(34)

 

மறுநாள் யாருக்கு எப்படியோ, அபயவிதுலனுக்கு மட்டும் மிக அழகாகவே விடிந்தது. கிட்டத்தட்ட ஒரு மாதமாக அவனை அலைக்கழித்த வேதனைகள் அனைத்தும் மாயமாகிவிட்ட உணர்வில் நீண்ட நாட்களுக்குப் பிறகான ஆழ்ந்த உறக்கத்திலிருந்த விடுபட்டுப் புன்னகையுடனேயே கரங்களை மேலே தூக்கிச் சோம்பல் முறித்து விழிகளைத் திறந்த போது, அவனுடைய படுக்கையில் அவனுக்கு மிக மிக அருகாமையில் சப்பாணி கட்டி அமர்ந்தவாறு இரு முழங்கைகளும் தொடையில் பதித்திருக்க, உள்ளங்கைகளில் நாடியை வைத்து இவனையே முறைத்துக்கொண்டிருந்த மிளிர்மிருதைதான் முழுவியலத்திற்குத் தெரிந்தது.

ஒரு கணம் அதிர்ந்து சடார் என்று முழுவதும் எழாது, முழங்கைகளின் பலத்தில் உடலைத் தூக்கிப் பார்த்தவன்,

“மிருதா…?” என்றான் குழப்பத்துடன்.

அவனோ அவனை முறைத்துப் பார்ப்பதை விடவில்லை. நின்றிருந்த நிலையையும் மாற்றவில்லை. இன்னும் அவனையே பார்த்துக்கொண்டிருக்க,

“மிருதா… என்னம்மா… என்ன வேண்டும்…” என்று கேட்க, தன் விழிகளை மட்டும் மேலே உயர்த்திக் கடிகாரத்தைப் பார்த்துவிட்டுத் திரும்ப இவனையே பார்க்க, அவனும் விழிகளை மேலே தூக்கிப் பார்த்தான். காலை ஒன்பது மணியைத் தாண்டியிருந்தன முற்கள்.

“ஒன்பது…” என்று வியந்தவன்,

“குழந்தைகள் எங்கே…” என்றான் அறைக் கதவை விழிகளால் துழாவியவாறு.

“பள்ளிக்குச் சென்றுவிட்டார்கள்…” என்று நறுக்குத் தொனித்தாற் போலக் கூற, அந்தக் குரலில் தெரிந்த ஒரு வித கடுப்பில், திரும்பி தன் மனையாளைப் பார்த்தான். அவளோ அப்படியேதான் நின்றிருந்தாள்.

“ஏய்… என்னடி… எதற்கு இப்படிக் கடுப்படித்தவாறு பார்த்துக்கொண்டிருக்கிறாய்? என்று கேட்க, இப்போது நாடியிலிருந்து கரத்தை எடுத்து மடியில் கட்டியவாறு வைத்தவள்,

“எதற்கா…? ஐந்து மாதங்களாயிற்று உங்கள் கரத்தால் தேநீர் வாங்கிக் குடித்து…” என்று சிடுசிடுக்க, அதைக் கேட்டவனின் உதட்டில் அழகிய புன்னகையொன்று மலர்ந்தது.

தன் கணவனின் அந்தக் கம்பீர சிரிப்பில் ஒரு கணம் லயித்தவள், அடர்ந்து வளர்ந்திருந்த தாடிக்குள் தன் விரல்களை நுழைத்து,

“அது எப்படி… சோகம் என்றால் சொல்லி வைத்தால் போல அத்தனை ஆண்களும் தாடி வளர்க்கிறீர்கள்…” என்று விரல்களால் சுருட்டிப் பிடித்து இழுத்தவாறு கூற, அவள் இழுத்ததில் மெல்லியதாக வலித்தாலும் புன்னகை மாறாமல் தன் மனையாளைப் பார்த்தவன்,

“ஏன் என்றால் உங்களுக்குத்தான் வளராதே…” என்றான் கிண்டலுடன். அவனுடன் இணைந்து நகைத்தவள்,

“ஐயே… கடி ஜோக்கா… பிறகு குளிக்கும் போது சிரித்துக்கொள்கிறேன்…” என்றவள் திடீர் என்று எதையோ கண்டு அதிர்ந்தவளாக,

“ஐயையோ…!” என்றாள். இவனோ,

“என்ன…” என்றான். அவன் தாடியிலிருந்து கரத்தை இழுத்து எடுத்தவள், சுண்டு விரலை மட்டும் நீட்டி அவன் தாடியைச் சுட்டிக்காட்டி,

“நரை முடி…” என்றாள் பரிதாபமாக. அவள் செயலில் தன்னை மறந்து வாய் விட்டுச் சிரித்தவன், வலது கரத்தைத் தூக்கித் தாடியை நீவி விட்டவாறு,

“முப்பத்து மூன்று வயதாகிவிட்டது… நரைக்காமல் என்ன செய்யும்?” என்று அலட்சியமாகக் கூற, இவள் முகம் சுருங்கிப் போனது.

வாழ்க்கையையே வாழ ஆரம்பிக்கவில்லை… அதற்கிடையில் வயது போய்விட்டதென்றால்… எரிச்சலுடன் யோசித்தவள், சற்றும் யோசிக்காமல் அவன் மார்பில் கை வைத்துப் படுக்கையில் தள்ளி அவன் முகம் நோக்கித் தன் முகத்தைக் கொண்டு செல்ல அபயிவிதுலன் ஒரு கணம் தன் நிலை கெட்டுப் போனான்.

வேகமாக அவளை அணைத்து, இது நாள் வரை அவனை ஆட்டிப்படைத்த ஏக்கத்தைத் தீர்த்துக் கொள்ள மனம் பேயாய் அல்லாட, அதற்கேற்ப உடலும் சேர்ந்து குழைந்து கிறங்கிப் போனது. மெல்லிய படபடப்புடன், உடலின் தேவைக்கும் மனசின் தாபத்திற்கும் புத்தியின் மறுதலிப்புக்கும் இடையில் சிக்கித் தள்ளாடியவன், எதன் வழி செல்வது என்று புரியாமல் அலமலந்து போனான். அதன் நிமிர்த்தம் மூச்சு வேறு சீற்றமாய் வெளியேற, அவளை அணைக்க எழுந்த கரத்தைச் சிரமப்பட்டு அடக்க முயன்றவன் முடியாமல் தவித்து, மூச்சு சீற்றமாய் வெளியேற,

“மி.. மிளிர்…! ப்..ப்ளீஸ்… மூவ்.. எவே…” என்றான் திக்கித் திணறி.

தன் கணவனின் முகத்தில் தெரிந்த மாற்றத்தையும், அது சொன்ன மொழியையும் கண்டவளுக்கு இப்போது மெல்லிய குறும்பு தோன்றியது.

வேண்டும் என்றே அவன் உதடுகளோடு உரசுவது போலத் தன் உதடுகளைக் கொண்டு சென்றவள்

“வை…” என்றாள் கிசு கிசுப்பாய். அதற்கு மேல் முடியாதவனாகத் தன் பற்களை இறுகக் கடித்தது தன் உணர்ச்சியை ஒரு கட்டுக்குக் கொண்டு வர முயன்றவனாக,

“என்னை நிறையவும் சோதிக்கிறாய் மிளிர்மிருதை…” என்றான் தன் இயலாமையில் ஏற்பட்ட கோபத்தால்.

“ம்கூம்..?” என்று நகைத்தவளின் விழிகள் இப்போது அவனுடைய உதடுகளில் வந்து நின்றன.

“யாரோ… நானாக வந்தால் மட்டும்தான் தொடுவேன் என்றார்கள்… வந்தும் விட்டேன்… இன்னும் தள்ளி நின்றால் என்ன அர்த்தம்?” என்றவாறு அவனுடைய கன்னத்துடன் தன் உதடுகளை உரச, மின்சாரத்தைத் தொட்ட உணர்வில் அதிர்ந்து போனான் அபயவிதுலன்.

“நா.. நான் தான்… சொன்னேனே… என்னையே எனக்கு… நிரு.. நிரூபிக்கும் வரை… ஏய்… ஏய்… என்ன செய்கிறாய்… அவுச்…” என்று அவன் அலற, பெரும் சிரிப்புடன் எழுந்தமர்ந்தவளின் கரங்களில், சற்று முன் அவள் சுட்டிக்காட்டிய நரைமுடியுடன் கூடிய நான்கைந்து கறுத்த முடிகள் இவனைப் பார்த்துச் சிரித்துக்கொண்டிருந்தன.

திடீர் என்று இப்படி ஒரு வலியை அவன் எதிர்பார்க்கவேயில்லை. அந்த வலியில் அவனுயை கண்கள் கூடக் கலங்கிவிட்டன. இவளோ, பிடுங்கிய முடியில் அந்த ஒரு நரை முடியை மட்டும் கவனமாகப் பிரித்தெடுத்துப் பெருமையுடன் அவன் முகம் முன்னே காட்டி,

“பிடுங்கிவிட்டேன்… இப்போது… உங்கள் முகத்தில் ஒரு நரை முடியில்லை…” என்று சிரிக்க அபயவிதுலனுக்குச் சிரிப்பதா அழுவதா என்றே தெரியவில்லை.

“சொல்லிவிட்டுப் பிடுங்கியிருக்கக் கூடாதா… வலிக்கிறதுடி…” என்று அவன் வலித்த இடத்தைத் தேய்த்தவாறு கூற, சிரித்தவள்,

“எந்த வலியையும் தாங்கும் இதயம் கொண்ட அபயவிதுலனா பேசுவது?” என்று வியக்க, தன்னை மறந்து சிரித்தவன்,

“வலிக்கும் என்பதைப் புரிந்தால் அந்த வலியைத் தாங்குவது சுலபம். ஆனால் திடீர் என்று சொல்லாமல் கொல்லாமல் இப்படிச் செய்தால் வலிக்காதா?” என்று அவன் கடிய,

“பச்… எனக்கு இந்தத் தாடி பிடிக்கவில்லை… மூஞ்சியையே பார்க்க விடாமல் செய்கிறது… மரியாதையாகத் தாடியை வழியுங்கள்… இல்லை…” என்றவள் அந்த நரை முடியைத் தூக்கிக் காட்டி, இப்படிப் பிடுங்க வேண்டி வரும்… சாய்ஸ் இஸ் யுவர்…” என்று தோள்களைக் குலுக்கியவாறு அவள் கூற, அபயவிதுலன் வாயைப் பிளந்தான்.

“அடிப்பாவி… முதலே சொல்லியிருந்தால் அதை எடுத்திருப்பேனே… அதற்காக இப்படியா.. பிடுங்குவார்கள்?” என்றதும், நகைத்தவள்,

“சரி சரி… எழுந்திருங்கள்… நேரமாகிவிட்டது. நமக்கு நிறைய வேலைகள் இருக்கின்றன…” என்றாள்.

“நிறைய வேலைகளா? அப்படி என்னம்மா வேலை?” என்று எழுவதற்குத் தயாரானவாறு கேட்க

“என்ன இப்படிக் கேட்டுவிட்டீர்கள்… வில்லன் யார் என்று கண்டு பிடிக்க வேண்டாமா… அவனைக் கண்டு பிடித்தால்தானே, நம்முடைய வாழ்க்கை சீராகும்… நம்முடைய வாழ்க்கை சீரானால் தானே… ஆத்வி சாத்விக்குத் தம்பியோ, தங்கையோ பெற்றுக் கொடுக்க முடியும்…” என்று அவனைப் பார்த்துக் கண்ணடித்தவாறு எழ, சுருங்கியிருந்த படுக்கை விரிப்பு இவளுடைய காலைத் தடுக்கி விட்டது.

எவ்வளவுதான் சமாளித்தும், தன்னை நிலைப்படுத்த முடியாமல் பின்புறமாக விழுந்தவள் கச்சிதமாக எழுந்துகொண்டிருந்த அபயவிதுலனின் மடியில் தலைபதித்து விழுந்தாள்.

அவளுக்கெப்படியோ… அபயவிதுலன்தான் பதறிப்போனான்.

“ஹே… பார்த்து எழுந்திருக்கக் கூடாது…” என்று கடிந்தவன், மடியிலிருந்த தலையை விலக்க முயல, அவளோ சொகுசாக அவன் மடியில் தலையைச் சரிப்படுத்திப் படுத்தவாறு, தலையைப் பற்றி எழுப்ப முயன்ற அவனுடைய கரங்களை இழுத்துத் தன் கையணைப்பில் வைத்து, விழிகளை மூடி,

“எத்தனை நாட்களாகிவிட்டன விதுலா…!” என்றாள் ஏதோ சொர்க்கத்தில் கிடப்பது போல.

“இதை… இந்தத் தருணத்திற்காக மிகவும் ஏங்கினேன் தெரியுமா…” என்றவள், மெதுவாகக் கண்களைத் திறந்து அவன் முகத்தைப் பார்த்து,

“உங்கள் பிறந்த நாள் அன்று எத்தனை ஆவலாகக் காத்திருந்தேன்… என்னையே உங்கள் பரிசாகத் தர வேண்டும் என்று எப்படியெல்லாம் திட்டம் போட்டேன் தெரியுமா… அத்தனையையும் ஒரு நொடியில் ஒன்றுமில்லாததாக்கிவிட்டீர்களே…” என்று ஏக்கத்துடன் கூற, இவன் பெரிதும் அடிபட்டுப் போனான். கூடவே அவனுடைய முகமும் கறுத்துக் கண்டிப் போயிற்று.

“அவள் கரத்திலிருந்து தன் வலது கரத்தை விடுவித்த அபயவிதுலன், அவள் தலை முடியை வருடிக் கொடுத்தவாறு,

“நான் மட்டும் சந்தோஷமாக இருந்தேன் என்று நினைக்கிறாயா… எப்படித் துடித்தேன் தெரியுமா? உன்னிடம் சொல்லவும் முடியாமல், சொல்லாமல் இருக்கவும் முடியாமல்… அதுவும்… நீயாக என்னை ஏற்கத் தயாராக இருப்பதை அறிந்த போது, ஓ மை காட்… மிருதா… அந்தக் கணமே என்னுடைய மூச்சு இறுதி மூச்சாகிவிடாதா என்றிருந்தது…” என வலியோடு கூற, அவனைப் பார்த்து முறைத்தவள்,

“ஷ்… இட்ஸ் ஓக்கே… என்னுடைய ஆதங்கத்தைச் சொன்னேன் கண்ணா… அதற்குப் போய்க் கலங்கலாமா..” என்றவள், இப்போது அவனுடைய கரங்களை விடுவித்து, இடது தொடையில் குப்புறப் படுத்து, அக்காலின் முழங்காலைத் தன் கரத்தால் அணைத்துப் பிடித்தவாறு,

“விதுலா.. அந்தப் பெண்ணைப் பலவந்த படுத்தவில்லை என்பது உறுதி. குற்றம் செய்யவில்லை என்பதும் உண்மையே… அப்படியிருக்கையில் நாம் சேர்வதில் என்ன தடை?” என்று மெல்லியதாகக் கேட்க, சற்று நேரம் அமைதி காத்தவன்,

“நான் அந்தப் பெண்ணைப் பலவந்த படுத்தவில்லை என்பது உண்மைதான்… ஆனால் அவளைத் தொடவில்லை என்பது உறுதியா எனக்குத் தெரியவேண்டும் மிருதா… உன்னைத் தொடும்போது முதல் முறையாக இல்லாமல் நான் அப்பழுக்கற்றவனாக இருக்கவேண்டும் என்று ஆசைப்படுகிறேன்… அது தவறா?” என்றான் அபயவிதுலன் மென்மையாக.

“இத்தனை நாள் காத்திருந்தோம்… இன்னும் கொஞ்ச நாட்கள் காத்திருக்க மாட்டோமா… நீங்கள் சுயத்தோடு இருந்தாலும் சரி, சுய நினைவின்றி இருந்தாலும் சரி… நிச்சயமாகத் தப்புச் செய்திருக்க மாட்டீர்கள் என்பதுதான் உண்மை…! காத்திருப்பேன் விதுலா” என்றவளின் முதுகை அபயவிதுலன் வருடிக் கொடுக்க, மெதுவாக விழிகளை மூடினாள். மிளிர்மிருதை.

சொர்க்கம் என்பதை எதற்கு மேலே தேடுகிறார்களோ தெரியவில்லை. இதோ, இருவருக்குமான அப்பழுக்கற்ற அன்பு, உண்மையான புரிந்துணர்வு… நம்பிக்கை… விட்டுக் கொடுத்தல் இது இருந்தாலே இல்லறம் கூடச் சொர்க்கம் தானே.

முதுகை வருடியவன், அவளுடைய முகத்தை மறைத்த கூந்தலை ஒதுக்கி, முகம் நோக்கிக் குனிந்து,

“ஹே… இப்படிப் படுத்திருந்தால் எப்படித் தேநீர் வார்ப்பது…” என்றான்.

“கொஞ்ச நேரம் விதுலா…! எங்கே இப்படியான வாய்ப்பு இனி கிடைக்காதோ என்று எண்ணிப் பயந்துபோயிருந்தேன்… கிடைத்திருக்கிற வாய்ப்பை விடத் தோன்றுதில்லை… என்ன செய்யட்டும்…” என்று கூற, மெதுவாகச் சிரித்தவன்,

“அதுதான், மீண்டும் உன்னிடம் வந்துவிட்டேனே… எப்போதும்… இவன் உனக்குத்தான் போதுமா… இப்போது எழுந்திரு…” என்றான் அபயவிதுலன்.

“ப்ச்…” என்று உச்சுக் கொட்டியவள், பின் எதையோ நினைத்தவளாக,

“அம்மாவோடு பேசுங்கள் விதுலா…! ஆராதனாவிற்கும் ஐந்து மாதங்கள் ஆகப் போகிறன” என்று அறிவுறுத்த,

“சரிமா…” என்றவாறு அவளை விலக்கிவிட்டு எழ, உடனே அவன் கரத்தைப் பற்றித் தடுத்தாள் மிளிர்மிருதை. இப்போது என்ன என்பது போலத் திரும்பிப் பார்த்தான் அபயவிதுலன்.

அவளோ அவன் கரத்தைப் பற்றி விடாது படுக்கையில் எழுந்து அவன் முதுகின் மேல் விழ, எப்போதும் போல முதுகில் சுமந்தவாறு கீழே இறங்கத் தொடங்கினான் அபயவிதுலன்.

அவளைக் கீழே விட்டுவிட்டு இவன் சமையலறைக்குள் நுழைய, அவனைப் பின் பற்றி இவளும் நுழைந்தாள்.

தேநீர் வார்க்கும் மேடையில் ஏறி அமர்ந்தவள் சற்றுத் தள்ளியிருந்த ஐபாடை எடுத்துத் திறந்து செய்திகளைப் பார்க்கத் தொடங்க அங்கே கண்ட செய்தியில் அதிர்ந்து போனாள் மிளிர்மிருதை.

“விதுலா…!” என்று அலறியவாறு பெருவிரலைக் கடிக்கத் தொடங்க, அவள் அலறலில், தேநீர் வார்த்துக்கொண்டிருந்த அபயவிதுலன், கரங்களை விலக்கித் தன் தாடியை மறைத்தாற் போல உள்ளங்கைகளால் பொத்தி, இன்னொரு நரை முடியா?” என்றான் அதிர்வுடன்.

அதைக் கண்டு தன்னை மறந்து கலகலவென்று நகைத்த மிளிர்மிருதை,

“கமோன் விதுலா…!” என்று சிரித்தவாறு தன் கரத்திலிருந்த ஐபாடைத் திருப்பிக் காட்டினாள்.

அதில், அவனுடைய செய்தி கனடா ஸ்டார் என்கிற பிரபலச் செய்தித்தாள் ஒன்றில் பிரசுரிக்கப் பட்டதோடு, அவர்களின் இணையதளத்திலும் அது தலைப்புச் செய்தியாகப் போட்டிருந்தது. அதில் அவன் குற்றவாளி என்பது போல விமர்சித்திருக்கக் கொதித்துப்போனான் அபயவிதுலன்.

இதை அவன் எதிர்பார்த்ததுதான். அவனுக்குப் படங்கள் அனுப்பியிருக்கிறார்கள் என்றால், அதற்கொரு காரணம் இருக்க வேண்டும் என்று அவன் ஊகித்ததுதான். அவனுடைய ஊகத்தைப் பொய்ப்பிக்காமல் இணையத்திலும் போட்டுவிட்டார்கள். அதுவும் படத்தோடு.

“கிரேட்…” என்று முணுமுணுத்தவன், நிமிர்ந்து மிளிர்மிருதையைப் பார்த்தான்.

“உனக்கு நான் தவறு செய்யவில்லை என்பது உறுதிதானே…” என்று கேட்க, இவளோ,

“நூறு வீதம் நீங்கள் தவறு செய்யவில்லை…” என்றாள் உறுதியாக.

ஒரு கணம் தயங்கியவன், அப்படியானால் இந்தப் பத்திரிக்கைக்கு எதிராக நட்ட ஈட்டு வழக்குத் தொடரலாம்தானே…” என்றதும், இவளோ தன் தோள்களைக் குலுக்கி,

“வை நாட்… நிச்சயமாக நீங்கள் தவறு செய்யவில்லை என்பது எனக்கு உறுதி… அதனால் பயப்படாமல் செய்வதைச் செய்யுங்கள். ஒரு கை பார்த்துவிடலாம்…” என்கிற உறுதி கொடுக்க, உடனே தன் கைப்பேசியை எடுத்து அவனுடைய நண்பன் அநேகாத்மனோடு தொடர்பு கொண்டான் அபயவிதுலன்.

அவன் கேட்ட கேள்விகளுக்குப் பதில் கூறியவன் இறுதியாக,

“யெஸ்… ஐ வான்ட் டு சூ தெம்… அன்ட் சாலஞ்ச் தெம்… நான் தப்பு செய்யவில்லை என்று யேர்மனிய அரசின் நீதி மன்றத்தில் நிறுவப்பட்டால், இந்தப் பத்திரிகையாளர்கள், எனக்குப் பத்து மில்லியன் டாலர்களுடன் அவர்களின் செய்தித்தாளில் பகிரங்க மன்னிப்பும் என்னிடம் கேட்கவேண்டும். ஒரு வேளை இது சதியல்ல, நான் அந்தப் பெண்ணைக் கற்பழித்தேன் என்று யேர்மனிய நீதிமன்றம் தீர்ப்பளித்தால், அவர்கள் என்ன கேட்டாலும் அதை நான் கொடுக்கிறேன்…” என்று உறுதியுடன் கூற,

“இனி இதைப்பற்றிக் கவலைப் படாதே அபயன்… இதை நான் பார்த்துக்கொள்கிறேன்…” என்கிற நம்பிக்கையைக் கொடுத்துவிட்டு அநேகாத்மன் கைப்பேசியை வைக்க, மறு கணம் இவனுடைய கைப்பேசி அடித்தது.

எடுத்துப் பார்த்தால் காந்திமதி. உடனே உயிர்ப்பித்துக் காதில் பொருத்த,

“என்னப்பா நடக்கிறது…” என்று பதறினார். உடனே நடந்ததை மறைக்காமல் கூறியவன் அனைவரையும் சமாதனப்படுத்தி முடிப்பதற்குள் களைத்தே விட்டான்.

அவன் பெற்ற வரமோ என்னவோ, அவன் சொன்னதை அனைவரும் நம்பி ஏற்றுக்கொண்டார்கள். இனி ஓடி ஒளிந்துதான் என்ன பயன். உண்மை வெளிச்சத்திற்கு வரும் வரைக்கும், பல சிக்கல்களைச் சந்தித்துத்தானே ஆக வேண்டும். வேறு வழியில்லை. ஆனால் அவன் இனி தனியாளில்லை… பக்கத்தில் துணையாக அவன் மனைவி இருக்கிறாளே… இது போதாதா அவனுக்கு? வாழ்வில் உள்ள வலிகளை வெல்வதற்கு. மறு கணம் தன் மனைவியை நெருங்கி, அவள் எதிர்பார்க்கா சந்தர்ப்பத்தில் இழுத்து இறுக அணைத்து,

“தங்க் யூ பேபி… தாங்க் யு சோ மச்… இது போதும் எனக்கு… உலகையே வென்றுவிடுவேன்…” என்றான் பெரும் நிம்மதியுடன்.