(27)

ஒரு மாதத்தில் திரும்பி வருவதாகக் கூறியிருந்த அபயவிதுலன், அங்கே வேலை சற்று இழுத்ததால், மேலும் இரண்டு கிழமைகள் தங்கித்தான் வரவேண்டியிருந்தது. அதிலும் கிட்டதட்ட மூன்று கிழமைகள் நாள் தவறாமல் அவளோடும் குழந்தைகளோடும் பேசியவன் நாட்கள் செல்லச் செல்ல அவனுடைய தொடர்பாடல் குறைந்து போய்க் கடைசி இரண்டு கிழமைகளும் சுத்தமா அவர்களோடு பேச முடியாமலம் வேலைப்பழு அவனை அழுத்தியது. அது வேறு மிளிர்மிருதைக்குப் பெரும் தவிப்பாக இருந்தது. கிட்டத்தட்ட மூன்று கிழமைகளாயிற்று அவனுடைய முகத்தைப் பார்த்து. இப்போதே இந்தக் கணமே அவனுடைய குரலைக் கேட்கவேண்டும் என்கிற தவிப்பு எழுந்தது. ஆனாலும் ஏதோ அவசர வேலையாக இருப்பவனைக் குழப்பவும் இவளுக்கு மனம் வரவில்லை. அதனால் வந்த பின் பேசிக்கொள்ளலாம் என்று அமைதியாக இருந்தாள் மிளிர்மிருதை.

இதற்கிடையில் சித்தார்த்தும் ஆராதனாவும் தேன் நிலவுக்காக, சுவிஸ்லாந்து சென்றுவிட்டு வந்தனர்.

இதோ அபயவிதுலன் வேலை விடயமாக ஜப்பானுக்கும், ஜெர்மனுக்கும் என்று அலைந்து திரிந்து நாட்கள் பறந்த நிலையில், அன்றுதான் மீண்டும் கனடா வந்து சேர்வதாக இருந்தது. அவனை அழைத்து வருவதற்காகச் சித்தார்த் ஆராதனாவை இவர்களின் வீட்டில் விட்டுவிட்டு, பியர்சன் விமான நிலையத்திற்குச் செல்ல, ஆராதனா தாயைத் தேடிக்கொண்டு சென்றாள். அவள் காதில் எதையோ கூற காந்திமதியின் முகம் மகிழ்ச்சியில் மலர்ந்து போனது. தன் மகளை இறுக அணைத்தவர்,

“உண்மையாகவா சொல்கிறாய்… வீட்டில் பரிசோதித்துப் பார்த்தாயா?” என்று ஆவலாகக் கேட்க, ஆராதனா வெட்கத்துடன் தலையாட்டிக்கொண்டிருக்கும் போதே, மிளிர்மிருதை இருவரையும் நோக்கி வந்தாள்.

அடுத்து அவளுக்கும் செய்தி பரிமாறப் பட, அவளாலும் மகிழ்ச்சியை அடக்க முடியவில்லை.

“ஆமாம் அக்கா… பதினைந்து நாட்கள் தள்ளிப்போய்விட்டன… இன்று காலைதான் வீட்டில் பரிசோதித்துப் பார்த்தேன்… பாசிட்டிவ் என்று வந்திருக்கிறது… சித்து நாளைக்கு மருத்துவமனை அழைத்துச் செல்வதாகக் கூறியிருக்கிறார்” என்று கூற அவளை அணைத்து விடுவித்த மிளிர்மிருதைக்கும் அபயவிதுலன் போகும் போது கேட்டுவிட்டுச் சென்றது நினைவுக்கு வந்தது.

அவளையும் அறியாமல் அவளுடைய வலது கரம் வயிற்றில் பதிய விழிகளை மூடியவளுக்குக் கற்பனையில் அபயவிதுலனின் மகவை மீண்டும் சுமக்கும் காட்சி வந்து போகச் சிலிர்த்துப் போனாள்.

‘இதோ… விரைவில்… மிக விரையில் இதே மகிழ்ச்சியுடன் அவனுடைய குழந்தையைச் சுமக்கப் போகிறாள்… ஆத்விகன் சாத்வீகனுக்கென்று ஒரு தம்பியையோ, தங்கையையோ கொடுக்கப் போகிறாள்… நினைக்கும் போதே சிலிர்த்தது. தன்னை மறந்து உதடுகளில் புன்னகை பிறக்க நின்றவளை வியப்புடன் பார்த்த ஆராதனா,

“அக்கா… என்னக்கா யோசிக்கிறீர்கள்?” என்று புரியாமல் கேட்க, திடுக்கிட்டு நினைவுலகுக்கு வந்த மிளிர்மிருதை, சற்று அசடு வழிந்தவாறு, “ஒ… ஒன்றுமில்லை…” என்று சமாளிக்கும்போதே, இனிப்பான செய்தி கேட்டதால், இனிப்பாகப் பாயசம் செய்யக் காந்திமதி அவசரமாகச் சமையலறைக்குள் நுழைந்தார்.

அன்று விட்டில் சமையல் தடல் புடலானது.

தாய் சமைக்கச் சமைக்க, தாய்க்கும் சகோதரிக்குமாகச் சேர்ந்து கடலை போட்டுக்கொண்டிருந்தாள் ஆராதனா.

ஆராதனா பேசப் பேச மிளிர்மிருதையின் கவனமோ அவர்களின் விட்டை நோக்கிவரும் வாகனத்தின் ஓசைக்காக ஏங்கிக்கொண்டிருந்தது.

நேரம் போகப் போக, அவனைக் காணும் தவிப்புக் கூடத் தொடங்க, கறிக்கு உப்புக்குப் பதில் சர்க்கரையையும், புலிக்குப் பதில் மஞ்சளையும் போட்டு, புது வித சமையலை உருவாக்க முயன்றுகொண்டிருந்தாள்.

ஒரு முறை அல்ல, பல முறை அவளைத் திருத்திய காந்திமதிக்கு இது தேறாத கேஸ் என்று புரிந்ததோ என்னவோ,

“மிருதா… நீ போம்மா… எந்த நேரத்திலும் அபயவிதுலன் வந்துவிடுவான்… போ… போய் நீயும் தயாராகிக் குழந்தைகளையும் தயாராக்கு…” என்று அவளை அனுப்பிவிட, தன் முட்டாள் தனத்தைக் காந்திமதி கண்டுவிட்டாரே என்கிற சங்கடத்துடன் அசடு வழிந்தவாறு தன் அறைக்குள் நுழைந்து கதவைச் சாற்றிக் கொண்டவளுக்கு மார்பு படு வேகமாகத் துடித்தது.

அதுவும் அவன் போக முதல் அவளிடம் வேண்டியது நினைவுக்கு வர அவனில்லாமலே செங்கொழுந்தானாள் மிளிர்மிருதை.

சற்றுப் பொருத்து, வாகனத்தின் ஓசை கேட்க மிளிர்மிருதையின் உடல் மெல்லியதாய் நடுங்கியது. இதோ வந்துவிட்டான்… அவளுடைய தலைவன் வந்துவிட்டான்… எத்தனை நாட்களாகிவிட்டன அவனைப் பார்த்து.

தன்னை மறந்து அவசரமாகப் படிகளில் இறங்கத் தொடங்கியவளின் காலை எதுவோ தடுக்கி விட,, விழப்போனவள் அவசரமாகக் கைப்பிடியைப் பற்றித் தன்னைச் சமாளித்தவாறு குனிந்து பார்த்தாள். குழந்தைகளின் விளையாட்டுக் கார்.

எரிச்சலுடன் அதைக் காலால் ஒரு பக்கத்திற்குத் தள்ளிவிட்டுக் கீழே வந்தால், அபயவிதுலன் அப்போதுதான் காரைத் திறந்து கீழே இறங்கிக்கொண்டிருந்தான். அவனைக் கண்டதும் ஓடிச் சென்று அணைக்கவேண்டும் என்கிற வேகம் எழ, அத்தனை பேருக்கும் முன்னால் சென்று அவனை அணைக்க முடியாது தயங்கிப் பின் தயங்கியவாறு நிற்க, ஆராதனாதான் தன் மாமனைக் கண்டதும் ஓடிச் சென்று அணைத்துக் கொண்டாள்.

“மாமா… ஐ மிஸ் யு மாமா…” என்று மெல்லிய அழுகையுடன் கூற, அவளைத் தட்டிக் கொடுக்க, எங்கிருந்தோ ஓடிவந்த ஆத்வீகனும் சாத்வீகனும் தந்தை மீது பாய அவர்களை அள்ளி ஏந்திக்கொண்டு வீட்டிற்குள் வந்தவனின் விழிகள் கதவின் ஓரமாக இவனையே பார்த்துக்கொண்டிருந்த மனைவி தென்பட்டாள்.

குறும்பாய் சிரிக்கும் விழிகளுக்காகவும், அவளைக் கண்டு பரவசமாகத் துடிக்கும் உதடுகளுக்காகவும் ஆவலுடன் வெட்கம் பொங்க, காத்திருந்த மிளிர்மிருதைக்கு அவன் சற்றுத் தயங்குவது போல நின்றுவிட்டுப் பின் அவளைக் கவனிக்காது அலட்சியமாகச் சென்றது அவளுக்குப் பெரும் அதிர்ச்சியையே கொடுத்தது.

ஒரு கணம் அதிர்ந்தவள் பின் குழம்பிப் போனாள்.

‘அபயவிதுலனா அவளைக் கண்டும் காணாததும் போலச் செல்கிறான்… அவளுடைய விதுலனா அவளைக் கண்டு, குறைந்தது ‘கண்ணம்மா எப்படி இருக்கிறாய்?’ என்று கேட்காமல் சென்றான். அவனுடைய விதுலனா அவளைக் கண்டும் விழிகளில் கூடச் சிறு மலர்ச்சியில்லாமல் செல்கிறான். குறைந்தது தலையை அசைத்தவாறு ‘ஹாய்’ என்றிருக்கலாமே…?’ அதை எண்ணியபோதே முகம் வாடிப்போயிற்று மிளிர்மிருதைக்கு.

கூடவே அவன் தன்னோடு விளையாடுகிறானோ என்கிற எண்ணம் தோன்ற, வாடிய முகம் உடனே மலர்ந்தும் போயிற்று. ‘இத்தனை நாள் பிரிந்ததை எண்ணி என்னை வெறுப்பேற்றே முயல்கிறான்… இவனைப் பற்றித் தெரியாதா எனக்கு… இதோ வருகிறேன்… பார்த்துவிடலாம் நீயா நானா என்று…’ என எண்ணும் போதே அவள் உதடுகளில் மெல்லி புன்னகை வந்து ஒட்டிக் கொண்டது.

அவனோ சற்றுத் தள்ளிச் சென்று குழந்தைகளைக் கீழிறக்கித் தன் அருகே சலுகையுடன் ஒட்டிக்கொண்டு வந்த மருமகளின் தலையை வருடிக் கொடுத்து, தலை உச்சியில் மெல்லியதாய் முத்தமிட்டவன்,

“என்னுடைய அம்முக்குட்டி என்ன செய்தாய்… சித்தார்த்தை ஒரு வழி பண்ணினாயா…” என்று கேட்க, வெட்கமும் பூரிப்பும் ஒன்றிணையத் தலையை ஆம் என்று ஆட்டியவாறு, தன் மாமனின் கரத்தைப் பற்றி, அவனை ஒரு இருக்கையில் அமர்த்தி, அவனுக்கருகாமையில் அமர்ந்தவாறு, அந்த ஒரு மாதமும் நடந்த நிகழ்வுகளைப் பட்டியலிடத் தொடங்கினாள். தேனிலவில் நடந்த கதைகளையும் அவள் விட்டு வைக்கவில்லை.

போதாததற்குக் காந்திமதி கொண்டு வந்து வைத்த ஜிலேபியை ரசித்துச் சாப்பிட்டுக்கொண்டிருந்த சித்தார்த்தையும் ஒழுங்காக உண்ண அவள் விடவில்லை.

போனதிலிருந்து நடந்த ஒவ்வொரு சம்பவமாகக் கூறிக்கொண்டு வந்தவள், இடையிடையே சித்தார்த்திடம் விபரம் கேட்டுத் திணறடிக்க வைத்துக்கொண்டிருந்தாள். பின் எதுவோ நினைவுக்கு வர,

“ஆ மாமா… உங்கள் நண்பர்…” என்றவள் அந்த நண்பரின் பெயர் நினைவில் வராது தடுமாற, திரும்பி சித்தார்த்தைப் பார்த்து,

“சித்து… சுவிஸ்லாந்தில், அந்தப் பூங்காவில் சந்தித்தோமே… மாமாவின் நண்பர்… அவர் பெயர் என்ன?” என்று கேட்க அப்போதுதான் மிளிர்மிருதை நீட்டிய ஜிலேபியை வாய்க்குள் திணித்த சித்தார்த் அதை மென்றவாறே,

“யாழ்க்ழ்கேழ்க்ழ்கிழ்றேழ்…” என்று பதில் சொன்னான். அவன் என்ன சொல்கிறான் என்று புரியாது முதலில் விழித்தவள் அவனைப் பார்த்த முறைத்து,

“முதலில் விழுங்கிவிட்டுச் சொல்லுங்கள் சித்து…” என்று எரிச்சலுடன் கூற, அவசரமாகத் தன் வாய்க்குள் வைத்திருந்ததை விழுங்கியவன், அசடு வழிந்தவாறு,

“யாரை கேட்கிறாய் ஆரு…” என்றான்.

“அதுதான்… அன்று பூங்காவில் பார்த்தோமே… உங்களுக்குக் கூடக் காட்டினேன் சித்து…” என்று பரபரப்புடன் கூற சற்றுக் குழம்பிய சித்தார்த்,

“ஓ… அதுவா… தெரியவில்லையே… நீ காட்டினாய்தான்… ஆனால் அந்தாள் யார் என்று எனக்குத் தெரியவில்லை ஆரு…” என்று ஜிலேபியை உண்பதிலேயே இருக்கத் தன் தலையில் அடித்துக்கொண்டவள்,

“உங்களுடன் அவரைப் பார்த்திருக்கிறேன் மாமா… எனக்குக் கூடக் கைகாட்டிவிட்டுச் சென்றார்… அவருடன் பேசலாம் என்று போனால், சித்து எதற்கோ அழைத்ததால் அவருடன் பேச முடியவில்லை..” என்று கூறிக்கொண்டிருக்கும் போதே உள்ளே சென்ற மிளிர்மிருதை, அனைவருக்குமாகத் தேநீர் வார்த்து அதை ஒரு தட்டில் வைத்து எடுத்துக்கொண்டு வர, அபயவிதுலன் அவள் முகத்தைப் பார்க்காமலே குவளையை எடுத்துக் குடிக்கத் தொடங்கினான்.

தன்னை ஒரு முறை பார்ப்பான் என்று ஆவலுடன் அவன் முகத்தைப் பார்த்தால், அவனோ, மறந்து போயும் அவளை ஏறிட்டானில்லை. கூடவே அவனுடைய உடல் மொழியிலிருந்த மாற்றம் மிளிர்மிருதையைக் குழம்பச் செய்தது.

அவனுடைய நடத்தையைப் பார்த்தால் அவளுடன் விளையாடுவது போல இல்லை. நிச்சயமாக அவன் ஏதோ ஒரு குழப்பத்திலிருக்கிறான் என்பதை அவள் தெளிவாகப் புரிந்துகொண்டாலும், அது என்னது என்பது தெரியாமல் யோசனையில் மூழ்கினாள். ஒரு மாதத்திற்குப் பிறகு வருபவன், அவளைக் கடைக் கண்ணால் கூடவா பார்க்கக் கூடாது.

தேநீரைக் குடித்தவாறு தலை நிமிர்ந்த அபயவிதுலன், குழப்பமும் ஏக்கமுமாகத் தன்னைப் பார்க்கும் மனைவியின் முகத்தைக் கண்டதும், தன் கரத்திலிருந்த தேநீர் கோப்பையை மேசையில் வைத்துவிட்டு எழுந்து,

“எனக்குப் பசியில்லை… விமானத்திலேயே உண்டுவிட்டேன்… கொஞ்சம் தூங்கப் போகிறேன்… பிறகு பேசுகிறேன்…” என்று எல்லோரையும் பார்த்து மொட்டையாகக் கூறிவிட்டு, தன் அறைக்குச் செல்ல, இப்போது மிளிர்மிருதை மட்டுமல்ல, அங்கிருந்தவர்களும் சற்றுக் குழம்பத்தான் செய்தார்கள்.

“பாவம் வேலைக் களைப்பு போல, அவன் பிறகு சாப்பிடட்டும்…” என்று சமாளித்துவிட்டு, மற்றவர்களை உண்பதற்குப் பணிக்க, மறுக்காமல் அனைவரும் சாப்பாட்டு மேசையில் அமர்ந்தனர். ஏனோ அபயவிதுலன் உண்ணாது மிளிர்மிருதையால் ஒரு பருக்கையும் வாய்க்குள் வைக்க முடியவில்லை.

மனம் மட்டும் இவனுக்கென்னவாகிவிட்டது என்று குழம்பிக்கொண்டே இருந்தது. அவன் வெளி நாடு சென்ற காலத்தில் தவறாமல் இவர்களோடு பேசியவன் கடந்த இரண்டு கிழமைகள் மட்டும்தான் இவர்களுடன் பேசவில்லை. இவளும் ஏதாவது வேலைப் பழுவாக இருக்கும் என்று அமைதியாக இருந்துவிட்டாள்.

ஆனால் இப்போது வந்த பின்னும் அவன் சரியாக இல்லை. என்ன நடந்தது? குழப்பத்துடன் புருவங்கள் சுருங்க அமர்ந்துகொண்டிருந்தவளுக்கு, அவன் உண்ணாமல் இவளால் உண்ண முடியும் போல இல்லை.

சரி போய் அழைத்து வரலாம் என்று எண்ணியவளாக எழுந்தவள், அமர்ந்திருந்நதவர்களைப் பார்த்து,

“இதோ வருகிறேன்…” என்றுவிட்டுக் கரத்தைக் கழுவியவாறு, பொது அறைக்குச் சென்று அவனுடைய அறைக் கதவைத் திறந்து பார்த்தாள்.

அவனைக் காணவில்லை. ஆடை மாற்றும் அறையிலிருப்பான் என்கிற யோசனையில் எப்போதும் போலக் கதவைத் தட்டாமல் திறக்க, அப்போதுதான் ஷேர்ட்டைக் கழற்றிக்கொண்டிருந்தவன் சற்று எரிச்சலுடன் திரும்பிப் பார்த்தான். பின் இவளைப் பார்க்கப் பிடிக்காதவன் போல மறு பக்கம் திரும்பி நின்றவாறு,

“என்ன வேண்டும் மிருதா…” என்றான். இப்போது அவன் குரலில் எரிச்சல் வெளிப்படையாகத் தெரிய, புருவம் சுருக்கியவள்,

“ஏன் சாப்பிடவில்லை விதுலா…! வாருங்கள் சாப்பிட…” என்று மென்மையாகவே அழைத்தாள். சற்று நேரம் அப்படியே நின்றவன்,

“அதுதான் பசிக்கவில்லை என்றேனே… எனக்குச் சாப்பாடு வேண்டாம்…” என்று கூறியவாறு கழற்றிய சட்டையைத் தூக்கி ஒரு முலையில் எறிந்து விட்டுத் துவாயை இழுத்து எடுத்துத் தோளில் போட்டவாறு திரும்ப இவள் அறைக் கதவை அடைத்தவாறு நின்றிருந்தாள்.

இப்போது அவளுடைய முகத்தில் அது வரை இருந்த இனிமையைத் தொலைந்திருந்தது. அங்கே மெல்லிய கடினம் ஏறியிருக்கத் தன் கணவனை உற்றுப் பார்த்தாள் மிளிர்மிருதை. அவனோ அவளைச் சற்றும் கவனத்தில் கொண்டானில்லை. அதே நேரம் விலகுமாறும் கேட்கவில்லை. அவளைப் பார்க்காது, இடையில் தன் கரத்தைப் பதித்தவன், தரையைச் சற்று நேரம் பார்த்துக்கொண்டிருந்தான். பின் நிமிர்ந்து அவளைப் பார்த்து,

“நான் குளிக்கவேண்டும்… கான் யு ப்ளீஸ்… மூவ் லிடில் பிட்…” என்றான் சற்றுக் கடுமையாக. அவளோ அசையவில்லை. அங்கேயே நின்றவளாய்,

“என்னாச்சு விதுலா…!” என்றாள் மீண்டும். ஒரு கணம் இளகிய அவன் முகம் மீண்டும் கடினமாக,

“என்ன…? என்ன… ஆச்சு…?” என்று அலட்சியமாகக் கேட்டவனை ஏதோ புதியவனைப் பார்ப்பது போலப் பார்த்தாள் மிளிர்மிருதை.

இவனை என்ன காத்துக் கறுப்பு ஏதாவது அடித்துவிட்டதா என்ன? போகும் போது எப்படி இருந்தான், இப்போது எப்படி இருக்கிறான்? நம்ப முடியாதவளாக அவனை ஏறிட்டுப் பார்த்தாள், பின் இளகியவளாக அவனை நெருங்கி அவன் கன்னத்தில் கை வைக்கப் போக, அவனோ பதறியவனாக இரண்டடி தள்ளி வைத்து,

“மிருதா… ஐ ஆம் சோ டயர்ட்… ஐ நீட் சம் பீஸ்… கான் யு ப்ளீஸ் லீவ் மி எலோன்…” என்று பற்களைக் கடித்தவாறு கூற, சற்று நேரம் என்ன செய்வது என்று தெரியாமல் குழம்பினாள் மிளிர்மிருதை.

“என்னாச்சு விதுலா…! வேலையில் ஏதாவது பிரச்சனையா… என்ன தீர்க்க முடியாத பிரச்சனைகள் இருந்தாலும் அதற்குத் தீர்வு இருக்கும்… ப்ளீஸ்… உங்களை இப்படிப் பார்க்க மிகவும் கஷ்டமாக இருக்கிறது… என்னால் ஏதாவது உதவ முடியுமா?” என்று அப்போதும் கனிவாகவே கேட்டாள்.

சற்று நேரம் தாடை இறுகப் பற்களைக் கடித்தவாறு நின்றிருந்தவன், விழிகளில் சீற்றத்துடன் நிமிர்ந்து மிளிர்மிருதையைப் பர்த்து,

“என்னைத் தனியாக விடச் சொன்னேன் மிளிர்மிருதை… கான் யு ப்ளீஸ்… கெட் அவுட்…” என்று பற்களால் கடித்த வார்த்தைகளைத் துப்ப, மிளிர்மிருதையின் உடல் மட்டுமல்ல, உள்ளமும் ஒரு கணம் பயத்தில் அதிர்ந்து துடித்து நின்றது.

இந்த அபயவிதுலன், அன்று அவளை எரித்த போது உருத்திர தாண்டவம் ஆடிய விதுலன். அவனுடைய சூட்டின் வெம்மையைச் சற்றுத் தள்ளியிருந்த இவளால் கூட உணர முடிந்தது. அவளையும் மீறி உடல் நடுங்க, அதற்கு மேல் அந்தப் பழைய அபயவிதுலனைப் பார்க்க முடியாதவளாக நெஞ்சு பதைபதைக்க அவ்விடத்தை விட்டு வேகமாக விலகிச் சென்றாள் மிளிர்மிருதை.

அன்றைய நாள் மட்டுமல்ல, அடுத்த இரண்டு நாட்களும் மிளிர்மிருதை ஏதோ தவறு செய்தவள் போலத் தவித்துத் துடித்துப் போனாள். அவனுடைய பாரா முகம் ஏனோ ஒரு தவிப்பை அவளுக்கு ஏற்படுத்தியது. குழந்தைகளோடு, காந்திமதியோடு, ஆராதனாவோடு பழைய துள்ளல் இல்லாவிட்டாலும் சுமுகமாகப் பேசும் அபயவிதுலன் அவளைக் கண்டால் மட்டும் விலகிச் சென்றான்.

எதற்காக அப்படிச் செல்கிறான் என்று தெரியாமல், அது பாம்பா பழுதா என்று புரியாமல் பெரிதும் தவித்துப்போனாள். போதாததிற்கு அவளுடைய தன்மானம் வேறு அவனிடம் சென்று இறைஞ்சவும் இடம் கொடுக்கவில்லை. அதே வேளை தள்ளிச் செல்லவும் முடியவில்லை. இரண்டுக்கும் இடைப்பட்ட நிலையில் சிக்கி முக்கிக்கொண்டிருந்த நேரம், ஆராதனா அந்த மகிழ்ச்சியான செய்தியுடன் மீண்டும் வந்தாள்.

அவளுடைய கர்ப்பம் உறுதி செய்யப்பட்டிருந்தது. அதைக் கேட்டு வீடே விழாக்கோலம் பூண்டது… அபயவிதுலன் அந்த வீட்டுக்கு புதிய வாரிசு கிடைக்கப் போகிறது என்பதை எண்ணி சற்றுக் கடுமை தொலைத்தானோ?

பழைய அபயவிதுலனாக முகம் மலர்ந்து போனான். அவனுடைய குட்டி தேவதைக்கு இன்னொரு குட்டி தேவதை வரப்போகிறது. அதை எண்ணிய மாத்திரத்தில் மெல்லிய புன்னகை கூட அவன் உதடுகளில் மலர்ந்தது. அதைக் கண்டு மிளிர்மிருதையின் உள்ளம் துள்ளிக் குதித்தது.

சோர்வும் பூரிப்புடனும் வாகனத்திலிருந்து இறங்கிய தன் மருமகளைக் கண்டதும் உள்ளமெல்லாம் உருக இரண்டெட்டில் அவளை நெருங்கித் தன்னோடு இறுக அணைத்து அவள் உச்சியில் முத்தமிட்டு நிமிர்ந்த போது, அதே மகிழ்ச்சியுடன் நின்றிருந்த தன் மனைவியைக் கண்டான்.

அவள் மலர்ந்த முகத்தைக் கண்டவனின் முகம் தன் மலர்ச்சியைத் தொலைத்து, அங்கே ஒரு வித வலியைக் கொடுக்க அவசரமாக அதை யாரும் பார்க்கா வண்ணம் மறைத்துக் கொண்டவனின் முகத்தில் மெல்லிய சலனம்.

அவனையும் மீறி, அந்தக் கணம், தன் உயிர் அவள் கர்ப்பத்தில் தரித்தது என்கிற செய்தியைக் கேட்கவேண்டும் என்கிற ஆசை பூதாகரமாக அவனைத் தாக்க, அவனையும் மீறி விழிகள் பெரும் ஆவலும் ஏக்கமுமாக அவளுடைய மணி வயிற்றில் பதிந்து மீண்டது. பின்பு ஏதோ தப்பு செய்தவன் போலத் தன் தலையை உலுப்பி ஆராதனாவிடம் கவனத்தைச் செலுத்த, சித்தார்த் அபயவிதுலனை நோக்கி வந்தான்.

அவனைக் கண்டதும் உதட்டில் புன்னகையைத் தேக்கியவன், தன் மருமகளை விடுத்து, சித்தார்த்தைப் பற்றி இறுக அணைத்து…

“வாழ்த்துக்கள்டா… இனி நீ அப்பா…” என்றான் மகிழ்ச்சி கொந்தளிப்புடன்.

மெல்லிய வெட்கத்துடன் நகைத்த சித்தார்த், மிளிர்மிருதையைப் பார்த்துவிட்டுப் பின் அபயவிதுலனை ஏறிட்டு,

“நீ எப்போது ஆத்வி சாத்விக்கு ஒரு தங்கச்சிப் பாப்பாவைக் கொடுக்கப்போகிறாய்” என்று அவன் வயிற்றில் குத்தியவாறு கேட்க, மெல்லியதாக நகைத்த அபயவிதுலன்,

“எதற்கு மக்கள் தொகையை அதிகரிக்கவா…” என்று விட்டு முகத்தைத் திருப்ப, மிளிர்மிருதை துடித்துப் போனாள்.

ஏன் இப்படிப் பேசுகிறான்… இது என் விதுலன் இல்லை… நிச்சயமாக இவன் என் விதுலன் இல்லை… அவன் எங்கே தொலைந்து போனான்? தவிப்பும் ஏக்கமும் போட்டிபோட அபயவிதுலனை ஏறிட்டுப் பார்க்க, அவனோ வேறு எங்கோ வெறித்துக்கொண்டிருந்தான்.

இப்படியே இரண்டு மாதங்கள் கழிந்தன. இதற்கிடையில் அபயவிதுலன் ஒரு முறை ஜேர்மன் போய்விட்டு ஒரு கிழமை கழித்து வந்தான். ஆராதனாவின் நல்ல செய்தி அந்த வீட்டை நிறைத்திருந்ததால், இவர்களின் விலகள் பிறரின் கண்களுக்கு உறுத்தாமல் தப்பிப்போயிற்று. இந்த நிலையில் சித்தார் தொழில் விஷயமாக லொஸ்ஏஞ்சல் போகவேண்டிய நிலையிலிருந்ததால் ஆராதனாவும் அவனுடன் செல்லவேண்டிய கட்டாயம். கனடாவில் இருக்கும் தொழிற்சாலையைச் சந்திரன் பார்த்துக்கொள்ள வேண்டும் என்பதால் நந்தினியாலும் அவரைத் தனியே விட்டுவிட்டுச் செல்ல முடியாத நிலை.

அதனால் அனைவரும் கண்ட தீர்வு, காந்திமதியைக் கொஞ்ச நாட்களுக்கு ஆராதனாவுடன் அனுப்புவது.

முதலில் தன் தம்பியை விட்டுச் செல்ல காந்திமதி தயங்கினார். ஆனாலும், ஆராதனாவின் நிலை கருதி, முதன் முதலாகத் தங்கள் குடும்பத்திற்கு வரப்போகும் வாரிசின் நலன் கருதி மகிழ்ச்சியாகவே ஆராதனாவுடன் கிளம்பிவிட்டிருந்தார். சொல்லப்போனால் அபயவிதுலன்தான் சற்றுப் பிடிவாதமாக அவரை அனுப்பி வைத்தான்.

காந்திமதியும் லொஸ்ஏஞ்சல் போன பிற்பாடு அந்த வீடே பெரும் மயான அமைதியாகிப் போனது.

எப்போதும் கண்முன்னால் நிற்கும் சகோதரி அருகே இல்லை என்றதும் அபயவிதுலன் சற்றுத் திண்டாடித்தான் போனான். ஆனால், அதே திண்டாட்டம் தன் மனைவியைக் கண்டதும் வேறு விதமாக மாறத் தொடங்கியது.

காந்திமதி அருகே இருக்கும் வரைக்கும் சற்றுப் பாதுகாப்பாக இருந்தது. அவர் இல்லை என்றதும், அவர்களுக்கான தனிமை அவனைச் சற்று வதைக்கவே செய்தது. ஆனாலும் அவளை நெருங்கித் தன் தேவையைப் பூர்த்திச் செய்ய முடியாத நிலை அவனுக்கு. அதனால் அதிகநேரம் வேலைத் தளத்திலும், தன் குழந்தைகளுடனுமே தன் நேரத்தைப் போக்கினான். அதிலும் குழந்தைகளோடு செலவிடும் நேரத்தில் முக்கால்வாசி நேரமும் அவர்களுக்கு ஏதோ ஒரு வகையில் பாதுகாப்புக் கலைகளைப் பயிற்றுவிப்பதில் மும்மரமாக இருந்தான்.

நாள் போகப் போக அவனுடைய விலகல் மிளிர்மிருதைக்கு வெறுத்துப் போயிற்று. சின்னக் குழந்தைகள் போல முகம் பார்க்க மறுக்கும் அவனுடைய பிடிவாதத்தைக் கண்டு சலித்துப் போயிற்று. அவனுடைய விலகலுக்கு என்ன காரணம் என்று சொன்னாலாவது அதற்கேற்ப நடந்து கொல்லலாம். இது எதுவுமில்லாமல், விலகியே போனால் என்னவென்று எடுத்துக் கொள்வது? முடிந்தவரை அவனிடம் கேட்டுப் பார்த்தாயிற்று. அவனுக்காக இரங்கி பல சேவைகள் செய்ய முயன்று பார்த்தாயிற்று. ஆனால் எல்லாமே எதிர்மறையாகத்தான் இருந்தன. ஒன்றில் முகத்தைத் திருப்பினான். இல்லையன்றால் தெரியாதது போலப் புரியாதது போல நடந்துகொண்டான். அதுவும் இல்லையென்றால் ஒதுங்கிப்போனான்.

காந்திமதி லாஸ் ஏஞ்சல் சென்று ஒருசில மாதங்கள் ஆன நிலையில், அபயவிதுலன் இரண்டு முறை ஜேர்மன் சென்று விட்டு வந்தான். அவன் அடிக்கடி ஜேர்மன் போவது கூட, அவளிடமிருந்து தப்பத்தானோ என்று கூட அவளுக்குத் தோன்றத் தொடங்கியிருந்தது. நாட்கள் போகப் போக இருவருக்கும் இடையில் ஏற்பட்ட நிறம்தெரியா திரை சற்றும் மாறவில்லை.

ஒரு கட்டத்தில் மிளிர்மிருதையும் தன் முயற்சியைக் கைவிட்டு அவன் போக்கிலேயே விட்டுப் பார்த்தாள். ஆனால் அவனுடைய ஒதுக்கம் அதிகரித்ததே தவிரச் சற்றும் குறைந்த பாடில்லை. இப்படிப் பட்டவனை எப்படி நெருங்குவது என்று கூட அவளுக்குப் புரியவில்லை. போகும் போது எல்லையில்லா காதலுடன் சென்றவன், திரும்பும் போது, அதற்கு எதிர்மாறாக, ஏதோ எதிரிபோலத் திரும்புவது என்றால் இதை என்னவென்று கூறுவுது?

எல்லா வகையிலும் முயன்றவளுக்கு மெல்ல மெல்ல சலிப்பேற்பட்டு விட்டது. இறங்கிப்போனாலும் எகிறி நிற்பவனிடம் இளகிப்போகவும் மனம் வரவில்லை. அவளுக்கென்றும் தன்மானம் உண்டே. அதை எப்படி விட்டுக் கொடுப்பது?

வேதனையுடன் ஜன்னலுக்கு வெளியே எட்டிப் பார்க்க எங்கும் வெண் பஞ்சுக் கும்பலாய் உலகம் காட்சியளித்தது. மரங்களில் வேறு கும்பலாய் பனி குடித்தனம் நடத்திக்கொண்டிருந்தது. காலம் யாருக்காகவும் காத்திருப்பதில்லை… மார்ச் மாதம் பிறந்துவிட்டது. காலம் தடையில்லாமல்தான் கடந்து செல்கின்றன. பல புதுமைகளைக் கற்றுக் கொடுக்கின்றன. ஆனால் இன்னும் அவர்களுக்கிடையில் எந்த மாற்றமும் பிறக்கவில்லை. கூடவே அபயவிதுலனின் பிறந்தநாள் வேறு நெருங்கி வருகிறது. அதற்கு வேறு எத்தனை கற்பனைக் கோட்டைகளைக் கட்டி வைத்திருக்கிறாள். வெட்கத்தை விட்டு, சங்கடத்தைத் துறந்து, எழுந்த கற்பனைகளுடன் அவனும் அவளுமாய்க் கூடும் அந்தத் தருணத்திற்காக எத்தனை ஏக்கத்துடன் காத்திருக்கிறாள். அது எதுவுமே இல்லையென்றாகிவிடுமா என்ன?

ஒரு வித சோர்வுடன் நீள் இருக்கையில் அமர்ந்தவள் நிமிர்ந்து நேரத்தைப் பார்த்தாள். எட்டு மணி என்றது கடிகாரம்.

திரும்பி ஜன்னல் புறமாகப் பார்த்து,

“ஆத்வி… சாத்வி… இனி உள்ளே வாருங்கள்…” என்று குரல் கொடுக்க, வெளியே விளையாடிக் கொண்டிருந்த குழந்தைகள் அன்னையின் குரல் கேட்டதும் கத்தியவாறு உள்ளே வந்தனர்.

அணிந்திருந்த தடித்த மேற்சட்டை முழுவதும் பனி. பூட்சில் வேறு அப்பியிருந்தது. வாசலிலேயே பூட்சைக் கழற்றி தண்ணீர் தேங்கும் தட்டில் வைத்துவிட்டு, உள்ளே வந்து தடித்த மேல் சட்டைகளைக் களைந்து அன்னையிடம் எறிந்துவிட்டு உள்ளே ஓட, இவளோ அவற்றைக் கவனமாகக் கொளுவிகளில் கொளுவி, முன் இறுப்பறையில் தொங்க விட்டு, அவர்களை நோக்கிச் சென்றாள்.

அதன் பின், குழந்தைகளைக் குளிப்பாட்டி, உணவு கொடுத்து உறங்க வைத்த பின் நேரத்தைப் பார்க்க அது ஒன்பது என்றது.

இன்று எத்தனை மணிக்கு வந்து சேர்கிறானோ…’ என்கிற எண்ணத்துடன், தன் மடிக்கணினியுடன் முன்னறை நீள் இருக்கையில் வந்தமர்ந்தாள்.

அன்றைய செய்திகள், புதினங்கள், வெளிநாட்டுச் செய்திகள் என்று மேலோட்டமாகத் தட்டிக்கொண்டு வர, விழிகள் சொக்கின. தூங்கிய விழிகளை நிமிர்த்தி மீண்டும் செய்தியில் கவனம் செலுத்த, அவளையும் மீறி விழிகள் இழுபட, மீண்டும் திறந்து ஜன்னலுக்கூடாக அபயவிதுலன் வருகிறானா என்று பார்த்தாள். ம்ஹூம். மீண்டும் கணினியில் விழிகளைச் செலுத்த அவளையும் மீறிக் கண்கள் மூடிக் கொண்டன.

இன்னும் சற்று விழிகளைத் திறந்திருந்தால், அபயவிதுலனின் இந்த மாற்றத்திற்கான காரணம் ஓரளவு புரிந்திருக்குமோ?”