(33)

 

பயத்துடனேயே தன் விழிகளைத் திறந்தவனுக்கு அங்கே அவன் மனைவி அதே புன்னகையுடன் நின்றிருக்கக் கண்டான். அப்படியானால் அவன் கேட்டது கண்டது அனைத்தும் மாயையில்லை… உண்மையாகவே அவன் கண் முன்னால் நிற்கிறாள்.

“மி… மிரு…தா?” என்று அழைத்தவனுக்குக் குரல் ஒத்துழைக்காமல் படு பயங்கரமாக நடுங்கியது.

இன்னும் அவனால் நம்ப முடியவில்லை. யாராவது ஓங்கித் தன் கன்னத்தில் அடித்தால், விழிப்பு வரும் போலத் தோன்றியது.

ஆனாலும் தன் மனைவியின் முகத்திலிருந்து தன் பார்வையை அவன் விலக்கவேயில்லை.

அபயவிதுலனின் நிலை புரிந்து மெல்லிய நகைப்புடன், படுக்கையை விட்டு எழுந்தவள் அவனை நோக்கி வந்தாள்.

இவனோ இன்னும் நம்ப முடியாதவனாக அவளை வெறித்துப் பார்க்க,

“என்ன விதுலா…! பேயைப் பார்ப்பது போலப் பார்க்கிறீர்கள்… என்னைப் பார்த்தால் பேய் போலவா இருக்கிறது?” என்று இலகுவாகக் கேட்க, இவனோ இன்னும் சுயத்திற்கு வரவில்லை.

புரிந்துகொண்டவளாக நகை முகம் மாறாமல், கணவனை மேலும் நெருங்கியவள், அவன் கழுத்தில் தன் கரத்தைப் போட்டு, அவன் விழிகளுடன் தன் விழிகளைக் கலக்க விட்டு, ஒரு கணம் ஆழப் பார்த்தாள். அவன் தவித்த முகத்தைக் கண்டு மேலும் இளகியவளாக,

“ஹே… எதற்கு இந்த அதிர்ச்சி… நானே தான்… நீங்கள் காண்பது நிஜம்… நம்புங்கள்…” என்று அவள் கூற, அவனோ இன்னும் அவளை வெறித்துப் பார்த்துக்கொண்டுதான் இருந்தான்.

என்ன சொல்வது என்று தெரியாமல் குழம்பினான்,

“மிருதா… நீ… நீ போகவில்லை…” என்று தடுமாற, அவன் கழுத்திலிருந்து தன் கரத்தை விலக்கியவள், இரண்டடி தள்ளி நின்று, தன் தோள்களை மேலே தூக்கிக் கரங்களை விரித்து,

“என்ன கேள்வி இது… போயிருந்தால் உங்கள் கூடப் பேசிக்கொண்டிருப்பேனா…” என்றாள் கிண்டலுடன். இவனோ குழப்பத்துடன்,

“பட்… நான்… உனக்கு விமானச் சீட்டு எல்லாம்… எடுத்துக் கொடுத்தேனே…?” என்று அவன் திணற,

“சோ… நீங்கள் விமானச் சீட்டு எடுத்துக் கொடுத்தால் போகவேண்டுமா என்ன? அப்படி ஏதாவது சட்டம் இருக்கிறதா? அடடே.. எனக்குத் தெரியவில்லையே… அப்படியானால் நாளையே போகட்டுமா…” என்று அவள் அதே கிண்டலுடன் கேட்க,

“நோ… நோ… ப்ளீஸ்… டோன்ட்…” என்று தடுமாறியவன்,

“ஆனால்… ஏன்…?” என்று அவன் திக்கித் திணற, இவளோ அசால்ட்டாக அபயவிதுலனை ஏறிட்டு,

“வா என்றால் வருவதற்கும்… போ என்றால் போவதற்கும்… நான் என்ன நாய்க்குட்டியா…? அபயவிதுலனின் மனைவி…! மிளிர்மிருதை அபயவிதுலன்…! எனக்கும் சில கேள்விகள் இருக்கிறதல்லவா… அதற்கான விளக்கங்களைத் தெரியாமல், நீங்கள் சொன்ன செய்தியை வைத்துக்கொண்டு புறப்பட்டுவிடுவேன் என்று எப்படி நினைத்தீர்கள்…? தவிர…” என்றவள் அவனை உற்றுப் பார்த்து,

“என் அபயவிதுலன் எந்தச் சந்தர்ப்தப்திலும் தப்புச் செய்யக் கூடியவன் அல்ல… அவனே தப்புச் செய்திருக்கிறான் என்றால், அங்கே ஏதோ ஒன்று இருக்கிறது என்றுதான் பொருள்… அது என்ன என்று தெரியாமல் என்னால் எப்படி உங்களை விட்டுப் போக முடியும்?” என்றவள் பின் எதையோ யோசித்தவளாக, புருவங்கள் சுருங்க, தரையில் ஏதோ ஓரிடத்தை யோசனையாகப் பார்த்தவாறு,

“எனக்காக ஒவ்வொன்றையும் பார்த்துப் பார்த்துச் செய்பவன், நான் துடித்தால் அந்தத் துடிப்பைத் தனக்குள் உணரக் கூடியவன், சொல்லப்போனால் நான் மூச்செடுக்கிறேன் என்பதற்காக மூச்செடுப்பவன் எனக்குத் துரோகம் செய்வானா? என் உயிரானவனைச் சந்தேகப்படுவதற்கு வெறும் உயிரற்ற படங்களும், செய்தித்தாள்களும் போதுமா என்ன?” என்று கேட்டவள் நிமிர்ந்து அவனைப் பார்க்க, அபயவிதுலன்தான் திணறிப்போனான்.

அவள் கூறியதைக் கேட்டதும், ஏதோ உலகமே தன் வசமானது போன்ற உணர்வில், தித்திப்பில் தன்னிலை கெட்டான்… அதை எப்படி வெளிப்படுத்துவது என்று தெரியாமல் தடுமாறினான். அவனுக்குத் தன் அதிர்ஷ்டத்தை நினைத்துப் பேராச்சரியம் எழுந்தது.

அவன் மிருதை அவனை நம்புகிறாள்… முழுதாக நம்புகிறாள்… அவன் தவறு செய்தவன் என்கிற ஆவணங்கள் கரங்களில் இருந்த போதும், அவற்றை நம்பாமல் அவனை நம்புகிறாள்… கடவுளே… இதை விட அவன் வேறு என்ன வரத்தைப் பெற்றுவிடப் போகிறான்… அந்தக் கணம் தோன்றிய நன்றிப்பெருக்கில்,

தன் கரத்திலிருந்த பெட்டியை ஒரு ஓரமாக வீசிவிட்டுத் தன்னவளை நெருங்கியவன், அவள் முகத்தைப் பற்றப் போனான். பின் அது முடியாமல் கரத்தை விலக்குவதும், அது தாளாமல் பின் அவளைப் பற்றப் போவதும், விலக்குவதுமாகத் தடுமாறியவன், பின் தன் கரத்தை விருக்கென்று கீழே இழுத்துக்கொண்டான். அவனுக்கு மகிழ்வதா, வெட்கப்படுவதா இல்லை உடைந்து வெடிப்பதா? தெரியவில்லை.

தடுமாறியவனாக,

“அந்த நம்பிக்கைக்கு உரியவன் நான் என்று எனக்குத் தெரியவில்லையே மிருதை…” என்று பெரும் தவிப்புடன் கூற, அவனை உற்றுப் பார்த்த மிளிர்மிருதை,

“அதை நான் முடிவு செய்கிறேன்… எனக்கு இருப்பது ஒரே ஒரு கேள்விதான்… நீங்கள்… விரும்பித்தான் அந்தப் பெண்ணோடு… அ… அந்தப் பெண்ணோடு…” என்று முடிக்க முடியாமல் அவனை ஏறிட, அவள் கேட்ட கேள்வியில், உடல் இறுக நின்றான் அபயவிதுலன் . பின் மறுப்பாகத் தன் தலையை ஆட்டி,

“நோ… ஒஃப் கோர்ஸ் நாட்… மிருதா… சத்தியமாக இல்லை… இந்தப் பெண் யார் என்று கூட எனக்குத் தெரியாது. பசிக்கிறதென்று விடுதி அறையிலிருந்தவாறே, உணவு தருவித்தேன்… சாப்பிட்டேன்… அதற்குப் பிறகு என்ன நடந்தது என்று இதுவரை எனக்கு நினைவிலில்லை. காலை எழுந்து பார்த்தால், என் அருகில்… அந்தப் பெண்… என்னை அணைத்தவாறு படுத்திருந்தாள்… என்று அவன் அருவெறுப்புடன் தன் வாய்க்குள் எதையோ முணுமுணுத்தவாறு, அவமானத்தில் பல்லைக் கடிக்க,

“காலை எழுந்ததும், உங்கள் அருகில் மிக நெருக்கமாக ஒரு பெண்ணை அதுவும் நிர்வாணமாகப் பார்த்தீர்கள் அல்லவா… அவளோடு, உறவு கொள்ளவேண்டும் என்று தோன்றியதா…!” என்று அடுத்தக் கேள்வியைக் கேட்க, மிளிர்மிருதையை எரிச்சலுடன் பார்த்தான் அபயவிதுலன்.

“சீ… என்ன பேச்சுப் பேசுகிறாய்… என்னால் அவளைப் பார்க்கவே முடியவில்லை மிருதா… எனக்கு என் மீது அசிங்கமாகவும் அருவெறுப்பாகவும்தான் இருந்ததன்றி, அவளைப் பார்க்கும் போது வேறு எந்த உணர்வும் தோன்றவில்லை…” என்றான் அவன் மெய்யான அருவெறுப்புடன்.

“பொதுவாக ஒரு ஆரோக்கியமான, தேவை உள்ள ஒரு ஆண் மகனுக்கு ஒரு பெண்ணைத் தனி அறையில் ஆடையில்லாமல் பார்க்கும் போது, அதுவும் பெண்ணின் வாடையை ஒழுங்காக அறியாத ஒரு ஆண்மகனுக்கு விருந்தாக ஒரு பெண் தயாராக இருக்கும் போது, தப்பான எண்ணங்கள் தோன்றும் விதுலா…!” என்று அவள் அழுத்தமாகக் கூற,

“சீ… யார் சொன்னார்கள் உனக்கு… ஒரு பெண்ணை முற்று முழுதாகக் காதலிக்கும் எந்த ஒரு ஆணுக்கும்… வேறு ஒரு பெண்ணை ஆடையின்றிப் பார்த்தால் அருவெறுப்புத்தான் தோன்றுமேயன்றி வேறு எதுவும் தோன்றாது” என்று அவன் அழுத்தமாகக் கூற,

“ரியலி? உங்களுக்குத் தப்பாகத் தோன்றவேயில்லையா? அதுவும் பல ஏக்கங்களைச் சுமந்திருக்கும் உங்களுக்குத் தோன்றவில்லை என்றால் ஆச்சரியமாக இல்லை? அது ஏன்?” என்று அவள் வியப்பு போலக் கேட்க, ஒரு கணம் அவளை வெறித்துப் பார்த்தவன்,

“ஏன் என்றால் அது நீ அல்ல மிருதா…” என்றான் அபயவிதுலன் சுள்ளென்று. இன்னும் அவன் முகத்திலிருந்த அருவெறுப்புப் போகவேயில்லை.

“அன்றைக்கு மட்டும் பல முறை சவர்க்காரம் போட்டுத் தேய்த்துக் குளித்தேன் தெரியுமா… அப்படியிருந்தும்… அந்த அசிங்கமான வாசனை என்னை விட்டுப் போனதுபோலவே தெரியவில்லை…” என்று கூறியவனை ஏறிட்டவளின் முகத்தில் எதிலோ வென்ற பெருமை தோன்றியது. இப்போது நிதானமாக அபயவிதுலனை ஏறிட்ட மிளிர்மிருதை,

“நான் சொன்னேன் அல்லவா… உங்களால் நிச்சயமாகத் தப்புச் செய்ய முடியாது விதுலா. நிச்சயமாக என்னைத் தவிர வேறு எந்தப் பெண்ணையும் உங்களால் தப்பாகத் தீண்டவே முடியாது…!” என்றாள் அவள் உறுதியாக. ஒரு கணம் மலர்ச்சியில் மலர்ந்த அவன் முகம், பின் வாடிப்போனது. மறுப்பாகத் தலையை ஆட்டி,

“தெரியவில்லையே கண்ணம்மா… ஆனால் அவள் என்னருகே படுத்திருந்தது உண்மை… சத்தியமாக அப்படி ஒரு சூழ்நிலையை நான் கற்பனையில் கூட நினைத்ததில்லை. அதற்குப் பிறகு என்ன செய்வது என்று கூட எனக்குப் புரியவில்லை… நீ யார் என்று கூட விசாரிப்பதற்கு எனது புத்தி வேலை செய்யவில்லை. கேட்டிருந்தாலும் சொல்லியிருப்பாளா என்று தெரியவில்லை. அந்த நேரம் இருந்த நிலையில்… ஐ ட்ரை டு கில் ஹெர்…” என்று அபயவிதுலன் ஆத்திரத்துடன் கூற, மிளிர்மிருதைதான் விதிர் விதிர்த்துப் போனாள்.

“விதுலா…! நீங்கள்…” என்று அவள் தடுமாற,

“நோ… நோ… என்னால் அது முடியவில்லை மிருதா… கழுத்தை நெரித்தேன்… ஆனால் ஒரு கட்டத்தில் அவள் பெண் என்கிற உணர்வு என்னை உறுத்தியதால் என்னால் முடியவில்லை… என் அழுத்தமான பிடியில் மயங்கிவிட்டாள் என்று நினைத்துப் பிடியை இளக்கிய கணம், என்னை உதறிவிட்டு, தன் உடைமைகளை எடுத்துக் கொண்டு வெளியே ஓடினாள். நிர்வானக் கோலத்துடன், பயந்து ஓடியவளை இருவர் கண்டு, காவல் துறையை அழைத்திருக்கிறார்கள். அதற்குள் அவள் தப்பிவிட்டாள். என் போதாத நேரம், அவள் வெளியேறியது எனது அறையிலிருந்து என்பதாலும், அது கண்காணிப்புக் கருவிவில் சிக்கியதாலும், நான் ஒரு பெண்ணைக் கற்பழித்திருக்கலாம் என்கிற சந்தேகத்துடன் என்னைக் கைது செய்தார்கள்…” என்று கூற இவள்தான் அதிர்ந்து போனாள்.

“விதுலா…! என்ன… சொல்கிறீர்கள்…” என்று பதற, மார்புக்குக் குறுக்காகக் கரங்களைக் கட்டியவன்,

“அந்தச் சம்பவம்தான் மறு நாள் ஜேர்மனிய செய்தித்தாள்களிலும், இணையத் தளங்களிலும் என் படத்தையும் போட்டு வெளி வந்தன. காவல் துறையிடம் என் நிலையைக் கூறினேன். முதலில் நம்பவில்லை…. ஆனால் அந்தப் பெண் என் அறைக்குள் தானாக நுழைந்ததாலும், எந்தவிதமான புகாரும் இதுவரை அவள் கொடுக்காததாலும் தன் விருப்பின் பேரிலேயே உள்ளே நுழைந்திருக்கலாம் என்று ஓரளவு ஏற்றுக் கொண்டார்கள். கடைசியில் என்னுடைய இரத்தத்தையும் பரிசோதித்தார்கள்… அதில் புதிய வகையான போதைப்பொருள் கலந்திருப்பதையும் கண்டு பிடித்தார்கள்… அது வேறு என்னைச் சிக்கலில் மாட்டிவிட்டது. நானாக எடுக்கவில்லை… எனக்கு அனுப்பிய உணவில்தான் ஏதோ இருந்திருக்க வேண்டும் என்று கூறினேன். அன்று வேலை செய்த வேலையாட்கள் முதல் கொண்டு விசாரித்தார்கள்… யாருக்கும் எதுவும் தெரியவில்லை. ஒளிப்பதிவுகளில் எங்கும் யாரும் எனக்குக் கலந்தது கண்டுபிடிக்கப் படவில்லை. அது அவர்களின் சந்தேகத்தை மேலும் அதிகரிக்கச் செய்ததன்றிச் சற்றும் குறைக்கவில்லை.” என்று கூறியவன் இப்போது நிமிர்ந்து நின்று தன் பான்ட் பாக்கட்டில் கைவிட்டவாறு,

“என் சார்ந்த அறிக்கைகள் அனைத்தையும் பரிசீலித்தார்கள். கனடா முதல் ஜப்பான் ஜேர்மனி வரை பரிசீலித்தார்கள். இதுவரை எந்தக் கரும்புள்ளிகளும் எனக்கு விழவில்லை என்பதாலும், என்னுடைய முந்தைய மருத்துவ அறிக்கைகள் அனைத்தும் எனக்குப் போதைப் பழக்கம் இல்லை என்பதை உறுதிப்படுத்தியதாலும், ஓரளவு என்னை நம்பினார்கள். திட்டமிட்டே அந்தப் போதைப்பொருள் எனக்குக் கொடுக்கப்பட்டிருக்க வேண்டும் என்று புரிந்துகொண்டார்கள். என்னுடைய துர் அதிர்ஷ்டம் அதற்கான ஆவணங்கள் எதுவும் சிக்கவில்லை. பிறகு எப்படியோ அவர்களுக்குப் புரியவைத்து, இதில் ஏதோ சதி இருக்கிறது என்பதையும் ஏற்றுக்கொண்டு இரண்டு கிழமைக்குப் பிறகுதான் என்னைச் சில நிபந்தனைகளின் அடிப்படையில் விடுவித்தார்கள் மிருதா… நான் குற்றமற்றவன் என்பதை நிறுவும் வரைக்கும் அடிக்கடி ஜேர்மனி போய் வரவேண்டும்.” என்றவன், பின் அவளை நிமிர்ந்து பார்த்து,

“அதைத்தான் இப்போது புகைப்படமாக அனுப்பியிருக்கிறார்கள்… ஆரம்பத்தில் இது சதி என்று தெரிந்ததும் நான் தவறு செய்திருக்க மாட்டேன் என்றுதான் நினைத்தேன்… ஆனால் என் உணர்வு அற்ற நிலையில் என்ன செய்தேன் என்று கூட எனக்குத் தெரியாது மிளிர்…! எனக்குக் கொடுக்கப்பட்ட போதைப் பொருள் புது வகையாக இருந்ததால், நான் எப்படி நடந்துகொண்டிருப்பேன் என்று மருத்துவர்களால் கூடக் கூற முடியவில்லை. ஆனால் இந்தப் படத்தைப் பார்த்த பின், நான் தவறு செய்தது உறுதியாகவே தோன்றுகிறது…” என்றான் எங்கோ வெறித்தவாறு.

அதைக் கேட்டு மெல்லியதாகச் சிரித்த மிளிர்மிருதை,

“அந்தப் பெண்ணோடு நிர்வாணமாக ஒரே கட்டிலில் படுத்திருந்தால் மட்டும் நீங்கள் தப்பு செய்தவர் ஆகிவிடுமா…?” என்று அழுத்தமாகக் கேட்க அதிர்ந்துபோய் மிளிர்மிருதையை ஏறிட்டான் அபயவிதுலன்.

“நான்… சும்மா படுத்திருந்தேனா, இல்லையா என்பது கூட எனக்குத் தெரியாது மிருதா…” என்று அவன் குழப்பத்துடன் கூற,

“நீங்கள் கடைசியும் முதலுமாகத் தொட்ட பெண் நான்தான் விதுலா…! என்ன அப்படிப் பார்க்கிறீர்கள்… நான் அதை உறுதியாகவே கூறுவேன்… ஏன் தெரியுமா… என்னைப் பிரிந்த நான்கு வருடங்களில், எப்போதாவது, ஏதாவது ஒரு கணத்தில் ஒரு விநாடி தன்னும் ஒரு பெண்ணைத் தப்பான நோக்கத்தோடு பார்த்திருக்கிறீர்களா…” என்று மிளிர்மிருதை கேட்க, ஒரு கணம் அபயவிதுலனின் முகத்தில் ஆத்திரம் தோன்றி மறைந்தது.

“என்ன பேசுகிறாய்… வேறு ஒரு பெண்ணையா… நெவர்…” என்று அவன் பலமாக மறுத்தவாறு கூறியதும் இவள் மெல்லியதாகப் புன்னகைத்தாள்.

“அப்படிப் பட்டவர், நான் அருகே இருக்கும் போதே எப்படி இன்னொரு பெண்ணைத் தொடுவீர்கள்… நிச்சயமாக நகத்தால் கூடத் தொட்டிருக்க மாட்டீர்கள்…” என்று உறுதியுடன் கூறியவள், பின் அங்கிருந்த இருக்கையில் சென்று அமர்ந்து,

“இன்று எத்தனையோ தொழில்நுட்பம் வந்துவிட்டது…! நீங்கள் தப்பு செய்தவர் என்பதை நிறுவ வெறும் படம் போதுமா? ஏன் ஒளிப்பதிவு எடுக்கவில்லை? அதை அனுப்பியிருக்கலாமே…” என்று அவள் கூர்மையாகக் கேட்க,

“நான் அதையும் யோசித்தேன்… ஒளிப்பதிவு செய்தார்களா இல்லையா என்று கூட எனக்குத் தெரியவில்லை. எடுத்த ஒளிப்பதிவுக் கருவி அந்த நேரம் வேலை செய்யாது விட்டதா? இல்லை எடுத்து வைத்துக்கொண்டு என்னை மிரட்டுதவற்கு அதைப் பயன் படுத்த போகிறார்களா? சத்தியமாக எனக்கு அதற்கான பதில் தெரியவில்லை…”

“உங்களுக்கு… அந்தப் பெண்ணைத் தொட்டது போல ஏதாவது சின்னதாக நினைவிருக்கா?” என்று கூர்மையுடன் கேட்டாள்.

“இல்லை… இந்தக் கணம் வரை, துளியும் நினைவில்லை…”

“அன்று… உயிரைக் குடிக்கும் போதை மருந்து குடித்து என்னைத் தொட்டபோது கூட, என்னைத் தொடும் உணர்வை நீங்கள் அறிந்திருக்கிறீர்கள் என்று சொன்னீர்கள்… அப்போதே என்னைத் தொட்டது நினைவிருக்கிறது என்றால், நிச்சயமாக இன்னொரு பெண்ணை நீங்கள் தொட்டிருந்தால், அதை உணர்ந்திருப்பீர்கள்… இப்போதும் சொல்கிறேன்… நீங்கள் தவறு செய்யவில்லை… நிச்சயமாகச் செய்யவில்லை…” என்று அவள் அடித்துக் கூற, அவனோ,

“வெறும் நம்பிக்கை போதுமா மிருதா… நான் தப்பு செய்யவில்லை என்பதை உறுதிப்படுத்த?” என்று அவன் விரக்தியாகக் கேட்டான்.

“எனக்குப் போதும்… அந்தத் தெய்வமே வந்து நீங்கள்தான் தப்புச் செய்தீர்கள் என்றாலும்… நான் நம்பப்போவதில்லை… எல்லோரையும் விட உங்களைப் பற்றி எனக்கு நன்றாகத் தெரியும்… என் உள் மனது சொல்கிறது… நீங்கள் தவறு செய்யவில்லை என்று… அது போதும் எனக்கு…” என்றதும் அபயவிதுலனுக்குஎன்ன சொல்வதென்றே தெரியவில்லை.

“ஒ… ஒரு வேளை நான்…. தப்பாக அந்தப் பெண்ணுடன்… ந.. நடந்திருந்தால்…” என்று அவன் தவிப்புடன் கேட்க, அவனை ஒரு கணம் உற்றுப் பார்த்தாள். பின் முகத்தைத் தீவிரமாக வைத்து,

“உங்களையும் அழித்து என்னையும் அழித்துவிடுவேன்…” என்றாள் பட் என்று. அதைக் கேட்டதும் அதிர்ந்து போனான் அபயவிதுலன். அவன் அதிர்ந்த முகத்தைப் பார்த்துத் தன்னை மறந்து ‘பக்’ என்று சிரித்து விட்டாள் மிளிர்மிருதை.

“கமோன் விதுலா…! இதுதானா நீங்கள் என்னைப் புரிந்துகொண்ட லட்சணம்…?” என்றுவிட்டு எழுந்தவள் அவனை நெருங்கி, அவன் மார்புச் சட்டையைக் கொத்தாகப் பிடித்து,

“ஒரு வேளை உங்களிடத்தில் நானிருந்து, எனக்கொரு சிக்கல் ஏற்பட்டிருந்தால் என்ன செய்திருப்பீர்கள்…” என்று அவள் கேட்க அவன் முகம் மாறிய விதத்தைக் கண்டு இவளுக்கு உள்ளுக்குள் குளிர் எடுத்தது. ஆனாலும் தன் கேள்வியை மாற்றவில்லை.

“சொல்லுங்கள் என்ன செய்திருப்பீர்கள்?” என்று கேட்க,

“அழித்துவிடுவேன்… யார் அவன் என்று தேடி அவனை மண்ணுக்கு உரமாகப் போட்டுவிடுவேன்…” என்று அவன் கூறிய விதத்தில் தெரிந்த அக்கினிச் சீற்றத்தைக் கண்டு மிளிர்மிருதை கூட ஒரு கணம் வெந்து போனாள். பின் தன்னைச் சமாளித்தவளாக,

“இப்போது அவனைப்பற்றியா கேட்டேன்… என்னை என்ன செய்வீர்கள் என்று கேட்டேன்…” என்றாள் மிளிர்மிருதை. இவன் புரியாமல் அவளை ஏறிட்டு…”

“புரியவில்லையே… நான் உன்னை என்ன செய்யவேண்டும்…” என்று புருவங்களைச் சுருக்கியவாறு கேட்க,

“கடவுளே…! விதுலா…! நான் தப்பு செய்தவள் என்று என்னை ஒதூக்கி வைப்பீர்களா… பிரிந்து செல்வீர்களா? இல்லை என்னைக் கொன்று புதைப்பீர்களா? என்ன செய்வீர்கள் என்று கேட்டேன்…” என்றபோது, அப்போதுதான் அவள் என்ன கேட்டாள் என்பதே அபயவிதுலனுக்குப் புரிந்தது.

“சீ… என்ன உளறுகிறாய்? என் உயிர் நீ… என் தேவதை நீ… உன்னை எப்படிப் பிரிவேன்… உன்னைப் பொத்திப் பாதுகாத்திருப்பேன் மிருதை… முடிந்தால் என் உயிரைப் பிரித்தெடுத்து உனக்கு வேலியாக்கிவிடுவேன். அந்தக் கொடிய நினைவுகள் உன்னை அண்ட விடாது அல்லும் பகலும் காவலிருப்பேன்…” என்று அவன் படபடப்புடன் கூற,

“ஒரு வேளை… சப்போஸ்… நானாக விரும்பி ஒரு ஆணுடன்…” அவள் கூறி முடிக்க முதல், வேகமாக அவளை விட்டுப் பிரிந்து நின்றவன், முகத்தில் ஒரு வித அவஸ்தை தோன்ற,

“ப்ளீஸ்… மிளிர்மிருதை… கற்பனைக்காகத்தன்னும் இப்படிப் பேசாதையேன்… என்னால் தாங்க முடியவில்லை…” என்று கூற,

“நெருப்பு என்றால் வாய் வெந்து விடாது விதுலா…! சொல்லுங்கள்… அப்படி நான் போனால் என்ன செய்வீர்கள்?” என்று அவள் அழுத்தமாகக் கேட்க, அவளுடைய விழிகளுக்குள் தன் விழிகளைக் கலந்தவன்,

“சிம்பிள், ஐ கில் ஹிம்… அன்ட் ஐ மேக் யு மைன்… உன்னோடு போராடுவேன்… உன்னை ஜெயிப்பேன்… ஆனால்… எந்தச் சந்தர்ப்பத்திலும் உன்னை எவனுக்கும் விட்டுக் கொடுக்க முடியாது மிருதா…” என்று அவன் அழுத்தம் திருத்தமாகக் கூற, மிளிர்மிருதை தன்னை மறந்து களுக் என்று சிரித்துவிட்டாள். அதைக் கண்டு எரிச்சலுற்றவன், கோபம் மாறாமலே,

“என்ன பேச்சுமா இது… உனக்கு என்னைப் பற்றித் தெரிந்தும் இப்படிக் கேட்கலாமா…” என்றான்.

சிரிப்பு மாறாமலே, அவனை நெருங்கி அவன் கன்னத்தில் கரத்தைப் பதித்தவள்,

“நான் மட்டும் உங்களை எப்படிக் கைவிடுவேன்… உங்களில் பாதி நான்… எந்தக் கஷ்டமாக இருந்தாலும் சேர்ந்து தோள் கொடுக்க மாட்டேனா? என்று கேட்க, அபயவிதுலனின் முகம், காலை உதித்த சூரியனானது.

அவனுக்கு மகிழ்ச்சியில் உள்ளம் நிறைந்து போனது. அவன் தவறு செய்தானா, இல்லையா என்பது சத்தியமாக அவனுக்குத் தெரியாது. ஆனால், அவன் மீது அவள் வைத்திருக்கும் நம்பிக்கையே போதுமானது. அவன் எழுந்து விடுவான்… குற்ற உணர்ச்சியிலிருந்து விடுபட்டு விடுவான்.

“அப்படியானால் நான் தவறு செய்யவில்லை என்று நீ நினைக்கிறாயா?” என்று அவன் ஒரு வித அவஸ்தையுடன் கேட்க, வேகமாக அவனை இறுக இழுத்து அணைத்து,

“என் விதுலன் எப்போதும் எந்தச் சந்தர்ப்பத்திலும் எனக்குத் துரோகம் செய்ய மாட்டான்… அப்படியே ஏதாவது நடந்திருந்தால், அது அவனுடைய உணர்வு இல்லாமலாகத்தான் நடந்திருக்கும்…” என்று கூற அபயவிதுலன் சிலிர்த்துப் போனான்.

“இது போதும் எனக்கு மிருதா… நான் ஜெயித்துவிடுவேன்… இதற்குப் பின்னால் யார் இருக்கிறார்கள் என்று எனக்குத் தெரியாது… ஆனால் அவர்களைச் சுலபத்தில் விட மாட்டேன்… அது வரை…” என்றவன் அவளைத் தன்னிடமிருந்து விலக்கி,

“என்னைத் தொடாதே மிருதா… நான் உத்தமன் என்பதை நிறுவும் வரைக்கும், நானும் சாக்கடைதான்… உன்னைத் தொடும் அருகதை எனக்கில்லை…” என்று கூறிவிட்டுத் தள்ளி நிற்க முயல, அவள் வேகமாக அவனைப் பிடித்து இழுத்து மீண்டும் அணைத்தவாறு,

“அதிகமாக ஒல்லாந்தர் காலத்துத் தமிழ்ப் படங்கள் பார்ப்பீர்களோ… அதில்தான் ஒருவன் ஒருத்தியைத் தொட்டால் அந்தப் பெண், ஐயகோ! என் உடல் சாக்கடை… கற்பு பறிபோய்விட்டது… என்னைத் தொடாதே என்று விலகியிருப்பாள்… ஆணாக இருந்து கொண்டு இப்படிப் பத்தாம் பசளியாகப் பேசுகிறீர்களே…?” என்று கிண்டலுடன் கேட்க, மெல்லியதாகச் சிரித்தவன்,

“கற்பு என்பது பெண்களுக்கு மட்டுமல்ல கண்ணம்மா… ஆண்களுக்கும் பொதுவானது. அது உடல் சார்ந்ததல்ல… மனம் சார்ந்தது. தெய்வத்தைத் தொழும் போது உடல் மட்டுமல்ல, உள்ளமும் சுத்தமாக இருக்கவேண்டும் அல்லவா… அப்படித்தான் உன்னை நான் தொடும் போது நான் குற்றமற்றவனாகத் தவறு செய்யாதவனாக இருக்க வேண்டும் என்று ஆசைப்படுகிறேன்…” என்று மெல்லியதாகக் கூற,

“என் விதுலன் தவறு செய்திருக்கமாட்டான்… பகலில் சூரியனும், இரவில் சந்தினும் உதிப்பது எத்தனை உண்மையோ, அத்தனைக்கத்தனை உண்மை நீங்கள் தவறு செய்யவில்லை என்பது விதுலா…! இருந்து பாருங்கள்… வேண்டுமானால் இது பந்தயமாகவே இருக்கட்டும்… இது பொய்… அது வெளிவரும் காலம் அதிகத் தொலைவிலில்லை…” என்றவளின் தலையை வருடிக் கொடுத்தவன்,

“நீ சொல்வது போலப் பொய்யாகத்தான் இருக்கவேண்டும் மிருதா… அதைத்தான் நானும் இறைவனிடம் வேண்டுகிறேன்…” என்றவனின் உள்ளம் மகிழ்ச்சியில் நிறைந்து போனது.

தன்னை முழுதாக நம்பும் மிளிர்மிருதையை எண்ணி அவனுடைய கண்கள் மட்டுமல்ல உள்ளமும் பணித்தது. கூடவே மிளிர்மிருதை கூறுவது போலத் தன் மீது குற்றமில்லை என்பதை நிறுவும் வரை அவன் ஓயப்போவதுமில்லை.

மெதுவாகக் கணவனை விடுவித்தவள்,

“விதுலா…! உங்களைப் பற்றியெல்லம் தப்புத் தப்பாகச் செய்திகள் போட்டிருக்கிறார்களே… இது உங்கள் பெயரைக் கெடுக்குமே… என்ன செய்யப் போகிறீர்கள்?” என்றாள் வலியுடன்.

“நான் மற்றவர்களைப் பற்றிச் சத்தியமாகக் கவலைப் படவில்லை மிருதை… உன்னை… உன்னை மட்டும்தான் எண்ணிக் கவலைப் பட்டேன். நீயே என்னை நம்பும் போது மற்றவர்களைப் பற்றி எனக்கென்ன வந்தது? தவிர, என்னைக் காவல்துறையினர் விடுவித்த பின்பு, இணையத் தளங்களில் வந்த செய்திகளை முடக்கிவிட்டேன். இப்போது இங்கேயும் பரவத் தொடங்கி விட்டது… அன்று நீ உறங்கும் போது, கொஞ்சம் விழித்திருந்தாயானாலும், அதிலிருக்கிற செய்தியைப் படித்திருப்பாய்… முடிந்தவரை, இந்தச் செய்திகளைத் தடுத்து விட்டேன்… ஓரளவு மட்டும்தான் என்னால் தடுக்க முடியும் மிருதை…” என்று அவன் கூற,

“இதற்குப் பின்னால் யார் இருக்கிறார்கள் விதுலா?” என்று இவள் ஆத்திரத்துடன் கேட்க,

“தெரியவில்லை கண்ணம்மா… அதைத்தான் தேடிக் கொண்டிருக்கிறேன். இங்கே வந்த பின்பு அதைப் பற்றித்தான் விசாரித்துக்கொண்டிருக்கிறேன்… எங்குமே எந்தத் துப்பும் கிடைக்கவில்லை. வேலைக்குப் போகாமல் என்ன செய்துகொண்டிருந்தேன் என்று நினைக்கிறாய்? அதைத்தான் செய்துகொண்டிருக்கிறேன். அந்தப் பெண்தான் யார் என்று இது வரை தெரியவில்லை. ஜேர்மனிய காவல்துறை, அந்தப் பெண்ணைக் கண்டு பிடிக்க முடியாமல், கடைசியில் அந்த நாட்டிலிருந்த அத்தனை பெண்களின் முகத்தோடும் ஒப்பிட்டுப் பார்த்ததில். யாருக்கும் அந்த முகம் பொருந்தவில்லை. அதனால் நிச்சயமாக அவள் ஜேர்மனிய நாட்டுப் பெண்ணில்லை என்பது மட்டும் தெரிந்திருக்கிறது. ஒரு வேளை வேற்று நாட்டிலிருந்து வந்திருக்கலாம். அப்படி வந்திருந்தால், அவளைக் கண்டு பிடிப்பது மிகவும் சிரமம் மிளிர்…!” என்று அவன் சோர்வுடன் கூற, சற்று நேரம் அமைதியானாள் மிளிர்மிருதை.

பின் பெரிய மூச்சொன்றை எடுத்து விட்டவள்,

“அப்படியானால், அவளைக் கண்டு பிடித்தாற் போலத்தான்…” என்று சலிப்புடன் கூற,

“எனக்கு அவளைப் பற்றி எந்த அக்கறையுமில்லை… அவள் வெறும் அம்பு மட்டுமே… எனக்கு வேண்டியது அதை எய்தவன்… யார் அவன்…” என்று அவன் தீவிரமாக யோசிக்க,

“என்னைத் தாக்க வந்தவர்கள் தான் இந்த வேலை செய்கிறார்கள் என்று நினைக்கிறீர்களா?” என்று மிளிர்மிருதை கேட்க, ஆம் என்பது போலப் பலமாகத் தலையசைத்தவன்

“நிச்சயமாக மிளிர்… ஆனால் யார் என்றுதான் தெரியவில்லை…” என்று குழப்பத்துடன் நெற்றியை வருடியவாறு கூறியவன் பின் கரத்தை விலக்கித் தன் பற்களைக் கடித்தவாறு

“அவனைக் காவல்துறை பிடிக்கிறதோ, இல்லையோ… நான் கண்டு பிடித்து விடுவேன்… மிருதை… என்று அதைக் கண்டு பிடிக்கிறேனோ… அன்று… எனக்குப் பதில் கொடுக்க அவனுக்கு சக்தி இருக்கவேண்டும் என்று கடவுளை வேண்டுகிறேன்…” என்று அவன் கூறிய விதத்தைக் கண்டு மிளிர்மிருதை உள்ளுக்குள் நடுங்கிப்போனாள் என்று சொன்னால் அது மிகையில்லை.

அவனுடைய குரல் சாதாரணமாகத்தான் ஒலித்தது. அவனுடைய அசைவில் கூட எந்த மாற்றமும் இல்லை. ஆனால் அவன் விழிகள் சொன்ன செய்தி, சடுதியாக முகம் மாறிய விதம், கன்னத்தின் மேற்புரத்தில் ஏற்பட்ட மெல்லிய துடிப்பு, அவளைக் கதிகலங்கச் செய்தது என்பது மட்டும் உண்மை. உடனே அவனைச் சாந்தப்படுத்த வேண்டி,

“சரி அதை விடுங்கள்… இப்போது வாருங்கள் சாப்பிட… இதை நினைத்துத்தான் சாப்பிடாமலே இருந்தீர்களாக்கும்… பாருங்கள்… தாடை வெளியே தள்ளி நிற்கிறது… அப்படியே நடிகர் தனுஷை ஆறடி நான்கங்குலமாகப் பார்த்தது போல இருக்கிறது… சொன்னால் ஒத்துக்கொள்ளவா போகிறீர்கள்… வம்படியா இல்லை என்பீர்கள்… சரி வாருங்கள் வாருங்கள்…” என்று அவன் கரம் பற்றி இழுத்துச் செல்ல முயல, சற்றுத் தயங்கி அவளைத் தடுத்தவன்,

“மிளிர்…!” என்றான். அவள் திரும்பி அவனைப் பார்க்க,

“என் மீது தப்பில்லை என்று விடுவித்தாலும், ஜேர்மனிய நீதிமன்றத்தில் என் வழக்கு நிலுவையில் இருக்கிறது. அடிக்கடி அது சம்பந்தமாக ஜேர்மணி போக வேண்டும் மிருதா… நான் தப்பு செய்யவில்லை என்று சட்டப்படி தீர்வு காணும் வரை, சமூகத்தின் முன்னால் நான் குற்றவாளியே…” என்று அவன் தயக்கத்துடன் கூற,

“ப்ச்.. சோ வாட்… அது சமூகத்தின் பிரச்சனை… நாட் மைன்…” என்று அலட்சியமாகக் கூறியவள், மீண்டும் அவனை இழுத்துக் கொண்டு வெளியேற, அத்தனை பாரமும் கரைந்தவனாய், எல்லையில்லா நிம்மதியுடன் தன் மனைவியின் கரத்தை இறுக பற்றி அவள் இழுத்த இழுப்புக்கு ஏற்ப நடக்கத் தொடங்கினான் அபயவிதுலன்.