(25)

“மாங்கல்யம் தந்துனானே மம ஜீவன ஹேதுனா

கண்டே பத்னாமி சுபாகே த்வம் சஞ்சீவ சரதச் சதம்”

என்று கணீர் குரலில் ஐயர் மந்திரம் ஓத, அபயவிதுலனும் மிளிர்மிருதையும் தாய் தந்தை ஸ்தானத்திலிருந்து ஆராதனாவை சந்திரன் நந்தினியிடம் தாரை வார்த்துக் கொடுக்க, காந்திமதியும், பெரியோர்களும், தேவர்களும் வாழ்த்த, திரு மாங்கல்யத்தைப் புனைந்து ஆராதனாவை சம்பிரதாயப்படித் தன் மனைவியாக்கிக் கொண்டான் சித்தார்த்தன்.

அந்தக் காட்சியைக் காணும்போதே அபயவிதுலனின் விழிகளில் கண்ணீர் முட்டியது. அவனுடைய முதல் குழந்தை அவள். பார்த்துப் பார்த்துத் தூசு படியாது வளர்த்தவன்.. போகும் இடத்தில் மனங் கசங்குவாளா… யாராவது அவளைப் பார்த்துத் தப்பாகப் பேசிவிடுவார்களா? என்கிற ஒரு வித அச்சம் அவன் முகத்தை மெல்லியதாகக் கறுக்கச் செய்ய, அதைப் புரிந்து கொண்டவளாக யாரும் அறியா வண்ணம் தன்னவனின் முதுகை வருடிக் கொடுத்தாள் மிளிர்மிருதை.

இரண்டு வருடங்களுக்கும் மேலாக அவன் கூடவே அவன் சுவாசத்தைத் தானும் சுவாசித்து வாழ்பவள் ஆயிற்றே. அவனுடைய ஒவ்வொரு அசைவையும் வைத்து அவன் என்ன நினைக்கிறான் என்பதை உடனேயே புரிந்துகொள்ளும் வல்லமை பெற்றிருந்தாள் மிளிர்மிருதை.

தன்னவளின் கரம் முதுகில் பட்டதும், எப்போதும் போலச் சிலிர்த்தவன், நிமிர்ந்து என்னவென்று பார்க்க, இவளோ தன் விழிகளை மூடித் திறந்து அவனைச் சமாதானப் படுத்த, அப்போதுதான் அனைவரும் பார்க்கக் கண்கலங்கிவிட்டோம் என்பது அவனுக்குப் புரிந்தது.

ஒரு அசட்டுச் சிரிப்புடன் தன்னைச் சமாளித்துக்கொண்டு செய்யவேண்டிய அத்தனை சம்பிரதாயங்களையும் முடித்துக்கொண்டு, அனைவரையும் அழைத்துக்கொண்டு தன் வீட்டிற்குப் போனான்.

இரண்டு நாட்களுக்கு முன்னம்தான் நிச்சயதார்த்தம் எளிமையாக நடந்து முடிந்தது. இதோ இப்போது திருமணமும் முடிந்துவிட்டது. அதுவும் மிக எளிமையாகவே. நிச்சயதார்த்தத்திற்கு வந்திருந்த அத்தனை பேரும், இரண்டு நாட்களில் திருமணம் என்பதால் அங்கேயே தங்கியிருந்து திருமணத்தையும் முடித்துவிட்டு மதிய சாப்பாட்டையும் முடித்துக்கொண்டு கிளம்பிவிட்டிருந்தனர்.

அதன் பின் அனைவரும் கூடி மகிழ்ந்துவிட்டு, மாலையானதும் ஆராதனாவை அழைத்துக்கொண்டு சந்திரன் குடும்பம் கிளம்பியது.

அதுவரை, தன் வீட்டு இளவரசிக்குத் திருமணம் முடிந்து விட்டது என்று குதூகலித்துக் கொண்டிருந்தவனுக்கு இனி அவள் இன்னொருத்தருக்குச் சொந்தம் என்பது புரிய அந்தக் குதூகலம் மறைந்து, இப்போது அந்த இடத்தில் பெரும் வலி வந்து உட்கார்ந்து கொண்டது.

தாள முடியாதவனாக, பெற்ற மகளாகிப்போக ஆராதனாவை இனி சொந்தம் கொண்டாட முடியாதே என்கிற வேதனையில் ஏக்கத்துடன் நிமிர்ந்து பார்க்க, அதுவரை சித்தார்த்தோடு ஒட்டி நின்றிருந்த ஆராதனா, வீட்டுப் படியைத் தாண்டிய கணம், என்ன உந்தியதோ, திரும்பிப் பார்த்தாள்.

தன் மாமனின் முகத்தில் தெரிந்த வலியைக் கண்டு, அதற்கு மேல் தாக்குப் பிடிக்க முடியாதவளாக, அனைத்தையும் உதறிவிட்டு அபயவிதுலன் நோக்கிப் பாய்ந்து ஓடி வந்தாள்.

அது வரை உள்ளுக்குள் கலங்கியிருந்தவன் தன்னை நோக்கி ஓடிவந்த ஆராதனாவைக் கண்டு அவசரமாக அவளை நெருங்க, பாய்ந்து வந்தவள் தன் மாமனை இறுக அணைத்து அவன் மார்பில் விழுந்து கதறிவிட்டாள்.

அபயவிதுலன் என்னதான் திடம் போல நின்றுகொண்டாலும் அவனுடைய கண்கள் சிவந்து பொங்கித்தான் விட்டன.

“ஓ மை ஏஞ்சல்… டோன்ட் க்ரை… ப்ளீஸ்… நோன்ட் க்ரை…” என்று சமாதானப் படுத்தினாலும், அவனுடைய உடல் அவனையும் மீறி நடுங்கத்தான் செய்தது.

தன்னவனின் நிலை கண்டு மிளிர்மிருதைக்கும் கண்கள் பொங்கிக்கொண்டு வந்தன. தன்னை மறந்து அபயவிதுலனை நெருங்கியவள், அவன் தோளை அழுந்த பற்றி வருடிக் கொடுக்க, எல்லையில்லா வலியுடன் தன்னவளை ஏறிட்டான் அபயவிதுலன். அவளோ இவனைச் சமாதானப் படுத்தும் வழி தெரியாது கலக்கத்துடன் நின்றிருந்தாள்.

அதுவரை அபயவிதுலனின் மார்பில் விழுந்து அழுதுகொண்டிருந்தவள், தன் மூக்கில் வடிந்த நீரைக் கரத்தால் துடைத்தவாறு,

“நான் போகவில்லை மாமா… உங்கள் கூடவே இருக்கிறேன்… ப்ளீஸ்… சித்தார்த்திடம் சொல்லிவிடுங்கள்… அவரைப் போகச் சொல்லுங்கள்… உங்களைவிட்டு நான் எங்கும் போக மாட்டேன்…” என விக்கி விக்கி அழ அபயவிதுலனும் உடைந்துதான் போனான். தன் மருமகளைப் பெரிய கரங்களால், இறுக அணைத்துக் கொண்டவன் சற்று நேரம் அப்படியே நின்றான்.

அவன் பாதுகாப்பில் சொர்க்கத்தைக் கண்டவள். புதிய வாழ்க்கையைச் சரியான வழியில் கையாள்வாளா… அவளுக்கு வேண்டியது கிடைக்குமா? என்னதான் சித்தார்த் நல்லவனாக இருந்தாலும், தன்னிடம் இருக்கும் உரிமையை அவனிடம் கண்டு கொள்வாளா? தவித்துப் போனான் அந்தத் தாய்மாமன்.

சித்தார்த்தனும் தன் மனைவி அழுவதைக் கண்டு வருந்தியவனாகச் சற்று நேரம் அவள் ஆசைக்கு அழ விட்டவன், பின் அவர்களை நோக்கிச் சென்றான்.

சந்திரனும் மனம் கலங்கியவராக, அபயவிதுலனின் அருகே வந்து,

“ஐ அன்டர் ஸ்டான்ட் அபயன்… பட் டோன்ட் வொரி… எங்களுக்குப் பெண் குழந்தையில்லை… அதை நிறைவேற்ற வந்தவள் ஆராதனா… அவளை எங்கள் உள்ளங்கையில் வைத்துத் தாங்குவோம்… யோசிக்காதே…” என்று சமாதானம் கூற, முகம் இறுகியிருந்தாலும் மெதுவாகச் சிரித்துத் தன் மருமகளை விடுவிக்க, அவளோ இன்னும் தன் மாமனோடு ஒட்டி நின்று, தலையை மறுப்பாக ஆட்டிப் போகமாட்டேன் என்று சொல்ல, தன்னோடு ஒட்டி நின்றவளை, விடுவிக்க முடியாமல் மீண்டும் அணைத்துக்கொண்டான் அபயவிதுலன்.

காந்திமதியோ, “ஆரு… என்னம்மா இது… நாங்கள் என்ன வேற்றுக் கிரகத்திலா இருக்கப் போகிறோம்… இருபது நிமிட ஓட்டத்தில் இங்கே வந்துவிடப் போகிறாய். உனக்குத் தேவையென்றால் நாம் வந்துவிடப் போகிறோம். எதற்கு இப்படி அழுகிறாய்…” என்று கடிய, திரும்பி தன் சகோதரியைப் பார்த்தவன்,

“இட்ஸ் ஓக்கேக்கா… நான் பார்த்துக்கொள்கிறேன்…” என்று சகோதரியிடம் கூறிவிட்டுத் தன் மார்பில் விழுந்து கிடந்தவளின் தலை முடியை வருடிக் கொடுத்தவாறு,

“ஹே… அம்முக்குட்டி… எப்பவும் இந்த மாமா உனக்கு என்ன தேவையாக இருந்தாலும் ஓடி வந்துவிடுவேன்… ஓகே வா… என் பட்டுக்குட்டி… கண்ணைத் துடை…” என்று எப்படியோ தன் குரலைச் சமப்படுத்தியவாறு கூற, மாமன் சொன்னதுக்காக மூக்கை இழுத்தவாறு கண்ணைத் துடைத்தாளன்றி, அவனை விட்டுப் பிரியவேயில்லை.

“ஏய்… அழு மூஞ்சி…. எல்லோரும் பார்க்கிறார்கள்… என் அம்முக்குட்டி, மாமா பேச்சைக் கேட்பாய் அல்லவா… ம்…” என்று அவள் முதுகை வருட, அவளோ காது கேட்காதவள் போலத் தன் தலையை மறுபக்கம் திருப்பியவாறு அவன் மார்பிலேயே கிடந்தாள்.

சற்று நேரம் பொருத்துப் பார்த்த சித்தார்த்,

“ஹே… என்னடி… என்னை அம்போ என்று விட்டுவிட்டு உன் மாமனோடு மல்லுக்கட்டுகிறாய்…” என்று வாய் பிளந்தவாறு கேட்கத் தன் மாமனின் மார்பில் சலுகையாகச் சாய்ந்திருந்தவள்,

“நா… நா… நா… உங்கள் கூட வரவில்லை… மாமா… கூடத்தான் இருப்…பேன்…” என்றாள் மூக்கை சிந்தியவாறு.

தான் அப்படிக் கூறியதும் தன்னிடம் கெஞ்சுவான் என்று எதிர்பார்த்த ஆராதனாவிற்குப் பெரும் ஏமாற்றமாகவே போயிற்று. அவனோ,

“உண்மையாகவா சொல்கிறய்…” என்று குதூகலித்தான். இவளோ குழப்பத்துடன் தலையை நிமிர்த்திச் சித்தார்த்தைப் பார்க்க,

“அப்பாடா… தொல்லை விட்டது… அப்பா… எனக்கு இன்னொரு நல்ல பெண்ணாகப் பாருங்கள்… இந்த அழுகுணி எனக்குச் சரி வராது… அன்றைக்குக் கூட ஒரு அழகான பெண் என்னைக் கேட்டாள்… நான்தான்… அவளிடம் லூசு போல, நான் ஏற்கெனவே ஒருத்தியிடம் சிக்கிவிட்டேன் என்று சொல்லி வேண்டாம் என்று மறுத்தேன்… இப்படி இவள் பல்டி அடிப்பாள் என்று தெரிந்திருந்தால், அப்போதே அவளிடம் என் சம்மதத்தைச் சொல்லியிருப்பேனே… ஐயோ…! இனி அவளை எங்கே என்று தேடுவேன்… செம அழகா வேற இருந்தாள்… கண் வேறு, அப்படியே… கயல் மீன் போல இருக்கும்பா… அப்புறம் அந்த உதடுகள்… ஷ்… என்ன அழகு தெரியுமா… அந்தப் பெண்ணுடைய முடி… இடுப்புக்கும் கீழேப்பா… ஐயோ… மிஸ் பண்ணிட்டேனே..” என்று சோகத்துடன் சொல்ல, அது வரை அபயவிதுலனின் மார்பில் சொகுசாக விழுந்து கிடந்தவளின் முகம் திகு திகு என்று சிவக்கத் தொடங்கியது.

அதைக் கடைக் கண்ணால் பார்த்த சித்தார் தனக்குள் சிரித்தவாறு ஒரு கரத்தை இடையிலும், தலையைச் சோகமாக ஒரு பக்கம் சரித்து வானத்தைப் பார்த்தவாறு மறு கரத்தை ஏந்தியவனாகத் தன் தந்தையிடம்,

“அப்பா… என்னுடைய அதிர்ஷ்டம்… அவளும் இல்லை… போனவர்களுக்காக வருந்தவா முடியும்?” என்று தன்னவளின் முகம் போன போக்கைப் பார்த்து உள்ளுக்குள் அதிர்ந்தவனாக, அப்படியே இரண்டடி தள்ளி நின்று தன் தந்தையிடம் திரும்பி,

“உடனடியாக ஏதாவது பெண் கண்ணுக்குத் தெரிகிறதா பாருங்கள்… இப்போதே தாலியைக் கட்டி அழைத்துச் செல்கிறேன்…” என்றவாறு வெளியே வந்து தெருவில் யாராவது வருகிறார்களா என்று எட்டிப் பார்க்க, அது வரை மூக்கை உரிஞ்சியவாறு கிடந்த ஆராதனா, பத்திரகாளியானாள்.

வேகமாகத் தன் மாமனை விட்டு விலகியவள்.

“என்ன… எவ அவ… என் முன்னாடியே யாரோ ஒருத்தியைப் பற்றி வர்ணிக்கிறீர்களா… இந்த மூஞ்சைக்கு நானே அதிகம்… அதில், கயல் விழி, அழகிய உதடு… அப்புறம் என்ன… ஆ நீண்ட கூந்தல்… உங்களை…” என்றவாறு தன் சேலை மடிப்பைத் தூக்கிச் சொருகியவாறு அவனைக் கொலை செய்வது போலக் கரத்தை வைத்துக்கொண்டு வேகமாக நெருங்க, பெரிதாக நகைத்தவன், அவளிடமிருந்து விலகித் தப்பித்து ஓடியவனாக,

“ஏய்… ஏடாகூடமா எதையும் செய்துவிடாதேம்மா… இன்றே நமக்கு முதலிரவு… பிறகு எதையும் அனுபவிக்காமல் போய்விடப் போகிறேன்… கன்னிப் பையனின் சாபம் உன்னைச் சும்மா விடாது…” என்று அவன் பயந்தவாறு ஓட, அதைக் கேட்டு மற்றவர்கள் வாய்விட்டுச் சிரிக்க இவளுக்குத்தான் பெரும் சங்கடமாகப் போனது. அவன் பேச்சில் செங்கொழுந்தானவள்,

“சித்து…” என்றவாறு பல்லை நெருமியவாறு அவனைத் துரத்தியவாறு ஓட அவனோ அவசரமாக அவள் கரத்தைப் பற்றிக் கார்வரை இழுத்து ஓடியவன் அவளைத், தன் காரில் தள்ளி ஏற்றித், தானும் ஏறியமர்ந்து, அபயவிதுலனை நோக்கிக் கையாட்டி,

“பிறகு சந்திக்கலாம் என்றவாறு காரோட்டியிடம்,

“சீக்கிரமாக வாகனத்தை எடுங்கள்…” என்று உத்தரவிட்டான்.

எங்கே மீண்டும் இறங்கி அபயவிதுலனிடம் ஓடிவிடுவாளோ என்று அஞ்சியவனாக அவள் தோளைப் பற்றித் தன்னை நோக்கி இழுக்க, தன் மார்பில் விழுந்து மீண்டும் தன் அழுகையைத் தொடங்கினாள் ஆராதனா. அதே நேரம் அவர்களை நோக்கி வந்த அபயவிதுலன், அவர்கள் புறமாகக் குனிய, ஜன்னலைக் கீழே இறக்கிய சித்தார்த்திடம்…

“எங்கள் வீட்டு தேவதை சித்தார்த்… பத்திரமாகப் பார்த்துக்கொள்.. இதுவரை கண்ணீர் சிந்த நான் விட்டதில்லை… இனியும்…” என்று அவன் சொன்னபோது, அந்தக் குரலில் தெரிந்த ஏதோ ஒன்று சித்தார்த்தை ஒரு முறை சில்லிட வைத்தது என்பது மட்டும் உண்மை. அதை உணர்ந்தவனாய். மென்மையாகத் தலையாட்டியவன்,

புத்தம் புது மனைவியின் முதுகை வருடிக்கெடுத்தவாறு,

“ஐ வில் ட்ரை மை பெஸ்ட் அபயன்… உன்னைப் போல என்னால் பார்த்துக்கொள்ள முடியுமா எனக்குத் தெரியவில்லை… ஆனால்… அவள் கணவனாய் உண்மையாய் நடந்துப்பேன்… ஐ ப்ராமிஸ் யு…” என்றவன் குனிந்து தன் மனைவியைப் பார்த்தான். பின் நிமிர்ந்து அபயவிதுலனைப் பார்த்து,

“இவளுடைய சித்தார்த்தாக இருப்பதை விட, இவளுடைய மாமாவாக இருந்திருக்கலாம் என்று இப்போது உணர்கிறேன் அபயன்…” என்றபோது அவன் முகத்தில் தெரிந்த மெல்லிய வலியைப் புரிந்துகொண்ட அபயவிதுலனுக்குப் பெரும் சங்கடமாகப் போனது. தன் முகத்தில் சிரிப்பைத் தேக்கியவன்,

“அவளுக்கு நான் தந்தை போல… எனக்கான எல்லை ஒரு குறிப்பிட்ட அளவு மட்டும்தான்… ஆனால்… கணவனுக்கான எல்லை… அதையும் தாண்டி புனிதமானது… அதை விரைவில் புரிந்துகொள்வாள் சித்தார்த்…” என்று கூறத் தலையை ஆட்டியவன்,

“உன் மீது அவள் வைத்த அன்பின் ஒரு சதவிகிதம் என் மீது வைத்தாலும் போதுமானது… அபயன்… அவளுக்கு நான் இதயம் என்றால்… அவளுடைய புத்தியே நீதான்…” என்று கூறி அவர்களிடமிருந்து விடைபெற, வாகனம் மெதுவாக அந்த வீட்டைவிட்டுச் செல்லத் தொடங்கியது.

அந்த நேரம் குனிந்து தன் மனையாளை ஏறிட்டவனின் முகத்தில் எல்லையில்லா காதல் மலர்ச்சி வந்து உட்கார்ந்து கொள்ள,

“ஏய்… உன் மாமா போல இல்லாவிட்டாலும், உன்னை உள்ளங்கையில் வைத்துப் பார்ப்பேன்டி… அழாதே… என் கண்ணில்லை… அதுதான் வீட்டிற்குப் போனதும், உனக்கே உனக்காய் விளையாடுவதற்காக ஒரு குழந்தை பெற்றுக் கொடுப்பதற்கான ஆயத்தத்தைச் செய்வேனாம்… ஒன்பது மாதம் கழிந்து நீ அதன் கூடவே விளையாடுவாயாம்… ஓகே…” என்று கிண்டலுடன் அவன் கூற, முதலில் தலையாட்டியவள், பின் அவன் சொல்வது புரிய,

“வட்…” என்று அதிர்ந்து நிமிர்ந்து தன் கணவனைப் பார்க்க, அவனோ தன் ஒற்றைக் கண்ணை அடித்து, “ஓக்கே வா…” என்றான்.

“யு ராஸ்கல்… நான் மாமாவைப் பிரிந்த வலியில் இருக்கிறேன்… உங்களுக்கு… குழந்தை கேட்குதா… இருங்கள்… மாத கணக்கில் காயப் போடுகிறேன்…” என்று சீற, அதிர்ந்தவன்,

“ஏய்… சும்மா தன்னும் அப்படிச் சொல்லாதேடி… பக்கென்றிருக்கிறது…” என்று பதறியவனின் முகம் உடனே கனிந்து போனது. அவள் முகத்தைப் பற்றி, விழிகளுடன் விழிகளைக் கலந்தவன்,

“ஐ ப்ராமிஸ் யுடா… உன் மாமனைப் போலவே உன்னை மகாராணியாக வைத்திருப்பேன்…” என்று அவளை இழுத்து அணைத்து உச்சியில் முத்தமிட, மீண்டும் கண்கலங்கிப் போனாள் ஆராதனா.

சித்தார்திற்குத் தெரியும் அபயவிதுலன் ஆராதனாவை எப்படி வைத்திருந்தான் என்று. அவனைப் போலவே பத்திரமாக அவளைப் பொத்திப் பாதுகாக்க வேண்டும் என்கிற வேகம் அவனிடம் எழ, மேலும் தன்னவளை இறுக அணைத்துக்கொண்டான் அவள் உற்ற கணவனாய்.

அதே நேரம் சித்தார்த்தின் வாகனம் சென்று மறையும் வரைக்கும் விறைத்துப் போய்க் கலங்கியவாறு நின்றிருந்தான் அபயவிதுலன்.

ஏதோ மாபெரும் தப்பு செய்தவன் போல மனம் கிடந்து தவிக்க எங்கோ வெறித்துப் பார்த்தவாறு நின்றிருந்த, தன் தம்பியினருகே வந்தார் காந்திமதி. அவருக்கு என்ன சொல்வதென்று தெரியவில்லை… சொன்னாலும் அவன் வேதனையைக் குறைக்க முடியுமா புரியவில்லை.

திரும்பிப் பார்க்க, தன் கணவனின் வேதனையைப் போக்க முடியாது, கலக்கத்துடன் ஒரு ஓரமாக நின்றிருந்த மிளிர்மிருதை கண்ணில் பட, அவளை நெருங்கியவர், அவளுடைய கன்னத்தில் தன் கரத்தைப் பதித்து,

“அவனை ஆறுதல் படுத்த உன்னால் மட்டும்தான் முடியும் கண்ணம்மா… இப்படி அவன் கசங்கி நிற்பதைப் பார்க்கும் சக்தி எனக்கில்லைம்மா…” என்று வலியுடன் கூற, காந்திமதியின் கரத்தைப் பற்றிய மிளிர்மிருதை,

“நான் பார்த்துக் கொள்கிறேன் அம்மா… நீங்கள் போங்கள்…” என்று கூற, வெளியே நின்றிருந்த ஆத்வீகனையும் சாத்வீகனையும் அழைத்துக்கொண்டு உள்ளே நுழைந்தார் காந்திமதி.

அது வரை திரும்பாமல் இறுகிப்போயிருந்த அபயவிதுலனை நெருங்கிய மிளிர்மிருதை, அவன் தோளில் கரத்தைப் பதிக்க, அதற்கு மேல் தாக்குப் பிடிக்க முடியாதவனாகத் திரும்பியவன், மிளிர்மிருதையை இறுக அணைத்துக் கழுத்து வளைவில் தன் முகத்தைப் பதித்து இறுக்கம் தளர்ந்து குலுங்கத் தொடங்கினான் அந்தப் பாசமிகு மாமன்.

“இட்ஸ் ஓக்கே விதுலா…! இட்ஸ் ஓக்கே…” என்று அந்தப் பெரிய உருவத்தைத் தட்டிக் கொடுத்தாலும், இவளுக்கும் கண்களிலிருந்த கண்ணீர் சொரியத் தான் செய்தது.

அவனுடைய பன்னிரண்டு வயதிலிருந்து தன் குழந்தையாக எண்ணி ஆராதனாவைப் பாதுகாத்தவன் அபயவிதுலன். ஒரு சொற்ப நேரத்தில் வேறு ஒருத்தனின் உடைமையாகிப் போனாள். ஒரு தந்தையாய், சகோதரனாய், தோழனாய், எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக ஒரு தாய்மாமனாக, அவனுடைய வலி அளப்பரியது. அதை ஆற்றுவது என்பது அத்தனை சுலபமல்ல. அதைப் புரிந்தவளாக அவனைத் தட்டிக் கொடுக்க, அபயவிதுலனின் மூடிய விழிகளுக்குள்ளாக முதன் முதலாகக் கதறியவாறு தன் கரங்களில் தவழ்ந்த அந்தச் சின்னஞ்சிறு பட்டுக் குழந்தைதான் நினைவுக்கு வந்தது.

அவளைக் குளிக்க வைத்தது, நாப்கின் மாற்றியது. ஆடை அணிவித்தது, அவளுடன் இணைந்து விளையாடியது…. மார்பில் சுமந்தது. தோளில் சுமந்தது தலைக்கு மேல் சுமந்தது… பள்ளிக்கு அழைத்துச் சென்றது, பருவம் வந்ததும் காவலனாய்க் காத்தது. அவளுடைய தேவைகளைப் பார்த்துப் பார்த்துச் செய்தது. அழகியாய் தாவணி போட்டு அவன் முன்னே நின்றது. சேலை கட்டிய குமரியாய் அவனை வெட்கத்துடன் பார்த்தது என்று ஒவ்வொன்றும் படமாய் விரிந்து போக, அவனுடைய கரங்களோ தன் மனைவியை மேலும் மேலும் இறுக அணைத்துக் கொண்டே சென்றது.

எங்கே தன்னை உடைத்துவிடுவானோ என்கிற பயம் கூட அவளுக்குத் தோன்ற மெதுவாக அவனைத் தட்டிக் கொடுத்தவள், கழுத்து வளைவில் விழுந்து கிடந்தவனின் தலையை வருடிக் கொடுத்து,

“விதுலா…! ஆராதனா மகிழ்ச்சியாக இருக்க வேண்டும் என்றுதானே இத்தனை கஷ்டப் பட்டீர்கள்?” என்று கேட்க அவனோ குழந்தை போல ஆம் என்று தலையை ஆட்டினான். பின்,

“சித்தார்த்தோடு வாழும் வாழ்க்கை கசப்பாகவா இருக்கும்?” என்றதற்கு இல்லை என்று அவன் தலையை ஆட்ட,

“பிறகு எதற்கு இந்தக் கலக்கம்… ப்ளீஸ் விதுலா…! உங்களை அடக்கிக் கொள்ளுங்கள்… எல்லாம் நன்றாகவே நடக்கும்… அவளுக்கு மிக நல்ல வாழ்க்கை அமைந்திருக்கிறது… அவள் சிறப்பாகவே வாழ்வாள்..” என்றதும் ஓரளவு தெளிந்தவன் அவளிடமிருந்து விலக, அவன் முகத்தைக் கண்டதும், இவளுக்குத்தான் உள்ளத்துடன் உடலும் சேர்ந்து உருகியது.

ஆத்விகன் சாத்விகன் அழுதால் எப்படி இருக்குமோ அப்படியிருந்தது அவனுடைய முகம். உடனே அன்னையாகிப் போனாள் மிளிர்மிருதை.

“ஓ.. விதுலா…!” என்றவள் அவசரமாக அவன் கண்களைத் துடைத்து,

“ஆண் பிள்ளைகள் இப்படி அழலாமா…” என்று அவள் கண்டிக்க, அவளை ஒரு கணம் ஆழப் பார்த்தவன் பின்,

“இதை விட இன்னும் அழுதிருக்கிறேன் மிருதா… உன்னைத் தெலைத்துவிட்டு…” என்றவன் மெல்லியதாக வலியுடன் சிரித்து விட்டு உள்ளே போகத், துடித்துப் போனாள் மிளிர்மிருதை.

கண் முட்ட நீருடன் நிமிர்ந்து பார்க்க, அவன் படிகளில் ஏறித் தன் அறை நோக்கிப் போய்க்கொண்டிருந்தான். ஓடிச் சென்று புறமுதுகு அணைத்து நான் இருக்கிறேன் கண்ணா… இனி உன்னைக் கலங்கவே விட மாட்டேன் என்று சொல்லும் வேகம் பூதாகரமாக எழ, அதைச் செயற்படுத்தும் நாளுக்காக ஆவலுடன் காத்திருக்கத் தொடங்கினாள்.