(16)

சோர்வுடன் மேலும் பயணம் நீடிக்க, மெல்ல மெல்ல இரவு மறைந்து பகலவன் உதிக்க ஆரம்பித்தான்.

கிடைத்த ஒரு இடத்தில் வண்டியை நிறுத்தி விட்டு அனைவரும் கீழே இறங்க, மயங்கிக் கிடந்தவன் இன்னும் விழித்திருக்கவில்லை. இறுதியாக இதங்கனை தன்னைப் போர்வையால் சுற்றியவாறே கீழே இறங்க, அங்கே கண்ட காட்சியில் ஒரு கணம் கண்களைக் கூட இமைக்க மறந்து போனாள். சுத்திவர இருந்த பெரிய பாறைகளுக்கும் மரங்களுக்கும் மத்தியில் ஒரு பக்கமாக பதினைந்தடி உயரத்திலிருந்து ஒரு சிறிய அருவி கீழே விழுந்து தரையை முத்தமிட்டுக் கொண்டிருந்தது. பதினைந்தடி அகலம், ஐந்தடி ஆழத்தில் விழுந்த சுத்தமான தண்ணீர் அந்த நடுக்காட்டில் கலகலத்து ஓடிக்கொண்டிருக்க அதன் சத்தமும், வெளிச்சம் கொடுத்த தைரியமும், அந்த இயற்கை வருடிக் கொடுத்த அழகும் அதுவரை அழுத்தியிருந்த பாரத்தை ஓரளவு துடைத்துச் சென்று அவளுக்கு ஒரு வித திடத்தைக் கொடுத்தது. அத்தனை நேரம் இருந்த அலைப்புறுதல் சற்றுக் குறைந்து மனம் சற்று அசுவாசப் பட்டது.

வெளிச்சம் பிறந்துவிட்டது. வெளிச்சம் என்றாலே விடியல் என்றுதானே பொருள். நிச்சயமாக அவளுக்கும் இந்த நாசகாரர்களிடமிருந்து விடுதலை கிடைத்துவிடும். அந்த நம்பிக்கையோடு, இதமாய் உணர்ந்தவளாக ஆழமூச்செடுத்து விட,  அந்த விக்டர் அவளருகே கைவிலங்கோடு வந்தான்.

இவள் மறுக்கவில்லை. பயனற்ற மறுப்பு. தன் ஒற்றைக் கரத்தை அவனுக்கு முன்பாக நீட்ட, அதில் விலங்கிட்டு அந்த சங்கிலியை அதில் இணைத்து விட்டு,

“அதிகம் தாமதிக்காமல் வந்துவிடு…” என்றான் எச்சரிக்கையோடு.

இவள் சரிதான் என்று நடக்கத் தொடங்க, அரவன் வந்து அவர்களைத் தடுத்தான்.

“நான் அழைத்துச் செல்கிறேன் விக்டர்…” என்றவன், தன் நண்பனின் கரத்திலிருந்த சங்கிலியைத் தன் கரத்திற்கு மாற்ற, இவளோ அதிர்ச்சியில் விழிகள் விரிய,

“வட்… நீயும் வருகிறாயா… நான் ஒன்றும் டூர் போகவில்லை… xxxx இதற்குப் போகிறேன்…” என்றாள் எரிச்சலோடு. இவனோ அவளை அழுத்தமாகப் பார்த்து விட்டு,

“முன்பும் அதற்காகத்தானே போனாய்…?” என்றவன், “போ…” என்றவாறு நடக்க, அதற்கு மேல் இதங்கனையாலும் மறுக்க முடியவில்லை.

முட்டி நின்ற இயற்கைத் தேவையைப் பூர்த்தி செய்யவேண்டிய அவசியம் அவளுக்கு.

“தயவு செய்து நான் எதுவும் செய்ய மாட்டேன் நம்பு… நீ வந்தால் என்னால் எப்படி…” என்ற தவிக்க, அவனோ கையில் துப்பாக்கியை ஏந்தியவாறு அவளுடைய சங்கிலியை இழுத்தவாறு நடக்கத் தொடங்க, முன்னிரவு வெறும் காலோடு நடந்ததன் விளைவு இப்போது தெரிந்தது. பாதங்கள் வலித்தன. ஏதேதோ ஏறியிருக்க வேண்டும் ஆனால் அதை என்ன என்று பார்க்கும் மனநிலை அப்போதும் இருக்கவில்லை இப்போதும் இருக்கவில்லை. ஆனாலும் நொண்டியவாறு சற்று மெல்லத்தான் நடக்கவேண்டியிருந்தது.

சற்றுத் தூரம் வந்ததும்,

“நான் இங்கே நிற்கிறேன், அந்தப் புதருக்குப் பின்னால் போய் விட்டு வா…” என்றவாறு கால்களைச் சற்று அகட்டி, தேவைப்பட்டால் சுடத் தயார் என்பது போலத் துப்பாக்கியை இரண்டு கரங்களாலும் பற்றிக் கீழ்நோக்கி அலட்சியமாகப் பிடித்தவாறு நிற்க இதங்கனையோ ஏளனத்துடன் அரவனைப் பார்த்தாள்.

“என்னைப் பிடிக்க உனக்கு இந்தத் துப்பாக்கி தேவையா… உனக்கே இது அதிகமாகத் தெரியவில்லை…” என்று கேட்க, அவனோ இதங்கனையைக் கிண்டலுடன் பார்த்தான்.

“இது உனக்கென்று யார் சொன்னது? இது காடு… எந்த நேரம் எந்த விலங்கு வரும் என்று தெரியாது… அதற்காகத்தான் கொண்டுவந்தேன்… சரி… போ… போய் விட்டு வா…” என்று கூற, அவளோ சுத்தவரப் பார்த்தாள். பின் அரவனை ஏறிட்டு,

“உன்னோடு பார்க்கும் போது அந்த மிருகங்கள் எவ்வளவோ பரவாயில்லை. அவையாவது என்னை உன்னிடமிருந்து காக்கிறதா பார்க்கலாம்…” என்றவாறு   புதரின் பக்கமாக நொண்டியவாறு செல்ல இவனோ நொண்டிச் செல்லும் அவளையே நிலைத்த விழிகளுடன் பார்த்துக்கொண்டிருந்தான்.

புதருக்குள் மறைய முதல் திரும்பிப் பார்க்க, அவன் அப்படியேதான் நின்றிருந்தான். கொஞ்சமாவது அறிவு இவனுக்கு இருக்கிறதா பார்… வந்த ஆத்திரத்தில் அலவாங்கு கொண்டு அவன் இதயத்தைப் பிளக்கும் வேகம்வந்தது.

ஒரு பக்கம் அவசரம் அவஸ்தை. மறு பக்கம் அந்தப் பாதகனின் தீப் பார்வை… இந்த இரண்டுக்கும் மத்தியில் அவள் பட்ட சிரமத்தை எப்படி வர்ணிப்பது.

எரிச்சலுடன் அவனை ஏறிட்டவள்,

“குறைந்தது கொஞ்சம் திரும்பியாவது நின்றுகொள்ளேன்….” என்றாள் இதங்கனை.

அவளை ஒரு முறை ஆழப் பார்த்தவன், மறுக்காமல் திரும்பி நின்று கொள்ள, அதற்கு மேல் அவளால் தாமதிக்க முடியவில்லை. அவசர அவசியமாகத் தன் தேவையைத் தீர்க்க முயன்றவளின் கண்களில் பட்டது அந்தக் கட்டை.

மிகப் பலமான கட்டைதான். தன் அவசரத்தைத் தீர்த்துக்கொண்டு சத்தமில்லாமல் எழுந்தவள், அந்தக் கட்டையை எடுத்துக்கொண்டு, தன் மூச்சின் சத்தம் கூட வெளியே வராத அளவுக்கு அடக்கிக்கொண்டு திரும்பி நின்றிருந்தவனை நோக்கி நடக்கத் தொடங்கினான்.

கால்கள் சருகுகளின் மீதும் காய்ந்த சுள்ளிகளின் மீதும் பட்டபோது சிறு சத்தம் கூட எழவில்லை. மெதுவாக நெருங்கியவள் தன் பலம் முழுவதையும் திரட்டி அவன் மண்டையை நோக்கிக் கட்டையை வீசத் தொடங்க, கண்ணிமைக்கும் நொடியில் அவளை நோக்கித் திரும்பியவனின் பலத்த கரம், அவளுடைய மார்பின் மத்தியில் பதிந்து பலமாகத் தள்ள, தள்ளப்பட்டவள், கரத்திலிருந்த கட்டை நழுவி விழப் பின்னால் சரிந்தாள்.

எப்போதோ நிலம் வீழ்ந்த மரத்தின் காய்ந்த கூரிய முனையை நோக்கிச் சரியத் தொடங்க, மின்னல் விரைவுடன் தன் கரத்திலிருந்த சங்கிலியைப் பலமாக இழுக்க அவன் இழுத்த வேகத்தில், சுவரில் அடிபட்ட பந்து போல அவனை நோக்கி வேகமாக இழுபட்டு வந்தவள் அவன் உடலோடு முட்ட, அந்தப் படுபாவியோ, அதே வேகத்தோடு வலது கரத்திலிருந்த சங்கிலியை இடது கரத்திற்கு மாற்றி, அவளுடைய இடது கரத்தில் பிணைக்கப்பட்ட சங்கிலியைப் பின்பக்கமாகப் பலமாக இழுக்க, அவன் இழுத்த வேகத்தில், இடது கரத்துத் தோள்பட்டைக் கழன்று விழுந்துவிடும் போல இழுபடத் தொடங்கியது. இவளோ வலியில் துடித்தவளாக, இடது கரத்தால் அவனுடைய மார்பில் பலமாக அறைய விட்டானா. மறு கரத்தால் அவளுடைய இடைய இறுகப் பற்றியவாறு அவளை அசையவிடாது செய்து மேலும் சங்கிலியை இழுக்க,

“விடு… அம்மா… வலிக்கிறது… விடு…” என்று திணற, இவனோ ஆத்திரத்தோடு அவளுடைய முகத்தை நோக்கிக் குனிந்து,

“நெவர் எவர் டு திஸ் டு மி… டு யு ஹியர் தட்…” என்று வார்த்தைகளை அறுத்து உறுத்து மென்று தின்று அவளுடைய முகத்தில் துப்ப, இவளோ அவன் கரத்தை விட்டால் போதும் என்பது போலப் பலமாக ஆம் என்பது போல ஆட்டினாள்.

ஆனாலும் நம்ப முடியாதவன் போல அவளை உறுத்துப் பார்க்க, இவளுக்கோ வலியில் கண்களிலிருந்து கண்ணீர் மழையாகக் கொட்டத் தொடங்கியது. திக்கித் திணறியவளாக,

“ஐ… ஐ… ப்ராமிஸ்… ஆ… ஐ… ப்ராமிஸ் யு… ஐ… ம்மா… நான்… நான் இப்படிச் செய்யமாட்டேன்… தயவு செய்து… ம்ம்ம்ம்… தயவு செய்து விடு என்னை… ப்ளீஸ்….” என்று திக்கித் திணறிக் கெஞ்ச,

“அடுத்த முறை பேசிக்கொண்டிருக்க மாட்டேன்… ஒரு விடயத்தைச் செய்யும் போது, பின் விளைவுகள் எப்படி இருக்கும் என்று யோசித்துச் செய்…” என்று விட்டு, இழுத்த சங்கிலியை இளக்கத் தொடங்கினான் அரவன்.

அவன் சங்கிலியை  விட்டுவிட்டான்தான். ஆனால் கரம்தான் அசைய மறுத்தது. அழுகை முட்டிக்கொண்டு வர, அவனிடமிருந்து திணறித் தன்னை விடுவித்தவள் மறு கரம் கொண்டு பின்னால் சென்ற கரத்தை இழுத்து எடுக்க வலியில் உயிர் போனது.

நிஜமாகவே அவளுடைய கரத்தை உடைத்துவிட்டானா என்ன? அந்தக் குளிரிலும் வியர்த்துக் கொட்டக் கரத்தை அசைக்க முயன்றாள். கொஞ்சமாக அசைந்தது கரம். தவிப்புடன் தோள் பட்டையை அழுத்திக் கொடுக்க முயல, அந்த இராட்சதனோ, அவள் வலியைக் கொஞ்சம் கூடப் பொருட்படுத்தாதுச் சடார் என்று சங்கிலியை முன்பக்கம் இழுக்க, டிக் என்கிற சத்தத்தோடு கரம் முன் பக்கம் இழுபட்ட நொடி, மீண்டும் வலியில் துடித்துப் போனாள் இதங்கனை. ஆனால் அதுவரை ஆட்டுவித்த அடி மெல்ல மெல்ல மட்டுப்படுவதை உணர்ந்தாலும், தன்னை வலிக்க வைத்தவனைப் பார்வையால் எரிக்கத் தவறவில்லை அவள்.

“டேய்… உனக்குச் சத்தியமாக நல்ல சாவே வராது… சிதைந்துதனர் சாவாய்…” என்று சீற, இப்போது கடுமை மறைந்து  அவனுடைய உதடுகளில் மெல்லிய புன்னகை ஒன்று மலர்ந்தது.

அவளை வாகனத்தின் அருகே இழுத்து வர, அங்கே யாருமில்லாமல் வெறுமையாக இருந்தது இடம். எங்கே போனார்கள் அவனுடைய சகாக்கள். குழப்பத்துடன் சுத்தவரப் பார்க்க, இவனோ அவளோடு இணைந்த சங்கிலியை வண்டியின் ஒரு இடத்தில்  பிணைத்து விட்டுக் கடகடவென்று தன் மேற்சட்டையைக் களையத் தொடங்கினான்.

இதங்கனையோ பதறிப் போனாள். எப்போதும் தப்பான நேரத்தில் தப்பாக நினைப்பதுதானே மனித வழக்கம். அவன் செயலில் அதிர்ந்தவளாக,

“என்ன செய்யப் போகிறாய்?” என்றாள் பீதியோடு.

“என்ன செய்யப் போகிறேனா…. கொஞ்சத்திற்கு முன்னம் நீ செய்த வேலைக்குத் தண்டனை கொடுக்கவேண்டாம்?” என்றவாறு  தடித்த மேல்சட்டையைக் கழற்றி உள்ளே எறிந்து விட்டு சோஸ் ஊற்றப்பட்டுக் கறையேறிப்போன ஷேர்ட்டையும் களைந்து போட்டு விட்டுப் பான்ட் பெல்ட்டையும் அவிழ்க்கப் பதறிப்போனாள் இதங்கனை. தப்பி ஓடும் எண்ணத்தில் தன் கரத்தை இழுக்க, வண்டியோடு பிணைக்கப்பட்ட கரத்தை எப்படி இழுப்பது.

நடுக்கத்துடன் அவனை ஏறிட அவனோ பான்டைக் களைந்து அதையும் உள்ளே எறிந்து விட்டு அவளை நோக்கித் திரும்ப, இவளோ,

“நோ…” என்கிற அலறலுடன் விழிகளை மூடியவாறு பின்னால் செல்ல, ஒரு நிமிடம் கடந்த பின்னும் அந்த அரவன் நெருங்கவில்லை என்பதை உணர்ந்தவளாக மெதுவாக விழிகளைத் திறந்து பார்த்தாள்.

இடம் வெறுமையாக இருக்க, நம்ப முடியாதவளாகச் சுத்தவரப் பார்த்தாள். அங்கே அந்த அரவன் அந்தக் குளிரையும் பொருட்படுத்தாமல் வெற்று மேலுடன், பாக்சர் மட்டும் அணிந்தவாறு சற்றுத் தொலைவில் நடந்து சென்றுகொண்டிருந்தான்.

அம்மாடி கொஞ்ச நேரத்தில் எப்படிப் பயந்து போனாள்… ஆசுவாசப் படுத்தியவளாக, மீண்டும் சுத்தவரப் பார்த்தாள்.

தப்பிக்க ஏதாவது வழி இருக்கிறதா என்று யோசித்தாள். கரத்தை இழுத்துப் பார்த்தாள். கழற்றிப் பார்த்தாள். ம்கூம்… எந்தப் பயனும் இல்லை. சற்று நகர்ந்து உள்ளே மயங்கிக் கிடந்த ஒலிவரிடம்,

“ஒலிவர்… ஒலிவர்…! உங்களைத்தான்… விழித்துக் கொள்ளுங்கள்… இப்போது அவர்கள் இங்கில்லை… இப்போது தப்பித்தால்தான் உண்டு… எழுந்திருங்கள்…” என்று அழைத்துப் பார்த்தாள். ம்கூம் அசைவில்லை. அதைக் கண்டதும் கிடைத்த வாய்ப்பும் பறிபோய் விடுமோ என்று அஞ்சியவளாக,

“ஒலிவர் ப்ளீஸ்… எழுந்து கொள்ளுங்கள். நாம் தப்ப இதை விட்டால் வேறு வழியில்லை. இங்கே இப்போது யாருமில்லை… எழுந்திருங்கள்.. உங்களால் மட்டும்தான் என்னைக் காப்பாற்ற முடியும்… தயவு செய்து எழுந்து இந்த சங்கிலியைக் கழற்றி விடுங்கள்… ப்ளீஸ்…” என்று எதிரிகள் வருகிறார்களா என்று அங்கும் இங்கும் பார்த்தவாறு கெஞ்ச, அந்த மனிதன் கொஞ்சமாவது அசைந்தானா.

அந்தாள் உயிரோடுதான் இருக்கிறாரா இல்லை செத்துப் போய்விட்டாரா? இப்படி அசைவில்லாமல் இருக்கிறாரே… திணறிக்கொண்டிருக்கும் போதே அவளுடைய முயற்சி வீண் என்பது போல அந்த அரவனின் நண்பன் அலக்ஸ் ஈர உடலுடன் கழுத்தில் துவாய் தொங்க வந்துகொண்டிருந்தான். அவனுக்குப் பின்னால் விக்டரும் அதே போல ஈரத்துடன் வந்துகொண்டிருந்தான்.

அடப் பாவிகளா இந்தக் குளிரிலும் இப்படிக் குளித்து விட்டுத் துடைக்காமல் கொள்ளாமல் வருகிறார்களே. இவர்களின் தோல் எருமைத்தோலால் ஆக்கப்பட்டதா என்ன? திகைப்புடன் எண்ணும் போதே, அவர்களின் பின்னால் அந்த அருவியிலிருந்து கம்பீரமாய் எழுந்தவாறு வெளியே வந்துகொண்டிருந்தான் அரவன்.

சுருள் குழல் ஈரத்தில் நனைந்து நெற்றியில் அங்கும் இங்கும் ஒட்டியிருக்க, விலக மறுத்த நீர்த் துளிகளை விலக்கும் பொருட்டுத் தலையைச் சிலுப்பி, கலைந்த குழலை மேவி இழுக்க, அந்த பொல்லாத நீர்த்துளிகளோ அவனை  விட்டுச் செல்லமாட்டோம் என்று கங்கணம் கட்டியவை போல, அவனுடைய அடர்ந்த புருவங்களில் நழுவிக் கண் இமைகளை வருடி, கீழிறங்கி இறுகிய கன்னம், உதடுகள் என்ற பயணித்து தாடிக்குள் மறைந்து பின் அகன்ற கழுத்தில் தஞ்சம் புக, மேலே எழுந்த கரத்தின், புடைத்த புஜங்களில் எம்பிய நரம்புகளைக்  காதலாய்த் தழுவும் நீர்த் துளிகள் அவனை  விட்டு விலக மறுத்தனவாய் அழுதவாறே தரையில் விழ, அகன்ற மார்பில் அடர்ந்த ரோமத்தில் சிக்கிய அருவி நீர் சுகமாய் அதற்குள் தஞ்சம் புகுந்து விழிகளை மூடிட, முடிகளுக்குள் மறைந்திட்ட எட்டு அடுக்குகொண்ட வயிற்றின் திடம் தண்ணீரின் பளபளப்பில் மேலும் கம்பீரமாய்க் காட்சிப்படுத்த, கம்பன் கூடக் காணாத இராவணனாய் கம்பீரமாக வந்துகொண்டிருந்தான் அவன். இவளோ தன்னை மறந்து இமைகள் கூட மூட மறுத்தவளாய் அவனையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள்.

அவள் ஒன்றும் ஆண்களின் வெற்றுடம்பைப் பாராதவள் அல்ல. மகிந்தன் கூட ஒழுங்காக உடற்பயிற்சி செய்து, தன் உடலை கிண் என்றுதான் வைத்திருந்தான். ஆனால் இந்த அரவன் வேறு விதமாக இருந்தான். சத்தியமாக இத்தனை உடல் கட்டோடு ஒரு ஆணை அவள் கண்டதில்லை. திரைப்படங்களில் கூட பார்த்ததில்லை. அதுவும் அந்தக் குளிர் கூட உறுத்தாத வகையில், அவனால் எப்படி இப்படி வர முடிகிறது. அவனால் மட்டுமில்லை, அவன் நண்பர்களாலும்தான் அந்தக் குளிரைத் தாங்க முடிகிறது.

இராமாயணத்தில் இராவணன் இல்லை என்றால் இராமன் கதையில்லை. அது போல இனி அவள் வாழ்க்கை சரித்திரமும் இவன் பெயரைக் கூறாமல் இல்லையோ? தன்னை மறந்து அவன் ஆண்மை எழில் கண்டு ஒரு கணம் குழம்பித்தான் போனாள் இதங்கனை.

அவளா ரசிக்கிறாள் அவனை. அதுவும் அவளை இந்த நிலைக்குக் கொண்டு வந்த அந்த இராட்சதனையா ரசிக்கிறாள். அவளுக்கு என்னவாயிற்று. குழம்பி நிற்கையில் அந்த விக்டர் இவளை நோக்கி வந்தான். வண்டியில் பிணைக்கப்பட்ட கைவிலங்கை நீக்க, இன்னொருவன் எங்கிருந்தோ வந்து, சுடச் சுடத் தேநீரைக் இவள் முன் நீட்டினான். எங்கே தேநீர் வார்த்தார்கள் எப்படி வார்த்தார்கள் என்று தெரியவில்லை. ஆனாலும் வறண்ட தொண்டைக்கு அது தேவையாகத்தான் இருந்தது. மறுக்காது வாங்கிச் சூட்டையும் பொருட்படுத்தாது கடகடவென்று குடித்தாள். அந்தக் குளிருக்குத் தேவ அமிர்தமாக இருந்தது தேநீர்.

அவள் குடித்து முடித்ததும் அவள் கரத்திலிருந்த தேநீர் குவளை பறிக்கப்பட்டது. இதற்கிடையில் அந்த அரவன் ஆடையை மாற்றிக்கொண்டு வந்தவன் இவளை நெருங்கி,

“குளிக்கவில்லை…?” என்றான். குளிப்பதா, அந்த ஆற்றிலா. அவளையும் மீறிக் குளிரில் தேகம் நடுங்க, அதைப் புரிந்துகொண்டான் போல. அவளுடைய கைவிலங்கை வாகனத்திலிருந்து நீக்கி,

“முட்டாள்தனமாக எதையும் செய்யாதே… வா” என்கிற எச்சரிக்கையோடு, அவளைப் பிணைத்த சங்கிலியோடு நடக்கத் தொடங்க, இதங்கனை அப்போதும் தப்ப ஏதாவது வாய்ப்புக் கிடைக்குமா என்று அங்கும் இங்கும் பார்த்தவளாக அவனோடு நடக்கத் தொடங்கினாள்.

சற்றுத் தூரம் போக, ஆற்றுக்கு ஒதுக்குப் புறமாக, நெருப்பு எரிந்துகொண்டிருந்தது. அதற்கு இரண்டு பக்கமும் இரும்புக் கம்பிகள் நடப்பட்டுப் பிணைக்கப்பட்டிருந்தன. அதிலிருந்து ஒரு கேத்தில் நெருப்பை நோக்கித் தொங்கிக்கொண்டிருந்தது.

அதற்குப் பக்கத்தில் ஒருவன் நின்று நெருப்பை அணைத்துக்கொண்டிருக்க,

“பாலஸ்… நீ போ… நான் பார்த்துக் கொள்கிறேன்…” என்று அவனை அனுப்பி விட்டு,  சுத்தவரப் பார்த்தான். ஒரு பாத்திரம் பாறையொன்றின் மீது கிடக்க, அவளைப் பிணைத்திருந்த சங்கிலியை விடாமலே விரைந்து சென்று அதை எடுத்தவன், அந்தப் பாத்திரத்தில் முக்கால் வாசிக்கு ஆற்றுத் தண்ணீரை எடுத்துக்கொண்டு கேத்தில் அருகே வந்தான். கேத்திலை எடுத்தவன், அதிலிருந்த வெண்ணீரைக் குளிர்ந்த நீரோடு கலந்து,

“ம்… முகத்தைக் கழுவு…” என்றவாறு பாத்திரத்தைக் கொடுக்க, இதங்கனைக்கும் கைகால்களைக் கழுவவேண்டிய கட்டாயம் இருந்ததால் மறுக்காமல் அவன் நீட்டிய பாத்திரத்தை வாங்கி ஒற்றைக் கரத்தால் தண்ணீர் ஏந்தி முகத்தில் அடித்துக் கழுவ, முகம் எரிந்தது.

மரத் துண்டுகள் ஏற்படுத்திய காயத்தின் விளைவு…

“ஷ்…” என்று மெல்லியதாய் முனங்கியவள், மீண்டும் தண்ணீர் அடித்துக் கழுவி விட்டு இரத்தம் காய்ந்திருந்த கழுத்தையும் கைகளையும் கழுவி விட்டு, நிமிர  இப்போது பயங்கரமாகக் குளிர்ந்தது. ஆனாலும் சோர்வு மட்டுப்பட்டிருந்தது. இன்னும் கொஞ்சத் தண்ணீர் கிடைத்தால் நன்றாக இருக்குமே, என்று யோசித்தவள் நிமிர்ந்து அரவனைப் பார்க்க, அவன் அங்கிருந்த பாறை ஒன்றில் உல்லாசமாக அமர்ந்தவாறு அவளைத்தான் ரசனையுடன் பார்த்துக்கொண்டிருந்தான். அதுவும் உடலைக் கழுவும்போது, சற்றுத் தாறுமாறாக இழுபட்டிருந்த ஆடைக்கூடாகத் தெரிந்த அவள் வெண்ணிறத் தேகத்தைச் சற்றும் வெட்கமில்லாமல் அவன் பார்த்து ரசித்துக்கொண்டிருக்க, எரிச்சலுடன் அவனை ஏறிட்டவள்,

“நீ பார்த்து முடித்துவிட்டாய் என்றால் போகலாம்….” என்றாள் கடுப்புடன். அழகாய் புன்னகைத்தவன், எழுந்து அவள் கரத்திலிருந்த பாத்திரத்தை வாங்கி, ஆற்றுநீர் அள்ளி எடுத்து நெருப்பை அணைத்து விட்டு, அதன் மீது தொங்கிக்கொண்டிருந்த கேத்திலையும் நட்டிருந்த இரண்டு கம்பிகளையும் எடுத்துக்கொண்டு,

“வா…” என்றவாறு நடக்கத் தொடங்க, வேறு வழியில்லாமல் அவன் பின்னால் சென்றாள். வாகனத்தை நெருங்கியதும், தன் கரத்திலிருந்த பொருட்களை விக்டரை நோக்கி நீட்டி விட்டு,

“உள்ளே ஏறு…” என்றான். அவள் ஏறியதும், அத்தனை பேரும் மீண்டும் வண்டியில் ஏறி அமர்ந்த பின், வண்டி புறப்பட்டது.

சற்றுத் தூரம் போனதும் காடு மறைந்து பாறைகள் நிறைந்த வறண்ட இடம் விசாலமாக விரிந்தது. கூடவே தொலை தூரத்தில் உயரம் கூடிக் குறைவதைப் பார்த்தாலே தெரிந்து போகும் அது  மலைப்பகுதி என்று. வாகனம் தடுமாறாமல் அந்த மலைப்பகுதியின் பாறைகளுக்கு மத்தியில் அமைக்கப்பட்ட பாதையில் மேலேறி   ஓடிக்கொண்டிருக்க, பதினைந்து  நிமிட ஓட்டத்தில் வண்டி சட்டென்று நின்றது.

வண்டி நின்றதும் அரவன் யோசனையோடு தன் முன்னால் அமர்ந்திருந்தவர்களை ஏறிட, அவர்களும் இவனைத்தான் பார்த்துக்கொண்டிருந்தார்கள்.

அடுத்த கணம் பின் கதவு திறக்க, மூவரும் திரும்பிப் பார்த்தனர். அங்கே ஓட்டுநரும், பாயசும் நின்றிருந்தனர். அரவன் அவர்களைக் கேள்வியாகப் பார்த்தான்.

“அரவன் வி ஹாவ் கம்பனி…” என்றான் பாயஸ்.

“ஹௌ மெனி…”

“த்ரீ…”

“சரி… வண்டியை எடு…” என்றவன் திரும்பி தன் நண்பர்களைப் பார்த்து,

“ஹாவ் சம் ஃபன்…” என்றான் புன்னகையோடு.

அடுத்த கணம், அலக்ஸ் குனிந்து அடியில் வைத்திருந்த பையை வெளியே எடுத்து அரவனை நோக்கி எறிய, அதை லாவகமாகக் கைப்பற்றிக்கொண்டவன், தனக்கும் இதங்கனைக்கும் இடையில் அந்தப் பையை வைத்து அதன் இழுப்பைத் திறக்க, ஆயுதங்களின் உதிரிப்பாகங்கள் நாம் தயார் என்பது போல அவனைப் பார்த்துக் கண்களைச் சிமிட்டின.