(24)

சரியான உரிய நேரம் வந்ததும், ஐயர் பத்திரிகை படித்து முடித்ததும், நிச்சயதார்த்தத் தட்டம் தூக்கப்பட்டது. தமது பக்கத்திலிருந்து அபயனும், மிளிர்மிருதையும் தட்டைக் கொடுக்கட்டும் என்பதால், காந்திமதி அபயனைத் தேட, அவனோ குழந்தைகளைத் தன் கை வளைவில் வைத்தவாறு நடந்துகொண்டிருப்பதைக் கண்டு ரசித்துக் கொண்டிருந்தான். மாப்பிள்ளை வீடு தட்டை எடுத்தாகிவிட்டது. பெண் வீடு எடுக்காது தரையில் அப்படியே இருக்கவும், அதைக் கண்ட ஐயர்,

“பொன்னுடைய தாய் தந்தை வந்து தட்டை மாத்திக்கோங்கோ…” என்று ஐயர் சொல்ல, உடனே காந்திமதி, அபயவிதுலனை நெருங்கி,

“போப்பா… நீ போய்த் தட்டை எடுத்துக் கொடு…” என்றான் மென்மையாய். அதற்கு மறுத்த அபயவிதுலன்,

“நான் எதுக்குக்கா… நீ தானே அவள் அம்மா… நீயே எடுத்துக் கொடு…” என்று அவன் அழுத்தமாகக் கூற,

“டேய் மங்கள காரியத்துக்கு நான்… எப்படி… முன்னாடி… இல்லடா… நீயே எடுத்துக் கொடு… அதுதான் சரியாகவரும்…| என்று அவர் மறுக்க,

“அக்கா…! இந்த முட்டாள் தனமாகப் பழைய பஞ்சாங்கத்தை மூட்டை கட்டி வை… பெற்ற குழந்தையை அதன் தாயைத் தவிர வேறு எவராலும் வாழ்த்த முடியாது… போ… போய்த் தட்டை எடுத்துக் கொடு…| என்று உறுதியாகக் கூறக் கண் கலங்கிய காந்திமதி,

“இல்லடா… நான் வந்து…” என்று அவர் தடுமாற, முன்னே வந்த சந்திரன்,

“என்ன காந்திமதி… உங்க பெண்ணுக்குத் தட்டு எடுத்துத் தர யோசிக்கிறீர்கள்… முன்னால் வாருங்கள்… தட்டை எடுத்துத் தாருங்கள்… கொஞ்சம் தாமதித்தாலும் சித்துத் தானே மாற்றிவிடுவான் போல இருக்கிறது… இப்படி வாருங்கள்…” என்று அவரும் அழைக்க, கண்கள் கலங்கத் தன் மகளின் வாழ்வு சிறக்கவேண்டும் என்கிற வேண்டுதலுடன் தட்டை எடுத்துக் கொடுக்க, அனைவரும் வாழ்த்த தட்டு மாற்றப் பட்டு, நிச்சயதார்த்தம் இனிதே முடிவுற்றது.

அதைத் தொடர்ந்து, கிண்டலும் கேலியுமாக நேரம் பறந்தது. அதுவும் சித்தார்த்தை வம்புக்கு இழுக்க, இவனோ பதிலுக்கு அனைவரின் காலையும் சலிக்காமல் வாரிக்கொண்டிருந்தான்.

அந்த நேரத்தில், சித்தார்த்தின் நண்பன், அதற்கேற்ப பாடலைப் போட, இளசுகள் எல்லாம் எழுந்து ஆடத் தொடங்கினர். பிறகு என்ன, ஆட்டம் பாட்டம் கொண்டாட்டம்தான். இளசுகளின் ஆட்டத்திற்கு ஏற்ப, அபயவிதுலனின் பிரமாண்டமான முன்னறை அதிர்ந்தது.

இறுதியில் சித்தார்த்தைத் தம்மோடு இழுத்து வைத்துப் பெண்கள் ஆட, அதற்கேற்ப அவன் ஈடு கொடுத்து தன் அசைவுகளைக் கொடுக்க, அட சித்தார்த் இப்படி ஆடுவானா என்று அங்கிருந்த அணைவருக்கும் ஈ போவது கூடத் தெரியாது வாயைப் பிளந்தனர்.

அதுவும், ஆராதனாவிற்குத் தன் கண்களையே நம்ப முடியவில்லை. சித்தார்த் குறும்பன் என்று தெரியும். அவளுடைய மாமனோடு ஒப்பிடும் போது, பழகுவதற்கு மிக மிக எளிமையானவன்தான். ஆனால், இப்படித் திறமை கொண்டவன் என்பது அவளுக்குத் தெரியாது. தன்னை மறந்து பேசும் சக்தி இழந்தவளாகப் பார்க்க, ஒரு கட்டத்தில் அவளை நெருங்கிய சித்தார்த் ஒரு இழுவையில் தன் மீது போட்டுக்கொண்டு நடுவில் இழுத்து வந்தான்.

அவளோ வெட்கம் தாள முடியாமல் விடு பட முயல, அவள் பின்னே போக அதற்கேற்பப் பாடல் இசைக்கத் தொடங்கியது.

ஓடாதே தித்திக்காரி

ஓடாதே பொட்டுக்காரி

ஓடாதே சிட்டுக்காரி

ஓடாதே தித்திக்

ஓடாதே சிட்டு

ஓடாதே ஓட ஓடாதே

செல்லம் ஓடாதே

அந்தப் பாடலுக்கேற்ப வாயசைத்தவாறு அதற்கேற்ப விரல்களைச் சுண்டிக் கால்களை அசைத்தவாறு நெருங்கி, முன்னால் ஓடியவளைத் தன் கரங்களால் பற்றி இழுத்துத் தன் மீது போட்டு, அவள் இடையில் கரங்களை அழுந்த பதித்துத் தன்னோடு சுழற்றி, அவள் நெற்றியோடு தன் நெற்றியைப் பதித்து, அங்கும் இங்கும் ஆடியவாறு,

மெய் நிகரா

மெல்லிடையே

பொய் நிகரா பூங்கொடியே”

என்றதும் பதட்டத்துடன் தன் மாமனைப் பார்க்க அவனோ ஒரு இருக்கையில் காலுக்கு மேல் காலைப் போட்டவாறு இவர்களைத்தான் பார்த்துக்கொண்டிருந்தான். அவசரமாகச் சித்தார்த்திடமிருந்து விலக முயல, அவனோ அவள் இரு கரங்களையும் பற்றி அசையவிடாது செய்ய,

அரசியே

அடிமையே

அழகியே

அரக்கியே

உன் விழியால் மொழியால்

பொழிந்தால் என்னாவேன்

உன் அழகால் சிரிப்பால்

அடித்தால் என்னாவேன்

எனக்கென்ன ஆயினும்

சிரிப்பதை நிறுத்தாதே

மெய் நிகரா மெல்லிடையே

பொய் நிகரா பூங்கொடியே

என்று சென்ற இடமெல்லாம் அவளை இழுத்துச் சென்றவாறு ஆடக் கடைசியில் பொறுமை இழந்தவளாகத் திரும்பி மாமனைப் பார்த்தாள். அவள் பார்வையின் பொருளை உணர்ந்த அபயவிதுலன் மெல்லியதாகச் சிரித்துத் தலையை ஆட்ட, முகம் மலர்ந்தவள், திரும்பி சித்தார்த்தைப் பார்த்து அவனை உதறித் தள்ளி விலகியவள், சேலை முந்தானையை இடையில் செருகி, அவனைப் பார்த்து முறைத்தவாறு அவனை நோக்கி வேகமாக நடக்க, அவனும் பின்னால் செல்லும்போதே,

அரசனே

அடிமையே

கிறுக்கனே

எ… எ…

அரக்கனே

என் இமையே இமையே

இமையே இமைக்காதே

இது கனவா நனவா

குழப்பம் சமைக்காதே

பாடலுக்கு ஏற்ப ஒருவரை ஒருவர் காலை வாரியவாறு நடனமாட, ஒரு கதிரையில் அமர்ந்து இவர்களின் ஆடலைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்த அபயவிதுலனின் விழிகள் அவசரமாகத் தன் மனைவியைத் தேடிச் சென்றது.

அவளோ, ஒரு தூணில் சாய்ந்து நின்றவாறு, அவதானமாக அதை ரசித்துக் கொண்டிருந்தாள். ஒரு கரம் வயிற்றைச் சுற்றி இருக்க அதில் மடித்தவாறு இருந்த மறு கரம், தாலிச் சங்கிலியைப் பற்றி விளையாடியவாறு இருந்ததால், சேலை சற்று விலக, அந்த நிலையிலும் அவளுடைய இடையைச் சென்று தீண்ட எழுந்த வேகத்துடன் தன்னை மறந்து இருக்கையை விட்டு எழுந்தான் அபயவிதுலன்.

அரசியே

அடிமையே

அழகியே

அரக்கியே

ஏ உன்னைச்

சிறு சிறிதாய்

எய்த்தேனே ஓ …… ஓ …… ஓ

நான் உந்தன்

வலையில் விழுந்தேனே ஓ …… ஓ …… ஓ

புல்லாங்குழலே

வெள்ளை வயலே

பட்டாம் புலியே

கிட்டார் ஒலியே

மிட்டாய் குயிலே

ஓ ரெக்கை முயலே

மெதுவாகத் தன் மனைவியின் வலது புறம் வந்து நிற்க, அவளுக்கோ கவனம் நடனத்திலிருந்ததால், இவனைக் கண்டுகொள்ளவில்லை.

வந்தவனோ சும்மா நின்றிருக்கலாம், தன் இடது கரத்தை மனைவியின் இடையை நோக்கிக் கொண்டு சென்று தன் உடலோடு அழுத்த, முதலில் திடுக்கிட்ட மிளிர்மிருதை அதன் ஸ்பரிசம் கண்டு தன் கணவன் என்று புரிந்து பயத்துடன் சுத்திவர பார்த்தாள். நல்லவேளை அனைவரும் சித்தார்த் ஆராதனாவின் நடனத்திலேயே கவனமாக இருந்ததால், இவர்களை யாரும் பெரிதாக எடுத்துக் கொள்ளவில்லை.

ஆனாலும், யாராவது பார்த்தால், கோபத்துடன் நிமிர்ந்து அபயவிதுலனைப் பார்க்க, அவனோ, இவளைத்தான் இமைக்காது பார்த்துக்கொண்டிருந்தான்.

அரசியே

காதலில் பணிந்திடு

அடிமையே

விடுதலை செய்திடு

அழகியே

நீ வந்து பரவிடு

அரக்கியே

நான் நான் அடங்கிட

“விதுலா…! என்ன இது… யாராவது பார்க்கப் போகிறார்கள். மரியாதையாகக் கையை எடுங்கள்…” என்று கோபமும் கெஞ்சலுமாகக் கேட்க,

“ஏய்… என் பொண்டாட்டி… நான் பிடிக்கிறேன்… யார் கேட்கப் போகிறார்கள்…” என்று அவன் கெத்தாகக் கூறும்போதே, அவளுடைய இடையைச் சுற்றியிருந்த கரத்தில் சுரண்டப்பட்டது. அபயவிதுலனோ அவள் இடையை மேலும் அழுத்தி வெற்றிடையில் விரல்களைப் பதித்து, அதன் மென்மையை உணரத் தொடங்கிய நேரம்,

உன் விழியால் மொழியால்

பொழிந்தால் என்னாவேன்

உன் அழகால் சிரிப்பால்

அடித்தால் என்னாவேன்

எனக்கென்ன ஆயினும்

சிரிப்பதை நிறுத்தாதே

ஓடாதே தித்திக்காரி

மீண்டும் அவனுடைய கரத்தை சுரண்ட,

“ஏய்… எதுக்கடி என் கரத்தைச் சுரண்டுகிறாய்? நீ எத்தனை சுரண்டினாலும் என் கரத்தை எடுக்க மாட்டேன் போதுமா” என்று சிடுசிடுத்தவாறு தன் மனைவியையே மேலும் இறுக்க, மிளிர்மிருதையோ குழப்பத்துடன் அபயவிதுலனை ஏறிட்டுப் பார்த்தாள்.

தினம் புதிதாய்

புதுப் புதிதாய்

ஆவாயா ஓ…. ஓ…. ஓ……

ஒவ்வொர் நொடியும் நொடியும்

திக் திக் திக் ஓ…. ஓ….. ஓ

பேசும் பனி நீ

ஆசைப் பிணி நீ

விண்மீன் நுனி நீ

என் மீன் இனி நீ

ஹேய் இன்பக்கனி நீ

கம்பன் வீட்டுக்கணனி நீ.

மீண்டும் கரத்தை அவள் சுரண்ட, “ஸ்டாப்பிட்… மிளிர்…! எதற்கு… என்றவாறு திரும்பியவன், அங்கே கண்ட காட்சியில் அதிர்ந்துபோய், அசடு வழிந்தவனாகப் பார்க்க, அங்கே அவன் குமாரர்கள் இருவரும், மார்பில் கரங்களைக் கட்டியவாறு இவனைத்தான் பார்த்து முறைத்துக் கொண்டிருந்தனர்.

“ஹீ… ஹீ… அது… வந்து…” என்று அபயவிதுலன் சங்கடமாக நெளிய, எதேச்சையாகத் திரும்பிய மிளிர்மிருதை மகன்களுக்கும் தந்தைக்கும் இடையில் நடந்த காட்சியைக் கண்டு சிரித்தே விட்டாள்.

மகனோ, கரத்தை மேலே தூக்கி ஆட்டி, என்ன என்பது போலக் கேட்க, அவசரமாக அவள் இடையிலிருந்த கரத்தை விலக்கியவன்,

“அது… வந்து… எறும்புடா… அதை… தட்டலாம் என்று…” என்று அவன் குழறி அடிக்க, அவனைத் தம்மை நோக்கிக் குனியுமாறு ஆத்விகன் சைகையால் காட்ட, உடனே அவர்களை நோக்கி அபயவிதுலன் குனிந்தான்.

“என்னடா…” என்று அபயவிதுலன் சலிப்புடன் கேட்க, பெரியவன் தன் சுண்டு விரலைக் காட்டி,

“போகவேண்டும் என்றான்…”

அந்த நேரம், பாடல் முடிய, அனைவரும் கைதட்டி ஆரவாரிக்க, அபயவிதுலனோ தன் மகனுக்குச் சமமாய் அமர்ந்தவாறு,

“டேய் நீ போவதற்கு எதற்கடா என்னைக் கேட்கிறாய்… போய்விட்டு வாவேன்டா…” என்றதும், மற்றவன் இரு விரலைக் காட்டி ”இதற்கும் போகவேண்டும்…” என்றான்.

“டேய் இதற்கெல்லாமா நான் வரவேண்டும்…? போய்த் தொலையுங்களேன்டா…” என்று சலிப்புடன் கூற,

“நீங்கள் எதுக்குப்பா… உங்களுக்குக் கை இயலாது என்பதால் வாயால்தான் எல்லாவற்றையும் செய்வீர்கள்… எங்களுக்கு நீங்கள் வேண்டாம்… அம்மாதான் வேண்டும்… ஆனால் அம்மாவை இறுகப் பிடித்துக்கொண்டிருந்தால், அவர்கள் எப்படி எங்களோடு வருவார்கள்” என்றதும் மிளிர்மிருதை இப்போது பலமாகவே சிரித்துவிட்டாள்.

அன்று காலை, குழந்தையிடம் மாட்டிக்கொண்டதன் விளைவு… மீண்டும் தன்னை மறந்து முகம் சிவக்க நகைக்க அதைக் கேட்டுக்கொண்டிருந்த சந்திரனின் ஒன்று விட்ட சகோதரி,

“என்னம்மா… சிரிக்கிறாய்? சொல்லிவிட்டு சிரித்தால் நாங்களும் சேர்ந்து சிரிப்போம் அல்லவா…” என்றதும், இப்போது விழிப்பது மிளிர்மிருதையின் முறையாயிற்று.

“அது… அது… ஒன்றுமில்லை ஆன்டி… வந்து… வந்து… இவர்… இவர்தான்… வந்திருப்பவர்கள் எல்லோரிடமும் ஏதோ… சொல்லவேண்டுமாம்…”என்று தன் கணவன் பக்கமாகக் கை காட்ட, அபயவிதுலனோ அதிர்ச்சியுடன் தன் மனைவியைப் பார்த்து,

“வ… வட்…” என்றான். இவளோ தன் கணவனைக் குறும்புடன் பார்த்து உதடுகள் சுழிக்க,

“நீங்கள் தான் சொன்னீர்களே… ஏதோ… பேசவேண்டும் என்று…”என்றவள், அவனைப் பழி வாங்கிய மகிழ்ச்சியில் தன் குழந்தைகளின் கரத்தைப் பற்றித் தன் கணவனைப் பார்த்து, அவனைப் போலவே ஒற்றைக் கண்ணை அடித்து,

“போங்கள்… விதுலா…! போய்… சொல்ல வேண்டியதைச் சொல்லிவிட்டு வாருங்கள்…”என்றவாறு குழந்தைகளை இழுத்துச் செல்ல, அடுத்து நடந்த சம்பவம் அவனுடைய கரத்தில் இருக்கவில்லை.

அந்தக் கூட்டத்தின் நடுநாயகமாய் இழுத்து வரப்பட்டான். அவன் கரத்தில் ஒரு ஒலிவாங்கித் திணிக்கப் பட, சற்று நேரம் சங்கடத்துடன் திணறினான் அபயவிதுலன்.

எத்தனையோ கூட்டங்களை எந்த வித சிக்கலும் தடுமாற்றங்களும் இல்லாமல் நடு நாயகமாக நின்று நடத்தியவன் தான்… ஆனால் இது… முற்றிலும் புதிதானது. அதுவும் உறவினர்களின் முன், எதைப் பேசுவது என்று தெரியாமல் அவஸ்தைக்கு உள்ளானான். யோசனையுடன் புருவத்தைச் சுழித்து, ஒலிவாங்கித் தாங்கிய வலது கரத்தின் சுட்டு விரலால் வலது புறத்து இமையைத் தேய்த்துப் பின் வருடிக் கொடுத்தவனுக்கு என்ன பேசுவது என்று தெரியவில்லை.

இதுவரை அவன் தன் தவிப்பை எல்லோர் முன்னிலையிலும் வெளிக்காட்டியதில்லை. அவன் மனம் விட்டுக் கலங்கும் இடம் என்றால் அது மிளிர்மிருதையின் முன்னால் மட்டுமே. ஆனால் இப்போது எப்படிப் பேசுவது என்ன பேசுவது என்று தெரியாமல் குழம்பியவனின் விழிகள், தன் மனைவியைத் தேடின.

அவளைப் பார்த்தாலாவது ஒரு திடம் வரும். இப்போது அவனுடைய பார்வை தன் மருமகளின் மீது விழுந்தது.

ஒரு கணம் கனிவோடு அவளைப் பார்த்தவனுக்கு உள்ளம் உருகிப் போயிற்று. அவளும் தன் மாமன் சொல்லப் போகும் செய்தியைக் கேட்பதற்கு ஆவலாகக் காத்துக்கொண்டிருக்கிறாள்… அதைக் கண்டதும் இவன் உள்ளம் கனிந்து போனது. ஒரு கணம் அவளை இமைக்காது பார்த்தவன், தன் கரங்களை விரிக்க, புரிந்துகொண்டவளாக, ஓடி வந்து அதில் விழ, இறுக அணைத்தவாறு, விழிகளை மூடி ஒரு கணம் அப்படியே நின்றான். பின் ஒலிவாங்கியைத் தன் வாயருகே வைத்தவாறு,

உன் கூடவே பொறக்கணும்

உன் கூடவே பொறக்கணும்

உனக்காக நான் இருக்கனும் எப்போதுமே”

என்று பாட விழிகள் நிறைந்த கண்ணீருடன் பார்த்த தன் மருமகளின் கன்னத்தில் காயம் பட்ட இடது கரத்தைப் பதித்தவன் தன் விழிகளை மூடித் திறந்து,

உன் கூடவே பொறக்கணும்

உன் கூடவே பொறக்கணும்

தாய் போல நான் காக்கணும் எப்போதுமே” கன்னத்தில் பதித்த கரத்தின் மீது தன் கரத்தைப் பதித்த ஆராதனாவின் உதடுகள் நடுங்க விழிகளை மூடி நிற்கக் கனிவோடு அவளைப் பார்த்தவாறே,

“என் வாழ்க்க உரமாக

அட நீயும் பொறந்தாயே

என் உயிரே உறவாக

என் நெஞ்சில் கரைஞ்சாயே” என்று பாடியவாறு அவள் கன்னத்திலிருந்து தன் கரத்தை விலக்கி, அவள் தலையில் பதித்து வருடிக்கொடுதுதவாறு,

“பசி தூக்கத்த மறந்து நீயும்

அடி பாசத்த பொழிஞ்சாயே

தெனம் உன் முகம் பார்த்து பூக்கும்

புது விடியலும் தந்தாயே” என்றவாறு அவள் தோள்களைச் சுற்றிக் கரத்தைப் போட்டவாறு தன் சகோதரியின் அருகே அழைத்துச் சென்றவன்,

“நீ எனக்குச் சாமி இந்தப் பூமி

அட எல்லாம் நீ தானே

உன் சிரிப்பு போதும் நீ கேட்டா

என் உசுர தாரேனே” என்று பாடியவனின் மார்பில் விழுந்து ஆராதனா மெல்லியதாக அழத் தொடங்க, அவள் முதுகைத் தட்டிக் கொடுத்தவனாக, அனைவருக்கும் நடுவில் அழைத்து வந்தவன், பின் அவள் விரல்களுக்குள் தன் விரல்களைக் கோர்த்துத் தூக்கிப் பார்த்தவாறு,

“அஞ்சு விரல்கள கோர்த்து நாம

பத்து விரலா ஆனோம்

மணகோலத்தில் பார்த்தா

அந்தச் சின்னப் பொண்ண காணோம்

சில நாளில் நீ என் தாயே

சில நாளில் நீ என் சேயே

நீ மடிமேல் சாயும்போது

அந்த வானம் விரிக்கும் பாயே” சித்தார்த் அருகே அழைத்துச் சென்று அவனருகே உயிரானவளை நிறுத்தியவன் இருவரையும் கண்ணிறையப் பார்த்துவிட்டு,

எப்போதுமே என்கூடத்தான்

நேற்று நினைச்சேன்

இப்போ நீ போகும் போது

செத்துப் பொலச்சேன்

நீதானே கொலசாமி

ஒரு வரமும் தாயேன்

மகளாகப் பொறப்பேன்னு

நீ சொல்லி போயேன்” என்றவன் மீண்டும் மண்டபத்தின் நடுவில் வந்து, அவள் புறமாக ஒற்றை விரலைக் நீட்டி,

உன் கூடவே பொறக்கணும்

உன் கூடவே பொறக்கணும்

உனக்காக நான் இருக்கனும் எப்போதுமே

உன் கூடவே பொறக்கணும்

உன் கூடவே பொறக்கணும்

தாய் போல நான் காக்கணும் எப்போதுமே

என்று தன் அழுத்தமான ஆழமான குரலில் பாடி முடிய, இருவருக்கு மட்டுமல்ல, அங்கிருந்த அனைவருக்கும் விழிகள் கண்ணீரால் முட்டித்தான் போனது.

கூடவே, மாடியின் மேலேயிருந்து இவன் குரல் கேட்டு ஓடி வந்த மிளிர்மிருதைக்கும் அவளையும் மீறி கன்னங்களில் கண்ணீர் வழியத் தொடங்கியது. ஆராதனா அவனுடைய உயிர் என்று தெரியும்… ஆனால் உயிரைக் கூட உருக்கும் அளவிற்கு உயிரானவள் என்பதை இப்போதுதான் புரிந்துகொண்டாள்.

பாடி முடித்துச் சித்தார்த்தையும், ஆராதனாவையும் நெருங்கித் திரும்பியவாறு இருவரின் தோள்களிலும் கரத்தைப் போட்டு நடுவிற்கு அழைத்து வந்தவன், பின் இருவரின் கரங்களையும் பற்றிச் சித்தார்த்தின் கரத்தின் மீது ஆராதனாவின் கரத்தை வைத்து அழுத்திக் கொடுத்தவாறு, சித்தார்த்தைப் பார்த்து,

“இப்போது இந்தப் பாட்டில் சொன்னது போல என் குலசாமியும் இவள்தான், எங்கள் வசந்தமும் இவள்தான்… என்னுடைய காயத்திற்கு மருந்தும் இவள்தான்… என்னுடைய அதிர்ஷ்டம், வெற்றி, மகிழ்ச்சி எல்லாமே இவள்தான்… இத்தனை நாளா எங்கள் வீட்டுப் பெண்ணாக இருந்தவள்… இனி உங்கள் வீட்டுக்கு உனக்கு மனைவியா மட்டுமல்ல, உங்கள் வீட்டு மகளாகவும் அனுப்பி வைக்கிறேன்… பத்திரமாகப் பார்த்துக்கொள் சித்தார்த்…” என்றவன் அவள் தலையை வருடிக் கொடுக்க, அவளோ உதடுகள் துடிக்க அழுதவாறு மாமனின் தோள் சாய, சற்று நேரம் அப்படியே இருந்த சித்தார்த், மெல்லியதாய் நகைத்தவாறு ஆராதனாவின் கரத்தை விடுவித்து, அபயவிதுலனின் கரத்தைப் பற்றித் தன் கரத்தில் பொத்தி,

“அவளைப் பூப் போல வைத்துப் பார்ப்பேன் அபயன்…” என்றான் உறுதியுடன்.