் நொடியில் அழித்து விட்டானே… அவனுடைய மனக் கசப்புக்கு என்ன காரணம் என்று புரியாமல் எப்படித் தவித்தாள். சிங்கமா புலியா… இல்லை எலியா… என்னவென்று நினைப்பாள்… அதுவும் இப்போது, பொய் வேறு சொல்லக் கற்றுக்கொண்டானே… எத்தனை தைரியம். அவள் அமைதியாக இருக்கிறாள் என்றால், என்னவேண்டுமானாலும் செய்யலாமா?
சீற்றத்துடன் நினைத்தவள், அவனோடு பேசப் பிடிக்காமல், இருக்கையை விட்டு எழுந்தாள். அவனை ஆழமாக ஒரு முறை பார்த்துவிட்டு, எதுவும் கூறாமல் வேகமாகத் தன் அறைக்குள் சென்று கதவை அறைந்து சாற்ற, அபயவிதுலனுக்குச் சற்று நேரம் என்ன செய்வதென்றே தெரியவில்லை. அவன் கற்றுக்கொடுத்த பாடத்தை அவனுக்கே திருப்பி விடுகிறாள்.
மெல்லிய சிரிப்புத் தோன்றினாலும். அவள் சென்ற திசை நோக்கிச் சென்றவன், கதவைத் திறக்க அங்கே கண்ட காட்சியில் அதிர்ந்துபோய் நின்றான்.
மிளிர்மிருதை, திறந்திருந்த சூட்கேஸ் ஒன்றில் தன் ஆடைகளை அடுக்கிக்கொண்டிருக்க, அதைக் கண்டவன் பதறிப்போனான்.
வேகமாக அவளை நெருங்கியவன்,
“மிருதா… வட் த ஹெல் ஆர் யு டூயிங்…” என்று அழுத்தமாகக் கேட்க, அவளோ அதற்கும் பதில் சொன்னாளில்லை.
வேகமாகச் சென்று க்ளோசட்டைத் திறந்து அதில் தொங்கிக்கொண்டிருந்த தன் ஆடைகளை எடுத்து மேலும் அதற்குள் போட தொடங்க பொறுமை இழந்தவன், வேகமாக அவளை நெருங்கி அவள் கரத்திலிருந்த ஆடைகளைப் பறித்துத் தரையில் எறிந்தவன்,
“உன்னிடம்தான் கேட்கிறேன் மிருதா… என்ன செய்துகொண்டிருக்கிறாய்…” என்றான் இப்போது தன் குரலைச் சற்று உயர்த்தி.
அசைந்தாளா அவள். அவனுடைய பிடிவாதத்திற்குச் சற்றும் குறைந்தவள் அல்லவே. நல்லவளுக்கு நல்லவள் கெட்டவளுக்குக் கெட்டவள் அல்லவா… வாய் பேசாது தரையில் சிதறிய தன் ஆடைகளை அள்ளி எடுத்துப் பெட்டியில் போட்டவள், அங்கிருந்த இழுப்பறையைத் திறந்து, அங்கிருந்த தன் பொருட்களையும் அள்ளி அதில் போட தொடங்கினாள்.
ஒரு கட்டத்தில், அவனால் அதைப் பார்த்துக்கொண்டிருக்க முடியவில்லை. கண் மண் தெரியாத சினம் தெறிக்க, அந்தப் பெட்டியை இழுத்து விட்டெறிய ஆடைகளுடன் அது தரையில் விழுந்து இழுபட்டு ஒரு பக்கமாகச் சென்றது.
அவளோ விழுந்த பெட்டியையே எந்த உணர்ச்சியும் இல்லாது பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள்.
அவனுடைய செயல் அவளுக்குப் பெரும் ஆத்திரத்தையே விளைவித்தது. அதைக் காட்டும் முகமாக இரு கரங்களின் முஷ்டிகளும் ஒன்றோடு ஒன்று இறுகிக் கொண்டன. முகம் சிவக்கப் பற்கள் ஒன்றோடு ஒன் று நற நறத்தன.
மிகையாய் பிறந்த ஆத்திரத்தில் அவனுடன் காட்டமாகப் பேசவேண்டும் என்று வார்த்தைகள் துடித்தன. ஆனாலும் அவள் பேசினாளில்லை. மீண்டும் குனிந்து பெட்டிகளை எடுத்துத் தரையில் சிதறிய ஆடைகளை அடுக்கத் தொடங்க, அதற்கு மேல் அபயவிதுலனால் பொருத்துக் கொள்ள முடியவில்லை.
அது வரை அவளைத் தொடாது தள்ளியிருந்தவன், தன் விரதத்தைக் கை விட்டவன் போல அவள் தோள்களைப் பற்றி எழுப்பிவிட்டு, அவளை உற்றுப் பார்த்தான்.
“உன்னுடன்தான் பேசிக்கொண்டிருக்கிறேன் மிளிர்மிருதை…” என்று கடித்த பற்களுக்கூடாக வார்த்தைகளைத் துப்ப, அவளோ அவனை ஒரு முழு நிமிடம் உற்றுப் பார்த்தாள்.
‘அதனால் என்ன… இந்த மூன்று நாட்களாக உன்னுடன் எத்தனை முறை பேச முயன்றேன்… நீ பேசினாயா… எதற்கோ கண்டு அஞ்சி ஓடுபவன் போல என்னைக் கண்டு ஒளிந்து கொள்ளவில்லை. இப்போது நான் பேசவில்லை என்றதும் உனக்குச் சுடுகிறதோ…?’ என்று கேட்கத்தான் நினைத்தாள். ஆனால் கேட்கவில்லை.
கேட்டால்தான் அவள் எடுத்துக்கொண்ட சபதம் அழிந்து போகுமே. ஆனாலும் அவளுடைய விழிப் பார்வையைப் புரிந்துகொண்டவனால், அதற்கு மேல் தன் ஆதிக்கத்தை நிலை நிறுத்த முடியவில்லை. அவள் தோள்களில் பதிந்திருந்த தன் கரங்களை வேகமாக இழுத்தேடுத்தவனுக்கு முதலில் வார்த்தைகள் வரவில்லை. அது வராது தடுமாற, இரண்டடி பின்னால் வைத்தவன்,
“ஐ ஆம் சாரி… மிருதா…” என்றான் பெரும் தவிப்புடன். இவளும் அவனை உற்றுப் பார்த்துவிட்டு,
“ஃபோர் வட்…?” என்றாள் தன் நீண்ட மௌனத்தைக் குலைத்தவளாக. அவளுடைய ஒற்றைக் கேள்வியில் சற்றுக் கலங்கி நின்றவன், மெதுவாக அவள் முகத்தை ஏறிட்டுப் பார்த்தான்.
என்னவென்று சொல்வான்? ஏதென்று சொல்வான்? சொன்னால் அவனை வெறுத்து விடுவாளே… இதோ, அவன் பொய் சொன்னான் என்கிற ஒரு காரணத்திற்காகவே வீட்டை விட்டுச் செல்லத் துடிப்பவளுக்கு உண்மை தெரிந்தால்… அவன் நிழலைக் கூடத் தொடமாட்டாளே.
இங்கே அழைத்து வர அவன் எத்தனை சிரமப்பட்டான். ஆனால், விரல்களைச் சுண்டும் விநாடியில் அவளைத் துரத்துவதற்கான செய்கையைச் செய்துவிட்டு வந்திருக்கிறானே.. ஒரு முறை அவளை ஏற்றுக்கொண்டவள், இனியும் ஏற்றுக் கொள்வாளா… அவன் மேலுள்ள நம்பிக்கையை முழுதாகக் குழி தோண்டிப் புதைத்து விடுவாளே… அவன் என்ன செய்வான்.
கடவுளே… கடந்த கிழமைகளில் அவன் பட்ட சித்திரவதை அவனுக்கல்லவா தெரியும்.
பெரும் வலியுடன் மிளிர்மிருதையைப் பார்க்க, அவளோ அசையாது அவனைத்தான் வெறித்துக்கொண்டிருந்தாள்.
“இன்னும் பதில் வரவில்லை விதுலா…!” என்று கூற, அவளுடைய முகத்தைப் பார்க்கக் கூசியவனாக முதுகு காட்டி நின்றான் அபயவிதுலன்.
வேகமாகத் தன்னவனை நெருங்கியவள், அவன் தோள்களில் கரத்தைப் பதித்து,
“என்னாச்சு விதுலா…! உங்களுக்கு என்ன பிரச்சனை… என்னிடம் சொல்லக் கூடாதா… அந்தளவுக்கா நான் உங்களுக்கு அந்நியப்பட்டு விட்டேன்…?” என்று பெரும் வலியுடன் கேட்க, அந்தக் கணம் உடைந்து போனான் அபயவிதுலன்.
அவசரமாகத் தன் தோளின் மீது கிடந்த அவள் கரத்தைத் தள்ளிவிட்டு அவளை நோக்கித் திரும்பி, எல்லையில்லா வேதனையுடன் அவளைப் பார்த்து,
“சாரி… மிருதா… என்னால்… முடியவில்லை… ஃபொர்கிவ் மீ…” என்றவாறு அவன் வாசலை நோக்கிச் செல்ல, அதுவரையிருந்த பொறுமை சுத்தமாக வடிந்து போனது மிளிர்மிருதைக்கு.
“எனக்கொரு உதவி செய்ய முடியுமா …!” என்று அழுத்தமாகக் கேட்க நின்றவன், திருப்பிப் பார்க்காது,
“என்னது…” என்றான்.
“இலங்கைக்குப் போக மூன்று விமானச் சீட்டு எடுத்துக் கொடுக்க முடியுமா… இப்படி ஒரு வாழ்க்கையை என்னால் வாழ முடியாது… உங்கள் பிரச்சனைக்கான காரணம் என்ன ஏது என்று தெரியாமல் நானும், சொல்ல முடியாமல் நீங்களும்… ஐ ஹேட் திஸ் சிட்டுவேஷன்… எப்போது என்னிடம் சொல்ல முடியாது தவிர்க்கிறீர்களோ, அப்போதே எனக்கான இடத்தைப் புரிந்துகொண்டேன்… சோ…” என்றவள் சற்றுத் தள்ளியிருந்த சூட்கேசை இழுத்து எடுத்துக் கட்டிலில் போட்டவள், மிச்சத்தையும் எடுத்துப் போட்டவாறே,
“நான் போகிறேன்… முடிந்தளவு விரைவில்…” என்றதும் இவனுடைய உடல் அம்பிழுத்த நாணாக எழுந்து நின்றது. உடல் இறுகப் பற்களைக் கடித்தவனின் தாடை இறுகிப் போனது.
பின் தன் விழிகளை இறுக மூடிக் கொண்டவனுக்கு, அவளைத் தடுத்து நிறுத்தும் தைரியமும் இருக்கவில்லை. அவளைத் திரும்பிப் பார்க்காமலே சம்மதம் என்பது போலத் தலையை ஆட்டிவிட்டு வெளியேற மிளிர்மிருதைதான் அதிர்ந்து போய் நிற்கவேண்டியதாயிற்று.