(28)

அவன் வரவிற்காகக் காத்திருந்த மிளிர்மிருதை முன்னறை நீளியிருக்கையில் படுத்து உறங்கிவிட, பன்னிரண்டு மணியளவில் வந்தான் அபயவிதுலன். அங்கே நீளியிருக்கையில், அமர்ந்த நிலையில் குளிருக்கு ஒடுங்கியவளாக உறங்கிக்கொண்டிருந்த மனைவியைக் கண்டு, உள்ளம் துடிக்க நின்றான். பெரும் வலி அவன் முகத்தில் தோன்ற, அவளை நெருங்கி, தூக்குவதற்காகத் தன் கரங்களைக் கொண்டு சென்றவன், என்ன நினைத்தானோ, விசுக்கென்று தன் கரங்களை இழுத்துக் கொண்டான்.

அவசரமாக மேலே சென்றவன், பொது அறைக் கட்டிலில் ஒழுங்காக மடித்து வைக்கப்பட்டிருந்த தடித்த போர்வையை எடுத்து வந்த அவள் மீது போர்த்திவிட்டு, அவள் தலையை வருடிக் கொடுக்க எழுந்த கரத்தை அடக்கியவனாக அவளுக்குப் பக்கத்திலிருந்த ஒற்றைக் கதிரையில் அமர்ந்தான் அபயவிதுலன். அவனால் அவள் முகத்திலிருந்து தன் பார்வையை விலக்கவே முடியவில்லை.

சோர்வுடன் தலை சாய்க்கும் போதுதான் கவனித்தான், மிளிர்மிருதைக்கு முன்னால், கணினி திறந்திருப்பதை, உடனே அதை இழுத்து, மூடுவதற்காகத் திருப்பிப் பார்க்க, அது இன்னும் லாக் ஆகாமல் விழித்துத்தான் இருந்தது. உடனே அதை அணைப்பதற்காகக் கரத்தைக் கொண்டு சென்றவன், அங்கே கீழே இருந்த செய்தியைக் கண்டதும் உடல் இறுகிப் போனது. முகம் ஆத்திரத்தில் சிவந்து போகப் பெரும் அருவெறுப்புடன் அதை அணைத்து விட்டுக் கணினியை மூடியவனுக்குச் சற்று நேரம் என்ன செய்வதென்று தெரியவில்லை.

அதை மிளிர் மிருதை பார்க்கவில்லை என்பது புரிந்தது. பார்த்திருந்தால் இப்படி உறங்கியிருக்க மாட்டாள். ஒரு வித நிம்மதியுடன் அந்தச் செய்தியை அணைத்துவிட்டு சாய்ந்தமர்ந்தவனுக்கு எப்படி இந்தப் பிரச்சனையைக் கையாள்வது என்று மட்டும் தெரியவேயில்லை.

விழிகள் மட்டும் மிளிர்மிருதையையே வெறித்துப் பார்த்துக்கொண்டிருக்கத் தலையை இருக்கையில் சாய்த்தவன் விழிகளை இறுக மூட ஏதேதோ நினைவுகள் வந்து அவனை அலைக்கழிக்க அப்படியே உறங்கியும் போனான்.

மறு நாள் அபயவிதுலன் எழுந்தபோது, கழுத்து வலித்தது. நிமிர்ந்து பார்த்தால் மிளிர்மிருதையைக் காணவில்லை. எழுந்துவிட்டாள் போலும். சோம்பல் முறித்தவனின் முன்னால் சுடச் சுடக் கடும் தேநீர் வைக்கப்பட, மறுப்புக் கூறாமல் வாங்கிக்கொண்டவனின் முன்னால் அமர்ந்தாள் மிளிர்மிருதை. அவள் அவனைத்தான் உற்றுப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள். ஆனால் அவனோ, அவளை விடுத்துத் தன்னுடைய கைப்பேசியில்தான் கவனமாக இருந்தான்.

இந்த அபயவிதுலன் மிக மிகப் புதியவன். இதுவரை காணாத அபயவிதுலன். யோசனையுடன் மேலும் அவனைப் பார்க்க, அவனுடைய மெலிவு மெல்லியதாக உறுத்தியது.

பார்க்கப்போனால் அவனும் சந்தோஷமாக இருப்பது போலத் தெரியவில்லை. எதற்கு இந்த வேதனை… என்னவென்று சொன்னாலாவது ஓரளவு அதற்குரிய தீர்வைக் காண முடியும். அது எதையும் சொல்லாமல், இப்படியே இருந்தால் என்ன அர்த்தம்?

மெல்ல மெல்ல மிளிர்மிருதையின் பொறுமை குறையத் தொடங்கியது. தன் கரத்திலிருந்த தேநீர் கோப்பையைத் தேநீர் மேசையில் டொப் என்று வைத்தவள், நிமிர்ந்து அழுத்தமாக அபயவிதுலனைப் பார்த்தாள்.

“விதுலா…! உங்களுக்கு என்ன பிரச்சனை…?” என்றாள் முயன்ற அளவு தன் குரலில் கோபம் தெரியாமல் மறைக்க முயன்றவாறு. அவனோ தன் கைப்பேசியிலேயே கவனமாய் இருக்க, சீற்றத்துடன் எழுந்தவள், அவனை நெருங்கி அவன் கரத்திலிருந்த கைப்பேசியைப் பறித்து,

“உங்களிடம்தான் பேசிக்கொண்டிருக்கிறேன் விதுலா…! என்ன ஆகிவிட்டது உங்களுக்கு… தயவு செய்து சொல்லித் தொலையுங்களேன்… இல்லையென்றால் என் மண்டையே வெடித்துவிடும் போல இருக்கிறது…” என்று தன்னை மறந்து எரிச்சலுடன் கூறியவள், பின் விழிகளை அழுந்த மூடித் திறந்து தன்னைச் சமப்படுத்தியவளாக,

“விதுலன்… எந்தப் பிரச்சனையாக இருந்தாலும் அதற்கென்று ஒரு தீர்வு இருக்கிறது… இப்படிப் பாராமுகமாக இருந்தால் என்ன அர்த்தம். இதோ பாருங்கள் எப்போதும் போல உங்கள் கூடவே இருப்பேன்… ஐ ப்ராமிஸ் யு… முடிந்த வரை உங்களுக்கு உதவ முயல்கிறேன்… சத்தியமாக உங்களை இப்படிப் பார்க்க முடியவில்லை. சொல்லுங்கள் விதுலா” என்று கடைசியில் வேண்டுதலாக முடிக்க, அவனோ அவள் முன்னால் தன் கரத்தை நீட்டி,

“ஃபோன்…” என்றான். இவள் என்ன கேட்கிறாள் இவன் என்ன சொல்கிறான். ஆத்திரம் வர, அந்த ஃபோனைத் தூக்கி உடைக்கவேண்டும் என்கிற சீற்றம் பிறந்தது,

“டோன்ட் ஈவன் திங்க் எபவுட் இட்… கிவ் மி த டாம் ஃபோன்…” என்று அழுத்தமாகக் கூற, அவன் சொன்னதற்காகவே அதைப் போட்டு உடைக்கவேண்டும் என்கிற வேகம் எழுந்தது.

ஆனாலும் அவனுடைய பொருளை எப்படிச் சிதைப்பாள். பற்களைக் கடித்தவாறு, எரிச்சல் சற்றும் மாறாமலே அவன் கரத்தில் கைப்பேசியை வைக்க, அதை வாங்கிப் பான்ட் பாக்கட்டில் செருகியவன் எழுந்து தன் அறைக்குச் செல்ல, இவள்தான் என்ன செய்வது என்று தெரியாமல் திணறிப்போனாள். அவன் வேலைக்குச் செல்லும் வரைக்கும் மௌனமே அவன் ஆட்சியானது.

எப்போதும் போலக் குழந்தைகளைப் பள்ளிக்கு அனுப்பிவிட்டு, சமையலை முடித்து, அவனுக்கும் கட்டிக்கொண்டு வாகனத்தில் ஏறி அலுவலகம் சென்றபோது, அவன் வேறு வேலையாக வெளியே சென்றுவிட்டிருந்தான்.

சொல்லிவிட்டுச் சென்றிருந்தால் சமைக்காமலாவது இருந்திருப்பாள். இப்போது என்ன செய்வது? மீண்டும் அவன் மீது ஆத்திரம் வந்தது. கரியரைத் தூக்கி அங்கிருந்த வேலையாட்களிடம் கொடுத்துவிட்டுத் தன் இருக்கையில் வந்தமர்ந்தாள், அன்று அவள் செய்யவேண்டிய வேலைகள் எப்போதும் போலப் பட்டியலிடப்பட்டிருந்தது.

ஏனோ அவற்றைச் செய்யவேண்டும் என்று தோன்றவில்லை. ஆனாலும் சொன்ன வேலையை முடிக்காமல் இருக்கவும் முடியவில்லை. முடிந்த வரை செய்யத் தொடங்கியவளுக்கு ஒரு கட்டத்திற்கு மேல் முடியவில்லை. சோர்வுடன் அனைத்தையும் நிறுத்திவிட்டு எழுந்தவள், வெளியே வந்தாள்.

அபயவிதுலனின் செயலாளரை அழைத்து வீட்டிற்குப் போகப் போவதாகக் கூற, உடனே அவளுடைய பாதுகாவலர் வரவழைக்கப் பட்டார். அதைக் கண்டதும் இவளுக்குக் காந்திக்கொண்டு வந்தது.

‘இது ஒன்றுதான் குறைச்சல்…’ என்று சினந்தவளாக, வீட்டிற்கு வந்தவளுக்கு இருப்புக் கொள்ளவில்லை. தனிமை இருக்கும் அவஸ்தையை அதிகரிக்க, தன் அறைக்குச் சென்றவளுக்கு அவனுடைய அறை இவளைச் சுண்டி இழுத்தது.

அதற்குள் எதையாவது கிண்டினால், அவனுடைய மன சங்கடத்திற்குக் காரணம் தெரிந்து விடாதா? உடனே உள்ளே நுழைந்தவளுக்கு ஏனோ ஒரு வித குற்றக் குறுகுறுப்பு.

அவனுடைய அறைக்குள் வந்தாலும் அவனுடைய அனுமதியில்லாது வந்ததால் ஏதோ கள்ளம் செய்யும் உணர்வு. விழிகளால் அந்த அறையை ஆராய்ந்தாள். எப்போதம் போலச் சுத்தமாகத்தான் இருந்தது. அதது அந்தந்த இடத்தில் ஆடம்பரமின்றி அடுக்கப்பட்டிருந்தது.

எங்கும் தேவையற்ற பொருட்கள் இல்லை. அவனுடைய மேசையை நெருங்கியவள், ஏக்கத்துடன் இருக்கையை வருடிக் கொடுக்க ஏனோ அவனை வருடிக் கொடுத்த உணர்வு.

அவனுடைய இருக்கையில் அமர, அவன் மடி மீதே உட்கார்ந்த ஆனந்தம்.

மேசையைக் கலைக்காமல் ஒவ்வொரு கோப்பாக எடுத்துப் பார்த்தாள். எல்லாம் வேலை சார்ந்த பத்திரங்கள். மேசையின் இழுப்பறையை இழுத்துப் பார்த்தாள். எதுவும் கண்ணுக்கு உறுத்தவில்லை.

சலிப்புடன் எழுந்தவள், அந்த மேசையின் ஓரமாக இருந்த புத்தக அலமாரியைத் திறந்து பார்த்தாள். கட்டுக் கட்டாகப் புத்தகங்கள் வரிக்கிரமமாக அடுக்கப்பட்டிருந்தன. மூடியவள், பக்கத்திலிருந்த கபேர்ட்டைத் திறந்தாள். அது பூட்டியிருந்தது.

இழுத்துப் பார்த்தாள். வரவில்லை… சாவி எங்கே வைத்திருப்பான்? யோசனையுடன் சுத்தவரப் பார்த்தாள். மேசையின் ஓரத்திலிருந்த பெட்டியில் சாவி கொத்திருக்க. அதை எடுத்துக்கொண்டு ஒவ்வொரு திறப்பா உள் செலுத்தித் திறந்து பார்க்கத் தொடங்கினாள். கடைசியில் ஒரு திறப்பு, உள் நுழைந்து திரும்பி க்ளிக் என்கிற சத்தத்தைக்கொடுக்க மலர்ச்சியுடன் அதைத் திறக்கவும் கதவில் நிழலாடவும் நேரம் சரியாக இருந்தது.

அவளை அங்கே எதிர்பார்க்கவில்லை என்பதை அதிர்ந்து போன அபயவிதுலனின் முகம் காட்ட,

“வட் த ஹெல் ஆர் யு டூயிங் ஹியர்…” என்று முதன் முறையாக அவளை நோக்கிக் கர்ஜிக்க அதிர்ந்து போனாள் மிளிர்மிருதை.

இப்போது எங்கே வந்தான்? புரியாமல் திகைத்தவதள், மெதுவாகத் திரும்பிப் பார்த்தான். அவனுடைய விழிகள் திறந்துகொண்டிருந்த கபேர்டிலும், உள்ளே இருந்த அட்டையிலும் நிலைத்தன. பின் ஆத்திரத்துடன்

“உன்னைத்தான் கேட்கிறேன்… இங்கே என்ன செய்துகொண்டிருக்கிறாய்?” என்று மீண்டும் அழுத்தமாகக் கேட்க, திரும்பி தான் திறந்துகொண்டிருந்த கபோர்டைப் பார்த்துப் பின் அவனை ஏறிட்டு,

“பார்த்தால் தெரியவில்லை… காற்று வாங்கிக்கொண்டிருக்கிறேன்…” என்று சற்றுக் கிண்டலும், எரிச்சலுடனும் கூற, ஒரு கணம் அவனுடைய இதழோரம் மெல்லிய நகைப்பில் துடித்து அடங்கியது.

“இப்போது எதற்கு என் அறைக்குள் நுழைந்தாய்?” என்று அபயவிதுலன் பொறுமையை இழந்து கேட்க,

“வேறு எதற்கு… நீங்கள்தான் உங்கள் மன மாற்றத்திற்கான காரணத்தைக் கூற மறுக்கிறீர்கள்… அட்லீஸ்ட்… நானாவது கண்டுபிடிக்கலாம் என்று களத்தில் இறங்கிவிட்டேன்… அதுதான்… உங்கள் அறையைப் பரிசோதனை செய்துகொண்டிருந்தேன்… பட்… இது வரை சின்ன மாங்காய் துண்டு கூடக் கிடைக்கவில்லை தெரியுமா?” என்று சலிப்புடன் கூறியவள், பின் திரும்பி தன் கணவனை உற்றுப் பார்த்தாள்.

தன் விழிகளின் அசைவை மாற்றாமலே, அவனை நெருங்கி, ஒரு முறை அவனைச் சுத்தி வந்தாள். மார்புக்குக் குறுக்காக இடது கரத்தைக் கட்டி, அதன் மேல் வலது கரத்தின் முழங்கையைப் பதித்து, அதன் சுட்டு விரல் நக ஓரத்தைப் பற்களுக்கு இடையில் வைத்துக் கடித்தவாறு சந்தேகத்துடன் அவனை மேலும் கீழுமாகப் பார்த்தாள்.

அவனோ இவளைப் பார்த்துப் புருவம் சுருக்கி,

“வட்…” என்றான். மறுப்பாகத் தலையை ஆட்டியவள், பின் தன் விரலை பற்களிலிருந்து விடுவித்து எடுத்து, சந்தேகத்துடன் அவனைப் பார்த்து,

“நீங்கள் உண்மையாகவே என் விதுலன் தானா?” என்றாள் புருவங்கள் சுருங்க. இவனோ புரியாமல் அவளைப் பார்த்து,

“வட்…” என்றான்.

“ப்ச்… இல்லை… உண்மையாகவே நீங்கள் விதுலன் தானா என்று யோசிக்கிறேன்… ஒரு வேளை விதுலன் போலவே இருக்கிற நீங்கள் விதுலன் போலவே மாறு வேடம் போட்டு அவர் சொத்தை அபகரிக்க வந்திருக்கிறீர்களா?” என்று மிக முக்கியமான சந்தேகத்தைக் கேட்க அபயவிதுலன் முதலில் அதிர்ந்து பின் திகைத்தவனாக,

“என்ன உளறல் இது…” என்றான். அவன் விழிகள் போன போக்கையும், விழிகளில் தெரிந்த சீற்றத்தையும், உதடு சுழித்த விதத்தையும், மூக்கின் நுணி சிவந்த மாதிரியையும் கண்டு

“ப்ச்… ஆள் மாறாட்டமில்லை… இந்த உலகத்தில் கோபத்தை இப்படி மூக்கிலும், உதட்டிலும், காட்டக் கூடிய நபர் நீங்கள் ஒருவர் தான்… சோ… நிச்சயமாக இது ஆள் மாறாட்டமில்லை… அப்படியானால் என்னவாக இருக்கும்? என்று யோசித்தவள்,

“ஒரு வேளை உங்களுக்கு ஏதாவது தீராத வியாதியா விதுலா…! அதனால்தான் இப்படி… என்னோடு பாராமுகமாக இருக்கிறீர்களா?” என்று கேட்டவள், பின் அதற்கும் மறுப்பாகத் தலையை ஆட்டி,

“ம்ஹூம் அதற்கும் வாய்ப்பில்லை… உங்கள் ஆரோக்கியத்தின் மீது அதிக அக்கறை உண்டு… அதனால் நிச்சயமாக அதற்கும் வாய்ப்பில்லை…” என்றவள் உடனே விழிகளை விரித்து,

“ஐயையோ…! அப்படியானால் உங்களுக்குப் படக்கூடாத இடத்தில் அடி பட்டு…” என்று அவள் முடிக்க முதல்,

“வட்…” என்று அபயவிதுலன் அலற,

“ஐ மீன்… தலையில் படக் கூடாத இடத்தில் பட்டு, டெம்பரரி மெமரி லொஸ்ஸாகி… என்னை மறந்து விட்டீர்களா?” என்று கேட்க, அது வரை அவள் கூறியதைக் கேட்டுக் கொண்டு வந்தவன், அதற்கு மேல் தாங்க முடியாமல் தன்னை மறந்து வாய்விட்டுச் சிரிக்கத் தொடங்கிவிட்டான். எப்படியோ தன்னை அடக்கியவன்,

“என்ன இது மிருதா…” என்றான் ஓரளவு தன்னைச் சமாளித்தவனாக.

“இப்படித்தான் நாடகங்களிலும் படங்களிலும் காட்டுகிறார்கள்… திடீர் என்று என்னை வெறுக்க என்ன காரணம் என்று யோசித்தேன்… இவைதான் நினைவுக்கு வந்தன…” என்று அலட்சியமாகக் கூறியவளின் முகம் சடுதியில் மாறியது. ஒரு கணம் அவனை ஆழமாகப் பார்த்தவள்,

“உ… உங்களுக்கு… உங்களுக்கு… வேறு… வேறு… ஒரு… ஒரு… பெண்ணைப் பிடித்திருக்கிறதா விதுலா…!” என்று அவள் கேட்டபோது, அவளுக்குத் தன் உயிரை யாரோ பிரித்து எடுப்பது போலத் தோன்றியது. அதே வலியுடன் நிமிர்ந்து அபயவிதுலனைப் பார்க்க அவன் முகத்தில் தெரிந்த மாற்றங்களைக் கண்டு வாயடைத்துப் போனாள்.

அங்கே தெரிந்தது என்ன? இவ்வளவும்தானா நீ என்னைப் புரிந்துகொண்டாய் என்கிற வலியா? நான் அப்படிப்பட்டவன் என்று நினைத்துவிட்டாயா என்கிற வேதனையா…. இன்னும் நீ என்னைப் புரிந்துகொள்ளவில்லையா என்கிற தவிப்பா… இல்லை… அதை எப்படிச் சொல்வேன் என்கிற அவஸ்தையா தெரியவில்லை. ஆனால் அவன் முகத்தில் தோன்றிய பாவனையைக் கண்டு, இவள்தான் துடித்துப்போனாள்.

“விது… விதுலா…! நான்…” என்று முடிக்க முதல், தன்னை ஓரளவு சமப்படுத்தியவன், அவளுக்குப் பதில் கூறாமலே அவ்விடத்தை விட்டு வெளியேற, இவள்தான் என்ன செய்வது என்று தெரியாமல் மலங்க மலங்க விழிக்கவேண்டியதாயிற்று.

ஆனாலும் அவனை அப்படியே விட்டுவிடவும் அவளால் முடியவில்லை. விலகிச் சென்றவனைத் துரத்திக் கொண்டு ஓடியவள், அவன் வீட்டிற்கு வெளியே சென்று விட,

“விதுலா…! ஸ்டாப்…” என்றவாறு அவனைப் பின்தொடர, அது மார்ச் மாதம் என்பதையோ, வெறுங்காலுடன் வெளியே வந்துவிட்டோம் என்பதையோ, தரை முழுவதும் ஐஸ் கட்டியாகக் குளிரும் என்பதையோ காற்றில் சைவருக்கும் கீழ் 8 பாகை வெப்பநிலை என்பதையோ சுத்தமாக மறந்துபோனது.

அவன் பின்னால், ஓடியவள், இருபதடி சென்ற பின்புதான், தான் செய்த முட்டாள் தனமே அவளுக்குப் புரிந்தது.

காலில் ஏறிய குளிரில் மலைத்தவளாகத் தன்னை மறந்து,

“கு… குளிர்…” என்று அலறப் பதட்டமாகத் திரும்பிப் பார்த்தான் அபயவிதுலன்.

வெறும் டீ ஷேர்ட்டுடன், மெல்லிய பிஜாமாவுடன் வெற்றுக்காலுடன் நின்றிருந்த மனைவியைக் கண்டு இவன்தான் பதறிப்போனான்.

“யு ஸ்டுபிட் வுமன்…” என்று கத்தியவன், வேகமாகத் தன் ஜாக்கட்டைக் கழற்றியவாறு அவளை நெருங்க, மார்புக்குக் குறுக்காகக் கரத்தைக் கட்டியவாறு நடுங்கிக்கொண்டிருந்தவள் தன் கணவனின் அக்கறையில் நெகிழ்ந்து போனாள்.

“உனக்கென்ன பைத்தியமா பிடித்திருக்கிறது… குளிர் உனக்கு ஒத்துக்கொள்ளாது என்று தெரியும் அல்லவா? தெரிந்து கொண்டும் முட்டாள் போல வெளியே வந்தாயா?” என்று கடிந்தவனாக, அவளைச் சுற்றித் தன் ஜாக்கட்டைப் போட்டுவிட, அவன் வெம்மையுடன் தன் மேனியில் படர்ந்த ஜாக்கட்டை இறுக பற்றிக் கொண்டவளின் விழிகள் ஒரு விநாடிக்கும் கூடிய நேரம் மூடித் திறந்தன. விழிகளில் தோன்றிய கண்ணீர் விழ முதல் மெல்லிய பனிக்கட்டிகளாக மாற, அதைச் சிமிட்டிக் கீழே விழுத்தும் முன்பே அவனுடைய கரங்களில் பூமாலையென வீற்றிருந்தாள் மிளிர்மிருதை.

அவளுடைய விழிகள் அவனை விட்டு ஒரு அங்குலம் தன்னும் விலகவில்லை.

அவளை ஏந்திவந்து கீழே இறக்க முயல, அவளோ அதைப் புரிந்து கொண்டவளாக அவனுடைய கழுத்தை இறுகப் பிடித்தவாறு இறங்க மறுக்க,

“என்ன செய்கிறாய் மிருதா…” என்றான் அபயவிதுலன் எரிச்சலுடன். அவளோ அவனுடைய முகத்தைப் பார்த்தவாறே,

“தொலைந்துபோன என் விதுலனைத் தேடுகிறேன்…!” என்று ஏக்கத்துடன் கூற ஒரு கணம் இறுகியவன், வேகமாக அவளைத் தன்னிடமிருந்து பிரித்து எடுத்துக் கீழே விட்டவன், அவளைச் சுற்றியிருந்த ஜாக்கட்டை இழுத்தெடுத்துத் தன் மீது போட்டுக்கொண்டவனாக,

“ஒரு போதும் இப்படியான முட்டாள் தனத்தைச் செய்யாதே… என்று கடிந்து விட்டுத் திரும்ப,

“எதை உங்களைத் தேடுவதா?” என்றாள் மிளிர்மிருதை குறும்புடன்.

“தேடியும் கிடைக்காததற்காக நேரத்தை விரயமாக்காதே…” என்று அழுத்தமாகக் கூறியவன் பின்,

“நான் கூறியது, இந்தக் குளிரில் முட்டாள் போல அதற்குரிய ஆடைகள் இன்றி வெளியே போகாதே என்பதை…” என்றவன், அவளுடைய பதிலையும் எதிர்பார்க்காமல் வெளியேற, ஏனோ அவனுடைய கரிசனையில் அவளுடைய மனம் ஓரளவு சமப்பட்டது.

நிச்சயமாக அவளை அவன் வெறுக்கவில்லை. அதே அக்கறை, அதே அன்பு, அதே கவனிப்பு மாற்றுக் குறையாமல் அப்படியேதான் இருக்கிறது… ஆனால் ஏதோ ஒன்று அவன் மனதைக் குடைந்துகொண்டிருந்தது.

என்ன அது? யோசனையுடன் மீண்டும் வெளியேறத் தொடங்கியவனையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள் மிளிர்மிருதை. தொடர்ந்து அவளுடைய உதட்டில் மெல்லிய புன்னகையொன்றும் மலர்ந்தது.

“போங்கள்… எங்கே வேண்டுமானாலும் போங்கள்… கடைசியில் வீட்டிற்கு வந்துதானே சேரவேண்டும்… அப்போது பார்த்துக்கொள்கிறேன்… என்று எரிச்சலுடன் முணுமுணுத்தாள் மிளிர்மிருதை.