(17)

அதைக் கண்டதும் இதங்கனையி்ன் விழிகள் தெறித்து விழுந்துவிடுவன போல விரிந்து நின்றன. இவனோ, அவளைப் பற்றி அக்கறை கொள்ளாது, உள்ளே இருந்த உதிரிகளை  ஒன்றோடு ஒன்று பிணைக்க, மறு கணம் நீண்ட பயங்கரத் துப்பாக்கி ஒன்று நிமிர்ந்து நின்றது.

அவன் துப்பாக்கியோடு எழ முயன்ற நேரம், எங்கிருந்தோ வந்த துப்பாக்கித் தோட்டாக்கள் அவர்களின் வாகனத்தை நோக்கிச் சீறிப் பாயத் தொடங்கின.

அதை உணர்ந்ததும் அச்சப்படுவதற்குப் பதிலாக முகம் மலர்ந்து போனது இதங்கனைக்கு.

மகிந்தன்… மகிந்தன்தான் அவளைத் தேடி வந்துவிட்டான். இருபத்து நான்கு மணிநேரத்தில் அவளை மீட்பதாகச் சவால் விட்டானே… அப்படியானால் நிச்சயமாக இது மகிந்தன்தான். இதோ இன்னும் கொஞ்ச நேரத்தில் அவளைக் காப்பாற்றிவிடுவான்… அது கொடுத்த நம்பிக்கையில் உயிரைக் கையில் பிடித்தவாறு தன் முன்னால் நின்றிருந்த இராட்சதர்களைப் பார்க்க, விக்டரோ, எழுந்து, அந்த வண்டிக்குள் இருந்த எதையோ ஒன்றை இழுத்து  விட்டு, மேல் கூரையை ஒரு தள்ளுத் தள்ள, அது திறந்து கொண்டது..

அதுவரை கண்ணுக்குப் புலப்படாத நீலநிற வானம், பளிச்சென்று சதுரமாய்த் தெரிய, கூடவே குளிர் காற்று மேலிருந்து இவர்களைப் பலமாகத் தாக்கத் தொடங்கியது.

இதங்கனை தன் போர்வையை இழுத்துத் தன்னோடு இறுகச் சுற்றிக் கட்டியவாறு நம்பிக்கையைக் கைவிடாதவளாக நடப்பதை அவதானிக்கத் தொடங்கினாள்.

விக்டரும், அலக்சும் திறந்தவெளிக்குள் உடலை நுழைந்து எழுந்து நின்றவாறு துப்பாக்கியைத் தூக்கி கடகடவென்று சுடத் தொடங்க, அதுவரை துப்பாக்கிக் குண்டுகளின் நிர்வான தேகத்தை மறைத்திருந்த கார்ட்ரிஜ் கடகடவென்று கீழே கொட்டத் தொடங்கின. இதங்கனை உயிரைக் கையில் பிடித்தவாறு அந்தக் காட்சியையே விறைக்கப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள்.

திரைப்படங்களில் வாயைப் பிளந்து ஆவென்று ரசித்துப் பார்த்த காட்சிகள்தான். ஆனால் நிஜத்தில் சுத்தமாக ரசிக்க முடியவில்லை. அந்த சத்தமும், அந்த நெடியும், அது கொடுத்த திகிலும் உயிரையே உலுக்கின.

காதுகளைக் கிழித்துச் செல்லும் அந்த ஓசையைத் தாங்க முடியாமல், தன் காதுகளைப் பொத்தியவள், அச்சத்தில் தரையில் சரிந்து தன்னைக் காத்துக்கொள்ள முயல, அரவனோ தன் துப்பாக்கியைச் சரியாகப் பற்றியவாறு விக்டரின் அருகே வந்து நின்றான். இப்போது, விக்டரின் துப்பாக்கிக் குண்டுகள் தீர்ந்து போயின. உடனே அவன் கீழே இறங்க. இப்போது அவன் இடத்திற்கு அரவன் வந்தான்.

மூன்று பெரிய வண்டிகள் ஒன்றன்பின் ஒன்றாக நகர்ந்தவாறிருக்க, உள்ளேயிருந்தவர்கள்,  இவர்களின் வண்டியை நோக்கித் தோட்டாக்களைத் துப்பிக்கொண்டிருந்தார்கள்.

அரவனும், அவர்களுக்குத் தன் துப்பாக்கியால் தகுந்த பதில் சொல்லத் தொடங்கினான்.

அப்போது இவர்களின் போதாத நேரமோ என்னவோ, எதிரிகள் அனுப்பிய தோட்டாவில் ஒன்று, வண்டியை ஓட்டிக்கொண்டிருந்தவனின் இடது புரத் தோள்பட்டையில் பாய, அது வரை படு பயங்கர வேகத்துடன் ஓடிக்கொண்டிருந்த வண்டி தடம் மாறி, அங்கும் இங்கும் அசைந்து ஓடத் தொடங்கியது.

அடுத்து நடக்க இருக்கும் ஆபத்தைப் புரிந்துகொண்ட அரவன், வேகமாகக் கீழிறங்கி, தீர்ந்துபோன துப்பாக்கிக் குண்டுகளை நிரப்பிக்கொண்டிருந்த விக்டரைப் பார்த்துத்  தலையை அசைத்து விட்டுத் தன் துப்பாக்கியை ஓரமாக வைத்து விட்டு, உட்புறமாக இருந்த கதவை இழுக்க, அது முன்புறம் போவதற்கான பாதையை ஏற்படுத்தியது.

முன்னே சென்றதும்தான் தெரிந்தது ஓட்டுநருக்குப் பக்கத்தில் அமர்ந்திருந்தவனின் தலை சரிந்திருந்தது. திரும்பி ஓட்டுநரைப் பார்த்தான். எந்த அசைவும் ஓட்டுனரிடம் இல்லை. உயிர் இருக்கிறதா தெரியவில்லை. ஆராயவும் நேரமில்லை. சற்றும் யோசிக்காமல் ஓட்டுநர் பக்கத்துக் கதவைத் திறந்தவன், அவரை வெளியே தள்ளி விட்டு இவன் அந்த இடத்தில் அமர்வதற்குள் வண்டி அங்கிருந்த பாறையை நோக்கிப் பலமாக முட்டும் வேகத்துடன் சீறிப் பாய்ந்துகொண்டிருந்தது. முடிந்த வரை ஸ்டியரிங் வீலைத் திருப்பி அழுத்தமாகத் தடையை அழுத்தி வண்டியைக் கட்டுக்குக் கொண்டுவர முயன்றான். ஆனால், வண்டி திரும்பிய வேகத்தில் சரிவை நோக்கிப் பாய்ந்தது.

சற்றுத் தமதித்தாலும், வண்டி  சரிவில் விழத் தொடங்கும். அதற்குப் பிறகு எலும்பு கூட மிஞ்சாது. சடார் என்று இடது பக்கம் வண்டியை ஒடித்துத்  திருப்ப, அவன் திருப்பிய வேகத்தில் வலது பக்கச் சில்லுகள் இரண்டும் மேலே எம்பித் தரையில் பொதார் என்று விழ, உள்ளே அமர்ந்திருந்த இதங்கனை ஒரு அடி மேலே சென்று கீழு விழுந்தது பக்கத்தில் சரிந்து சுழன்று இருக்கையோடு மோதுப்பட்டு இறுதியில் தரையில் கவிழ்ந்து கிடந்தாள்.

ஆனால் இத்தனை அசைவுக்கும் அந்த இரண்டு இராட்சதர்களும் சுடுவதை மட்டும் நிறுத்தவில்லை. முடுக்கிவிட்ட இயந்திர மனிதர்கள் போலத் தம் காரியத்திலேயே கண்ணாக இருந்தார்கள். ஆக வண்டி சரிந்து நிமிரும் போது மட்டும் தம்மை நிலை நிறுத்த வண்டியைச் சற்று இறுகப் பற்றிக்கொண்டு நின்றிருந்தார்கள். வண்டி நேரானதும், மீண்டும் துப்பாக்கியால் தமது சாகசத்தை நிகழ்த்தத் தொடங்கினார்கள்.

இங்கே வண்டியின் நான்கு சில்லுகளும் தரையில் பட்டதும், அதை நிலை நிறுத்துவதற்காகப் போராடிய அரவன், இறுதியாக வாகனத்தை நிறுத்த முடியாமல், ஒரு பாறையோடு பலமாக மோதி நிறுத்த, வாகனம் மோதுப்பட்ட வேகத்தில் அதன் முன்புறம் ஆவென்று திறந்து அதிலிருநு்து புகைவரத் தொடங்கியது.

அதற்கிடையில் குண்டுகளின் வேகம் அதிகரித்திருக்கத் தொடங்கியது. மீண்டும் உள்ளே வந்தவன், தானே குனிந்து ஒரு பெட்டியை இழுத்தெடுத்துத் திறந்தான். அதிலிருந்த பகுதிகளை ஒன்றோடு ஒன்று பொருத்தி விட்டு வேகமாக எழ, அதுவரை துப்பாக்கியால் எதிரிகளைச் சுட்டுக்கொண்டிருந்த அலக்ஸ் அரவனுக்கு வழி விட்டுக் கீழே இறங்க, அரவன் பொருத்திய ரைஃபிளை வாகனத்தின் கூரைமீது வாகாக வைத்து, அதன் தொலைநோக்கிக் கண்ணாடிக்கூடாக, ஐந்நூறு அடிக்கும் அப்பால் வந்துகொண்டிருந்த ஒரு வாகனத்தின் காஸ் டாங்கினைக் குறிவைத்துச் சுட, அந்தக் குண்டு கச்சிதமாகச் சரியாகச் சென்று சேரவேண்டிய இடத்தைத் துளைத்துச் செல்ல, அடுத்த கணம் வெடித்துச் சிதறியது அந்த வண்டி.

அடுத்து தனக்கு அருகே நின்றிருந்த அலக்சின் தோளில் தட்டி விட்டு இறங்க, அவன் என்ன சொல்கிறான் என்பதைப் புரிந்துகொண்ட அலக்ஸ் உடனே கீழே இறங்கிச் சற்றும் தாமதிக்காமல் வண்டியின் இருக்கைக்குக் கீழ் இருந்த பொருட்களை இழுத்து எடுக்கத் தொடங்க, விக்டரோ வெளியே பாய்ந்து, அலக்ஸ் எறியும் பைகளை வாங்கித் தரை சேர்க்கத் தொடங்கினான்.

அரவனும் சேர்ந்து மிஞ்சியிருந்த பொருட்களை எடுத்து வெளியே வீசி விட்டுத் திரும்பி, காதுகளைப் பொத்தியவாறு ஒடுங்கி அமர்ந்திருந்தவளின் கரத்தைப் பற்ற, இவளோ உயிரைக் கையில் பிடித்தவாறு அரவனை ஏறிட்டாள்.

ஆனால் அந்த இராட்சதன், அவளுடைய அச்சத்தைச் சற்றும் கருத்தில் கொண்டானில்லை. பலமாக அவளை இழுக்க, இழுத்த வேகத்தில் எழுந்தவளோடு, வெளியே பாய, அவனோடு சேர்ந்து இறுதிப் பையையும் தூக்கி விக்டரிடம் எறிந்து விட்டு அலக்சும் பாய, மூவரும் தரையைத் தொட்ட அந்தக் கணம், அவர்களின் வண்டி வெடித்துச் சிதறியது. வெடித்துச் சிதறிய வேகத்தில், அரவன் தன் உடலால் இதங்கனையை முழுவதுமாக மறைத்துக்கொள்ள, எந்தத் துரும்பும் அவள் உடலில் படாது தப்பிக்கொண்டாள் இதங்கனை.

ஆனாலும் திடீர் என்று நடந்த அதிற்சியில் என்ன நடந்தது ஏது நடந்தது என்பதைப் புரிந்து கொள்வதற்குள் காதுகள் இரண்டிலும் ஙொய் என்கிற சத்தம்தான் பலமாகக் கேட்கத் தொடங்கியது.

இதைத்தான் மயிரிழையில் தப்புவது என்று சொல்வார்களோ. கடவுளே எத்தனை பயங்கரம். ஒருவன் இன்னொருவனைக் கொல்வதும், மற்றவன் இவர்களைக் கொல்வதும்… இது என்ன மனிதர்கள் வாழும் பூமியா இல்லை மிருகங்கள் வாழும் பூமியா. மிருகங்கள் கூடத் தம் இனத்தை இப்படிக் கொன்று குவிப்பதில்லையே.

நடந்த விபரீதத்தில் தலை சுற்றக் கிடைத்த இடைவெளிக்கூடாக எரிந்துகொண்டிருந்த வண்டியைப் பார்த்தாள் இதங்கனை. கொஞ்சம் தாமதித்திருந்தாலும், அவளும் அந்த வண்டியோடு வெடித்துச் சிதறி இறந்திருப்பாள். அந்த ஒலிவருக்குத் தான் மரணித்தது கூடத் தெரிந்திருக்காது. அவனும் சேர்ந்து அந்த வண்டியோடு எரிந்துகொண்டிருக்க, அவனுக்காக வருந்தி அழக் கூட முடியாமல் மீண்டும் துப்பாக்கிக் குண்டுகள் இவர்களின் திசை நோக்கி வரத் தொடங்கியது.

குண்டுகளின் வேகத்திலிருந்து எதிரிகள் தாங்கள் வந்துகொண்டிருந்த வண்டியை  விட்டு இறங்கி அவர்களை நோக்கி வரத் தொடங்கியது புரிந்தது.

இவர்கள் மூவர் மட்டும்தான் இருக்கிறார்கள். எதிரிகள் எப்படியும் பத்து பதினைந்து பேராவது இருக்கும். அத்தனை சுலபத்தில் தப்பிக்க முடியாது. அதற்கு முதல்….’ யோசித்தவன் சட்டென்று இதங்கனையை  விட்டு அவளுடைய கரத்தைப் பற்றி, இழுத்துக்கொண்டு அருகிலிருந்த பெரிய பாறை ஒன்றை நோக்கிப் பாய்ந்தான் அரவன்.

அவளை அதற்குப் பின்னால் நிறுத்தியவன், எதுவரை எதிரிகள் முன்னேறியிருக்கிறார்கள் என்பதை எட்டிப் பார்த்தவாறே, அவளிடம்,

“இதோ பார்… கொஞ்ச நேரம் இங்கே பாதுகாப்பாக இரு. என்ன நடந்தாலும் வெளியே வராதே… புரிந்ததா?” என்று கூற, இவளோ நடுக்கத்தோடு ஆம் என்று தலையை ஆட்டினாலும் அவசரமாக மங்கிப்போன புத்தி செயல்படத் தொடங்கியது.

நிச்சயமாக வந்திருப்பது மகிந்தன். இல்லை என்றாலும் அவன் அனுப்பிய ஆட்களாகத்தான் இருக்கவேண்டும். இந்த சந்தர்ப்பத்தைப் பயன்படுத்தி, எப்படியாவது இங்கிருந்து தப்பிவிட்டால் போதும். மிகுதியை மகிந்தன் பார்த்துக் கொள்வான். உள்ளம் திடப்பட, பெரும் நிம்மதியுடன், நல்ல பிள்ளையாக அரவன் சொல்வதை எல்லாம் கேட்டுத் தலையாட்டினாள் இதங்கனை.

அவள் எல்லாவற்றிற்கும் தலையாட்ட, அவனுக்கும் சந்தேகம் வந்ததோ, அவளுடைய தோள்களைப் பற்றி அந்தப் பாறையோடு அழுத்தி,

“ஐ மீன் இட் அங்கனை… எந்த முட்டாள்தனமாகக் காரியத்தையும் செய்ய விளையாதே. அவர்கள் காவல்துறையைச் சேர்ந்தவர்கள் அல்ல… அங்கே வந்திருப்பது உன் மகிந்தனின் ஆட்களும் அல்ல… புரிந்ததா… அவர்களுக்கு நீ நான் எல்லாமே ஒன்று. சற்றும் யோசிக்காமல் போட்டுத் தள்ளி விட்டுப் போவார்கள்…” என்று கூற இதங்கனை அதைக் காதுகொடுத்துக் கேட்கும் நிலையிலும் இருக்கவில்லை.

புத்தி முழுவதும் தப்பு தப்பு என்று மட்டும்தான் அவளுக்கு அறிவித்துக்கொண்டிருந்தது. அதை அவன் உணர்ந்துகொண்டான் போலும், அழுத்தமாக அவளைப் பார்த்து,

“தப்பிக்கும் எண்ணம் இருந்தால் அதை இப்போதே மூட்டைகட்டி வைத்துவிடு… அதற்கான நேரம் இதுவல்ல… கொஞ்சம் திசை மாறினாலும் மரணம்தான் புரிந்ததா…” என்றான் பற்களைக் கடித்து வார்த்தைகளைத் துப்பி.

இவளோ சிரமப்பட்டுத் தன் முகம் மாறாமல் ஆம் என்று பூம் பூம் மாடுபோலத் தலையாட்ட, இவர்கள் மறைந்து நின்றிருந்த பாறையில் ஒரு குண்டு பட்டுத் தெறித்துச் செல்ல இதங்கனை அந்த சத்தத்தில் ஒரு கணம் துள்ளி அடங்கினாள். அரவனுக்கோ அது எதுவும் புத்தியில் உறைக்கவில்லை மாறாக அவளைத்தான் வெறித்துப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தான்.

அவள் சரி என்று சொன்னாலும், நிச்சயமாக அவன் சொன்னதை அவள் செய்யப்போவதில்லை என்று உறுதியாகப் புரிந்து போயிற்று. ஆனாலும் நண்பர்களை ஆபத்தில்  விட்டு விட்டு, இவன் மட்டும் இவளோடு பதுங்கிக் கொள்ள முடியாதே, பற்களைக் கடித்தவன்,

“இப்போதும் சொல்கிறேன், ஒரு செயலை செய்ய முதல் பலவிதமாக யோசித்துச் செயல்படு… நீ தப்புகிறாய் என்கிற சிறு சந்தேகம் தோன்றினாலும், சற்றும் யோசிக்கமாட்டேன் இதங்கனை… இதை மனதில் வைத்துக்கொள்…” என்றவன், மீண்டும் துப்பாக்கியை உயர்த்திப் பிடித்தவாறு திரும்பி விக்டரைப் பார்த்தான்.

“விக்டர் கவர் மீ…” என்றவாறு ஒரு உயர்ந்த இடத்தை நோக்கி ஓடத் தொடங்க, அவனை நோக்கிக் குண்டுகள் தாறுமாறாக வரத் தொடங்கின. உடனே விக்டரும் அலக்சும், பாறைகளுக்குப் பின்னால் மறைந்து நின்றவாறே எதிரிகளைப் பலமாகச் சுடத் தொடங்கினார்கள்.

அரவனோ குறிப்பிட்ட இடம் வந்ததும் உடனே கவிழ்ந்து படுத்து, துப்பாக்கியின் தொலைநோக்கியினூடாக எதிரிகளை அவதானிக்கத் தொடங்கினான்.

கிட்டத்தட்ட பன்னிரண்டு பேர் அளவில் ஆங்காங்கே பாறைகளுக்குள்ளும்,  வளர்ந்திருந்த புதர்களுக்குப் பின்னாலும் மறைந்து நின்றிருந்தார்கள்.

விக்டருக்கும் அலக்சுக்கும் எதிரிகள் எங்கிருக்கிறார்கள் என்று சரியாகத் தெரியா விட்டாலும், முடிந்தவரை அவர்களை வீழ்த்த முயன்றுகொண்டிருந்தார்கள்.

இதங்கனையோ சுற்றும் முற்றும் பார்த்தாள். இப்போது யாரும் அவளைப் பற்றி யோசிக்கப் போவதில்லை. முடிவு செய்தவளாக, மெதுவாக  அவ்விடத்தை  விட்டு நழுவத் தொடங்கினாள்

அதே நேரம் குப்புறப் படுத்துக்கொண்ட அரவன், ரைஃபிளின் ஊடாக எதிரிகளைத் தேடினான். ஒருவன் மரத்திற்குப் பின்னாலிருப்பது தெரியச் சரியாகக் குறிவைத்துக் கச்சிதமாகக் குண்டைத் துப்ப, எந்த சிக்கலும் இல்லாமல் அவனுடைய பிடரியைப் பிளந்துகொண்டு அது வெளியேற, மீண்டும் தன் துப்பாக்கியால் அடுத்த எதிரியைத் தேடினான். இன்னொருவன் ஒரு பாறைக்குப் பின்னால் மறைந்திருந்தான். பிட்டம் மட்டும்தான் தெரிந்தது. உடனே அதை நோக்கிக் குண்டைத் துப்ப, அது பிட்டத்தைத் துளைத்துக்கொண்டு போகத் துடித்தவாறு எழுந்தவனின் தலையில் அடுத்த குண்டு போய்ச் சேர்ந்தது.

இங்கே அரவன் குழு தங்கள் எதிரிகளைத் தரைசாய்க்க முயன்றுகொண்டிருக்க, இதங்கனையோ, அதுவரை மறைந்திருந்த பாறையை  விட்டு வெளியேறினாள்.

அவளுடைய தலை தெரிந்ததும, ஒரு துப்பாக்கிக் குண்டு அவளை உரசுவது போலக் காற்றைக் கிழித்துக்கொண்டு செல்ல, பதறியடித்தவளாக மீண்டும் அந்தப் பாறைக்குள் பதுங்கிக் கொண்டாள் இதங்கனை.

இதயம் தாறுமாறாகத் துடித்தது. அந்தத் தோட்டா எங்கிருந்து வந்தது என்று கூடப் புரியவில்லை. அதைப் பற்றிச் சிந்திக்கவும் நேரமில்லை… தப்பவேண்டும் என்கிற வேகம் மட்டும் இருக்க, அண்ணாந்து அரவனைத் தேடினாள். அவன் ஒரு உயரமான இடத்தில் பாறை ஒன்றுக்குப் பின்னால் பதுங்கிப் படுத்தவாறு துப்பாக்கியால் குண்டுகளை வெளியேற்றிக்கொண்டிருந்தான்.

மீண்டும் பாறையை  விட்டு வெளியே வந்தவள், கடகடவென்று அந்த எதிரிகளின் திசை நோக்கி ஓடத் தொடங்க, அதை உடனே கண்டுகொண்டான் அரவன்.

அங்கே தட்டுத் தடுமாறிப் பாறைகளுக்குள் சிக்குப் பட்டு ஓட முடியாமல் ஓடிக்கொண்டிருந்தவளைக் கண்டதும் இவனுக்குக் கோபம் கண் மண் தெரியாமல் வந்தது. சூழ்நிலை தெரியாமல் என்ன முட்டாள் தனமான வேலை செய்கிறாள்.

அவன் கொஞ்சம் கூட யோசிக்கவில்லை. ஆத்திரத்துடன் தன் பான்ட்டின் பின்பக்கமாகச் செருகியிருந்த கைத் துப்பாக்கியை இழுத்து எடுத்தவன், இதங்கனையை நோக்கிக் குறிவைக்க, அதே நேரம் மறு திசையிலிருந்து வந்த ஒரு தோட்டா இதங்கனைக்குப் பக்கத்திலிருந்த கடிய பாறையில் பட்டுத் தெறித்தது. இவள் தடுமாறிக் கீழே விழுந்து நான்கடி உருண்டு சென்று எங்கோ மோதுப்பட்டு நின்றாள்.

அப்படியிருந்தும் அவள் அடங்கவில்லை, மீண்டும் எழுந்து அதே வேகத்தோடு இறங்கத் தொடங்க மீண்டும் ஒரு துப்பாக்கிக் குண்டு இதங்கனையை உரசுவது போலச் சென்றது. அடுத்த கணம் இம்மியும் தாமதிக்காத அரவன், அவளை நோக்கிச் சுடுவது யார் என்பதைத் துப்பாக்கியின் தொலைநோக்கியின் ஊடாகப் பார்த்தான். பாறையின் பின்னாலிருந்து ஒருவன் அவளைக் குறிவைத்து மீண்டும் சுட முயல்வது புரிய, அடுத்த விநாடி அரவனின் துப்பாக்கியிலிருந்து பாய்ந்த குண்டு அவன்  தலையைப் பிளந்துகொண்டு செல்ல, அவன் இதங்கனையைச் சுடாமலே பொத்தென்று தரையில் சரிந்தான்.

மீண்டும் இதங்கனையின் நினைவு வர, அவளின் பக்கமாகத் திரும்பினான் அரவன். அங்கே, இன்னொரு குண்டு இதங்கனையின் காலடியில் பட்டுத் தெறித்தது. மீண்டும் வலது கரத்திலிருந்த ரைஃபிலால் எதிரிகளைக் குறிவைத்து, இடது கரத்திலிருந்த கைத்துப்பாக்கியை இதங்கனை நோக்கிப் பிடித்தவன், அடுத்து எதிரியைக் கச்சிதமாகத் தரைசாய்த்து விட்டுக் கைத்துப்பாக்கியால் இதங்கனையை நோக்கிச் சுட, சரியாகக் குறிவைக்கப்பட்ட துப்பாக்கிக் குண்டு, அட்சரம் பிசகாது இதங்கனையைச் சென்று தாக்க, அடுத்த கணம், சமநிலை தவறிச் சுழன்று தரையில் விழத் தொடங்கிய அந்த நேரம், எங்கிருந்தோ வந்த குண்டொன்று, அவள் சுழன்றபோது சிலிர்த்து எழும்பிய கூந்தலைச் சிதைத்துக்கொண்டு பறந்து சென்றது. இவளோ இரத்தம் பெருகத் தரையில் விழுந்த மறு கணமே இருட்டின் வசமானாள்.

அரவனோ, அதன் பிறகு அவளைப் பற்றி வருந்தவில்லை. மூவருமாக எதிரிகளை மண்ணைக் கவ்வ வைத்து விட்டு, இறுதியாக அரவன், தொலைவிலிருந்த வாகனங்களை நோக்கிச் சுட, அவையும் வெடித்துச் சிதறின. அதன் பிறகு அத்தனையும் ஓய்ந்து போனது. சற்று நேரம்  விட்டுப் பார்த்தார்கள். எந்தத் துப்பாக்கிக் குண்டும் இவர்களை நோக்கி வரவில்லை. எங்கும் மயான அமைதி. இப்போது விக்டர் மெதுவாக எழுந்து பார்த்தான். யாரும் எதிர்த்துச் சுடவில்லை. அப்படியானால், எதிரிகள் சுத்தமாகத் துடைக்கப்பட்டு விட்டார்கள். ஆனாலும் நம்பிக்கை வராமல் அரவன் ரைஃபிலால் அவதானமாகத் தேடினான்.

கண்ணுக்கு யாரும் தட்டுப்படவில்லை. நிம்மதி கொண்டவனாக, எழுந்த அந்த நொடி அரவனின் தோளைத் துளைத்துக்கொண்டு ஒரு குண்டு பாய, அதைக் கண்ட விக்டர் சடார் என்று திரும்பி குண்டுவந்த திசையைக் கண்டறிந்து துப்பாக்கியால் சுட, அலக்ஸ்சும் சற்றும் யோசிக்காமல் குண்டுகளைத் துப்பியவாறு எதிரியின் திசை  நோக்கிப் பாய, விக்டரின் குண்டு பட்டோ அல்லது அலக்சின் குண்டுபட்டோ அரவனைச் சுட்டவன் உயிரைச் சத்தமில்லாமல் விட்டிருந்தான்.

அதே நேரம், தோளில் ஏந்திய குண்டுபற்றி சற்றும் அக்கறை கொள்ளாத அரவன், மறு கணம் இதங்கனையை நோக்கிக் கீழே வரத் தொடங்க, அவன் பாய்ந்த வேகத்தில் கால்கள் தடுமாறிச் சறுக்க, தரையில் விழுந்தவன், உருண்டு நிமிர்ந்து எழுந்து இதங்கனையருகே வந்து, குப்புற விழுந்து கிடந்தவளைத் திருப்பிப் பார்த்தான்.

அவளுடைய கூந்தல் முகத்தை மூடியிருக்க மெதுவாக அந்தக் கூந்தலை விலக்கினான். கரங்களால் அவளுடைய முகத்தைப் பற்றிப் பார்த்தான். நிம்மதியுடன்  அவளைத் தூக்கித் தோளில் போட்டவன் நடந்து சென்று, கீழே கிடந்த ஒரு பையைத் தூக்கிக் குண்டு பாய்ந்த தோளின் மீதே போட்டவாறு,

“விக்டர் நம் இடத்திற்கு வண்டி ஒன்றை அனுப்பச் சொல்…” என்கிற உத்தரவோடு, வேகமாக நடக்கத் தொடங்க, உடனே விக்டர் அவன் சொன்னதை செயல்படுத்திவிட்டு,   தரையில் கிடந்த பைகளைத் தூக்கித் தோள்களில் மாட்டிவிட்டு, துப்பாக்கி அடங்கிய பெட்டிகளை ஒன்றம் மிது ஒன்று வைத்து இருவரும் அதை ஏந்திக்கொண்டு நடக்கத் தொடங்கினார்கள்.