(33)

தன்னறைக்குள் நுழைந்த அலரந்திரிக்குச் சற்று நேரம் எடுத்தது தன் நிலைக்கு வர. அதுவும் அவனுடன் மோதுப்பட்டதும், அவன் உடல் கொடுத்த தகிப்பு… எண்ணும் போதே கால்கள் தள்ளாடின. தொண்டை வறண்டது… அதைச் சமப் படுத்த திரும்பிப் பார்த்தாள். மேசையில் தண்ணீரைச் செம்பு இருந்தது. விரைந்து சென்று கரங்கள் நடுங்க எடுத்தவள், தொண்டைக்குள் தண்ணீரை ஊற்றப் பதட்டத்தில் சேலை முழுவதும் நனைந்ததுதான் மிச்சம்… படபடப்பு சற்றும் குறையவில்லை. ஆழ மூச்செடுத்தவள், சேலை முந்தானையால் வாயைத் துடைக்கும்போதே வாசலில் நிழலாடியது.

இதயத்தின் படபடப்பிலேயே யார் என்பது புரிந்துகொள்ள, மார்பை வலது கரத்தால் அழுத்திக் கொடுத்தவாறு திரும்பிப் பார்த்தாள் அலரந்திரி. அவன்தான், கரத்தில் ஒரு பொதியுடன் நின்றிருந்தான். மீண்டும் இதயத்தில் பெரும் பூகம்பம். அவன் கரம் பதித்த வயிற்றிலோ ஒரு வித அவஸ்தை சுரந்தது. அவஸ்தையுடன் அவளுடைய இடது கரம், வயிற்றைத் தாங்கிக்கொள்ள, மெதுவாக நிமிர்ந்து பார்த்தான்.

அவனோ கதவின் ஓரமாகச் சாய்ந்து நின்றவாறு, தன் விழிகளால் அவள் மேனி முழுவதையும் வருடியவாறு.

“ஹே… எப்படி இருக்கிறாய்…” என்றான் எதுவும் நடக்காதது போல. அந்த விழிகளின் வீச்சில் தடுமாறியவள், தலை குனிந்து,

“இ.. இருக்கிறேன்…” என்றாள் திக்கித் திணறி.

“பிடித்திருக்கிறதா?” என்றான் அடுத்து. அவன் எதைக் கேட்கிறான் குழப்பமாக அவனை ஏறிட,

“இந்த இடம்… இந்த அறை… இந்த வீடு…” என்றான் குறு நகையை உதட்டில் தேக்கி. உடனே இவளுடைய முகம் வெளிப்படையாகவே மலர்ந்தது.

“மிக மிக… தாத்தா பாட்டி, இந்தக் கோட்டை… லக்ஷ்மி… மலை… ஆறு… இப்போது அந்த மீன்கள் கூட எனக்கு நண்பர்கள் தெரியுமா?” என்று கூற, அந்தக் குதுகலத்தை உணர்ந்து கொண்டவனின் வெண் பற்கள் மெல்லியதாய்த் தெரிய நகைத்தான். அந்த நகைப்பில் மீண்டும் மயங்கிப்போனாள் அலரந்திரி. அவன் சிரிக்கும்போது, மிக இளமையாகத் தெரிந்தான். நெஞ்சைச் சுண்டி இழுத்தான். சுலபமாக இதயத்துக்குள் புகுந்து போகிறான்… அவனுடைய கடிய முகத்தை மறக்கச் செய்கிறான். அவள் திகைத்த முகத்தைக் கண்டு, மெல்லிய குறும்பு அவன் முகத்தில் தோன்றியதோ,

“என்னை…” என்றான் அடுத்து. அவளோ தன்னை மறந்து,

“உங்களையும்…” என்று வந்தவள், அப்போதுதான் அவன் என்ன கேட்டான் என்பதும், அதற்குத் தான் சொல்ல விழைந்த பதிலையும் உணர்ந்து கொண்டவள், விழிகள் விரிய, அதிர்ந்து அவனைப் பார்த்து மலைக்க, இப்போது அவனுடைய புன்னகை மேலும் விரிந்தது.

“சரி சரி… பின்னாடி இதற்குரிய பதிலைத் தெரிந்து கொள்கிறேன்… என்றவன் அவள் முன்பாகத் தன் கரத்திலிருந்த பொதியை நீட்டினான். அவளோ குழப்பத்துடன் அவனை ஏறிட்டாளே தவிரக் கை நீட்டி அதை வாங்கவில்லை. ,

முகம் சற்றுக் கடினப்பட, அவளை நெருங்கியவன், கரத்தைப் பற்றி அதில் பொட்டலத்தை வைத்து,

“திறந்து பார்…” என்றான். இவளோ குழப்பத்துடன் அதைத் திறப்பதா, விடுவதா என்று புரியாமல் குழம்ப,

“திறந்து பார் அலர்…” என்கிறான் இப்போது சற்று அழுத்தமாக. அந்தக் குரலில் அவள் திறக்காமல் அந்த இடத்தை விட்டுப் போகமாட்டான் என்பது புரிய. பொதியை மேசையில் வைத்துpவட்டுக் கவனமாகத் திறக்கத் தொடங்கினாள்.

அங்கே ஐந்து வர்ணத்தில் பட்டுச் சேலைகளும், அதற்கேற்ற ரவிக்கைகளும் இருக்க, திகைத்துப் போனாள் அலரந்திரி. அதுவும் மேலேயிருந்த மஜன்டா வர்ணத்தில் கொடி வேலை செய்த பட்டுப் புடவையின் அழகிலிருந்து அவளால் விழிகளை விளக்கவே முடியவில்லை. அது கிட்டத்தட்ட முகூர்த்தப் புடவைபோல இருக்க… தன்னையும் மறந்து ஒரு கரத்தால் வருடிக் கொடுத்தாள் அலரந்திரி. ஒருகாலத்தில் இத்தகைய சேலைகள் உடுக்கவேண்டும் என்று ஆசைப்பட்டது நினைவுக்கு வந்தது. ஆனால் இனி முடியாதே… முகம் வாடிப்போக,

“மிக அழகான சேலைகள்… இது… யாருக்கு” என்று அவள் ஆவலாகக் கேட்க, அவளை ஆழமாகப் பார்த்தவனுக்கு மெல்லி கோபமும் எட்டிப் பார்த்தது. வார்த்தையாக இல்லாமல், செயலால் தன்னைப் புரியவைக்கலாம் என்று பார்த்தால், யாருக்கு என்று கேட்டு அவன் எண்ணத்தில் மண்ணை அள்ளிப் போட்டுவிட்டாளே… பதில் கூறாது அமைதி காத்தவன், பின்,

“உனக்குத்தான் வாங்கினேன் அலர்…” என்றதும் அதிர்ச்சியுடன் அவனைப் பார்த்தாள் அலரந்திரி.

“எ… எனக்கா… எனக்கெதற்கு…?” என்றவாறு அவனைப் பார்க்க,

“உனக்கெதற்கா… சும்மா தோரணம் கட்டி அழகு பார்க்க…” என்றான் ஏகவாமன் எரிச்சலுடன். முகம் வாடிப்போகத் தலை குனிந்திருந்தவளை நெருங்க, அவனுடைய உடல் வாசனையை அவள் நாசி நுகர்ந்து கொண்டது. அதனால் விளைந்த பயனால், இதயம் பலமாகத் துடிக்கத் தொடங்க, அவனோ குனிந்திருந்த அவள் முகத்தையே காதல் கரையடைத்துப் பாயப் பார்த்தவாறு,

“அலர்… நான்…” என்று எதையோ கூற முயன்றான். அந்த நேரம் பார்த்தா பாட்டி அவனை அழைக்க வேண்டும்…? ‘வாமன்…’ என்கிற அழைப்புக் கேட்டதும், நிதானித்தவன், சொல்ல வந்ததை விடுத்து, ஈரடி தள்ளி நின்றவாறு,

“விரைவாகத் தேவைப்படும்… வைத்துக்கொள்…” என்றான்.

“இல்லை… எனக்கு ஒரு போதும் இவை தேவைப்படாது சார்… இவற்றை நான்… எப்படி… என்னால் இவற்றை உடுக்க முடியாது… தயவு செய்து தவறாக நினைக்காதீர்கள்…” என்று பலமாக மறுத்தவாறு கூற,

“ஏன்… ஏன் முடியாது” என்றபோது அவனுடைய சுருதி சற்றுக் கூடித்தான் இருந்தது. இருக்காதா பின்னே, அவளுக்காய் எத்தனை சேலைகளை இழுத்துப்போட்டு, மானசீகமாக அவளுக்குப் பொருந்துமா இல்லையா என்று கற்பனை செய்து, தேர்வெடுத்து வாங்கி வந்து நீட்டினால், முடியாது என்கிறாளே.

“கேட்கிறேன் அல்லவா… ஏன் முடியாது… பதிலைச் சொல்…” என்று அவன் கர்ஜிக்க,

“ஏன் என்றால்… நான்… நான் விதவை… இப்படியான சேலைகளைக் கட்டக் கூடாது…” என்று அவள் சுள்ளென்று விழுந்தாள். கூடவே இப்படிச் சேலைகள் இனி கட்ட முடியாதே என்கிற ஏக்கம் அந்தக் குரலில் சற்று அதிகமாக வெளிப்பட்டதோ? அதை உணர்ந்து கொண்டவனாக அவளை அழுத்தத்துடன் பார்த்தான் ஏகவாமன். இப்போது இவனுடைய முகத்தில் அதீத கடுமை வந்து சேர்ந்துகொண்டது. விழிகள் சீற்றத்தைப் பரப்பின.

“ரியலி…. எனக்கு அந்த லாஜிக் புரியவில்லையே… கணவனை இழந்தால் எதற்காக நல்ல சேலை கட்டக் கூடாது… எங்காவது சட்டம் இருக்கிறதா? அல்லது சேலைதான் சொன்னதா, கட்ட மாட்டேன் என்று? வட் இஸ் திஸ் நான்சன்ஸ்… எதற்காக நீங்களாகவே உங்களுக்குள் ஒரு வட்டத்தைப் போட்டு ஒதுங்கிக் கொள்கிறீர்கள்… அது எப்படி? திருமணம் முடிக்க முதல் நீங்கள் பொட்டு வைக்கவில்லை? பூச் சூடவில்லை…? அழகிய ஆடை அணியவில்லை…? அது என்ன கணவன் இறந்த உடன் மட்டும் இவற்றை விலக்கிக் கொள்கிறீர்கள்…. சொல்லப்போனால், இதைக் கற்றுக்கொடுத்த அம்மா அப்பா இறந்தபோது இவற்றைத் துறந்தால் அதில் ஒரு லாஜிக் இருக்கிறது… இடையில் வந்தவன் போனால் மட்டும்… அம்மா அப்பா ஆசையாகக் கற்றுக்கொடுத்ததைத் துறந்துவிடவேண்டுமா? யாருக்குக் காட்ட… செத்த கணவன் வந்தா பார்க்கப்போகிறான்… உங்களுக்கே இது… பைத்தியக்காரத்தனமாகத் தெரியவில்லை… கணவன்மீது காதல் இருக்கிறது என்று…” என்றவன் அவள் உடலைக் கரத்தால் சுட்டிக் காட்டி,

“இப்படித்தான் காட்டவேண்டுமா… இதெல்லாம் முட்டாள் தனமாகத் தெரியவில்லை… விதவையாம் விதவை… நீ நீயா இருக்க முயற்சி செய்… அலர்… ஏதோ எண்பது வயது கிழவிகள்போல… அலட்டாதே… இனிமேல் இப்படிப் பேசினாய் என்றால்…” என்று சுட்டுவிரலை அவள் முன்பாக உயர்த்திக் காட்டிவிட்டு வெளியேற, இவளோ குழப்பத்துடன் தன் கரங்களில் தவழ்ந்த சேலைகளையே வெறித்துப் பார்த்தாள்.

அதன் பளபளப்பும், மென்மையுமே அதன் விலையைப் பறைசாற்ற, எப்படி அவற்றை அவள் அணிவது? காரணம் சொன்னால் பைத்தியம் என்கிறானே…’ என்கிற குழப்பத்துடன் மலைத்து நின்றவளுக்கு எங்கே தெரியப்போகிறது, அவன் வாங்கிவந்ததற்கான காரணம் வேறு என்று.

வேறு வழியில்லாமல் அலமாரியைத் திறந்து அவற்றைப் பத்திரமாக வைத்துவிட்டுக் குழப்பம் சற்றும் மாறாமலே வெளியே வர, பாட்டி எல்லோருக்கும் சாப்பாட்டுத் தட்டை எடுத்து வைத்துக்கொண்டிருந்தார். தாத்தாவோ, பாட்டியை எப்போதும் போல வம்புக்கு இழுத்துக் கொண்டிருந்தார். அதைக் கண்டு நகைத்த ஏகவாமன்,

“என்ன தாத்தா… எப்போது பாட்டியை வம்புக்கிழுப்பதை நிறுத்துவீர்கள்…?” என்று இவன் கேட்டவாறு ஒரு இருக்கையை இழுத்துப்போட்டு அமர,

“ம்… என்னுடைய கொள்ளுப்பேரனையோ, பேத்தியையோ கண்ட பிறகு பேராண்டி… என் கொள்ளுப்பேரனைக் கண்டபின் உன் பாட்டி எனக்கெதற்கு…” என்று கிண்டலாகக் கூறியவாறு பேரனுக்கு முன்புறம் அமர, பின்னால் வந்த அலரந்திரியைக் கண்ட பாட்டி, புன்னகை விரிய.

“வாம்மா… வா… உனக்காக வாமன் என்ன வாங்கி வந்திருக்கிறான் என்று பார்…” என்றவாறு ஒரு பாத்திரத்தை நீட்ட, அதை அதை வாங்கிப் பார்த்தவளின் விழிகள் மலர்ந்தன.

“ரம்புட்டான்…” என்று கூறியபோதே அதுவரையிருந்த சஞ்சலம் மாயமாக மறைந்து போய், முகம் குதூகலத்தைத் தத்தெடுத்துக் கொண்டது.

பழங்களிலேயே அவளுக்கு மிக மிகப் பிடித்த பழம் அதுதான். வெளியே சிவந்த நிறத்தில் முற்கள் போல மென்மையான தோல்கள் இருந்தாலும், உள்ளே வெள்ளை ஜெலி போல மெல்லிய புளிப்பும், அதீத இனிப்புடனும் கலந்து இதமான சுவை கொடுக்கும். எத்தனை சாப்பிட்டாலும் அவளுக்கு அடங்காது. அவளுடைய ஊரில் அன்னை இருந்தபோது சிலமுறை சாப்பிட்டிருக்கிறாள்… அதன் பிறகு இப்போதுதான் அதைக் காண்கிறாள்.

தன்னை மறந்து கரங்களில் எடுத்து முகர்ந்து பார்த்தவள், அதன்பின் சற்றும் நாகரீகம் பார்க்கவில்லை. ஒரு மாதம் கொடுத்த உரிமையில், அவசரமாக அதன் கோதைத் தன் முத்துப் பற்கள் கொண்டு கடித்துப் பிய்த்தவள், கீழே விரல்களால் ஒரு அழுத்து அழுத்த வாய்க்குள் விழுந்தது கனி. விழிகளை மூடி அதன் சுவையை ரசித்துக் கொண்டிருக்க, சாப்பாட்டு மேசையில் அமர்ந்திருந்த ஏகவாமன், தன் கரத்தில் முகத்தைத் தாங்கி அவள் சாப்பிடும் அழகையே ரசிக்கத் தொடங்கினான்.

அதுவும் அந்தச் சிவந்த இதழ்கள் பிளந்து பழத்தைக் கடித்து உள் இழுத்தபோது, அந்தப் பழமாகத் தன் உதடுகள் இரக்காதா என்கிற ஏக்கம் தோன்றத் தன்னையும் மீறி உதடுகளை நாவால் வருடிக் கொடுத்தான் ஏகாவாமன். நகலுக்கும் அசலுக்கும் வித்தியாசம் இல்லையா என்ன? எரிச்சல்தான் வந்தது ஏகவாமனுக்கு. உரிமையாய் அள்ளி அணைக்க முடியாத தொலைவில் இருக்கிறாளே.

போதாததற்கு அவள் விழிகள் மூடிப் பழத்தைச் சுவைப்பதும், அந்தச் சுவையை விழுங்கும் பொதுத் தொண்டை அசைவதும்… அந்த அசைவைக் கண்டு ஏதோ தான் சுவைத்ததுபோல இவன் தொண்டையும் அசைந்து அந்தத் தித்திப்பை உணர முயன்று தோற்றது.

ஆலரந்திரி உண்பதையும், அதை ஆவலாக அவன் பார்ப்பதையும் கண்ட தாத்தாவிற்கு மெல்லிய குறும்பு எட்டிப் பார்த்தது.

“என்னம்மா… பழம் நன்றாக இருக்கிறதா?” என்று தன் பேரனைக் கடைக்கண்ணால் பார்த்தவாறு கேட்க, சுவரம் தப்பிய நாதமாய்த் திடுக்கிட்டு நிமிர்ந்தான் ஏகவாமன். ஏதோ சங்கடத்துடன் திரும்பிப் பார்க்க, இவளோ, அதே முக மலர்ச்சியுடன்,

“ஆமாம் தாத்தா… மிக மிகப் பிடித்திருக்கிறது… எனக்கு ரம்புட்டான், மங்குஸ்தான்… இவை இரண்டும் மிக மிகப் பிடிக்கும்… எத்தனை வருடங்களுக்குப் பிறகு இதைச் சாப்பிடுகிறேன் தெரியுமா?” என்றவளுக்கு அன்னையின் நினைவு வந்து முகம் வாடியது.

“அதுதானே… பிடிக்காமல் எப்படிப் போகும்… வாங்கிக் கொண்டு வந்தது என் பேரனாயிற்றே… ஆனாலும் கொஞ்சம் அவனுக்கும் மிச்சம் வைம்மா… இல்லையென்றால்… பழம் என்று வேறு எதையோ விழுங்கி விடுவான்…” என்று அவளுடைய கிண்டலுடன் கூற சடார் என்று அவருடைய இடுப்பில் பலமாக ஒரு கிள்ளு விழுந்தது. துள்ளிய தாத்தா,

“ஏன்டி இடுப்பைக் கிள்ளினாய்…” என்று திட்ட வாயெடுக்க, உடனே தன் கணவனைப் பார்த்து முறைத்த முறைப்பில் சட்டென்று வாயை மூடிக்கொண்ட கிழவர்,

“அது… இல்லை… பையன் மிகுந்த பசியிலிருக்கிறானா… இருக்கிற பசியில் கிடைக்கிறதை விழுங்கி விடுவான் என்று சொன்னேன்…” என்று எதையோ கூறிச் சமாளித்து அசடு வழிந்தவாறு பேரனைப் பார்க்க, இப்போது அவரை எரிப்பது போலப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தான் ஏகவாமன்.

“ஹீ… ஹீ… ஹீ… அது நான்… என்ன… சொல்ல…” என்று அவர் எதையோ கூற வர, அவசரமாகச் சுட்டிருந்த தோசை ஒன்றை உருட்டிக் கிழவரின் வாயில் அடைத்த பாட்டி,

“கண்ணு… நீ கவலைப் படாமல் சாப்பிடு… இந்தக் கிழவனுக்கு வேறு வேலையில்லை…” என்று கடிந்த பாட்டி, எரிச்சலுடன் அவரைப் பர்த்துவிட்டு ஏகவாமனைப் பார்க்க இப்போதும் அவன் அவள் உதடுகளைத்தான் பார்த்துக்கொண்டிருந்தான்.

“தாத்தனுக்குத் தப்பாமல் பிறந்திருக்கிறானே…” என்று மனதார நினைத்து மானசீகமாகத் தலையில் அடித்துக் கொள்ள, அவனுடைய பார்வையில் மேலும் அரண்டு போனாள் அலரந்திரி. அந்தப் பார்வை… அவை கூறிய மொழி என்ன? அதற்கு மேல் அவளால் எதையும் சுவைத்து உண்ண முடியாமல் போனது அந்தக் கோதைக்கு.

(34)

அன்று மாலை வரையும் அலரந்திரி அறையை விட்டு வெளியே வரவில்லை. ஏனோ அவன் முன்னால் அவளால் நிமிர்ந்துகூட நிற்க முடியவில்லை. அவனுடைய கண்களை நேருக்கு நேராகப் பார்க்க முடியவில்லை. அவன் அருகில் நின்றாலே மனம் தடுமாறியது. அதுவும் அவனுடைய பார்வை சொன்ன செய்தி, ஒரு வித தகிப்பை அவளுக்குள் விதைக்கத் தடுமாறிப்போனாள் ஒரு பெண்ணாய்.

அவன் இல்லாதபோது, பெரும் வெற்றிடமாக இருந்த இடம், அவன் வந்தபின், ஏதோ மூச்சு முட்டுவதுபோல அலமலந்துபோனாள் அவள். அவனைக் கண்டால்தானே இந்த அவஸ்தை. அவன் முகம் பாராது விட்டால், இந்த அலைப்புறுதல் இல்லையல்லவா? அதனால் தன் அறைக்குள்ளேயே முடங்கிக்கிடந்தவள், மதியச் சாப்பாட்டைக் கூட, வயிற்றுவலி என்று சொல்லி, மறுத்துவிட, அறைக்கே கஷாயமும், வயிற்றுக்கு இதமாய் உணவும் வந்தது.

அவன் இல்லாதபோது எத்தனை சுதந்திரமாக வளையவந்தாள். ஆனால் இப்போது… சலிப்புடன் படுக்கையில் அமர்ந்திருக்க,

“பாட்டி… நான் போய்விட்டு வருகிறேன்…” என்கிற ஏகவாமனின் குரல் கேட்க இவளுடைய முகம் பளிச்சிட்டது.

‘அட…! வெளியே செல்கிறான்…’ என்று குதுகலிக்கும் போதே, திடீர் என்று இவளுடைய அறைக் கதவு திறந்தது. பதறி எழ, அங்கே ஆர்ம் கட் பெனியனும், ட்ராக் ஷ_ட்டும் அணிந்தவாறு யாரோ பத்துப் பேரை அடிப்பதற்குத் தயார் என்பது போல விறைப்பாக நின்றிருந்தான் ஏகவாமன்.

அவனுடைய பார்வை சென்ற இடங்களைக் கண்டு தன் சேலை ஒதுங்கியிருப்பது புரியப் பதற்றத்துடன் அதைச் சரியாக்கும் போதே, அவளை நிமிர்ந்த பார்த்தவன்,

“நான் வெளியே போகிறேன்… இனி சுதந்திரமாகச் சுற்று…” என்றான் கிண்டலாக. கூடவே அவனுடைய வெண் பற்கள் தெரிய, இவளுடைய இதயம் எப்போதும் போலத் தடதடத்தது. கூடவே ‘ஐயோ… கண்டு கொண்டானே…’ என்று எண்ணித் தலையைக் குனிந்தவளுக்கு முகம் சிவந்து போயிற்று.

“சரி சரி… எப்போதும் அறைக்குள்ளேயே இருக்காதே… போய் நல்ல காற்றைச் சுவாசி… அப்புறம்… என்னுடைய காரியம் முடியும் வரைக்கும் இங்கேதான் இருக்கப் போகிறேன்… அதனால் என்னை ஏற்றுக் கொள்ள உன்னைப் பழக்கப்படுத்திக் கொள்… என்ன புரிந்ததா?” என்று ஏற்றுக் கொள் என்பதில் அழுத்தம் வைத்துக் கூற, இவள் அதிர்ச்சியுடன் அவனைப் பார்த்தாள்.

“ஐ மீன்… நான் இங்கே இருப்பதை ஏற்றுக் கொள்ளப் பழக்கிக்கொள்…” என்றவன் ஒரு முறை அவளை ஆழமாகப் பார்த்து விட்டு வெளியேறியவன், ஓடத் தொடங்கினான்.

சற்றுத் தூரம் ஓடியதும், அந்த மலைப்புறத்தின் வளைவில், ஒருத்தன் நின்றிருக்க அவனைக் கண்டதும் தன் ஓட்டத்தை நிறுத்தாமலே தொடருமாறு பணித்துவிட்டு மேலும் ஓட, இவனுக்கு இணையாக அவனும் ஓடத்தொடங்கினான்.

சற்றுத் தூரம் போனதும்,

“எங்கே…?” என்று கேட்க,

“அந்தப் பழைய எஸ்டேட்… பங்களாவில் சார்… எந்த நடமாட்டமும் இதுவரை இருந்ததில்லை. நேற்று சிகரத் துண்டு அந்தப் பக்கத்திலிருந்தது… இங்கே சுத்தவர அந்த வீட்டைத் தவிர, எந்தக் கட்டிடமும் இல்லை… அங்கேயே நின்று கவனித்தேன் சார்… இருட்டில் வெளிச்சம் வேறு எரிந்தது. அதுதான் உடனேயே உங்களுக்குத் தகவல் கொடுத்தேன்…” என்று அவனோடு ஈடு கொடுக்க முடியாது மூச்சு வாங்கியவாறு களைப்புடன் கூறிக்கொண்டு வர, கிட்டத்தட்ட பதினைந்து நிமிட ஓட்டத்தில் அந்தப் பாழடைந்த பங்களாவை இருவரும் நெருங்கியிருந்தனர்.

நின்று கால்களைச் சற்று அகட்டி, இடுப்பில் கரங்களைப் பதித்தவாறு சற்றுக் கீழ் மூச்சு மேல் மூச்சு வாங்க நின்றவன், நிற்க முடியாது தடுமாறி, அதிகச் சுவாசத்தை இழுத்து எடுத்துக்கொண்டிருந்த அந்தப் புதியவனைப் பார்த்து,

“எத்தனை பேர்…?” என்றான்.

“தெரியவில்லை சார்… யாரும் வெளியே வரவில்லை. ஒரு நாள் முழுக்க நின்று பார்த்தேன்…” என்று தயக்கமாகக் கூற,

“இனி நான் பார்த்துக்கொள்கிறேன்… நீ கிளம்பு…!” என்று உத்தரவிட,

“ஆனால்… ஐயா… நீங்கள் தனியாக…” என்று மறுப்பாக அந்தப் புதியவன் கூற, மெல்லியதாகச் சிரித்தவன்,

“பிறக்கும்போது துணையோடா பிறந்தேன்… இதற்குத் துணை தேடுவதற்கு… நீ போ… வேலை முடித்ததும் குறுஞ்செய்தி அனுப்புகிறேன்… அதற்குப் பிறகு வந்தால் போதும்” என்றவன் பதிலையும் கேட்காது அந்த வீட்டை நோக்கி மிதமான ஓட்டத்தில் ஓடத் தொடங்கினான்.

அந்த மலைப் பகுதியிலேயே மிக ஒதுக்குப்புறமாக இருந்தது அந்தப் பங்களா. எங்குப் பார்த்தாலும் காட்டு மரங்கள். ஆங்கிலேயர் காலத்தில் தேயிலை எஸ்டேட் இருந்தது. ஆனால் நினைத்ததுபோலச் செழிப்பாகத் தேயிலைகள் வளராத காரணத்தால், அவர்களுக்குச் சேவகம் செய்த ஒருவருக்குக் கொடுத்துவிட்டுச் சென்றுவிட்டனர். காலப்போக்கில் அதைப் பராமரிக்க ஆட்கள் இல்லாமல் அப்படியே காடு வற்றிப்போயிருந்தது. பார்ப்பதற்கே பேய் பங்களா போல இருப்பதால் யாரும் அங்கே வருவது கிடையாது. அப்படியிருக்கையில் நடமாட்டம் இருக்கிறது என்றால் யோசிக்க வேண்டிய ஒன்றுதான்.

ஏகவாமன், அந்த மரங்களுக்குள் புகுந்து, நெளிந்து பாய்ந்து இறங்கி அந்தப் பங்களாவை நெருங்க, உள்ளே சிங்கள மொழியில் பாடல் சத்தம் கேட்டது.

இந்த நேரத்தில் யார் வரப்போகிறார்கள் என்கிற அலட்சியம் போலும், காட்டுக் கத்தலாகக் கத்திக்கொண்டிருக்க, அந்தப் பாடலைக் கேட்ட ஏகவாமனின் உதடுகளில் மெல்லிய இகழ்ச்சிப் புன்னகை.

தன் பான்ட் பாக்கட்டிலிருந்த துப்பாக்கியை இழுத்தெடுக்கப் போனவன், என்ன நினைத்தானோ. மீண்டும் உள்ளே செருகிவிட்டு, வீட்டின் கதவை நோக்கி நடக்கும் போதே, அங்கே ஓரமாகப் போட்டிருந்த தடித்த இரும்புக் கம்பிகளைக் கண்டான். அதில் ஒன்றை இழுத்து எடுத்தவன், கரத்தில் வைத்துச் சுழற்றிப் பார்த்துத் திருப்திப் பட்டவனாக, கதவில் கைவைத்துத் திறந்தான்.

அது தானாகத் திறந்து கொண்டது. உள்ளே அந்த வீடே தூசியில் நிறைந்திருந்தது. அடுத்த காலை வைக்க, தரையிலிருந்த மதுப்போத்தல் தட்டுப்பட்டு உருண்டு செல்ல, இந்தச் சத்தம் உள்ளே இருந்தவர்களை விழிப்படையச் செய்தது போலும். பாட்டுச் சத்தம் சடார் என்று நின்றது.

சற்று நேரம் எங்கும் மயான அமைதி. ஆனாலும் எங்கோ மெல்லிய ஓசை கேட்க, நிமிர்ந்தவன், வலது கரத்தில் கம்பியை இறுகப் பற்றியவாறு மேலும் அடுத்த அடியை வைக்க, வலது புறத்திலிருந்த திருப்பத்திலிருந்து ஒருவன், மின்னல் விரைவுடன் இவனை நோக்கிப் பாய்ந்தான்.

கண்ணிமைக்கும் நொடியில் சுதாரித்த ஏகவாமன், அவன் பாய்ந்த விநாடி வலது கரத்திலிருந்த கம்பியால் ஓங்கி அவனுடைய வயிற்றில் அடித்து இடது கரத்தால் எதிரியின் தலையைப் பற்றிக் குனிய வைத்து அவனுடைய முகத்தைத் தன் முழங்காலை மடித்து ஓங்கி ஒரு அடி அடிக்க, மூக்கு உடைபட்டு, பொறி கலங்கி, “ஹக்…” என்கிற சத்தத்துடன் குப்புற விழ, அடுத்த நொடி முள்ளந்தண்டில் ஓங்கிக் கம்பியால் ஒரு போடு போட்டான் ஏகவாமன். முள்ளந்தண்டு நொறுங்கிய சத்தம் இவனுக்கே கேட்டது.

இனி அவனை எண்ணிப் பயமில்லை என்பதை உறுதிப் படுத்திக் கொண்டவனுக்கு உள்ளே எத்தனை பேர் இருக்கிறார்கள் என்கிற சந்தேகம் எழுந்தது. எதிரி வந்த திசையிலேயே மேலும் முன்னேற, இப்போது பின்னாலிருந்து ஒருவன் அருவாளோடு ஏகவாமனை நோக்கிப் பாய்ந்தான்.

தாமதிக்காது, பாய்ந்து சுழன்று காலால் அவன் கழுத்துப் பகுதியில் ஒரு வெட்டு வெட்ட, சரிந்து சுவரோடு மோதி நின்றான் அவன். அடுத்து அவனுடைய தலையைப் பற்றி ஓங்கிச் சுவரில் அடித்துச் சிதைக்க, கருங்கற்களால் செய்யப்பட்ட சுவர்… அதுவும் அவனுடைய பலம் கொண்டு அடித்தபோது, அடுத்து என்ன நடந்தது என்று சொல்லவும் வேண்டுமா? தூசிகளால் அழுக்கேறியிருந்த கருஞ் சுவர் செந்நிறத்தைப் பூசிக்கொள்ள, அப்படியே சுவரோடு தேய் பட்டுத் தரையில் விழுந்தான் எதிரி.

மேலும் முன்னேற இப்போது இடப்பக்கம் திரும்பினால் மட்டுமே அந்தப் பங்களாவின் முன்னறைக்குச் செல்ல முடியும். கதவு பூட்டியிருக்கக் கரத்தில் வைத்திருந்த கம்பியை நிமிர்த்திப் பிடித்தவாறு மறு கரத்தால் சடார் என்று கதவைத் திறந்தான். வெறுமையாக இருந்தது முன்னறை. தன் காதுகளை உன்னிப்பாக்கியவன், முன்னறைக்கு நுழைந்து சாப்பாட்டறைக்கு வந்தான். அங்கும் வெறுமையாக இருந்தது. ஒரு வேளை மேல் மாடியில்… உடனே இரண்டு இரண்டு படிகளாகத் தாண்டி மேல் மாடிக்குப் போனான்.

ஆறு அறைகள் கொண்ட மேல் மாடி. ஒவ்வொரு அறையாகத் திறந்து பார்த்தான். ம்கூம் யாரும் இல்லை. வெறும் இருவர் தானா? வெளியே வந்து மீண்டும் கீழே இறங்கியபோது, தரையிலிருந்த மதுக் கோப்பைகள் கண்ணில் பட்டன. எட்டு இருந்தன.

அப்படியானால் எட்டுப் பேர் உள்ளே இருந்திருக்கிறார்கள் மிச்சப்பேர் எங்கே…? ‘ஷிட்…’ என்று முணுமுணுத்தவன், வெளியே வர முயன்ற விநாடி, கோர்ட் கொழுவும் இழுப்பறையில் மெல்லிய சத்தம் கேட்டது. நிமிர்ந்தவன், விரைந்து சென்று கதவை இழுத்துத் திறக்க, அங்கே ஒருவன், நடுக்கத்துடன் உச்சா போனது கூடத் தெரியாமல் முகம் வெளிற நின்றிருந்தான்.

அவனைக் கண்டதும் இவனுக்கு இரக்கம்தான் வந்தது.

“ஹே… ஹே… இட்ஸ் ஓக்கே… ரிலாக்ஸ்…” என்று சமாதானப் படுத்த முயன்ற வினாடி, சிங்களத்தில்,

“ஐயா… என்னை விட்டுவிடுங்கள் ஐயா… நான் பிள்ளை குட்டிக் காரன்… காசுக்கு ஆசைப்பட்டு வந்துவிட்டேன்… விட்டுவிடுங்கள் ஐயா…” என்று பெரிதாகக் குளறி அழ,

“ஷ்… அழாதே…. அழாதே…” என்றவன் அப்படியிருந்தும் அவனுடைய அழுகை நிற்காது போக, ஓங்கி அவன் கன்னத்தில் அறைந்த அறையில் கடவாய் பல் வெட்டி இரத்தம் வழிய, பக் என்று அழுகையை நிறுத்திப் பயத்துடன் ஏகவாமனை ஏறிட்டான் அவன்

“இனி அழுதாய் என்றால்… அடுத்த நிமிஷம்… இதோ… இவர்களுக்கு நடந்ததுதான் உனக்கும் நடக்கும்… புரிந்ததா?” என்று கடுமையாகக் கூற, எங்கே வாயைத் திறந்தாலே கொன்றுவிடுவானோ என்று அஞ்சியவனாகப் பலமாகத் தலையை ஆட்டிவிட்டு,

“குட்… உங்களில் எத்தனை பேர்…” என்றான். அவனோ பதில் கூறூது, மூன்று, நான்கு என்று மூன்றா? நான்கா” என்றான் எரிச்சலுடன்.

“மூ… மூன்று சார்…”

திரும்பி அந்த மதுக்கோப்பைகளைப் பார்த்து, “எதற்கு எட்டுக் கோப்பைகள் இருக்கின்றன?” என்றான் கூர்மையாக.

“அது… நாங்கள்… மூன்று பேரும்… இரண்டு இரண்டு குவலைகளில் கு… டி…. குடித்தோம்… சார்…” என்று திக்கித் திணறி முடிக்க,

“மூன்று பேர்…”

“ஆமாம் சார்…”

“ஒருத்தன் இரண்டு குவலையில் குடித்தீர்கள்…”

“ஆமாம் சார்…”

“அப்படியானால் ஆறு குவலைகள் அல்லவா இருக்கவேண்டும்… இங்கே எட்டு இருக்கே… எஞ்சிய ஒருவன் எங்கே” என்று புருவத்தைத் தூக்கியவாறு ஏகவாமன் கேட்க,

“சார்… அது… மூன்று பேர் தான் சார்… எனக்குக் கணக்கில் கொஞ்சம் வீக் சார்…” என்று அவன் நெளிந்து குழைய, அதைக் கண்டு வந்த சிரிப்பை அடக்க முயன்றவனாகத் தன் தலையைச் சற்றுக் குனிந்து, கன்னத்தைப் பெருவிரலால் சொரிந்து விட்டவாறு,

“சரி… உங்களை இங்கே அனுப்பியது யார்?” என்றான் சாவதானமாக. அவனோ எச்சிலைக் கூட்டி விழுங்கி, பதில் சொல்வதற்கு வாயைத் திறப்பதா, வேண்டாமா என்று யோசித்துக்கொண்டிருக்கும் போதே,

“வாயைத் திறந்து சொல்லு…” என்று அனுமதி கொடுத்தான் ஏகவாமன்.

“அது… எங்களுக்குத் தெரியாது சார்… எங்கள் பாசுக்கு ஒரு அழைப்பு வந்தது… அவர் சொல்வது போல ஒரு பெண்ணைக் கொன்றால் பணம் தருவதாகக் கூறி இருந்தார்கள். முன்பணமாகவே பத்து லட்சம் கொடுத்திருக்கிறார்கள் சார்… அவர் சொன்ன வேலையை முடித்தால், இன்னும் பத்து லட்சம் தருவதாக வாக்குக் கொடுத்திருக்கிறார்… மற்றும்படி, அவர்கள் யார் என்று எதுவும் எங்களுக்குத் தெரியாது சார்…” என்றான் அவன் மீண்டும் அழும் நிலையில் நின்றவாறு.

இவனை என்ன செய்யலாம்?” என்று அவன் யோசித்துக் கொண்டிருக்கும் போதே, இவனுடைய கைப்பேசி அழைத்தது. எடுத்துப் பார்க்க, அவனுடைய ஆள்தான் எடுத்திருந்தான்.

உடனே காதில் வைத்தவன், இங்கே ஒருவன் இருக்கிறான் என்கிற உணர்வே இல்லாதவன் போல, ஏதோ கைப்பேசியில் ரகசியம் பேசுவது போல,

“சரி… சரி… எப்படியும் நாளைக்கு மாலை, அலரந்திரியுடன் வடக்கிலிருக்கும் ஆற்றங்கரைப் பக்கம் வருவேன்… அங்கே வந்தாயானால் சந்திக்கலாம்…” என்று தெளிவாகக் கிசுகிசுத்துவிட்டு, கடைக்கண்ணால் நின்றிருந்தவனைப் பார்த்தான். பின் தன் முகத்தைச் சரியாக்கியவாறு,

“சரி, இதோ பார்… உன்னைப் பார்த்தாலும் பாவமாக இருக்கிறது… உனக்கு ஒரு வாய்ப்புத் தருகிறேன். திரும்பிப் பார்க்காமல் ஓடி விடு… இல்லையென்றால்…?” என்றவன் தரையில் குப்புற விழுந்திருந்தவனைக் காட்டி,

“இவன் நிலைதான் உனக்கும்…” என்று முடிக்கவில்லை, அடுத்தக்கணம் மாளிகையின் வெளியே நின்ற சுழன்று திரும்பி விழுந்து எழுந்து ஓடிக்கொண்டிருந்தான் அந்த எதிரி. அதைக் கண்டு மெல்லிய சிரிப்புடன் எழுந்தவன், “முட்டாள்…” என்று முணுமுணுத்துவிட்டு, வெளியே வந்து கைப்பேசியை எடுத்து, தன் ஆட்களுக்குக் குறுஞ்செய்தியாக அடுத்து என்ன செய்யவேண்டும் என்பதைக் கூறிவிட்டு, மீண்டும் வீடு நோக்கித் தன் ஓட்டத்தைத் தொடர்ந்தான்.

ஆனாலும் இது அதிக நாட்களுக்கு இல்லை என்பது மட்டும் அவனுக்கு நன்கு புரிந்தது. நிச்சயமாக இன்னும் இன்னும் ஆட்களை அனுப்பிக்கொண்டுதான் இருக்கப்போகிறான் கருந்தேவன். ஒவ்வொரு முறையும் பயந்து பயந்து அவனால் வாழ முடியாது. முதலும் முடிவுமாகக் கருந்தேவனின் சகாப்தத்தை முடிக்கவேண்டும். ஆதற்கு அலரந்திரி அவனுடைய வேண்டுகோளை ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டும். ஆனால் அதற்கு அவள் ஒத்துக்கொள்வாளா…? பேரிய கேள்விக்குறியே எழுந்தது ஏகவாமனுக்கு.

அவன் வீட்டிற்கு வந்தபோது, தோட்டத்தில் பேச்சுக் குரல் கேட்க, வேகமாக அந்தத் திசைக்குச் சென்றவன் அங்கே கண்ட காட்சியில் கோபம்

“வட் த ஹெல் ஹப்பனிங் ஹியர்…” என்று சீறினான்.

ஏகவாமன் வெளியே சென்றதும், பெரும் நிம்மதியுடன் தன் அறையை விட்டு வெளியே வந்த அலரந்திரி, லக்ஷ்மியைக் காண ஓடினாள்.

ஓடும் போதே, தோட்டத்தில் தவம் எதையோ கிண்டி எடுத்துக்கொண்டிருக்க, தற்காலிகமாக லக்ஷ்மியை மறந்தவளாக,

“தவம்… என்ன செய்கிறீர்கள்?” என்றாள் அவனை நோக்கிச் சென்றவாறு. இவளைக் கண்டு சிரித்த தவம்,

“அதுவா… இந்த இடத்தில் ரம்புட்டான் மரம் நடச் சொல்லிச் சின்னையா சொன்னார்மா…” என்றவாறு மேலும் கிண்டத் தொடங்க,

“ரம்புட்டானா?” என்று வியந்தவளைப் பார்த்து,

“ஆமாம்… இன்று மதியம், நான்கு கன்றுகள் தருவித்திருந்தார்… இதை நன்றாகப் பதப்படுத்தி நடச் சொல்லி உத்தரவிட்டார்… அதுதான்… அதற்கேற்ப நிலத்தைப் பதப்படுத்துகிறேன்…” என்றதும் வாய் பிளந்தாள் அலரந்திரி. அவளையும் மீறி இதயம் வேகமாகத் துடித்தது.

இன்று காலைதானே அவள் ரசித்துச் சாப்பிட்டாள். அதைக் கவனித்து நினைவுக்கு வந்தது. அதை நினைவில் வைத்து அவளுக்காகவே கன்றுகளைத் தருவித்தானா? நினைக்கும் போதே கண்கள் பணித்தன. இதுவரை யாரும் அவளுக்காகச் சிறு துரும்பைக் கூட அசைத்ததில்லை. ஆனால் அவன் அவள் சுவையறிந்து மரத்தையே நடுவதற்கு ஏற்பாடு செய்துவிட்டானே… உள்ளம் கனக்க,

“நானும் உதவி செய்கிறேனே தவம்…” என்றவாறு குத்துக் கோடரியை எடுத்து மண்ணைக் கிண்டத் தொடங்கினாள்.

“என்ன காரியம் செய்கிறீர்கள்… தயவு செய்து வேண்டாம்மா… நானே செய்கிறேனே… நீங்கள் வேண்டுமானால் ஓரமாக நின்ற மேற்பார்வை செய்யுங்கள்…” என்று தவம் பதற,

“இல்லை தவம்… இத்தகைய வேலைகள் முன்னம் செய்திருக்கிறேன்… என்னால் முடியும் தவம்…” மீண்டும் தன் முயற்சியில் இறங்கினாள்.

“ஐயோ… அம்மா… நீங்கள் இது செய்யக் கூடாது… தயவு செய்து குத்துக் கோடரியை அந்தப் பக்கமாகப் போடுங்கள்…” என்று கெஞ்ச, இப்போது அவனைக் கோபமாகப் பார்த்தவள்,

“ஏன் நான் கொத்தினால் இது கொத்தப்படாதா, இல்லை கற்கள்தான் மேலே வரமாட்டேன் என்று அடம் பிடிக்குமா… மூச்… நீங்ள் அந்தப் பக்கமாகக் கிண்டுங்கள்… நான் இந்தப் பக்கமாகக் கிண்டுகிறேன்…” என்று உறுதியாக் கூறிவிட்டு ஓங்கிக் கொத்தி கற்களை அப்புறப் படுத்த தொடங்கினாள். தவத்தாலும் எவ்வளவுக்கென்றுதான் தடுக்க முடியும்? வேறு வழியில்லாமல், மனமில்லாமலே மறு பக்கம் கிண்டத் தொடங்கினான்.

ஒரு மணி நேரம் மண்ணைக் கொத்துவதும் கற்களைப் பொறுக்கி ஒரு இடத்தில் போடுவதுமாக, வேறு சிந்தனையில்லாமல் நன்றாகத்தான் போனது ஏகவாமனின் கடுமையான குரல் கேட்கும் வரை.

ஓங்கிக் கிண்டுவதற்காகக் கரத்தைத் தூக்கியவள்”இங்கே என்ன நடக்கிறது…’ என்கிற அதிரடி ஓசையில் அதிர்ச்சியுடன் வெலவெலத்தவளாகத் திரும்பிப் பார்த்தாள். அங்கே இறுகி வெடித்துவிடும் போல உருண்டு திரண்டிருந்த கரங்களின் தசைகளைக் காட்டியவாறு, உடல் முழுவதும் வியர்வையில் குளிக்கப் பெரும் சீற்றத்துடன் முறைத்துக்கொண்டிருந்தவனைக் கண்டதும், அதிர்ச்சியில் குத்துக்கோடரியைத் தூக்கிய கரங்கள் இறங்கின.

இருவருமே ஏகவாமனை அங்கே எதிர்பார்க்கவில்லை.

தவமோ அச்சத்தில் கரங்களைப் பிசைந்துகொண்டிருந்தான். பொறுமையற்ற மூச்சுடன் அலரந்திரியை நெருங்கியவன், அவள் தூக்கியிருந்த குத்துக்கோடரியைப் பறித்துத் தூரப் போட்டுவிட்டுக் கரத்தைத் தூக்கிப் பார்த்தான்.

ஏனோ அவனுடைய நெருக்கத்தில், அவளையும் மீறி உடல் நடுங்கியது. மயிர்க்கால்கள் குத்திட்டு நின்றன. அவனுக்கே உரித்தான வாசனை, அவள் நுரையீரலை நிரப்ப, உடலின் இரத்த ஓட்டம் படு பயங்கரமாக எகிறியது. ஆனால் அவனோ, அதைப் பற்றி எந்த அக்கறையும் கொண்டானில்லை.

ஒரு வித பரிதவிப்போடு அவளுடைய இரண்டு கரங்களையும் திருப்பிப் பார்த்தான். ஏற்கெனவே கடுமையான வேலைகள் செய்து காய்ந்த கரங்கள்தான். கடந்த இரு கிழமைகளாக எந்த வேலையும் இல்லாமல் இப்போதுதான் சற்று மென்மையாக மாறத் தொடங்கியிருந்தன. ஆனால் இப்போது, அதிகம் சிவந்து கண்டிப்போய்… அவளுக்கு எப்படியோ இவனுக்குத்தான் அது வலித்தது. தன்னையும் மறந்து அவளுடைய உள்ளங் கரங்களை வருடிக் கொடுத்தவாறு கோபத்தில் முகம் சிவக்க அவளையும் தவத்தையும் மாறி மாறிப் பார்த்தான். ஆத்திர விழிகளைத் தவத்திடம் நிலைக்கச் செய்தவன்,

“இவர்களை வேலை செய்ய வைத்துவிட்டு எதைப் பிடுங்கிக் கொண்டிருந்தாய்…இவள் யார் என்று உனக்குத் தெரியுமா…” என்று எதையோ சொல்ல வந்தவன், சிரமப்பட்டுத் தன்னை அடக்கியவனாக,

“கெட் லொஸ்ட்… உனக்கு இனி இங்கே வேலையில்லை… போ வெளியே…” என்று கடுமையாக இவளையும் எரிச்சலுடன் பார்த்துவிட்டு உள்ளே செல்லத் தவமோ,

“ஐயோ… இப்படி ஆகிவிட்டதே… நான் என்ன செய்வேன்… என்னை நம்பி இரண்டு குடும்பங்கள் இருக்கின்றதே… அவர்களை எப்படிக் காப்பாற்றப்போகிறேன்…” என்று அழத் தொடங்க அவனை எப்படிச் சமாதானப் படுத்துவது என்று புரியாமல் திணறினாள் அலரந்திரி.

பாவம்… அவள் செய்த காரியத்தால் அவனுக்கல்லவா தண்டனை கிடைத்துவிட்டது. இப்படி இடையில் வந்து குட்டையைக் குழப்புவான் என்று கனவா கண்டாள்…? நெஞ்சம் கனக்கத் தவித்துக்கொண்டிருந்த தவத்தை நெருங்கி,

“கவலைப் படாதீர்கள் தவம்… உங்கள் வேலைக்கு நான் உத்தரவாதம்…” என்று உறுதியுடன் கூறியவள், அடுத்து ஏகவாமனின் அறைக்கு முன்பாக வந்து நின்றாள்.

தன் கோபத்தைச் சேர்த்து அவனுடைய கதவைத் தட்ட,

“யெஸ்… கம் இன்…” என்கிற அவனுடைய அழுத்தமான குரலைக் கேட்டதும் கதவைத் திறந்தாள் அலரந்திரி. திறந்தவள் அவன் நின்றிருந்த நிலை கண்டு அலறிப்போய் நின்றிருந்தாள்.