(32)

கம்பரவவில்…

அதிகாலை ஐந்து மணிக்கே விழிப்புத் தட்டியது அலரந்திரிக்கு. அவளை உள்ளே அமிழ்த்தி எடுத்த படுக்கையை விட்டு விலகப் பிடிக்காமலே எழுந்தவள் காலைக் கடன்களை முடித்துக் குளித்துவிட்டுத் தலை முடியைத் துவாயுடன் இணைத்துக் கொண்டையாக்கியவாறு சமையலறைக்குள் நுழைந்தவள், தேநீர் வார்த்துத் தனக்கு எடுத்துக்கொண்டு பின் வாசல் கதவைத் திறக்க, இதமான குளிர்காற்று அவளை அன்போடு அரவணைத்துக் கொண்டது. விழிகளை மூடி அந்தக் காலை வேளையின் சுத்தமான காற்றை ஆழ இழுத்துச் சுவாசித்தவாறு விழிகளைத் திறக்க, அவள் கண் முன்னே புகாரின் மத்தியில் கம்பீரமாக எழுந்து நின்ற மலையொன்று இவளை வரவேற்றது. அதைக் காணும்போதெல்லாம் ஏகவாமன்தான் நினைவுக்கு வருவான். ஆரம்பத்தில் அதன் உயரமும், கம்பீரமும் முதன் முறையாக அவனை நினைவு படுத்த முதலில் அரண்டு போனாள்.

அவள் எதற்காக அவனை நினைக்கவேண்டும்? அது புரியாத புதிர்தான். அதனால் முயன்றவரை அதைப் பார்க்காமல் விழிகளைத் தாழ்த்திப் புலன்களை வேறு திசையில் பயணிக்க விடுவாள். ஆனாலும் மனமும் விழிகளும் அவளையும் மீறி அந்த மலையிடம்தான் தஞ்சம் புகும். தஞ்சமடையும் போதெல்லாம், மனம் தவிக்கும்… குரங்கை நினைக்காது மருந்தைக் குடித்தவன் நிலைமைதான் அவளுக்கும். ஆனால் இரண்டு நாட்கள் கழிய அந்த மலையைப் பார்க்கும்போதே, அவளையும் மீறி ஒருவிதத் திடம் பெருகும். மனம் அமைதியடையும்.என்னை யாராலும் அசைக்க முடியாது… வேண்டுமென்றால் முயன்றுபார் என்று கூறுவது போலத் தோன்றும்… அதே ஏகவாமன் போல…

அப்போதும், ஒருவித தேடலுடன், அந்த மலையைப் பார்த்துவிட்டுக் கரத்திலிருந்த தேநீர் கோப்பையுடன் ஏகவாமன் நின்று தேநீர் குடிக்கும் இடம் நோக்கிச் செல்ல, யாரோ தன்னைப் பார்ப்பது போலத் தோன்றியது அவளுக்கு. குழப்பத்துடன் சுத்தவரைப் பார்க்க, பச்சை பசேலென்ற மரங்களும், மலர்களும்தான் அவள் கண்களுக்குத் தெரிந்தன. ஆனாலும் யாரோ பார்ப்பது போன்ற உணர்வை மட்டும் அவளால் விலத்த முடியவில்லை. குழப்பத்துடன் மேலும் நடந்தவள், அந்தக் குறிப்பிட்ட இடத்தை அடைந்ததும், அதுவரை இருந்த சங்கடம் சுண்டியதும் மறைவது போலக் காணாமல் போனது. ஆவலுடன் கரத்திலிருந்த தேநீரை ஒரு மிடறு உறிஞ்சி விழுங்கியவாறு தொலைவில் உதிக்கும் கதிரவனுக்காகக் காத்திருக்கத் தொடங்கினாள்.

கடந்த மூன்று நாட்களாக மழை பெய்ததால், இந்த அழகிய காட்சியைக் காண முடியவில்லை. இன்று மழை விடுத்து வானம் தெளிந்திருந்தது… எத்தனை நாட்களுக்கென்று தெரியவில்லை. கிடைத்த வாய்ப்பைப் பயன்படுத்திவிட வேண்டும். ஆவலுடன் பார்த்துக்கொண்டிருக்க, தொலைவில் வானம் வெட்கத்தில் சிவக்கத் தொடங்கியது. அதைக் கண்டதும் இவளுடைய விழிகள் மலர்ந்து போயின. குதூகலத்துடன் பகலவனின் வரவிற்காகக் காத்திருக்க, யாரோ தொலைவிலிருந்து பந்தை அடித்துவிட்டது போல, மெல்ல மெல்லக் கரங்களை விரித்து எழுந்துகொண்டிருந்தான் அவன். ஆகா… என்ன அழகு… விழிகளை மூடும் அந்த ஒரு விநாடியும் அதன் அழகை அனுபவிக்காமல் விட்டுவிடுவாளோ என்கிற பயத்தில் விழி மூடாமலே பார்த்திருந்தாள் அலரந்திரி.

கடந்த ஒரு மாதமாக, அவள் ரசித்து நுகரும் தருணங்களில் அதுவும் ஒன்றாயிற்றே… ஏகவாமன் சொன்னதை அட்சரம் பிசகாமல் அனுபவித்தாள் அலரந்திரி. எதற்காக என்கிற கேள்விக்குப் பதில் அவளிடம் கிடையாது… ஆனாலும் அவன் செய்வது போல நடந்துகொள்ளவேண்டும் என்கிற ஒரு வித தவிப்பு… ஒரு வேளை கண்ணதாசன் சொன்னது போல, நான் காணும் உலகங்கள் நீ காண வேண்டும்’ என்பதைக் கடைப்பிடிக்கிறாளோ…? எது எப்படியோ… அவன் அனுபவித்ததை இவளும் அனுபவிக்கும்போது மனது நிறைந்தது. திருப்தியாக மகிழ்ந்தது.

இப்போது அலரந்தரி பழைய அலரந்தரி கிடையாது… இவள் புதியவள்… மகிழ்ச்சி மட்டுமே நிறையப் பெற்றவள். தூற்றுவாரில்லை, பிடிக்காதார் முகத்தில் விழிக்கவேண்டிய தேவையில்லை… வேலை என்று ஓடவேண்டிய அவசியமில்லை… பணம் பணம் என்று அலையும் இயந்திர வாழ்க்கையில்லை… சொர்க்கம்… சொர்க்கம்… காலை விடிந்து பொழுதுபடும் வரைக்கும் அவள் அனுபவித்தது மகிழ்ச்சி… மகிழ்ச்சி மட்டுமே. அந்த மகிழ்ச்சியில் ஒரு சுற்றுப் பெருத்துவிட்டாள் என்றுதான் சொல்வேண்டும். அதுவும் பாட்டி அவளைச் சும்மா விட்டால் அல்லவோ…

அவளை எப்போது கண்டாலும் எதையாவது உண்ணவோ குடிக்கவோ குடுத்துவிடுவார். அதற்குப் பயந்து அவரைக் கண்டால் பல முறை ஒளிந்தும் இருக்கிறாள். அப்படியாவது விட்டாரா பாட்டி, தேடிப் பிடித்து வந்து உண்ண வைத்துவிட்டுத்தான் செல்வார்.

தாத்தாவோ வெளியே சென்றுவிட்டு வந்தால் ஏதாவது பழங்கள் எடுத்துவந்து கொடுப்பார். பிறகென்ன, உடலில் சதைபோட காரணம் வேண்டுமா என்ன? பல முறை குறை கூறியும் விட்டாள்.

“பாட்டி… வேண்டாம் பாட்டி… ஊதி விட்டேன்…” என்று அழும் நிலைக்குப் போனாலும்,

“யாரிவ… பெண்கள் சற்று உடல் பருத்தால்தான் அழகு… நீ வரும்போது எலும்பும் தோலுமாக இருந்தாய்… இப்போத பார்… எத்தன அழகாக இருக்கிறாய் என்று… முன்பெல்லாம் ஆசைக்குக் கிள்ள உன்னிடம் கன்னம் கூடக் கிடையாது…. இப்போது பார்…” என்று அவளுடைய கன்னங்களின் இரு பக்கத்தையும் ஆசையாகப் பற்றிக் கிள்ளி ஆட்டிவிட்டு,

“எத்தனை மென்மையாகக் கரங்களில் பிடிபடுகின்றன… சத்தம் போடாமல் கொடுப்பதை உண்டுவிட்டுப் போய்விடு… இல்லை…” என்று பழைய கறார் பாட்டியாக மாறிப்போனார்.

இதில் தாத்தா அவளை அழைத்துச் சென்று சிலம்பம் கற்பிக்கவைக்க உடலுக்கு நல்ல பயிற்சி என்பதால், சந்தோஷமாகவே கற்றுக் கொள்ள ஆரம்பித்தாள்.

சிலம்பம் உடனே பயில முடியாதே, அதற்கு முதலில் பயிற்சி மேற்கொள்ள வேண்டும்… அதனால் படிப்படியாகக் கற்றுக் கொடுக்க, இப்போதுதான் சிலம்பத்தையே கையில் தூக்கிச் சுழற்றும் விரையில் பயின்றிருந்தாள்.

மிதமான காலநிலை, தலைக்கு மேலாகத் தூக்கிக் கொண்டாடும் தாத்தா பாட்டி, துன்பம் அண்டா வாழ்வு… ஆரோக்கியமான உணவு இது போதாதா அவளை அழகியாகக் காட்ட. சுத்தமான இரத்தம் அவள் உடலில் ஓடத் தொடங்க, முன்பு வெண்ணிறத்திலிருந்தவள், இப்போது பளிங்கு வெண்மைக்கு மாறியிருந்தாள். சதைகள் சேரவேண்டிய இடங்களில் சேர்ந்து கோவில் சிலையாகச் செதுக்கப்பட்டிருந்தாள் அலரந்திரி.

அதோ அந்தச் சூரியன் உதிப்பது போல அவள் வாழ்விலும் மலர்ச்சி மெல்ல மெல்ல உதயமாகிக்கொண்டிருந்தது. கதிரவன் முழுதாக மேலே வந்ததும், பெரும் திருப்தி கொண்டவளாகத் திரும்ப, மிக அழகான அம்சமான மரக்கறித் தோட்டம் அவளை வரவேற்றது. சற்று ஆறிப்போன தேநீரை ரசித்துக் குடித்தவாறு, ஒற்றைக் கரத்தால் செழித்து வளர்ந்திருந்த செடிகளை வருடியவாறு இரண்டடி நடந்திருக்க மாட்டாள்.

“ம்மா….” என்று பசுமாடு கத்த, இவளுடைய உதடுகள் புன்னகையைச் சிந்தின. உள்ளம் அன்பால் உருகிப்போக, மாட்டுக் கொட்டகையை நோக்கி விரைந்தாள் அலரந்திரி.

அந்த வீட்டில் அவள் அடுத்துக் காதலில் விழுந்த இடம், அந்த மாட்டுக் கொட்டகையில்தான். அங்கே இரண்டு பசுமாடுகள். அவற்றிற்குத் துணையாக ஒரு காளை மாடும் வைத்திருந்தார்கள். அவள் வந்த மறுநாள்தான், பசுப் பெண் கன்று ஈன்றிருந்தது. அது அவள் வந்த ராசிதான் என்று பாட்டி கொண்டாடியது இப்போது நினைத்தாலும் இனித்தது.

மீண்டும்”ம்மா…” என்கிற சத்தம் வர, அவசரமாக மாட்டுக் கொட்டகை நோக்கிச் சென்றாள். தாய்ப்பசுவுக்குப் பசி போலும். கன்று ஈன்று நாளையோடு ஒரு மாதம் முடிகிறது.

உடனே தன் கரத்திலிருந்த தேநீரை ஒரே மிடரில் குடித்து முடித்துவிட்டுக் கோப்பையை ஓரமாக வைத்துவிட்டு, ஓடிச்சென்று பெரிய வாளி ஒன்றில் தவிடும், புண்ணாக்கும் கலந்து எடுத்துச் சென்று வைக்க, உடனே தன் பசியைப் போக்கிக் கொள்ளத் தொடங்கியது தாய்ப்பசு. அது அருந்தும் அழகையே கண்ணிமைக்காமல் பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள் அலரந்திரி. பசு உணவருந்துவதைப் பார்ப்பதே ஒரு பரம சுகம்தானே.

அதே நேரம் அவளுடைய காலை எதுவோ உரசக் குனிந்து பார்த்தாள். கன்றுக்குட்டிதான் இவளோடு செல்லமாக முட்டிக்கொண்டிருந்தது. உள்ளம் நிறைந்த மலர்ச்சியுடன் அதனைத் தன் கரத்தில் ஏந்த முடியாது ஏந்தியவள், அதன் முகத்தோடு முகம் புதைத்து,

“ஹே… லக்ஷ்மி குட்டி… சாப்பிட்டு விட்டீர்களா…” என்று அதன் கன்னத்தோடு தன் மூக்கை வைத்து உரசியவாறு கேட்க, அதுவோ தன் மான் பொன்ற விழிகளால் தலையை அங்கும் இங்கும் திருப்பி எதையோ பார்த்துக்கொண்டிருந்தது.

அந்தக் கன்று மிகவும் துருதுருப்புக் கூடியது. ஒரு இடத்தில் தங்காது. சின்னதாக எதைக் கண்டாலும் உடனே துள்ளிக் குதித்து அதை நோக்கி ஓடும். இவள்தான் அதைத் துரத்திக்கொண்டு சென்று பிடித்து மீண்டும் அன்னையிடம் சேர்த்துவிடுவாள். ஆனால் அது கேளாது. மீண்டும் பாய்ந்து ஓடும்… இவளும் ஓடுவாள். இப்படியே இருவரும் நெருங்கிய நண்பர்களாகிவிட்டனர்.

மீண்டும் கரத்திலிருந்த கன்றுடன் செல்லம் கொஞ்ச, மற்றைய பசுவும் உண்ணத் தயார் என்பது போல எழுந்து நின்று இவளைப் பரிதாபமாகப் பார்த்தது. மனம் கரைந்து போக, கன்றைக் கீழே விட்டவள், உடனே அதற்கும் கரைத்து வைத்துவிட்டு, நிமிர்ந்தால் காளை மாடு இவளைப் பார்த்து முறைத்தது.

அது பொல்லாத மாடு. தெரியாதவர்களை அருகேயும் நெருங்க விடாது. உடனே இடிப்பதுபோலத் தலையைக் குனிந்து கொம்பை நிமிர்த்தி மோதத் தயார் என்பது போhல நின்று கொள்ளும். அதன் அருகே செல்வதென்றாலே இவளுக்கு இதயம் வாய்க்குள் வந்து துடிக்கும். ஏனோ ஏகவாமனுடன் யுத்தத்திற்கு நிற்பது போலத் தோன்றும். முட்டாள்தனமான எண்ணம்தான். ஆனாலும் அதிலிருந்து வெளியேற முடிந்ததில்லை.

கன்றைக் கீழே இறக்கிவிட்டு எப்படியோ காளைக்கும், கரைத்து விட்டு வாளியைத் தூக்கி வந்தவள், அதனருகே நெருங்காமல் வாளியை வைத்துவிட்டு, அதற்கு அருகே அந்த வாளியைத் தள்ளுவதற்குத் தயாராக வைத்திருந்த கம்பை எடுத்து வந்து, அதைக் கொண்டு வாளியைத் தள்ளி அதனருகே கொண்டு செல்ல, அது இவளைப் பார்த்துக் கொம்பைச் சரித்து முட்ட வா என்பது போல நின்றது.

“ஏய்… என்ன முறைக்கிறாய்… பாவம் பசிக்கிறதே என்று உனக்குப் புண்ணாக்கு வைத்தால், நீ என்னையே முறைக்கிறாயா! உனக்குச் சாப்பாடு கிடையாது… போ…” என்றவாறு வாளியை எடுக்கப் போக, உடனே வேகமாகத் தன் தலையை நிமிர்த்தி இவளை அலட்சியமாகப் பார்த்தது. காலைத் தரையில் தேய்த்து,

“என்னலே… எனக்கே சவால் விடுகிறாயா… கிட்ட வாலே…” என்பது போல இவளைப் பார்க்க, உடனே பயத்தில் இரண்டடி பின்னால் வைத்தவள், பலமாக எதனுடனோ மோதுப்பட, எதோடு மோதினோம் என்பது புரியாத போதே இதயம் படு வேகமாகத் துடிக்கத் தொடங்கியது.

பதற்றத்துடன் திரும்பிப் பார்க்க, பான்ட் பாக்கட்டிற்குள் கை வைத்தவாறு, மல்லன் கணக்காக நின்றிருந்தான் ஏகவாமன். அவனைக் கண்டதுமே இவளுடைய முகம் வெளிறிப்போனது. இதயம் படு வேகமாகத் துடித்தது.

இவன் எப்படி இங்கே வந்தான்? அச்சத்துடன் நான்கடி பின்னால் வைக்க, இப்போது காளை மாட்டை நெருங்கியிருந்தாள். காளை மாடோ இவள் நெருங்கியதும் ஆவேசத்துடன் தலையைக் குனிந்தவாறு மூசிக்கொண்டு இவளை நோக்கிப் பாய முயல, அதைக் கண்ட ஏகவாமன்

“காளா நோ…” என்று கத்தியவன் சற்றும் தாமதிக்காமல் அவளுடைய கரத்தைப் பற்றித் தன்னை நோக்கி இழுக்க, அவன் இழுத்த வேகத்தில் அவனுடைய மார்பில் மோதி நின்றாள் அலரந்திரி.

அன்றும் அவனுடைய அலுவலக அறையில் இழுத்து மார்பில் விழுத்தியபோது உணர்ந்த அதே பாதுகாப்பு உணர்ச்சி அப்போதும் தோன்ற உதடுகள் நடுங்க, அவனிடமிருந்து விலகத் தோன்றாது அப்படியே நின்றிருந்தாள் அலரந்திரி. அவனோ தன் மார்பில் விழுந்தவளை அவன் கரங்கள் அணைக்கவில்லை. தொடவில்லை. ஆனால் பற்றிய கரத்தை மட்டும் விடவில்லை.

அவனுடைய விழிகளோ ஏதோ கிடைத்தற்கரிய பொருளைக் கண்டுவிட்ட உவகையுடன் அவள் முகத்தைத்தான் பார்த்துக்கொண்டிருந்தன. ஒரு மாதமாகப் பார்க்கத் தவித்த முகம் அல்லவா அது… இது காதல் என்று உணராத போதே அவளுக்காய் யோசித்து ஒவ்வொரு அடியையும் எடுத்து வைத்தவன். அதை உணர்ந்த பின், நினைவில் கூட இம்மியும் விட்டு விலக முடியவில்லையே…

பெரும் தாபத்துடன் அவளுடைய முகத்தை ஏறிட்டவனுக்குப் பெரும் வியப்பும் வந்து சேர்ந்தது.

அவன் விட்டுவிட்டுச் சென்றவள்தானா இவள்… அவன் பலமாக இழுத்ததில், அவனோடு மோதுப்பட்ட வேகத்தில், துண்டோடு கட்டியிருந்த தலைமுடி அவிழ்ந்து மார்பில் விழுந்திருக்க, எதோ மூலிகைகள் போட்டுக் குளித்திருப்பாள் போலும். அதன் வாசனை, நாசிக்குளாக ஏறிச் சுவாசப்பையை நிரப்ப, எதோ ஒரு போதையை உட்கொண்ட மயக்கநிலைக்குச் சென்றான் ஏகவாமன்.

யார் சொன்னா கஞ்சாவும், இதர போதைப் பொருட்களும் மனிதனைத் தன்னிலை கெடவைக்கும் என்று… இதோ மனத்துக்குப் பிடித்தவள் வாசனையே மிகப்பெரும் போதைதானே. அதுவும் எழ விடாது வீழ்த்தும் மிகப்பயங்கரப் போதை. அவனையும் அறியாமல் நாசி சற்று பலமாகவே அந்த வாசனையை நுகர்ந்து தன்னுள் நிரப்பிக்கொள்ள, விழிகளோ ஒருவித அவஸ்த்தையுடன் அவள் முகத்தைத் தரிசிக்க முயன்றது. கடவுளே… எங்கே என்று விழிகளை நிலை நிறுத்துவான்… எதை முதலில் தரிசிப்பான்… பட்டாம் பூச்சியென அவனைக் கண்டதும் படபடக்கும் நீண்ட விழிகளைக் கண்டு ரசிப்பானா? பிறையென ஒளிரும் நெற்றியைக் கண்டு வியப்பானா? அதில் வில்கொண்டு இவனை வீழ்த்த முயலும் அடர்ந்த புருவங்கள் கண்டு வீழ்வானா? கனியிதழ் தேன்சிந்தும் பவழவாய் அழகில் மூழ்கித் தொலைவானா? இல்லை வெண்சங்குக் கழுத்திலும், அவனோடு மோதி நிற்கும் செதுக்கிய திருமேனியின் வளைவு சுழிவுகளிலும் நீந்திக் காணாமல் போவானா? என்ன செய்வான் அவன்? அத்தனை அழகும் மொத்தமாய்க் கொட்டியல்லவா கிடக்கிறது? பசித்தவனுக்கு முன்னாள் அறுசுவை உண்டி வைத்தால், இந்தப் பதார்த்தத்தை முதலில் ருசிப்பது.

அதுவும் முகத்தில் புது இரத்தம் பாய, சற்று உடல் வைத்துக் கடிக்கத் தூண்டும் கன்னங்களுடன், துருதுரு விழிகளுடன்… அகத்தின் அழகு முகத்தில் தெரிய… குதூகலமும், மகிழ்ச்சியும் தெறித்ததால் வந்த பொழிவுடன்… அவனுக்கு இழுத்துப் பிடித்த மூச்சை விடவே சற்று நேரம் எடுத்து.

அதுவும் பெண் ஸ்பரிசமே தெரியாது கட்டுக்கோப்புடன் வாழ்ந்த மிகுந்த ஆரோக்கியம் கொண்ட கம்பீரமான ஆண்மகன். இப்படி அழகின் மொத்தமாய் அவனுடைய கரங்களுக்குள் கிடந்தால் அவனும்தான் என்ன செய்வான்… அதுவும் மனதிற்குப் பிடித்தவள் வேறு… பிறகென்ன? அவனுடைய உடல் அவன் சொல்லைக் கேட்குமா என்ன? ஏதேதோ மாற்றம்… ஏதேதோ அவஸ்தை…. அந்தக் கணமே அவளுக்குள் புதைந்துவிடத் துடித்த மனது… எப்படிக் கட்டுக்குள் கொண்டுவருவான்.

அவளோ வேறொரு மாயையின் நிழலில் இளைப்பாறிக்கொண்டிருந்தாள் அலரந்திரி. இன்னும் அவனுடைய கை வளைவுக்குள் இருக்கிறோம் என்கிற உணர்வே அவளுக்கு வரவில்லை. ஏன்… உன்மையாகவே அவன் முன்னால் நிற்கிறான் என்கிற சிந்தையே அவளுக்குத் தோன்றவில்லை. ஏதோ ஒரு பிரமாண்டத்தைப் பார்த்த அதிர்ச்சியில் அப்படியே நின்றிருந்தாள்.

எத்தனை கணங்கள் அவன் மார்பில் கிடந்தாளோ, முதலில் சுய நினைவுக்கு வந்தவன் ஏகவாமன்தான். ஒரு கணம் தன் விழிகளைச் சிமிட்டியவன், தன்னை மறந்து அவள் கன்னத்தில் கரத்தை வைக்கப்போக, அதுவரை ஏதோ ஒரு வளையத்தில் குழந்தையாய் குறுகிக் கிடந்தவள், அவன் கரங்கள் தூக்கிய வினாடி சுயநினைவு வந்தவளாக விதிர் விதிர்த்துப் பதறித் தள்ளி நின்றவாறு அவனை அண்ணாந்து பார்த்தாள்.

ஆம் அண்ணாந்துதான் பார்த்தாள் அந்த மலையைப் பார்ப்பதுபோல. என்ன அந்தப் பாறைகளைத் தேக்கிவைத்த மலையிடம் உணர்ச்சியில்லை. ஆனால் அவன் முகத்தில், அந்த விழிகளில்… அவன் விழிகளைக் கண்டவளுக்கு அதற்குப் பிறகு எதுவும் நினைவில்லை… சுவாசம் என்றொன்று இருக்கிறதா என்ன?

புதில் கூற முடியாது அப்படியே நின்றிருக்க, அவளுடைய திகைத்த முகத்தைக் கண்டவனின் புன்னகை மேலும் மலர, அவளை நெருங்கியவன், உரிமையாய் சுட்டு விரலால் நெற்றியில் விழுந்திருந்த முடியை ஒதுக்கி விட்டு அக்கறையாய் காதோரம் அதைச் செருகிவிட்டவாறு, அவள் தோளைப் பற்றியவன்,

“ஹே… எப்படி இருக்கிறாய்…” என்று வினவ, இப்போது முழுதாகச் சுய நினைவு பெற்றாள் அலரந்திரி. அவசரமாக அவனிடமிருந்து தள்ளி நின்றவாறு பதில் கூறுவதற்காக வாயைத் திறக்க, வார்த்தைகளுக்குப் பதில் வெறும் காற்றுதான் வந்தது. சிரமப்பட்டு எதையோ விழுங்கியவள்,

“நா… நான்…” என்று தடுமாறினாளே தவிர என்ன சொல்வது என்று புத்திக்குத் தெரியவில்லை. அதைப் புரிந்துகொண்டவனாக, அவளைக் கண்டு இனிமையான புன்னகையைச் சிந்த, அந்தப் புன்னகையில் மீண்டும் தன்னிலை கெட்டாள் அந்தப் பேதை. அவளுடைய பதட்டத்தைப் புரிந்து கொண்டவன்,

“ஹே… ரிலாக்ஸ்…” என்று அவளைச் சமாதானப் படுத்திவிட்டு, சற்றுத் தள்ளி நின்றிருந்த காளையை விழிகளால் காட்டி,

“என்ன… அவனுக்குக் கிட்டே போகப் பயமாக இருக்கிறதா?” என்றான் விழிகளால் அவள் முகத்தைப் பரவசமாகப் பார்த்தவாறு. அவசரமாக அந்த விழிகளிலிருந்து தப்பிப்பவள் போல, தன் விழிகளைத் தரை தாழ்த்தி, “ஆம்” என்பது போலத் தலையை ஆட்ட, அவளைக் கனிவுடன் பார்த்தவன்,

“இந்தக் காளை என் தம்பிபோல… ஊரில் கோவில் திருவிழாவில் ஏறுதழுவுதல் போட்டியில் இவனை யாரும் இதுவரை வென்றது கிடையாது…” என்றவன் முகம் வாட, “கடந்த மூன்று ஆண்டுகளாக இங்கேதான் இருக்கிறான்…” என்றபோது ஏனோ இவளுடைய நெஞ்சமும் கலங்கிப்போனது. பெரும் வருத்தத்துடன் திரும்பி அந்தக் காளையைப் பார்க்க, அது இப்போதும் தலையைக் கவிழ்த்து ஏகவாமனைத்தான் பார்த்துக்கொண்டிருந்தது. அதைக் கண்டு மேலும் நகைத்தவன்,

“வா… உனக்கு அறிமுகப் படுத்துகிறேன்…” என்று அவளை இழுத்தவாறு நெருங்க, இவளோ மறுப்பாகத் தலையசைத்து ஓடுவதற்குத் தயார் என்பதுபோல நிற்க, முதன் முறையாகக் குலுங்கி நகைத்தான் எகவாமன்.

அலரந்திரியால் அவனுடைய நகைப்பை நம்பவே முடியவில்லை. அவனா இப்படிக் குலுங்கி நகைத்தான். இப்படி நகைக்கக் கூட அவனுக்குத் தெரியுமா என்ன? நம்பாமல் பார்க்க, அவனோ,

“என்ன பயம்.. அதுதான் நான் இருக்கிறேன் அல்லவா… பிறகு என்ன… வா…” என்றான். சுயத்துக்கு வந்தவள், பலமாகத் தலையை அசைத்து,

“இ… இல்லை… இல்லை… நான்… வரவில்லை…” என்று தந்தியடித்தவாறு கூற,

“ஹே… அன்று அத்தனை பேரை ஒருத்தியாகக் கட்டையால் அடித்து விரட்டியது நீதானா? அந்த மனிதர்களோடு பார்க்கும்போது, இவை தெய்வங்கள்போல… நூறுவீதம் நன்றியுள்ளது மட்டுமல்ல, நல்லவையும் கூட…” என்று கூறியவன்,

“கம்…” என்றவாறு அவளை இழுத்துக்கொண்டு சென்றான். இவளோ அவனிடமிருந்து விடுபட முயன்று தோற்றவளாக,

“வேண்டாம்… வேண்டாம்… என்னை விடுங்கள்… தயவு செய்து… வேண்டாம்…” என்று பயத்தில் தன் விழிகளை மூடி அலற, அவனோ தனக்கு முன்புறமாக அவளைக் கொண்டு வந்து நிறுத்தி, சற்றும் யோசிக்காது, அவளை அசையவிடாது செய்வதற்காக, இடது கரத்தை அவள் வயிற்றிட்கூடாக எடுத்துச் சென்று தன் முன் உடலோடு அழுத்திப் பிடித்தவாறு வலது கரத்தால் அவளுடைய வலது கரத்தைப் பற்றி, காளையின் நெற்றியில் வைக்க, அலரந்திரிக்கோ இதயம் வாய்க்குள் வந்து துடித்தது.

எங்கே விழிகளைத் திறந்தால், காளை இடித்துவிடுமோ என்று அஞ்சியவள் போல மேலும் தன் தலையை அவன் மார்போடு அழுத்தியவாறு அடுத்துக் காளையின் கொம்பு முட்டும் நேரத்திற்காகக் காத்திருக்க, அவளுடைய உள்ளங்கை மெல்லிய மென்மையான, அதே நேரம் சற்று சொறசொரத்த காளையின் நெற்றியில் பதிந்தது.

ஆனாலும் விழிகளைத் திறக்கப் பயந்தவளாகக் கரத்தை இழுக்க முயல, அவனோ அவளுடைய தளிர் கரங்களை அழுத்திப் பிடித்தவாறு, அவளுடைய உயரத்துக்கு ஏற்பக் குனிந்து அவளுக்கே உரித்த மேனியின் சுகந்தத்தை ஆழ மூச்செடுத்து அனுபவித்துப் போதையை மேலும் ஏற்றிக்கொண்டவனாக,

“டோன்ட் பனிக்… ஜஸ்ட் ஓபன் யுவர் ஐஸ்…” என்று, காதுகளுக்குள் கிசுகிசுக்க, பட்டும் படாமலும் தொட்டுச்சென்ற அவனுடைய ஆளுமை மிக்க உதடுகளின் ஸ்பரிசத்தில் ஒரு கணம் சிலிர்த்தவளாய், தன் விழிகளை மெதுவாகத் திறந்து, உள்ளங்கை பதிந்த இடத்தைப் பார்த்தாள்.

அந்தக் காளையின் கொம்புக்கு இடைப்பட்ட பகுதியில் படிந்திருந்தது. காளையோ தலையை நிமிர்த்திச் சொகுசாக அவளுடைய வருடலை அனுபவித்துக் கொண்டிருக்க, நம்ப முடியாதவளாக, தாம் இருவரும் நின்ற நிலை மறந்தவளாக, ஏகவாமன் பற்றியிருந்த கரத்தைக் கொண்டு மேலும் தடவிப் பார்த்தாள்.

காளை சமாதான உடன்படிக்கை மேற்கொண்டது போலத் தலையை மேலும் கீழுமாட்டி இவளுடைய வருடலை வரவேற்க, நம்ப மாட்டாதவளாக மலர்ந்து சிரித்தவள்,

“மாடு முட்டவில்லையே சார்…” என்று குதூகலித்தவளாக மேலும் மேலும் அதன் தலையை வருட, ஏகவாமனும் ரசனையுடன் அவள் குதூகலத்தைக் கண்டு அனுபவித்துக் கொண்டிருந்தான்றி, தன்னுடைய அணைப்பைச் சற்றும் இளக்கினானில்லை. கிடைத்தற்கரிய சொர்க்கம் கைகளில் கிடைக்கும்போது அதை விட்டு விளக்க அவன் என்ன முட்டாளா?

இப்போது அவளுடைய கரத்தைத் தூக்கிக் காளையின் கன்னங்களை வருட வைத்தான். காளையின் கன்னத்தின் மென்மையை உணர்ந்து திகைத்துப் போனாள் அலரந்திரி.

இத்தனை மென்மையாகவா இருக்கும்? ஆச்சரியப்பட்டுக்கொண்டிருக்கும் போதே, காளையிடமும், அவளுடைய குதூகலத்திலும் மட்டுமே கவனம் செலுத்தாத அந்த ஆண்மகனின் புலன்கள் இப்போது மேலும் தறிகெட்டு ஓடத் தொடங்கியது. முதன் முறையாக, அவனுடைய இடது கரம் பட்டின் மென்மையை உணரத் தொடங்கியது. அப்போதுதான் தான் நின்றிருந்த கோலமே அவனுக்கு உறைத்தது.

அவளுடைய பின்னுடல் முற்று முழுதாக அவனுடைய முன்னுடலுடன் முட்டியிருக்க, அவனுடைய இடது கரமோ, அவளை அணைக்கும் வேகத்தில் ஆலிலை உதரத்தில் அழுத்தியிருந்தது. வலது கரமோ, வெண் தளிர் கரங்களைப் பற்றியவாறு நின்றிருக்க, ஒரு கணம் ஏதோ சொர்க்க பூமியில் இருப்பது போன்ற இன்ப உணர்வில் மலைத்துப்போனான் ஏகவாமன்.

அதுவரை, தன்னை முறைத்துக்கொண்டிருந்த காளைமாட்டைத் தன்வசப்ப படுத்திவிட்டோம் என்று இறுமாந்திருந்த அலரந்திரியின் உடல், ஏகவாமனின் உடலை மெல்ல மெல்ல உணர்ந்து கொள்ளத் தொடங்க, அத்துவரையிருந்த குதூகலம் மொத்தமாகத் தொலைந்து போனது. உடல் விறைத்துப் போக, அவன் பிடியை உதறி விலகியவள், அவன் முகத்தைப் பார்க்க முடியாது உள்ளம் குற்ற உணர்ச்சியில் தவிக்க, விழிகளில் கண்ணீர் குளம் கட்ட, அவனை மலங்க மலங்கப் பார்த்தவள், அதற்கு மேல் முடியாமல் வீட்டை நோக்கி வேகமாக ஒடத் தொடங்கினாள்.

ஏனோ அத்தனை இனிமையும் ஒரு கணத்தில் தொலைந்துபோன உணர்வு ஏகவாமனுக்கு. எனக்கு இருப்பது போல, இனிய உணர்வு அவளுக்கு உயிர்வரை சென்று தொடவில்லையா…? என்கிற கேள்வி பிறக்க, மனம் வாடிப்போனது. ஏகவாமனுக்கு அவளைத் தொட்டபோது சற்றும் தவறாகத் தோன்றவில்லை. மாறாக உரிமையுள்ளவளை ரசித்துத் தோட்ட உணர்வுதான். ஆனால் அவளுக்கு…

பெரும் ஏக்கத்துடன் ஓடியவளின் முதுகையே வெறித்துப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தான்.

ஏனோ அவளுடைய கண்ணீர் அவன் இதயத்தை அசைத்துப் பார்த்தது. ஒரு பக்கம் அவளைக் கலங்கவைத்துவிட்டோம் என்கிற அவஸ்தை இருந்தாலும், அதையும் மீறிக் குழைந்து இளகிப்போன அவளுடைய உடல் கொடுத்த ஸ்பரிசம்தான் அவனைப் பாடாய்ப் படுத்தியது. எப்போது என்னுடைய உணர்வுகளை அவள் புரிந்துகொள்ளப் போகிறாள்… புரிந்து கொள்வாளா? சொன்னாலும் ஏற்றுக்கொள்வாளா? பெரும் சந்தேகம் பூதாகரமாக அவனைத் தாக்க, புருவங்களைச் சுருக்கியவன், நெற்றியை அழுத்தி விடுவதற்காக இடது காரத்தைத் தூக்க, பாழும் மனது, அவள் வயிற்றின் மேன்மை கொடுத்த ஸ்பரிசத்தை நினைவு கூர்ந்தது. கூடவே ஆண்டுக் காலைக் கிடைத்த அவளுடைய தரிசனத்தையும் எண்ணிப் பார்த்தது.

முன்னிரவு, அந்தக் கருந்தேவனின் தொலைப்பேசிக்குப் பிறகு, சற்றும் தாமதிக்க முடியாமல், அனைத்து வேலைகளையும் அப்படியே போட்டுவிட்டு, மறையவர்களின் கவனத்தைக் கவராமல், அதிகாலை நான்கு மணிக்கு வந்தவனுக்கு முதல் தரிசனமே, தேநீருடன் வெளியே வந்த அலரந்திரிதான்.

அதுவும் அவன் விரும்பி நிற்கும் இடத்தில் நின்றவாறு சூரியனின் வரவைக் கண்டு மகிழ்ந்து நின்றபோது, கதிரவனின் ஒளிபட்டு அவள் தேகம் மின்னிய அழகைக் கண்டவனுக்கு மூச்செடுக்கவே மறந்து போனது. அவளுடைய கவனத்தைக் கவராமல், மறைந்து நின்றே ரசித்துக்கொண்டிருக்க, முகம் பொலிவுறக் குதூகலத்துடன், கன்றுக்குட்டியுடன் பேசிக்கொண்டிருந்தவளைக் காணக் காண அவனுக்குத் தெவிட்டவில்லை.

காளாவுடன் அவள் சமர் செய்தபோது, தன்னையும் மறந்து வெளியே வந்துவிட்டிருந்தான். அதுவும் அவன் இழுத்தபோது, தன் மேனியில் மோதி நின்றவளின் உடல் ஸ்பரிசம்… இப்போது நினைத்தாலும் உள்ளே பல மாற்றங்கள். சும்மா பார்த்தாலே உடல் அவன் பேச்சைக் கேளாது. இதில் இத்தனை அழகையும் மொத்தமாய்ச் சேர்த்திருந்தால் அவனும்தான் என்ன செய்வான்?

அந்தக் கணம் ஒன்று மட்டும் அவனுக்கு நன்கு புரிந்தது. இனி அவளை எப்போதுமே விட்டு விலகி இருக்க முடியாது என்று. விரைவாக, அவளை மணந்து கொள்ள வேண்டியதன் அவசியத்தையும் புரிந்துகொண்டான்.

தன்னை மறந்து செய்வது அறியாது அப்படியே நின்றிருக்க, காளையோ அவன் கவனத்தைத் தன் வசம் திருப்ப, அங்கும் இங்கும் இழுபட்டுக் கொண்டிருந்தது. அதைக் கண்டவனின் அவஸ்தை மாயமாக மறைந்து போக, இரண்டெட்டில் காளையை நெருங்கினான் ஏகவாமன்.

அவன் நெருங்கியதும், பெரும் குதூகலத்துடன் அவனுடைய காலில் தன் தலையையும் கொம்பையும் தேய்க்கத் தொடங்கியது.

இவன் அதன் கழுத்தை வருடிக் கொடுக்க, தன் முகத்தை அவன் முகம் நோக்கி நிமிர்த்தி அவன் முகத்தை நக்கியது காளை. அதன் அப்பழுக்கில்லா அன்பில் கரைந்தவனாய், அதன் நடு நெற்றியில் உதடுகளைப் பதித்து,

“ஓக்கே… ஓக்கே…” என்று மெல்லிய குரலில் சமாதானப் படுத்த, உடனே, தன் தலையைக் கீழே குனிந்து மேல் கண்ணால் இவனைப் பார்த்தது. தன்னை மறந்து மெல்லியதாக நகைத்தவன், அதன் இரண்டு கொம்புகளையும் பிடித்து,

“என்ன… கொம்பு சண்டையா…” என்றவாறு அதைப் பின்னால் தள்ள, காளையோ தன்னுடைய பின் காலை நிலத்தோடு தேய்த்துவிட்டு இவனைத் தள்ள முயன்றது. இவனோ மேலும் நகைத்தவாறு,

“நோ… ஐ ஆம் ஸ்ரோங்கர் தான் யு…” என்றவன் மேலும் அதைப் பின்னால் தள்ள, அவன் பிடியிலிருந்து தன்னை விடுவிக்க முயன்ற காளை மேலும் அவனைத் தள்ள முயன்றது. ஆனாலும் இவனுடைய பலத்திற்கு இரண்டடி காளை பின்னால் சென்றது என்பது மட்டும் நிஜம்.

“நான்தான் வென்றேன் காளா…” என்று சிறுவன்போலக் குதூகலித்தவன் என்ன நினைத்தானோ. முகம் இறுக, சற்று நேரம் அப்படியே நின்றான். பின் காளையை விடுத்துத் தள்ளி நிற்க, அதுவோ இல்லை என்பது போலத் தலையை மறுப்பாக ஆட்டிவிட்டு மேலும் குனிந்து சண்டைக்குத் தயார் என்றது. உள்ளம் கனிந்துபோகக் காளையை நெருங்கியவன் அதன் முதுகில் தட்டிக் கொடுத்து,

“நாட் நவ் படி… லேட்டர்… உள்ளே போய்த் தாத்தா பாட்டிக்கு ஒரு ஹாய் சொல்லிவிட்டு வருகிறேன்… பிறகு களம் அமைத்துப் போர் தொடுக்கலாம்… சரியா…” என்று அதன் கழுத்தை வருடிவிட்டுத் திரும்ப, அதுவரை தாயின் பின்னால் ஒளிந்திருந்த கன்றைக் கண்டு,

“ஹே… லிட்டில் சாப்… நீங்க எப்போது பிறந்தீர்கள்…” என்றவன் அதை வருடப் போக அது பயத்தில் துள்ளிக்கொண்டு பாய்ந்து ஓடியது.

வாய்விட்டு நகைத்தவன், வாங்கிவந்த பொருட்களை எடுப்பதற்காகக் காரை நோக்கிச் சென்றான்.