(35)

அதன் பிறகு அபயவிதுலனுக்கு நேரமே இருக்கவில்லை. அவன் குற்றம் செய்யவில்லை என்றாலும், அதை ஜேர்மனிய நீதிமன்றம் தீர்ப்பு வழங்கவேண்டியிருந்தது. அதற்காக அடிக்கடி ஜேர்மன் போய் வரவேண்டியிருந்ததால் மாறி மாறி அங்கும் இங்குமாகத் திரிந்தான் அபயவிதுலன். எப்படியோ மேலும் மூன்று மாதங்கள் அவனை இழுத்து அடித்து அந்தப் பெண்ணைக் கண்டு பிடிக்க முடியாத நிலையிலும், அந்தப் பெண் ஜேர்மணியப் பிரஜை அல்ல என்பதாலும், அபயவிதுலனின் சாட்சியங்கள் அவனுக்கு ஆதரவாக இருந்ததாலும், அவனைக் குற்றவாளி அல்ல என்று தீர்ப்பளித்து நீதிமன்றம் அவனை விடுவித்திருந்தது.

அது ஏற்கெனவே அவனுக்குத் தெரிந்ததுதான்… அதனால் அவன் ஒன்றும் மனமகிழ்ந்து போகவில்லை. அவன் அந்தப் பெண்ணைக் கூட மன்னித்துவிட்டான்… அவனுக்கு வேண்டியதெல்லாம் அவன் தப்பு செய்தானா இல்லையா என்பதைத் தெரிந்து கொள்வதும், அவனை இத்தனை சிக்கலில் மாட்டிவைத்த, கண்ணுக்குத் தெரியாத அந்த எதிரியைக் கண்டு பிடித்துச் சூரசம்காரம் செய்வதும்தான்.

அங்கே ஜேர்மனியில் அவன் குற்றவாளி அல்ல என்று தீர்ப்புக் கொடுத்ததும், கனடா ஸ்டார் தமது தவற்றை ஒப்புக்கொண்டதோடு, அவன் கேட்ட பத்து பில்லியன் டாலர்களைக் கொடுத்ததோடு பகிரங்க மன்னிப்பும் அவனிடத்தே கேட்டது.

என்னதான் சட்டமும், சாட்சியமும் அவன் நிரபராதி என்று தீர்ப்பளித்தாலும், அவனுடைய மனசாட்சி அதை நிறுவ வேண்டுமே. அது வரை அவனுக்கு அவன் குற்றவாளிதானே.

அதனால் எதிரியைத் தேடத் தொடங்கினான். யார் யாராக இருக்கும் என்று அக்குவேறு ஆணிவேராக அவன் விசாரித்துப் பார்த்தான்.

ஒருவேளை விஜயசிங்க மற்றும் விக்ரமாக இருக்குமோ என்று அதையும் ஆராய்ந்தான். அவர்களுக்கும் இதற்கும் எந்தச் சம்பந்தமும் இல்லை என்பதைத் தெரிந்துகொண்டான்.

அவனுடைய பகையாளிகளின் பெயர்களும் அடிபட்டுப் போயிற்று. எங்கிருந்தும் அவனுக்குச் சிறிய குறிப்புக் கூடக் கிடைக்கவில்லை. எதிலிருந்து தொடங்குவது என்று தெரிந்தாலாவது சுலபமாகப் பாதையை அமைத்து விடலாம். இது எங்கிருந்து தொடங்குவது, எதில் முடிப்பது என்றே தெரியாத நிலையில் அவனை எங்கென்று தேடுவது.

அன்றும் வேலைத்தளத்தில் தன் மடிக்கணினியில் எதையோ குடைந்தவாறு அமர்ந்திருந்த கணவனை நோக்கிச் சாப்பாட்டுப் பொதியுடன் உள்ளே நுழைந்தாள் மிளிர்மிருதை.

இப்போது தாடியை மழித்திருந்ததால் இன்னும் இளமையாகத் தெரிந்தான். தன் கணவனின் கம்பீரத்தை ரசித்தவாறு, சாப்பாட்டுக் கரியரை மேசையில் வைத்துவிட்டு, அவனருகே வந்து மடிக்கணினியை எட்டிப் பார்த்தாள்.

அதுவரை அதற்குள் ஆழ்ந்திருந்தவன் தன் தலையை, நிமிர்த்திப் பார்த்தான். அங்கே தன்னவளைக் கண்டதும் முகம் மலரப் பார்த்துப் புன்னகைத்து விட்டு, மீண்டும் மடிக்கணினியின் திரையில் கவனமாக, மிளிர்மிருதைக்கு மெல்லிய எரிச்சல் ஏற்பட்டது.

வந்திருக்கிறேன், சின்ன ஹாய் சொல்கிறானா பார்…’ என்று உதட்டைச் சுழித்து விட்டு,

“சார் அப்படியென்ன முக்கியமா பார்க்கிறீர்கள்?” என்று அந்த முக்கியமாக என்பதில் அழுத்திக் கொடுத்துக் கேட்டாள்.

“கண்காணிப்புக் கருவிவில் பதிவான ஒளிப்பதிவுகளைப் பார்த்துக்கொண்டிருக்கிறேன்…” என்றான் அபயவிதுலன்.

அவனுக்குப் பின்னால் வந்து நின்றவள், அவனுடைய கதிரையின் சாய்வுப் பகுதியில் தன் கரங்களைப் பதித்துத் தானும் அவதானிக்கத் தொடங்கினாள்.

ஒரு கட்டத்தில் கால்கள் வலிக்கத் தொடங்க, அதை உணர்ந்தவனாக அபயவிதுலன் எழுந்து அவள் அமர வசதியைச் செய்ய முயன்றபோது, அவளோ அவனை நெருங்கி, சொகுசாக அவன் மடியில் அமர்ந்தவாறு, அவன் லப்டாப்பில் ஓடிய ஒளிப்பதிவைப் பார்க்கத் தொடங்க, இவனுக்குத்தான் பெரும் சங்கடமாகப் போனது.

அவளை அணைப்பதா, இல்லை தள்ளி நிறுத்துவதா என்று புரியாமல் குழம்பியவாறு,

“ஏன்டி… இந்த அலுவலகத்தில் உட்கார இடம் இல்லையா?” என்றான் திக்கித் திணறி.

ஒளிப்பதிவில் தன் கவனத்தைப் பதித்தவாறு,

“இது வசதியாக இருக்கிறது விதுலா…!” என்றவள், தன் கவனத்தைச் சற்றும் குலைக்காமல், தன் கரங்களை எடுத்துச் சென்று அவன் கரங்களைப் பற்றி முன்புறமாக இழுத்து வயிற்றை இறுக்கப் பிடிக்குமாறு வைத்தவள், தன் முழங்கைகளை மேசையில் வைத்து, உள்ளங்கரங்களில் முகத்தைத் தாங்கி, ஒளிப்பதிவைப் பார்க்கத் தொடங்க, அதற்கு மேல் அபயவிதுலனால் முடிந்திருக்கவில்லை.

தன்வளை இறுக அணைத்தவன், அவள் முதுகில் தன் உதடுகளைப் பதித்து, பின் தன் வலது கன்னத்தை அழுத்தி வைத்தவாறு, ஆழ மூச்செடுக்க, அதுவரை அலைப்புற்றிருந்த அவனுடைய மனம் முழுதாக அமைதியடைந்தது. தன் விழிகளை இறுக மூடி அவளுடைய வெம்மையைத் தனக்குள் உள்வாங்கிக் கொண்டவாறு கிடந்தவன் எத்தனை நேரமாக இருந்தானோ. அவனையும் மீறிப் விழிகள் மூடிக்கொண்டன.

மிளிர்மிருதையோ அதைப் பற்றிக் கவலை கொள்ளாது, விழிகளை அசைக்காது மிக அவதானமாகப் பார்த்துக்கொண்டு வந்தாள். நிறைய ஒளிப்பதிவுகள் தேவையற்றவை. அவற்றை ஒதூக்கிவைத்துவிட்டு, மிச்சத்தை ஒவ்வொன்றாகக் கவனமாக ஆராய்ந்தாள். அதில் ஒன்று அவள் விபத்துக்குள்ளானது, இன்னொன்று அந்தக் கடையில் வைத்து இவளைக் குத்த வந்தது, மற்றையவை யேர்மனியின் பதிவுகள்… இரண்டு முறை ஓடவிட்டுப் பார்த்தாள்.

ஒரு கட்டத்தில் அவளுக்கே அதைப் பார்த்துப் சலிப்புத் தட்டத் தொடங்கிவிட்டது. தவிர எத்தனை முறை திரும்பத் திரும்பப் போட்டாலும் காட்சிகள் மாறப்போகிறதா என்ன? சலிப்புடன் எழ முயன்றவளின் கவனத்தை எதுவோ உறுத்தியது. அவசரமாக மற்றைய ஒளிப்பதிவையும் பார்த்தாள். இரண்டையும் மாறி மாறி எதையோ பரிசோதித்தாள். உடனே அபயவிதுலனை எழுப்பியவள்,

“விதுலா…! விதுலா…! இங்கே பாருங்கள்…” என்று அவள் அழைக்க, சற்று உறக்கத்திலிருந்தவன் திடுக்கிட்டு தன் விழிகளைத் திறந்து மேலும் அவளைத் தன்னோடு நெரித்து,

“என்னம்மா…” என்றான் அந்தத் திரையைப் பார்க்கப் பிடிக்காமல்.

“இதைப் பாருங்கள்…” என்று அவள் ஒரு இடத்தைச் சுட்டிக் காட்ட, சற்றுத் தலையை விலக்கி அவள் கழுத்து வளைவினூடாகத் திரையைப் பார்த்தான்.

“அதில் என்ன இருக்கிறது…” என்று சலிப்புடன் கேட்க, அவளோ குறிப்பிட்ட ஒரு வாகனத்தைக் காட்டி

“இந்தக் காரைப் பாருங்கள்…” என்றாள். அவளுடைய முதுகில் தன் உதடுகளைப் பொருத்தி எடுத்தவாறு அவள் காட்டிய இடத்தைப் பார்த்தான். அன்று அவளைக் கத்தியால் குத்த வந்த ஒளிப்பதிவு. அதில் மங்கலாக ஒரு வாகனம் சற்றுத் தள்ளி ஓரிடத்தில் தரித்து நின்றிருந்தது.

“ஒரு கார் தரிப்பிடத்தில் தரித்து நிற்கிறது…”

“நம்முடைய வாகனத்தைப் போல இல்லை…” என்று கேட்க,

“ம்… லிட்டில் பிட்… தெளிவாகத் தெரியவில்லையே…” என்றான் அபயவிதுலன்.

அடுத்து, “இதைப் பாருங்கள்…” என்றவாறு அவளை இடித்துவிட்டுச் சென்ற நாளுக்கான ஒளிப்பதிவைப் போட்டுக் குறிப்பிட்ட இடத்தைச் சுட்டிக் காட்டினாள்.

இவளை வாகனம் ஒன்று மோதிவிட்டுச் சென்ற இடத்தில் கண்காணிப்புக் கருவி இல்லாததால், சற்றுத் தள்ளி இருந்த காஸ் ஸ்டேஷனில் இருந்த சிசிடியில் பதிவான ஒளிப்பதிவுகள் அவை. அதில் தரிப்பிடத்தில் நின்றிருந்த காரைச் சுட்டிக்காட்டி,

“ஒரே வாகனம் போல இருக்கிறதல்லவா?” என்றாள். பார்த்தவனுக்குப் பெரும் வியப்பானது.

அவனுடையதைப் போன்ற புகாட்டி வெய்ரோன் கார். அது எப்படி இங்கே… அது அவனுடைய கராஜில் பத்திரமாக அல்லவா இருக்கிறது. அப்படியானால் இது யாருடையது. நிச்சயமாக அவனுடைய காராக இருக்க வாய்ப்பில்லை. அதுவும் இந்தக் வாகனம் விசேட தயாரிப்பு. கனடாவில் விரல் விட்டு எண்ணக் கூடியவர்களிடம் மட்டுமே இருக்கிறது. அந்த வாகனம் வெளி வரப் போகிறது என்று தெரிந்ததுமே அதைப் பதிவு செய்து முதலாவதாக வாங்கிய பெருமையையும் தட்டிக்கொண்டவன் அவன்தான்.

அதற்காகவே பலரின் பொறாமையில் சிக்கிக் கொண்டவன். அப்படிப் பட்ட அருமையான, யாரும் இலகில் வாங்க முடியாத வாகனம், சாதாரண இடத்தில் தரித்திருக்க வேண்டியதன் அவசியம் என்ன? யோசிக்க வேண்டிய ஒன்றுதான். அவளுக்கு இரு பக்கமாகக் கரங்களைக் கொண்டு சென்று எதையோ தட்டி இரண்டு கார்களையம் அருகருகே இருக்குமாறு வைத்துப் பார்க்க, இரண்டும் ஒரே வாகனம் என்று புரிந்தது.

அது ஒரு வேளை சாதாரணமாகக் கூட இருக்கலாம். ஏதேற்சையாகச் சம்பவம் நடந்த இடத்தில் அந்தக் வாகனங்கள் நின்றிருக்கலாம். இதை வைத்து குற்றவாளியின் வாகனம் இதுதான் என்று சொல்ல முடியாது. ஆனாலும் தெரிந்ததை வைத்துக்கொண்டு சும்மா இருக்கவும் முடியவில்லை.

உடனே மேசையிலிருந்த கைப்பேசியை எடுத்தவன், காவல் அதிகாரி விக்டரை அழைக்க எண்ணி இலக்கத்தைத் தட்டியவன் என்ன நினைத்தானோ, உடனே தன் எண்ணத்தை மாற்றிக் கைப்பேசியை அணைத்தான்.

இல்லை… இதற்கு யாருடைய உதவியையும் பெறக் கூடாது. நானாகத்தான் தேட வேண்டும். காலம் சற்று எடுக்கும்… ஆனால் வேறு வழியில்லை… ஒரு வேளை இவனைத்தான் நான் தேடுகிறேன் என்றால், இவனை நான் தேடுகிறேன் என்பதற்கான ஆவணங்கள் எங்கும் விடக் கூடாது… அது எனக்கே எதிராகத் திரும்பும். அதை விட… என்று எண்ணியவன் தன் கைப்பேசியை அணைத்த மேசையில் வைத்துவிட்டு மீண்டும் தன் மனைவியின் முதுகில் தன் நெற்றியை வைத்து யோசிக்கத் தொடங்கினான்..

குழம்பி நின்றவனுக்கு சட்டென்று ஒன்று நினைவுக்கு வந்தது. ஒன்றரை வருடங்களுக்கு முப்பு இவளைத் தள்ளிவிட முயன்ற இடத்தில் இதே வாகனம் இருந்திருக்கிறதா என்கிற கேள்வி வர, பரபரப்புடன் மிளிர்ம்ருதையை விட்டு  விலகியவன், மேசையின் இழுப்பறையைத் திறந்து, அதிலிருந்த ஒரு பெட்டியை வெளியே எடுத்து, குறிப்பிட்ட சிடியை எடுத்து, அதைக் கணனிக்குள் புகுத்திப் பரிசோதிக்க, அந்த ஒளிப்பதிவில் சற்றுத் தொலைவில் தரித்திருந்த வாகனங்களுக்கு மத்தியில் அதே வாகனம் நின்றிருந்தது. முன்பு சுத்தமாக சந்தேகம் வரவில்லை. இப்போது அதே வாகனம் என்று புரிந்தது. ஆக, மிளிர்மிருதைக்கு ஆபத்து வர இருந்த இடங்கள் மூன்றிலும் இந்த வாகனம் தரித்து நின்றிருக்கிறது.

ஒரு இடத்தில் அதே வாகனம் நின்றிருந்தால் அது எதேட்சை. மூன்று இடங்களிலும் அதே வாகனம் நின்றிருக்கிறது என்றால்… நிச்சயமாக அந்த வாகன உரிமையாளருக்கும், இந்த விபத்துகளுக்கும் சம்பந்தம் இருக்கிறது.

அந்த வாகனம் யாருடையது? அவனுக்குத் தெரிந்த நபர்கள் யார் யாரிடம் அதேபோன்ற வாகனம் வைத்திருக்கிறார்கள் என்று தன் புத்தியைத் தூண்டிவிட்டு யோசிக்கத் தொடங்கியது. நினைவுக்கு வரவில்லை. பலவிதமாக மூளையைக் குழப்பி யோசித்தான்.

எங்காவது இந்த வாகனத்தைக் கண்டிருக்கிறோமா என்று தன் நினைவாற்றலை உசுப்பேற்றிக்கொண்டிருந்த வேளை, தன் கணவனின் கரத்தைத் தன்னிடமிருந்து விலக்கத் தொடங்கினாள் மிளிர்மிருதை.

அவளுடைய விலகலில், அதுவரை தூண்டிவிடப்பட்ட சிந்தனை அமுங்கிப் போகச் சிந்தனை கலைந்தவனாக நிமிர்ந்து தன் மனைவியைப் பார்த்தான்.

“சரி சரி… வாருங்கள் சாப்பிட…” என்றவாறு எழ, எழுந்தவளின் கரத்தைப் பற்றிச் சுண்டி இழுத்துத் தன் மீது போட்டுக்கொண்டவன், மீண்டும் அவளை அணைத்து,

“இப்போது என்ன அவசரம்… கொஞ்ச நேரம் இப்படியே இரேன்…” என்று அவளுடைய முதுகோடு தன் மூக்கை உரசியவாறு கேட்க, அவனுடைய சேட்டையில் உடல் சிலிர்க்க,

“இதப் பார்ரா… யாரோ உண்மை தெரியும் வரைக்கும் என்னைத் தொட மாட்டேன் என்றார்களே…” என்று கிண்டலுடன் இழுக்க,

“அப்படியா… யார் சொன்னார்கள்…” என்றான் அபயவிதுலன் அப்பாவியாக.

“ம்… பக்கத்துவீட்டு ஐயங்கார் சொன்னார்…” என்று கிண்டலுடன் கூறியவாறு அவனிடமிருந்து விடு பட முயல, மெல்லியதாய்க் குலுங்கிச் சிரித்தவன்,

“ம்கூம்…” என்றவன், பின் மேலும் அவளைத் தன்னோடு இறுக்கியவாறு,

“என்னுடைய பொண்டாட்டிக்கே நான் தொடுவதில் ஆட்சேபனையில்லை… அவன் யார் புதுசா ஒரு காரக்டர்…” என்று அவள் காதோடு முணுமுணுத்தவாறு அவள் காது சோனையை மெதுவாகக் கடிக்க, அவன் பல்லுப் பட்டதும் சிலிர்த்தவள்,

“ஷ்… இது வேலைத்தளம் நினைவில் இருக்கட்டும்…” என்றவாறு அவனிடமிருந்து விலக முயன்றாள் மிளிர்மிருதை.

“ஏய்… உண்மை தெரியும் வரைக்கும் உன்னைத் தொடக்கூடாது என்று எனக்குள் சபதம் எடுத்திருந்தேன்… ஆனால்… பார்… என் சபதத்தை உடைக்கச் செய்துகொண்டிருக்கிறாய்…” என்று அவன் சலிப்புற்றுக் கூற, மெல்லியதாகக் குலுங்கி நகைத்தவள், சாய்வாக அவன் தோளில் தலையைப் பதித்து விழிகளை மூடி,

“உங்களைத் தொடக்கூடாது என்று நான் ஒன்றும் நேத்தி வைக்கவில்லை ராஜா… நீங்கள்தான் என்னைத் தொடமாட்டேன் என்றீர்கள்…” என்று சிரிக்க,

தன் மனைவியின் சிரிப்பை ரசித்தவனாய்,

“சரி எழுந்திரு… சாப்பிடலாம்… பசிக்கிறது…” என்று கூற, உடனே எழுந்தவள் உள்ளே சென்று அவனுக்குச் சாப்பாடு பரிமாறத் தொடங்கியவாறு

“இன்று ஆத்விக்கும் சாத்விக்கும் பிடித்த பன்னீர் கறி வைத்திருக்கிறேன்…” என்று கூறியவாறு அவனுக்கும் அள்ளி வைக்க, தன் குழந்தைகளின் பெயரைக் கேட்ட அபயவிதுலனுக்குச் சுளீர் என்று எதுவோ உறைத்தது. இதயம் படபடத்தது. விழிகளை மூடியவனுக்குப் பல சிந்தனைகள் தாறுமாறாக ஓடின.

முதலில் மிளிர்மிருதையைத் தாக்க வந்தார்கள்… அது சரிப்பட்டு வரவில்லை என்றதும், அவனைத் தாக்க முடியாது என்பதால் அவனுடைய தொழிலுக்கும் அவனுடைய நடத்தைக்கும் கெட்ட பெயர் ஏற்படுத்த முயன்று பெரும் சிக்கலில் மாட்டிவிட்டார்கள்… இனி அவனை ஒன்றும் செய்ய முடியாது என்கிற போது, அடுத்து என்ன செய்வார்கள்… என்னைச் சூழ இருப்பவர்களைத்தானே பலியாக்க நினைப்பார்கள்… அது யார்… குழந்தைகளா?” நினைத்த மாத்திரத்திலேயே அவனுக்கு ஐந்தும் கெட்டு அறிவும் கெட்டது.

ஒரு கணம் செயலற்றிருந்தவன், அடுத்தக் கணம் சடார் என்று கரத்தை உதறிவிட்டு முன் புறம் ஓட, இவளோ,

“விதுலா…! என்ன ஆகிவிட்டது?” என்றாள் குழப்பத்துடன். அவனோ வேகமாக ஓடிச் சென்று தன் கரத்தைக் கழுவிவிட்டு, மிளிர்மிருதையைப் பார்த்து

“கிளம்பு…” என்று அறிவுறுத்திவிட்டுத் தன் தனிப்பட்ட அறைக்குள் வேகமாகப் பாய்ந்தான்.

பாய்ந்தவன், அங்கிருந்த இழுப்பறையைத் திறக்க, அதற்குள் தடித்த புத்தகம் வைக்கப்பட்டிருந்தது. அதை வெளியே எடுக்கக் கீழே நவீனரகக் கைத்துப்பாக்கி ஒன்று சமத்தாக அமர்ந்திருந்தது.

அதை எடுத்து லோட் பண்ணியிருக்கிறதா என்று பரிசோதித்தான், திருப்தியுடன் எடுத்துப் பான்ட் பாக்கட்டின் பின்புறமாகச் செருகவும், மிளிர்மிருதை கதவைத் திறந்துகொண்டு உள்ளே வரவும் நேரம் சரியாக இருந்தது.

“விதுலா…! என்னவாகிவிட்டது… இஸ் எவ்ரிதிங் ஓக்கே…” என்று கேட்க,

“யெஸ் பேபி… ஒன்றுமில்லை… நாம் போய்க் குழந்தைகளை அழைத்து வரலாம்…” என்று கூற, இவளோ குழப்பத்துடன் அபயவிதுலனை ஏறிட்டாள்.

“குழந்தைகளை அழைத்து வரப் போகிறீர்களா? ஏன் விதுலா…! பள்ளிக்கூடம் முடிய இன்னும் நேரம் இருக்கிறதே…” என்று கூற,

“இல்லை மிருதா… கொஞ்ச நாட்களுக்கு அவர்கள் பள்ளிக்கூடம் போக வேண்டாம் நம் கூடவே இருக்கட்டும்…” என்று கூறிவிட்டு மிளிர்மிருதையையும் அழைத்துக் கொண்டு வாகனம் நோக்கி வந்தவன், அதில் எறி அதை உயிர்ப்பிக்க, அடுத்த நொடி குழந்தைகளின் பள்ளிக்கூடத்தை நோக்கிச் சென்றது அவனுடைய வாகனம்.

வாகனத்தினுடைய வேகத்தைக் கூட்டிய அபயவிதுலனுக்கு ஏனோ நெஞ்சமெல்லாம் இறுகிக் கொண்டு வந்தது… ஏதோ நடக்கக் கூடாதது நடந்தது போல உள்ளம் பதறியது. எப்படியாவது தன் மக்களை அழைத்து வந்திடவேண்டும் என்கிற வேகத்துடன் வாகனத்தின் வேகத்தை மேலும் அதிகமாக்கும் போதே அவனுடைய கைப்பேசி அழைத்தது.

ப்ளு டூத்தின் உதவியுடன் கைப்பேசியை உயிர்ப்பித்து,

“வட்…” என்றான் அதிகாரமாக.

மறு பக்கம் ஒரு நிமிடம் அமைதி காத்துப் பின், கரகரத்த குரலில்,

“சார்… மைகல் பேசுகிறேன்…” என்றான் குழந்தைகளின் பாதுகாப்பிற்காக அமர்த்தப்பட்ட காவலர்களின் ஒருவன் தடுமாற்றத்துடன் கூற,

“வட் இஸ் இட் மைக்… இஸ் எவ்ரிதிங் ஓக்கே?” என்றான் தன் பதட்டத்தை மறைத்த குரலில். கூடவே அவன் ஏதோ தகாத செய்தி கூறப்போகிறான் என்று மனம் அடித்துக் கொள்ள,

“நோ இங்கே ஒரு பிரச்சனை…” என்றான் சிரமமான குரலில்.

“என்ன?”

“அது வந்து… மதிய உணவு நேரத்தில் வெளியே விளையாடச் சென்ற ஆத்விகனும் சாத்விகனும் வகுப்புக்குத் திரும்பச் செல்லவில்லை…” என்று அவர் முடிக்க முதலே கைப்பேசியை அணைத்தவன், அவசரமாகத் தன் கைப்பேசியில் சில பொத்தான்களை அழுத்த, அதில் நவிகேஷன் வந்தது. அதில் எதையோ தட்ட அவனுடைய குழந்தைகள் தற்போது நிற்கும் இடம் சிவப்பு நிறத்தில் திரையில் மின்னிக்கொண்டிருந்தது.

அதைக் கண்ட மிளிர்மிருதைக்கு ஏதோ சரியில்லை என்று புரிந்தது.

“விதுலா…! என்னாச்சு…?” என்று இவள் பதட்டத்துடன் கேட்க ஒரு வளைவில் வேகத்தைக் குறைக்காமலே திருப்பியவன்,

“குழந்தைகளைக் கடத்திவிட்டார்கள்…” என்றான் அக்சிலரேட்டரை அழுத்தியவாறு.