(31)

 

அன்று இரவு மட்டுமல்ல, தொடர்ந்து இரண்டு கிழமைகள் அபயவிதுலன் வீட்டிற்கு வரவில்லை. அவன் மீது கடும் ஆத்திரத்திலிருந்தவளுக்கும் ஒரு கட்டத்திற்கு மேல் முடியவில்லை. எங்கே போய்த் தொலைந்தான் என்றும் தெரியவில்லை.

அதே நேரம் அவனை அழைத்துக் கேட்கவும் அவளுக்குப் பிடிக்கவில்லை. ஒவ்வொரு நாளும் அவனுடைய வருகைக்காகக் காத்திருக்க மட்டுமே அவளால் முடிந்தது.

அன்று காலையில் எழுந்தபோதே ஏனோ அவளுக்குப் பெரும் சோர்வாக இருந்தது.

குழந்தைகளைப் பள்ளிக்கு அனுப்பிவிட்டு, எதுவும் செய்யத் தோன்றாமல், சமையலறைக்குள் நுழைந்தவளுக்கு, எரிச்சலாக இருந்தது.

அவள் எப்போதோ இலங்கைக்குக் கிளம்பியிருப்பாள். அவளுடைய போதாத காலம், அவளுடையதும், குழந்தைகளினதும் கடவுச்சீட்டு அபயவிதுலனிடம் சிக்கியிருந்தது. அதை எடுத்துத் தரும்படி பல முறை அவனுக்குக் குறுஞ்செய்தி அனுப்பியாகிவிட்டது. இது வரை அவனிடமிருந்து பதிலில்லை.

எரிச்சலுடன் சமையலறை இருக்கையில் அமர்ந்தவளுக்குத் தலையை வலித்தது. நெற்றிப் பொட்டை வருடியவளுக்கு, அதற்கான காரணமும் புரிந்தது. சில நாட்களாக உண்ணாதது, மன உளைச்சல் எல்லாமாகச் சேர்த்து மண்டையைப் பிளக்க வைத்தது.

சே… ஒரு மனிதனின் மனநிலை என்னமாதிரி அவனுடைய உடலையும் சேர்த்து வருத்துகிறது…?’ எரிச்சலுடன் எழுந்தவள், இஞ்சித் தேநீர் வார்த்துக் குடிக்கலாம் என்று எண்ணியவளாகக் காஃபி மேக்கரின் அருகே வரக் கண்களைக் கரித்துக் கொண்டு வந்தது.

காலையில் எழுந்ததும், அவன் தேநீர் வார்க்கும் அழகை இனி எப்போது கண்ணிறையப் பார்க்கப் போகிறாள். அந்த நாட்கள் இனி வருமா என்ன?

ஏதோ அவனுக்கும் அவளுக்குமான தொடர்பு தொலை தூரத்திற்கு, எட்டாத் தொலைவுக்குச் சென்றது போன்ற உணர்வு தோன்றக் கண்களிலிருந்து கண்ணீர் முத்துக்கள் வழியத் தொடங்கின. அதை உணர்ந்ததும், பெரும் எரிச்சலுடன் புறங்கையால், கன்னத்தை அழுந்த துடைத்தாள் மிளிர்மிருதை.

‘நான் எதற்காக அழ வேண்டும்… எதற்கு வருந்தவேண்டும்…? தப்பு செய்தவன் அவன்… அவன்தான் கலங்க வேண்டும்… போ… உனக்கு நான் வேண்டாம் என்றால்… எனக்கு நீயும் வேண்டாம்… போ… போ…’ என்று மனதிற்குள் உறுப்போட்டவாறு இஞ்சியை எடுத்து இடிக்கத் தொடங்கியவளின் கவனம் மீண்டும் மீண்டும் அபயவிதுலனிடமே இருந்தது.

ஓங்கி இஞ்சியைக் குத்தியவள், சற்றுக் குறி தப்பி அவளுடைய இடது கரத்தின் சுட்டுவிரலை பலமாக நசித்து விட, ஒரு கணம் துடித்து விரல்களை உதறியவளுக்குச் சற்று நேரம் எடுத்தது நிதானத்திற்கு வர.

பல்லைக் கடித்தவாறு விரலைத் தூக்கிப் பார்த்தாள். சிவந்து வீங்கத் தொடங்கியிருந்தது.

தன் கோபத்தை மீண்டும் இஞ்சியில் காட்டிக்கொண்டிருக்க, வாசல் கதவு திறக்கும் ஓசை கேட்டது. அபயவிதுலன் வந்துவிட்டான் என்கிற மகிழ்ச்சியில் தன்னையும் மறந்து செய்த வேலையை அப்படியே விட்டுவிட்டு, முன்னறைக்கு வர, அவள் நினைத்தது போல அபயவிதுலன்தான்.

அவனுடைய முகம் சோர்ந்துபோயிருந்தது. வந்தவன் கையிலிருந்த பையை மேசையில் வைத்தவன், அங்கிருந்த நீளிருக்கையில் அமர்ந்து தலையைப் பின்னால் சாய்வாக வைத்து இரு கரங்களையும் மேற் சாய்வில் நீளமாக வைத்துக் காலுக்கு மேல் காலைப் போட்டு அமைதியாக இருந்தான்.

பின் அவளைத் திரும்பிப் பார்க்காமலே,

“உன் கூடக் கொஞ்சம் பேசவேண்டும்… இப்படி வந்து உட்காருகிறாயா?” என்று முன்னிருக்கையைக் காட்டிக் கேட்க, இவளும் எந்த விதண்டாவாதமும் செய்யாமல் அவன் காட்டிய இடத்தில் அமர்ந்தாள்.

அவளை நிமிர்ந்து பார்க்காமலே, எட்டித் தன் கைப்பையை எடுத்தவன், அதைத் திறந்து, அதிலிருந்த ஒரு கோப்பை அவள் புறமாக மேசையில் போட்டு,

“இதைப் படித்துப் பார்த்துக் கையெழுத்துப் போடு…” என்றவாறு தன் மார்பு பாக்கட்டிலிருந்த பேனாவை எடுத்து நீட்ட, அதை அலட்சியம் செய்து, அவன் வைத்த கோப்பை எடுத்தவாறு

“என்ன இது?” எனக் கேட்டாள் மிளிர்மிருதை. தன் கரத்திலிருந்த பேனாவை ஒரு கணம் பார்த்துவிட்டு, அதை மேசையில் அவளுக்கு முன்னால் வைத்தவன்,

கண்டியிலிருக்கும் நமது குடிலைக் குழந்தைகளின் பெயருக்கு மாற்றியிருக்கிறேன். கூடவே கொழுப்பில் நீ வாழ்ந்த வீடு… அதையும் உன் பெயருக்கு மாற்றிய பத்திரங்கள்…” என்றதும் இவளுடைய உதடுகளில் மெல்லிய இகழ்ச்சிப் புன்னகை மலர,

“வாவ்… சுப்பர்…அப்புறம்…” என்றாள். மீண்டும் தன் பையிலிருந்து ஒரு அட்டையை வெளியே எடுத்தவன், அதை அவளிடம் கொடுக்காமல் மேசையில் வைத்து,

“இது… இலங்கை செல்வதற்கான விமானச் சீட்டுகளும்… உங்கள் மூவரின் கடவுச் சீட்டுகளும். நாளை மாலை ஐந்து மணிக்கு விமானம்… குழந்தைகளோடு தனியே அங்கே செல்வது சிரமம் என்கிறதால், துணைக்கு ஒரு வேலையாளையும் ஏற்பாடு செய்திருக்கீறென்… நீ அங்கே செட்டில் ஆகும் வரைக்கும், அவர்கள் துணையிருப்பார்கள்…” என்றவன். இன்னும் ஒரு அட்டையை எடுத்து அவள் முன்னால் வைத்து,

“இது… கொழும்பின் கமேர்ஷல் வங்கிக் கணக்கு. இதில் பணம் போட்டிருக்கிறேன்… கூடவே, குடிலின் லாபமும், மாதம் மாதம் இந்தக் கணக்கிற்கு வந்துவிடும்… அதனால் பணத்தைப் பற்றி நீ யோசிக்கவேண்டியதில்லை…” என்றவன் இன்னொரு கோப்பை வெளியே எடுத்து அவள் முன்னால் வைத்தவனுக்கு அதைப் பற்றி எப்படிக் கூறுவது என்று தெரியவில்லை.

சற்று நேரம் மௌனம் காத்தவன், எதோ தொண்டையில் அடைக்க, செருமி விழுங்க முயன்றவனாக, அவளை ஒரு விநாடி பார்த்துவிட்டு, அந்தக் கோப்பில் கவனம் செலுத்தியவனாக,

“இது… உனக்கானது… முன்பு… நான் விவாகரத்துப் பத்திரத்தில் உன்னிடம் கையெழுத்துப் பெற்றேன்… இப்போது உன்னுடைய முறை… உனக்கு… உனக்கு என்னோடு… ஐ மீன்… என்னுடைய பெயர் உன்… பெயருக்குப் பின்னால்… இருப்பது பிடிக்கவில்லை என்றால், தாராளமாக நீ பிரிந்து சொல்லாம்…” என்று அவன் கூற,

“ஓ… விவாகரத்துப் பத்திரமா… குட்…” என்றவள் அதை எடுத்து விரித்துப் பார்த்தாள். அதில் அவள் எதைக் கேட்டாலும், மறுப்புக் கூறாமல் கொடுப்பதாகச் சட்டப்படி கூறியிருந்தான். அதைக் கண்டதும் எள்ளலுடன் நகைத்தவள்,

“அடேங்கப்பா… ரொம்பத் தாராளம்தான்பா…” என்றவள், அதையும் பக்குவமாக மடித்து வைத்தாள். முகம் என்னவோ பார்ப்பதற்குச் சாதாரணமாகத்தான் இருந்தது. ஆனால் உள்ளே தீயாய் எரிந்துகொண்டிருந்தாள் என்பது, அவள் விழிகளில் தெரிந்த சீற்றத்தில் புரிய, ஒரு கணம் அமைதி காத்தவன், பின்,

“உன் நன்மைக்காகத்தான் இதையெல்லாம் செய்கிறேன் மிருதை.” என்றதும் அதைக் கேட்டு, மெல்லியதாகச் சிரித்தவாறு சாய்ந்தமர்ந்தவள், தன் மடியிலிருந்த கோப்புகளை எடுத்து மேசையில் போடும்போதுதான் அபயவிதுலன் கவனித்தான். அவளுடைய இடது கரத்தின் சுட்டுவிரல் எதையும் அண்டாது சற்று மேலே தூக்கியவாறு நிற்பதை. கூடவே சிவந்து வீங்கியிருப்பதைக் கண்டு,

“உன்… உன் கையில் என்ன… சிவந்து வீங்கி இருக்கிறதே…” என்று தன் பதட்டத்தை மறைத்தவாறு கேட்க, மிளிர்மிருதை, தன் கரத்தைத் திருப்பிப் பார்த்தாள். இப்போது இன்னும் வீங்கியிருந்தது. அவனை நிமிர்ந்து பார்த்தவளுக்கு வியப்பாகிப் போனது.

பழைய விதுலனாக இருந்திருந்தால் துடித்திருப்பான். இந்தச் சின்னக் காயத்திற்கே மருத்துவமனை இழுத்துச் சென்றிருப்பான். இல்லை தானே ஓடிச் சென்று முதலுதவி செய்திருப்பான். ஆனால் இவன்… வலியுடன் பார்த்தானின்றி அவளைத் தொடுவதையே முழுதாகத் தவிர்க்கிறான். அதை உணர்ந்தவளாக மெல்லியதாகச் சிரித்தவள்,

“உங்கள் அக்கறையைக் கண்டு மெய் சிலிர்த்துவிட்டேன் விதுலா…!” என்றவள், “ப்ச்… இஞ்சி இடிக்கும் போது நசித்துக் கொண்டேன்… ஆனால் ஆச்சரியம் பாருங்கள்… வலிக்கவே இல்லை தெரியுமா?” என்றாள் புன்னகையுடன். பின்,

“நெஞ்சில் வலி இருந்தால் உடலின் வலி தெரியாதோ என்னவோ…” என்றாள் விழிகள் கலங்க. பின் ஆத்திரத்துடன் தன்னைச் சமாளித்தவளாக அவனை வெறித்துப் பார்த்தவள்,

“எப்படி விதுலா…! நீங்கள் என்னை அடிக்கவில்லை, கொடுமைப் படுத்தவில்லை, கடுமையாகக் கூடப் பேசவில்லை… ஆனால்… அதையெல்லாம் செய்தது போல… உடம்பெல்லாம் காந்துகிறது… அன்று என்னை வலிக்கச் செய்தீர்கள் பாருங்கள்.. அப்போது கூட இந்தளவு எனக்கு வலிக்கவில்லை. யாரோ… அமிலத்தை என் மீது ஊற்றியது போலத் தோன்றுகிறது… ஏன் விதுலா…!” என்று கேட்டவளுக்குத் தொண்டை கமறியது. ஆழ மூச்செடுத்து விட்டவள்,

“சென்ற முறை உடலுடன் மனசையும் ரணப்படுத்தினீர்கள்… மறந்துவிட்டேன்… இப்போது.. மனசோடு என் உயிரையும் சேர்த்து வதைக்கிறீர்கள்… நான் என்ன செய்யட்டும்?” என்று தங்க மாட்டா வலியுடன் கேட்க, ஒரு முறை அபயவிதுலனின் உடலில் பெரும் நடுக்கம் ஊடுருவி சென்றது. தன் விழிகளை அழுந்த மூடித் திறந்தவன், அவளைப் பார்க்கும் சக்தியற்றவனாக, எழுந்து, அவளுக்கு முதுகு காட்டி நின்றவாறு,

“சொன்னேனே மிருதா… நான் செய்வதெல்லாம் உன் நன்மைக்காக மட்டும்தான்… என்னுடனான வாழ்வு உனக்கு இனி சரிப்படாது…” என்றான் இறுகிய குரலில்.

தன் கணவனின் முதுகை வெறித்துப் பார்த்தவள்,

“ரியலி?” என்றாள் புருவங்களை மேலே தூக்கியவாறு. அவளுடைய குரலில் தெரிந்த அலட்சியமும், ஏளனமும் அவனைச் சற்றை உசுப்பியதோ, சடார் என்று திரும்பி அவளை ஆழமாகப் பார்த்தான் அபயவிதுலன். பின் எதையோ சொல்ல வாய் எடுத்தவன், பின் அடக்கியவனாக,

“நாளைக்கு உன்னை அழைத்துச் செல்ல, ஆள் அனுப்புகிறேன்… ஹாவ் எக் குட் ஜேர்னி…” என்றுவிட்டு அந்த இடத்தை விட்டுச் செல்ல முயல,

“ஒரு நிமிஷம் மிஸ்டர் அபயவிதுலன்… நான் இன்னும் முடிக்கவில்லை…” என்றவள் தானும் எழுந்தாள். அவனுக்கு முன்பாக வந்து நின்றவள், மார்பின் குறுக்காகக் கரங்களைக் கட்டியவாறு,

“அந்த வி… விவாகரத்துப் பத்திரத்தில், நான் எது கேட்டாலும் கொடுப்பதாகக் கூறியிருந்தீர்கள்… அதற்கு அர்த்தமென்ன?” என்று கேட்க,

அவளை நிமிர்ந்து பார்த்தவனின் உதடுகள் துடித்தனவோ. ஒரே ஒரு விநாடி அவன் முகத்தில் தோன்றி மறைந்த பாவத்தைக் கண்டு மிளிர்மிருதை கூடக் குழம்பிப்போனாள். அவனோ,

“என் உயிர் உட்பட மிளிர்மிருதை…” என்றவனின் முகத்தில் தெரிந்த வலியைக் கண்டவள் சற்றும் இரங்காமல்,

“ம்… உங்கள் உயிர் எனக்கெதற்கு… கோயில் கட்டிக் கும்பாபிஷேகம் செய்யவா..?” என்று ஏளனமாகக் கேட்டவள், அவனை நெருங்கி.

“எனக்கு உங்களிடம் இருப்பது ஒரே ஒரு கேள்விதான்… அதற்கான பதில்… அது மட்டும் எனக்குப் போதும், உங்களை விட்டுக் குழந்தைகளுடன் தொலைதூரம், விரும்பினால் நீங்கள் கூடத் தொட முடியாத தூரத்திற்குப் போய்விடுகிறேன்…” என்றவள் சற்று நிதானித்தாள். பின்,

“ஏன்…?” என்றாள் ஒற்றைச் சொல்லாக. அந்த ஒற்றைச் சொல்லே, ஆயிரம் கேள்விகளாக மாறி அவனைக் கொல்லாமல் கொன்று புதைக்க, ஒரு முடிவு எடுத்தவன் போல ஆழமாக மூச்சொன்றை எடுத்து விட்டவன், அவளைப் பார்க்காமல் தன் தலையைத் திருப்பிச் சற்று நேரம் அப்படியே நின்றான்.

அவன் சொல்லப்போவதைக் கேட்கும் தைரியம் அவளுக்கிருக்கிறதா இல்லையா என்று அவனுக்குத் தெரியாது. ஆனால் சொல்லும் தைரியம் அவனுக்குச் சுத்தமாக இருக்கவில்லை. ஆனால் அபயவிதுலனுக்கு ஒன்று மட்டும் உறுதியாயிற்று. உண்மையை அறியாமல், மிளிர்மிருதை அவனைவிட்டு விலக மாட்டாள். அவனுக்கும் அவளுக்குமான வாழ்வு இன்றோடு முடிந்து விட்டது… அவள் மகிழ்ச்சியாக வாழ வேண்டும். அது அவனில்லாத தொலைதூரத்தில் மட்டுமே சாத்தியம்.

உண்மையை அறிந்தால் நிச்சயம் அவளை விட்டுச் சென்றுவிடுவாள்… அது உறுதி. கூடவே அவனை வெறுத்தும் விடுவாள். அவனுக்கு வேண்டியதும் அதுதானே. அவனுடைய நினைவுகளைச் சுமந்துகொண்டு அவள் சென்றால், அவள் வாழ்க்கை நரகமாகும். அதை விட அவனை வெறுத்து, அவன் நினைவுகளைக் குழிதோண்டிப் புதைத்துவிட்டு, விலகினால், குறைந்தது அவனுடைய பிரிவு அவளை வதைத்தாலும், அவன் மேலான வெறுப்பு அவளைச் சற்று நிம்மதியாக வாழவைக்கும் அல்லவா.. முடிவெடுத்தவன், ஆழமான ஒரு மூச்சொன்றை எடுத்து விட்டவனாக, வெளிறிய முகத்துடன் அவளை நோக்கித் திரும்பினான். சற்று நேரம் அமைதி காத்தவன் சொல்வதற்காக வாயைத் திறந்தால் வார்த்தைகள் வரமாட்டேன் என்று அடம் பிடித்தது. ஆனால் இதயம் படு வேகமாகத் துடிக்க, ஏதோ ஒரு வித அவஸ்தை அவனை மயக்கத்தில் ஆழ்த்திவிடும் போலத் தோன்றியது. காதுகள் அடைத்துக் கொண்டு வர, ஆழ மூச்செடுத்துத் தன்னைச் சமப்படுத்தியவன், தைரியத்தைக் கூட்டி,

“ஏன் என்றால்… நான்… நான் உனக்கு… உனக்கு…” என்றவனுக்கு அதற்கு மேல் எப்படிச் சொல்வது என்று தெரியாது குழம்பினான். பின் நிதர்சனம் புரிந்தவனாக,

“ஏன் என்றால்… நான் உன்னை ஏமா… ஏமாற்றிவிட்டேன்…” என்றவன் அதற்கு மேல் கூற முடியாதவனாக உயிர் மரித்தவனாகப் பெரும் வலியுடன், ஏறிட்டுப் பார்க்க. அவளோ இன்னும் புரியாமல் அவனைக் குழப்பத்துடன் பார்த்தாள்.

முதலில் அவன் கூறியதும் அவளுக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை. என்ன சொல்கிறான் இவன். ஏமாற்றினானா? என்ன ஏமாற்றினான்? என்னிடம் ஏமாற்றிப் பறிக்க என்ன இருக்கிறது… என்னிடம் இருப்பதெல்லாமே இவன் தந்ததுதானே… அதைப் பறித்து என்ன செய்யப்போகிறான்? என்று புரியாமல் குழம்பியவள்,

“என்ன சொல்கிறீர்கள் விதுலா…! சத்தியமாக எனக்குப் புரியவில்லை… என்னை ஏமாற்றுவதால் உங்களுக்கு என்ன பயன் இருக்கப் போகிறது? இந்தச் சொத்து ஆஸ்தி… எல்லாமே நீங்கள் தந்ததுதானே… இதைத் தவிர என்னை ஏமாற்ற என்ன இருக்கிறது?” என்று கேட்க மேலும் உடைந்து போனான் அபயவிதுலன்.

அப்போது கூட அவன் மீது சந்தேகப் பட அவளால் முடியவில்லையே… இவளுக்கா நான் துரோகம் செய்தேன்… எப்படி என்னால் முடிந்தது? தன் மீதே ஆத்திரம் வர,

“நான் ஒரு… ஒரு பெண்ணோடு…” அதற்கு மேல் அபயவிதுலனால் கூற முடிந்திருக்கவில்லை. குரல் கமறத் திணறியவன், அதற்கு மேல் அவளுடைய முகம் பார்க்கும் தைரியம் இல்லாதவனாக, தலை குனிய, மெல்ல மெல்ல மிளிர்மிருதைக்கு அவன் என்ன சொல்ல வருகிறான் என்று புரிந்தது.

முகம் வெளுற, உதடுகள் வறண்டு போக, “ஒரு பெண்ணோடு…” என்றாள் இவள். அதற்கு மேல் முடியாதவனாக,

“நான் ஒரு பெண்ணோடு படுத்து எழுந்து வந்திருக்கிறேன் போதுமா…” என்றான் சுள்ளென்று.

அவன் கூறியதைக் கேட்டு அதிர்ந்துபோனாள் மிளிர்மிருதை. அவளால் தன் காதுகளையே நம்ப முடியவில்லை. முகத்திலிருந்து இரத்தம் வடிந்து செல்ல, நம்ப மாட்டாதவளாக அவனை வெறித்துப் பார்த்துவிட்டுத் தன் தலையைக் குலுக்கியவளின் மனதில் ஓடியது ஒன்றே ஒன்றுதான். எதை மறைப்பதற்காக இப்படி அபாண்டமாகத் தன் மீதே பழி போடுகிறான். அதுவும் இத்தனை கேவலமாக? நிச்சயமாக அவன் சொன்னது உண்மை அல்ல என்று மட்டும் புரிந்து போக,

“விதுலா…! என்ன பைத்தியக்காரத்தனமான பேச்சு… எதில் விளையாடுவது என்றில்லையா… இதைக் கூறியதும் நான் நம்பிவிடுவேன் என்று நினைத்தீர்களா… என்னை அந்தளவு கேவலமாகவா நினைத்தீர்கள்… எனக்கு வேண்டிது உண்மை…” என்று அவள் கூற, அபயவிதுலனுக்கு யாரோ ஓங்கி முகத்தில் குத்தியது போலத் தோன்றியது.

ஓ காட்… அவன் மீது எத்தனை நம்பிக்கை வைத்திருக்கிறாள்… அந்த நம்பிக்கையையே குழி தோண்டிப் புதைக்கும் காரியத்தைச் செய்துவிட்டு வந்திருக்கிறேனே… இதற்கு எந்தத் தண்டனை கொடுத்தாலும் போதாதே…’ எல்லையில்லா வேதனையுடன் தன்னவளை ஏறிட்ட அபயவிதுலன்,

“மிளிர்…!” என்றான் குரல் கம்ம.

அவள் மெதுவாகத் தலையை நிமிர்த்தி அபயவிதுலனைப் பார்க்க, அந்த விழிகள் என்ன கூறியதோ, அவளுடைய கால்கள் நடுங்கத் தொடங்கின. காதுகளை அடைத்துக் கொண்டு வந்தன… பின் நம்பாத பாவனையில் விழிகள் சுருங்கிப் பின், அது உண்மையாக இருக்காது, இருக்கக் கூடாது என்கிற பரிதவிப்புடன் விரிந்து,

“வி… விதுலா…!” என்கிற காற்றோடான அழைப்பில் முடித்தாள் மிளிர்மிருதை. பின், அவன் கூறியதை நம்ப மாட்டாதவளாகத் தலையை மறுப்பாக ஆட்டி,

“நோ…! நிச்சயமாக நீங்கள் தப்புச் செய்திருக்க மாட்டீர்கள்… எங்கோ ஏதோ தவறு நடந்திருக்கிறது… நான் நம்ப மாட்டேன்… நிச்சயமாக நம்ப மாட்டேன்.. ஒரு போதும் எனக்குத் துரோகம் செய்திருக்க மாட்டீர்கள்… நீங்கள் ஏதோ தப்பாக…” என்று மாபெரும் நம்பிக்கையுடன் அவள் கூற. எதுவும் பேசாமல், வேகமாக அவளை விட்டுப் பிரிந்து, தன் அறைக்குச் சென்றவன் அதே வேகத்தோடு திரும்பி வந்தபோது, இரண்டு மூன்று அட்டையோடு வெளியே வந்தான்.

“அதை அங்கிருந்த டீ டேபிலில் போட்டவன், “இதைப் பார் மிருதா…” என்றான்.

பாய்ந்து அந்தக் அட்டையைத் திறக்க, அதில் ஜேர்மனிய செய்தித்தாளில், ஜேர்மனிய மொழியில் இவனுடைய படத்தைப் போட்டு என்னவோ கிறுக்கியிருந்தார்கள். அதைத் தூக்கி ஓரமாகப் போட்டுவிட்டு அடுத்தக் கவரைப் பிரிக்க அதிலிருந்து சில படங்கள் கீழே விழுந்தன.

கரங்கள் நடுங்கக் குப்புற விழுந்திருந்த ஒரு படத்தை நிமிர்த்திப் பார்த்தாள். பார்த்வதளின் விழிகள் அதிர்ச்சியில் நிலை குத்தி நின்றன. அவளால் தன் விழிகளையே நம்ப முடியவில்லை.

அவளுடைய விதுலனா இத்தகைய காரியத்தைச் செய்தான். அவளுடைய விதுலனா தப்பாக இப்படி ஒரு பெண்ணுடன், தவிப்புடன் மீண்டும் அந்தப் படத்தைப் பார்த்தவளுக்குக் குமட்டிக் கொண்டு வந்தது.

அங்கே அபயவிதுலன். ஒரு கட்டிலில் முதுகு காட்டிக்கொண்டு படுத்திருந்தான் நிர்வாணமாய். அவனுக்கு அருகாமையில் அவன் கழுத்து வளைவில் தன் முகத்தைப் பதித்தவாறு ஒரு வெள்ளையினத்துப் பெண், அதே கோலத்தில் அவனை அணைத்தவாறு படுத்திருந்தாள்.

அது அபயவிதுலன்தான்… அதில் சந்தேகமேயில்லை… அதற்கு ஆதாரம் முதுகில் தெரிந்த எரிகாயம்… அதைக் கண்டதும் மிளிர்மிருதையின் கரங்கள் நடுங்கத் தொடங்கின. அந்த நடுக்கத்துடனேயே மறு படத்தைப் பார்த்தாள். இப்போது அவன் மல்லாக்காகப் படுத்திருந்தான். அவன் மீது அந்தப் பெண். அதற்கு மேல் அந்தப் படத்தைப் பார்க்க முடியாது, தூக்கி வீசியவளுக்கு இதயம் படு வேகமாகத் துடித்தது. அடிவயிற்றில் ஏதோ ஒரு வித அமிலம் சுரந்தது போலக் காந்தியது.

அவளுக்கு ஏனோ அவளுடைய பாரத்தையே சுமக்க முடியாது கால்கள் நடுங்கின. அதற்கு மேல் நிற்கும் சக்தியில்லாமல் நீளிருக்கையில் தொப்பென்று அமர்ந்தவளுக்கு இருட்டிக்கொண்டு வந்தது. வியர்த்துக் கொட்டியது.

சிரமப்பட்டுத் தன் தலையைக் குலுக்கி நேராக்க முயன்றவள், நிமிர்ந்து அபயவிதுலனை வெறித்துப் பார்த்தாள். பின் குனிந்தபோது, பாழாய்ப் போன அந்தப் படம் அவள் கண்களில் பட்டுத் தெறித்தது. அதையே வெறித்துப் பார்த்தவாறு அமைதியாக இருக்க,

அபயவிதுலனுக்கு அந்த அமைதி வர இருக்கும் பூகம்பத்திற்கான ஆரம்பம் என்பது மட்டும் நன்றாகப் புரிந்து போனது.

ஆனால் இனியும் அவளைத் தன்னோடு வைத்திருந்து வதைக்க அவன் தயாராக இல்லை. அவளுக்கு ஏற்றவன் அவனில்லை. ஒரு முடிவுடன் தன்னவளைப் பார்த்தவன், தன் வலியை ஒரு பெருமூச்சில் மறைத்து,

“இப்படி ஒரு பாதகத்தைச் செய்துவிட்டு, உன்னுடன் எப்படி எதுவுமே நடக்காதது போல நடந்து கொள்வேன்? அதுவும் உன்னைப் பார்க்கப் பார்க்க, “ என்று சொல்ல முடியாது திணறியவன், தன் தலை முடியை அழுத்தமாக வாரிக் கொடுத்துவிட்டு,

“எப்போது உன்னிடம் வருவேன் என்று ஒவ்வொரு நாளும் ஏங்கினேன் மிருதா… ஆனால்… ஆனால் அந்தப் பெண்ணை என் அருகே பார்த்தபோது… அதுவும் உனக்குத் துரோகம் செய்துவிட்டேன் என்பதை அறிந்த பிறகு… நான்…” என்றவன் அதற்கு மேல் எதுவும் கூற முடியாதவனாகத் தவிக்க, மிளிர்மிருதைக்கு எதுவும் கூற முடியவில்லை. ஆனாலும் உடல் நடுங்கத் தொடங்கியது. கண்கள் சிவந்தன.

‘அவளுடைய அபயவிதுலனா யாரோ ஒரு பெண்ணுடன்?’ அவளால் நம்பக் கூட முடியவில்லை.

“ஐ நோ… உனக்கு இது பெரும் அதிர்ச்சியைக் கொடுக்கும்… ஆனால்… எல்லாம் என் கையை மீறிச் சென்ற ஒன்று… இப்போதும் சொல்கிறேன்… தவற்றைச் செய்துவிட்டு மன்னிப்புக் கேட்பதில் எனக்கு உடன்பாடு கிடையாது… நீ என்ன முடிவெடுத்தாலும் நான் கட்டுப்படுகிறேன்…. அது… அது…” என்றவன் எதுவும் சொல்ல முடியாதவனாகச் சற்றுத் திணறிப் பின், தெளிந்து,

“அது… பி… பிரிவென்றாலும்தான்…” என்று சொல்லி முடித்துவிட்டு அவளுடைய முகத்தை ஏறிட்டுப் பார்க்க, அவள் முகத்தில் தெரிந்த வலியையும் வேதனையையும் கண்ட அபயவிதுலனுக்கு அவளுடைய முடிவும் புரிந்து போயிற்று.

அதற்கு மேல் அங்கிருக்கும் தைரியம் இல்லாதவனாகக் கதவைத் திறந்தவன்,

“நாளை மாலை தயாராக இரு…” என்கிற கூற்றோடு வேகமாக வெளியேறினான் அபயவிதுலன்.