அபயவிதுலனுக்கு இரண்டு கிழமைகளுக்கும் மேல் எடுத்தன, வாழ்க்கையின் மாற்றத்தை ஜீரணிக்க. கொலுசு அணிந்து ஓடித்திரியும் பாதங்களை இப்போது காணவில்லை. வேலையால் வந்ததும், மாமா என்று பாய்ந்து வரும் அவனுடைய மான்குட்டி இப்போது வேறிடத்தில். மிளிர்மிருதை மட்டும் அருகே இல்லையென்றால், பெரிதும் உடைந்துபோயிருப்பான்.
இப்போது இருவருக்குமிடையிலிருந்த மெல்லிய திரை முற்று முழுதாக உடைந்திருந்தது. அவளை முழுதாக அரவணைக்கும் நாளுக்காக அவனும், அவனைத் தன்னுள் புதைக்கும் நாளுக்கா அவளும் காத்திருக்கத் தொடங்கிய நேரம், அந்த இனிய உணர்வை அறுத்தெறிவது போல, திடீர் என்று அவன் வெளிநாடு செல்லவேண்டிய தேவை வந்தது.
அதுவும் ஒரு மாதம். முன்பு என்றால் சித்தார்த்தை அனுப்பிவிட்டு இவன் ஜம் என்று மிளிரோடு தங்கியிருப்பான். ஆனால் இப்போது அது முடியாதே. புதிதாக மணமானவர்களின் இனிமையை அவன் எப்படிக் குலைப்பான். தவிர, இன்னும் இரண்டு கிழமைகளில், தேனிலவுக்காகச் சுவிஸ்லாந்து வேறு போய் வரப்போகிறார்கள். அது கூட அவனுடையதும் மிளிர்மிருதையுடையதுமான அன்புப் பரிசுதான். இந்த நிலையில் அவனிடம் உதவி கேட்க முடியாது.
அதனால் பலியாடு போல அவன்தான் போய்வரவேண்டும். நினைக்கும் போதே எரிச்சல்தான் வந்தது. ஒரு கிழமையென்றால் சமாளிப்பான். இது ஒரு மாதம்… அதுவும் இரண்டு கிழமைகள் ஜப்பானுக்கும், இரண்டு கிழமைகள் ஜேர்மனிக்கும் சென்று வரவேண்டும். நினைக்கும்போதே எல்லாவற்றையும் தூக்கி ஒரு ஓரமாகப் போட்டுவிட்டு அமர்ந்துவிடத்தான் தோன்றியது. ஆனால் முடியாது. அவனை நம்பியிருக்கிற பங்குதாரர்களுக்கும், ஊழியர்களுக்கும் பதில் சொல்லவேண்டுமே. அவன் நேரடியாகச் சென்று கணக்கு வழக்குகளைப் பார்த்து, அங்கே ஏற்பட்டிருக்கும் பிரச்சனையைத் தீர்த்து வரவேண்டிய நிலை.
இது அடிக்கடி நடப்பதுதான், கடந்த இரண்டு வருடங்களில் ஐந்தாறு முறை வெளி நாடுகளுக்குச் சென்று வந்திருக்கிறான்தான். ஆனால் இப்படி ஒரு மாதம் வரைக்கும் வெளிநாட்டில் தங்கும் அவசியம் அவனுக்கு வந்ததில்லை.
சோர்வுடன் இருந்த கணவனைப் பார்க்கும் போது, ஒரு பக்கம் சிரிப்பாகவும், இன்னொரு பக்கம் பாவமுமாகத்தான் இருந்தது. ஆனால் அவள் தடுக்க முடியாதே.
ஆனாலும் அவனில்லாத நாட்களை நினைக்கும் போது வயிற்றைக் கலக்கியது. ஒரு மாதம் எப்படித் தாக்காட்டுவாள். ஒரு கிழமை அவன் வெளியே சென்றாலே இவளால் காலத்தைத் தள்ள முடியாது. ஒரு மாதம் என்று நினைக்கும்போதே வெறுத்துப் போனது.
இவளும் சேர்ந்து அவனுடன் செல்லலாம்தான். ஆனால் அங்கே அவளுடன் பேசுவதற்கே அவனுக்கு நேரம் கிடைக்காது. இந்த நிலையில் குழந்தைகளையும் வைத்துக்கொண்டு ஒரு இடத்தில் மொட்டு மொட்டென்ற உட்கார்ந்திருக்க வேண்டும். போதாதற்கு அவனில்லாமல் அவள் வெளியே செல்ல அவன் அனுமதிக்கவும் மாட்டான். அதை விட வீட்டில் இருப்பது சிறப்பு.
சோர்வுடன் நடமாடியவளைக் கண்ட அபயவிதுலனுக்குப் பேசாமல் அவளையும் அழைத்துச் செல்லலாம் போலத் தோன்றியது. ஆனால் அங்கே வந்தும் அவளால் சமாளிக்க முடியாது.
செல்லும் நாளும் வந்தது. மாலை ஆறுமணிக்குப் பயணம் என்பதால் அபயவிதுலன் அன்று முழுவதும் கைப்பேசியும் ஆளுமாகத் திரிந்தான். ஒவ்வொருவருக்கும் ஒவ்வொரு கட்டளைகளைப் பிறப்பித்துவிட்டு நிமிர்ந்து பார்த்தால் நேரம் ஒரு மணியையும் கடந்துவிட்டிருந்தது. ஆறு மணிக்கு விமானம் என்பதால் இரண்டு மணி நேரத்திற்கு முன்பு விமான நிலையத்தில் நிற்கவேண்டும். இங்கேயிருந்து போக நாற்பத்தைந்து நிமிடங்கள். அதனால் மூன்று மணிக்கு இங்கிருந்து புறப்பட்டால்தான் சரியாக இருக்கும்.
அவசரமாக அலுவலக அறையிலிருந்து வெளியே வர, காந்திமதி அவனை உணவருந்த கூப்பிட்டார். உணவை மிளிர்மிருதை எடுத்து வைக்க, அருகேயிருந்த குழந்தைகளுக்கு ஊட்டியவாறே உண்டு முடித்தவன், பாத்திரத்தைக் கழுவி வைத்துவிட்டுத் திரும்ப, மிளிர்மிருதை உணவுகளைக் குளிர்சாதனப் பெட்டியில் வைத்துக்கொண்டிருந்தாள்.
வேகமாக அவளை நெருங்கி, அவள் அணிந்திருந்த வெள்ளை நிற டாப்சை இழுத்து அதில் கையைத் துடைக்க, முதலில் அதிர்ந்தவள், அவன் செய்யும் காரியம் புரிந்து அவன் கரத்தில் ஒரு அடி போட்டுத் தள்ள முயன்று தோற்றவளாக,
“விதுலா…! என்ன செய்கிறீர்கள்…” என்று அலற, அவனோ சாவதானமாகத் துடைத்துக் கரத்தை விலக்கியவாறு,
“ம்… பல்லாங்குழி ஆடுகிறேன்… என் பொண்டாட்டி…” என்று சிரித்தவாறு படிகளில் ஏறத் தொடங்க, கோபத்துடன் தன் மேலாடையைத் தூக்கிப் பார்த்தாள் மிளிர்மிருதை.
அவன் நன்றாகக் கரங்களைக் கழுவியிருந்தாலும், அவன் கரத்திலிருந்த மஞ்சள் செம்மஞ்சளாகி அவள் வெண்ணிற மேல் சட்டையின் மீது பதிந்து பல்லை இழித்துக் கொண்டிருக்க அதை அழுத்தித் துடைத்துப் பார்த்தாள்.
ஐநூறு டாலர்களுக்கு அவளிடமிருந்து திட்டைப் பெற்றுக் கொண்டு வாங்கிக் கொடுத்த மேலாடை. அதன் நிலையைக் கண்டு அதிர்ந்து போய்த் தன் வாயில் கைவைத்துத் திரும்பித் தன் கணவனை முறைத்துப் பார்க்க, அவனோ மாடிப்படிகளில் ஓடியவாறு ஏறிக்கொண்டிருந்தான்.
கோபம் வந்தவளாகப் பற்களைக் கடித்தவள்,
“விதுலா…!” என்றவாறு அவனை நோக்கிப் போவதற்குள் அவன் அறைக்குள் சென்று மறைந்துவிட்டிருந்தான்.
“சே… வெண்ணிற மேலாடையை இப்படி நாசமாக்கிவிட்டானே… மஞ்சள் கறை இலகில் போகாது. சினத்துடன் படியேறியவள், மேல் சட்டையின் இரண்டு பொத்தான்களைக் கழற்றியவாறே பொது அறைக்குள் நுழைய, கதவுக்குப் பின்னாலிருந்த அழுத்தமான பலம் பொருந்திய இரு கரங்கள் அவள் வயிற்றோடு சென்று இறுகத் தூக்கியது.
தூக்கியது மட்டுமல்லாமல், பின் காலால் கதவை உதைந்து சாத்திய அபயவிதுலன், அவளை அணைத்திருந்த ஒரு கரத்தை விடுவித்து, மறு கரத்தால் கதவுக்குத் தாழ்ப்பாள் போட்டுவிட்டு மீண்டும் அவளைத் தன்னோடு தூக்கியவாறு சுழன்று கட்டிலில் மல்லாக்காக விழ, அவனுடன் சேர்ந்து இவளும் இவளும் மல்லாக்காகக் கிடந்தாள்.
அவனுடைய செயல் இருந்த ஆத்திரத்தைக் கிளப்ப, தன்னை விடுவிக்க முயன்று தோற்றவளாக,
“இது என்ன விளையாட்டு விதுலா…! மரியாதையா என்னை விடுங்கள்…” என்று திமிற. அவனோ இன்னும் தன்னோடு இறுகப் பிடித்தவாறு,
தன் மேல் கிடந்தவளின் கூந்தல் மணத்தை ஆழ இழுத்து இரசித்தவனாக,
“என்ன… முகம் எல்லாம் ஃபியூஸ் போன பல் போல இருக்கே… ம்…” என்று அவள் காதுகளுக்குள் தன் உதடுகளைப் பொருத்திக் கேட்க, அவனுடைய உதடுகள் கொடுத்த ஸ்பரிசத்தில் முதலில் சிலிர்த்துப் பின் அடங்கியவள், மீண்டும் தன்னை விடுவிக்க முயன்றவாறு,
“ஷ்… இது என்ன சேட்டை… விடுங்கள்… குழந்தைகள் வரப் போகிறார்கள்… உங்களுக்கும் விமான நிலையம் போகத் தாமதம் ஆகப்போகிறது…” என்றவாறு காலை உதற, அவனோ சிரித்தவாறு, வலப்பக்கம் சரிந்தவன், அவளைத் திருப்பியவாறு, தானும் அவன் புறமாகச் சரிந்து படுத்து,
“அதற்குத்தான் முன் ஏற்பாடாகக் கதவைச் சாற்றிவிட்டு வந்திருக்கிறேன்… என் லட்டு…” என்றவாறு இப்போதும் மல்லாக்காகப் படுத்தவளின் கன்னத்தில் தன் உதடுகளை மிக அழுத்தமாகப் பொருத்தினான்.
ஒரு முறை சிலிர்த்தவள், வேகமாக அவன் தலையைத் தள்ள முயன்றவாறு,
“என்ன… சார்… அதிக மகிழ்ச்சியாக இருக்கிறீர்கள் போல… நம்மை விட்டுப் போவது அத்தனை சந்தோஷமாகவா இருக்கிறது” என்று அவனைத் திரும்பிப் பார்த்தவாறு எரிச்சலுடன் கேட்க,
“இல்லையடி… இந்த முகம் வாடி இருந்துச்சா… அதுதான்… சந்தோஷப் படுத்தலாமே என்று நினைத்தேன்… அது தப்பா…” என்றான் தன் மூக்கால் அவள் கன்னத்தை உரசியவாறு. அந்த உரசலில் உடலின் மயிர்க்கால்கள் குத்திட்டிருக்க, அவன் உதடுகளுக்கும் தன் முகத்திற்கும் இடையேயாகத் தன் கரத்தைத் திரையாக்கித் தடுக்க முயன்றவள்,
“யார் சொன்னார்கள் நான் வாடியிருந்தேன் என்று…” என்றாள் அலட்சியமாக.
அவனோ திரையிட்ட கரத்தை மெதுவாகக் கடிக்க, பதட்டத்துடன் தன் கரத்தை விலக்கி அவனைப் பார்த்து முறைக்க, அவனோ திரை அகன்ற பரவசத்தில், அவள் மூக்கைத் தன் சுட்டுவிரலால் தட்டிக் கொடுத்து,
“யார் சொல்லவேண்டும்… உன் செயலே காட்டிக் கொடுக்கிறதே… வாடிய முகம், உணவைத் தவிர்த்த விதம்… இது போதாதா?” என்றவன் அவள் கரத்தைப் பற்றி அதில் சொடுக்கு எடுத்தவாறு,
“ஐ ஆம் கோய்ங் டு மிஸ் யு… என் கூட வாயேன்…” என்றான் கிசு கிசுத்த குரலில். திரும்பி அவனை ஏறிட்டுப் பார்த்தவள்,
“அது சரி… குழந்தைகளை யார் பார்ப்பார்கள்…” என்று கேட்க, அவள் கரத்தை விடுவித்தவன், இடது கரத்தை அவள் இடையைச் சுற்றிப் போட்டு வசதியாக, அவள் கழுத்து வளைவில் தன் முகத்தைப் புதைத்தவாறு,
“அக்கா பார்த்துக்கொள்வார்கள்… ஆராதனா இருக்கிறாள்… நீ இல்லாமல் ரொம்பக் கஷ்டமாக இருக்கும் கண்ணம்மா…” என்றான் நிம்மதியுடன் தன் விழிகளை மூடியவாறு. அவளோ வயிற்றைச் சுற்றிச் சென்றிருந்த அவன் கரத்தைப் பற்றியவாறு ஆழ மூச்செடுத்து விட்டு,
“குழந்தைகளை விட்டு எங்கும் வர மாட்டேன் என்று உங்களுக்குத் தெரியுமல்லவா… தவிர ஆராதனா இப்போதுதான் மணம் முடித்திருக்கிறாள்… அவள் சந்தோஷமாக இருப்பதைத் தடுக்க நினைக்கிறீர்களே… நமக்குத்தான் அந்த வாய்ப்புக் கிடைக்கவில்லை… அவளுக்காவது கிடைக்கட்டுமே…” என்று தன்னை மறந்து கூறியவள், அப்போதுதான் தான் கூறியதன் பொருள் புரிய ஒரு வித சங்கடத்துடன் கழுத்து வளைவில் முகத்தைப் புதைத்தவாறு படுத்திருந்தவனைத் திரும்பிப் பார்த்தவாறு கேட்க, அவனுடைய உடல் ஒரு கணம் இறுகித் தளர்ந்தது. மெதுவாக அவளை விட்டு விலகி மல்லாந்து படுத்தவனின் முகம் கறுத்துப் போனது. ஆனாலும் அதைச் சமாளித்தவனாகக் கரங்களைப் பின்னால் மடித்துத் தலைக்கு அணையாக்கியவன்,
சற்று நேரம் விட்டத்தையே வெறித்துப் பார்த்தான்.
“ஆமாம்… அவளாவது சந்தோஷமாக இருக்கட்டும்” என்று வாய்க்குள் முணுமுணுத்தவன் தலையைத் திருப்பி அவளைப் பார்த்து,
“காலம் கடந்ததை நினைத்துப் பயனில்லை மிருதா…” என்றவன் மீண்டும் விட்டத்தைப் பார்த்தவாறு, “நாம் இழந்த காலங்களை மீட்டெடுக்க முடியாது… ஆனால் திருப்பிப் பெற முயலலாம்…” என்றவன், சற்று நேரம் அப்படியே இருந்தான்.
“ஐ ஆம் கோய்ங் டு மிஸ் யு மா… ஆனால் என்ன செய்வது… போயே ஆக வேண்டும்… பட் ஐ ப்ராமிஸ் யு… எவ்வளவு விரைவாக வர முடியுமோ அத்தனை விரைவாக வருவேன்…” என்றவன் எழ முயல, தன் வார்த்தை அவனை வலிக்கச் செய்துவிட்டதே என்கிற வேதனையுடன் அவன் கரத்தைப் பற்றித் தன்னை நோக்கி இழுக்க, அவள் இழுத்த வேகத்தில் அவள் மீது வந்து விழுந்தான் அபயவிதுலன்.
“சாரி… விதுலா…! உங்கள் மனதைக் கஷ்டப்படுத்த வேண்டும் என்று கூறவில்லை… எதார்த்தமாகக் கூறினேன்… அவ்வளவுதான்…” என்றதும் அவன் முகம் பளிச்சிட்டது.
உடனே அவள் வயிற்றைச் சுத்திப் இடது கரத்தைப் போட்டு, வலது கரத்தால், அவளுடைய கன்னக் கதுப்பை வருடிக் கொடுத்தவாறு, அவள் விழிகளுக்குள் தன் விழிகளைக் கலக்க விட்டான்.
அதைக் கண்டதும், அந்தப் பார்வை சொன்ன மொழியில் ஒரு கணம் திணறித்தான் போனாள் மிளிர்மிருதை.
“விது… எ… என்ன பார்வையிது…” என்று திணற, மெல்லியதாகப் பற்கள் தெரிய நகைத்தவன்,
“ம்… காதல் பார்வை…” என்று சொன்னவாறு தன் சுண்டுவிரலை, அவள் நெற்றியிலிருந்து கீழாக இறக்கியவாறு செல்ல, கழுத்தைத் தாண்டிச் செல்ல முயன்ற கரத்தைப் பற்றித் தடுத்தவள்,
“என்ன… செய்கிறீர்கள் விதுலா..” என்று கண்டிப்புடன் கேட்க முயன்று தோற்றவளைக் கண்டு மேலும் நகைத்தவன்,
“ம்… கபடி விளையாடுகிறேன்…” என்றான் அதே பார்வையுடன்.
சிரிப்புடன் அவனைத் தள்ளிவிட முயன்றவாறு, “இதென்ன மைதானமா கபடி விளையாட… படுக்கை விதுலா…! படுக்கை…” என்றவாறு திமிற, அவனோ அவளுடைய இரு கரங்களையும் பற்றி அவள் முயற்சியை அடக்கியவாறு,
“ஹா ஹா… படுக்கை கூடக் கபடி மைதானம்தான்டி…” என்றவன் அவள் கரங்களை விடாமலே அவள் முகத்தை உற்றுப் பார்க்க, அந்த முகத்தில் தெரிந்த உணர்வுகள் அவனுடைய உள்ளத்தைக் குதூகலிக்கச் செய்தது.
முதலில் அதிர்ச்சி தெரிந்த முகத்தில் இப்போது ஒரு வித பரவசம் தெரிந்தது. விழிகளோ காவியம் பேசின. உதடுகளோ இனிமையில் நடுங்கின… அதைக் கண்டதும் அவனுடைய முகம் மேலும் மலர வலது கரத்து, பெரு விரலால் துடித்த இதழ்களை மெதுவாக வருடிக் கொடுத்தவன்,
“நான் திரும்பி வந்ததும், இருவருமாய்ப் புதிய வாழ்க்கையை அமைக்கப் போகிறோம்… மிருதா… நான் என்ன சொல்கிறேன் என்பது உனக்குப் புரிகிறது அல்லவா? இத்தனை நாட்கள் காத்திருந்துவிட்டோம்… இனியும் காத்திருக்க முடியாது…” என்றவன், அவள் தலைமுடியை வருடிக் கொடுத்து, அவளை இழுத்துத் தன் மார்பில் போட, விருப்புடனே, அவன் மார்பில் விழுந்தவளுக்கு உள்ளம் படு வேகமாகத் துடித்தது.
ஏனோ அபயவிதுலனின் பார்வையும், அவனின் இந்தத் திடீர் செய்கையும் அவளுக்குள் பெரும் பிரளயத்தையே ஏற்படுத்தியது. ஒரு விதத்தில் அது மகிழ்ச்சியாக இருந்தது. பரவசமாக இருந்தது. இன்னொரு விதத்தில் ஒரு வித அச்சம் அவளை மீறி ஊடுருவிச் செல்ல, இரண்டும் கலந்த புது வித உணர்வில் திணறிப்போனாள் மிளிர்மிருதை.
“எப்படி இருக்கப் போகிறேனோ தெரியவில்லை மிருதா… ஒவ்வொரு நாளும் ஸ்கைப்பில் பேசுகிறேன்… குழந்தைகளைப் பத்திரமாகப் பார்த்துக்கொள்… தேவையின்றி வெளியே விடாதே…” என்றவன் நிமிர்ந்து அவளைப் பார்த்து, நேரம் தவறாமல் சாப்பிடு… இப்போது தவிர்த்தது போலத் தவிர்க்காதே…” என்றவன், அவளைக் குறும்புடன் பார்த்து,
“நான் திரும்பி வந்ததும், முதல் வேலையாக…” என்று அவன் இழுக்க, தலையை நிமிர்த்தி அபயவிதுலனைப் பார்த்தவள்,
“முதல் வேலையாக…”
“ஆத்வி சாத்விக்கு…” என்றவன் துடித்த அவள் உதடுகளை உற்றுப் பார்க்க,
“ஆ… ஆத்வி… சா…த்வி…க்கு…”
என்று கேட்டவளின் முகத்தை இரு கரங்களாலும் பற்றித் தன்னை நோக்கி இழுத்து, துடித்த உதடுகளில் அழுத்தமாகத் தன் உதடுகளைப் பொருத்திக் கொள்ள. கச்சிதமாக அந்த இரு உதடுகளும் பொருந்திக் கொண்டன.
முதலில் அதிர்ந்தவள் பின் அவன் உதட்டு முத்தத்தில் கரைந்து குலைந்தவளாகத் தன் விழிகளை மூட, மெதுவாகத் தன் உதடுகளை அவளிடமிருந்து பிடிக்காமலே, விலக்கி,
“தங்கச்சி… பெற்றுக் கொடுக்கப்போகிறோம்…” என்றான். அவளோ இமைக்காது அவனைப் பார்க்க,
“பெற்றுக்கொள்ளலாமா…” என்றான் இவன் பெரும் ஏக்கமாய். பின் மெதுவாக அவளைப் பக்கமாகச் சரித்து, தன் இடது கரத்தை அவள் வயிற்றில் வைத்து அழுத்தியவன், அவள் முகத்தை நிமிர்ந்து பார்த்து,
“இந்தப் பட்டு வயிற்றில், என் குழந்தை வளர்வதைப் பார்க்கவேண்டும்…” என்றான் கரகரப்பாய். விழிகளில் ஏனோ கண்ணீர் பொங்கியது. அதை மறைக்கும் முகமாய் அவள் வயிற்றையே பார்த்தவாறு, அதன் முதல் இருதயத் துடிப்பு, அதன் முதல் அசைவு, அதன் சிரசு இந்த உலகைத் தொடும் முதல் தருணம்…” என்றவன் அவளுடைய விழிகளுடன் தன் விழிகளைக் கலந்து,
“பார்க்க வேண்டும் கண்ணம்மா… இதையெல்லாம் நான் பார்க்கவேண்டும்… ஆத்வி சாத்விக்கு எதையெல்லாம் இழந்தேனோ, அதையெல்லாம் இந்தக் குழந்தையிடம் கண்டு கழிக்க வேண்டும்… வரம் தருவாயா மிருதா…” என்று ஏக்கமாகக் கேட்டவன், அவள் விழிகளிலிருந்து தன் விழிகளை விலக்கி, அவள் நெற்றியில் முத்தமிட்டு, பின் அவளுடைய விழிகளில் தன் உதடுகளைப் பொருத்தி,
“அந்தக் கணம், இந்த விழிகள் என்னைப் பெருமையாய் பார்க்க வேண்டும்… நானும் சாதித்ததாய் எண்ணி, உலகுக்கே விருந்து வைக்க வேண்டும்…” என்று கனவில் மிதப்பவன் போலக் கேட்டவன் புறங்கையால் அவளுடைய கன்னத்தை வருடிக் கொடுத்து,
“முடியுமா கண்ணம்மா…” என்றான் ஏக்கத்துடன். பின் கலக்கத்துடன் அவளைப் பார்த்து, இன்னும் நம் உறவு உனக்கு வெறுப்பாகத்தான் இருக்கிறதா?” என்று கேட்க, அந்தக் கணமே அவனை இறுக அணைத்து, இல்லை இல்லை… உங்களை முழுதாக ஏற்றுக் கொள்ளத் தயாராகிவிட்டேன் என்று கத்தவேண்டும் என்கிற ஆவேசம் மிளிர்மிருதைக்குத் தோன்றியது.
கிட்டத்தட்ட இரண்டு வருடங்களாக அவளுடைய உணர்வை மதித்து, அதீதமாய் அவளுக்குச் சங்கடம் கொடுக்காது ஒதுங்கியிருந்தவனை இன்னும் சோதிக்கிறோமே என்கிற எண்ணம் தோன்ற உள்ளம் வலிக்கத்தான் செய்தது.
இப்போதே அவனுடைய விருப்பத்தை நிறைவேற்றவேண்டும் என்கிற எண்ணம் மட்டும் முதன்மை பெற்று நிற்க, உடனே சம்மதம் சொல்ல வாய் எடுத்தாள். ஆனால், அவள் ஆசைப்படுவது வெறும் கூடலுக்காக மட்டுமல்லவே. அந்த நாள், அது எப்போதும் மறக்காத இனிய நாளாக இருக்கவேண்டும் என்றல்லவா ஆசைப்படுகிறாள். அதற்காகத்தானே அவனுடைய பிறந்த நாளையும் தேர்வு செய்தாள். அது வர இன்னும் காலங்களிருந்தாலும், இப்போதே அதற்காகத் தன்னைத் தயார்படுத்த தொடங்கியிருந்தாள் மிளிர்மிருதை. அதுவும் அவனுடைய பிறந்தநாளை, எப்படிக் கொண்டாடுவதென்றெல்லாம் அவள் வெட்கத்தையும் பயத்தையும் பதட்டத்தையும் மூட்டைகட்டி வைத்து யோசித்திருக்கிறாளே… பதில் சொல்ல முடியாது விழிகளை மூட, அவனோ, எழுந்து அவளுக்கு இரு பக்கமும் தன் கரங்களைப் போட்டு, அவளை உற்றுப் பார்த்து,
“இன்னும் பதில் கூறவில்லையே…” என்றான் கிசுகிசுப்பாய். பின் மெல்லியதாய்க் குறும்பாய் நகைத்தவன்,
“வேண்டுமானால் சின்ன முன்னோட்டம் வைக்கலாமா?” என்றான். இவள் புரியாமல்,
“முன்னோட்டமா?” என்று குழம்ப,
“அதுதான், கதைகளுக்கப் படங்களுக்கு டீசர் போடுவது போலக் குட்டியாய், நீயும் நானும்…” என்றவனின் உதடுகள் அவள் நாடியில் பயணித்துக் கழுத்தில் விழுந்து மேலும் கீழே வர முயல, அவசரமாக அவன் தலையைப் பற்றித் தடுத்தவள்,
“வி… விதுலா…! ஸ்டாப்… நாட் நவ்…” என்று தடுமாற்றத்துடன் கூற, இவனோ நிமிர்ந்து அவள் விழிகளைப் பார்த்தாள். தடுத்தாலும் அதில் தெரிந்த இரசனை, ஏக்கம், தவிப்பு, அதனுடன் கூடிய காதல் அவள் மனதின் மாற்றத்தை அப்பட்டமாகக் காட்ட, இவனுடைய முகம் மலர்ந்து விகசித்தது.
“நீ வேண்டாம் என்கிறாய்… ஆனால் உன் விழிகள் வேண்டும் என்கின்றனவே.. இந்த உதடுகள் மெல்லியதாய் விரிந்து துடித்து என்னை வா என்று அழைக்கின்றனவே… ம்…” என்று கூற அவசரமாகத் தன் கரங்களால் முகத்தை மூடியவள் மறுப்பாகத் தலையசைத்து,
“நோ… இப்போதல்ல விதுலா…!” என்றாள் மிளிர்மிருதை தன் வெட்கத்தையும், தன் தோல்வியால் எழுந்த சிரிப்பையும் அடக்கியவாறு.
“ம்கூம்… அதையும் பார்க்கலாம்…” என்றவாறு முகத்தை மூடிய அவளுடைய கரங்களைப் பலமாக விலக்கியவன், துடித்த அவள் உதடுகளையும் மலர்ந்த விழிகளையும் கண்டு தன் மனைவி முழுதாகத் தன்னை ஏற்றுக்கொள்ளத் தயாராகிவிட்டாள் என்பதை உணர்ந்தவனாக,
“ஓ மை ஏஞ்சல்… ஐ லவ் யு சோ மச்…” என்றவாறு அவளைத் தன்னவளாக்கும் வேகத்துடன் குனிய, அவளோ வேகமாகச் சுழன்று மறுபக்கம் வந்து விழுந்தாள். அந்தோ பரிதாபம். அபயவிதுலனின் முகம் பொம்மை பறிக்கப்பட்ட குழந்தையின் நிலையானது. பரிதாபமாக அவளைப் பார்க்கக் கிண்டலுடன் தன் கணவனைப் பார்த்தவள்,
“இடங்குடுத்தால் மடம் பிடிப்பீர்களே… முதலில் நேரத்தைப் பாருங்கள். இன்னும் ஐந்து நிமிடங்களில் நீங்கள் புறப்படவேண்டும்” என்றதும் அவசரமாகக் கைக்கடிகாரத்தைத் திருப்பிப் பார்த்த அபயவிதுலன் அதிர்ந்து போனான். ஷ
“மை காட்… அதற்குள் இரண்டு ஐம்பதாகிவிட்டதா?” என்று அலறும் போதே சித்தார்தின் குரல் கீழே கேட்டது. பதறி அடித்து எழுந்தவன்,
“சித்தார்த் வந்துவிட்டான்…” என்று அதிர்ந்தவாறு தன் அறையை நோக்கி ஓட, அதைக் கண்டு ஒரு பக்கம் பரிதாபம் வந்தாலும் மறுபக்கம் சிரிப்பாகவும் இருந்தது. அவள் மட்டும் சுதாரிக்கவில்லை என்றால், இப்போதும் அவளை விட்டு விலகியிருக்க மாட்டான்.
தன் அறைக்கு நுழைந்தவன், ஆடையை மாற்றிவிட்டுப் பெட்டியோடு கீழே வந்தாலும், கிளம்பும் போது, கிடைக்கும் சந்தர்ப்பத்திலெல்லாம் தன் மனைவியை அணைத்து விடுவிக்க அவன் தவறவில்லை. பல முறை அறிவுரை கூற, அவை மிளிர்மிருதைக்கு மனப் பாடமாகவே ஆகிவிட்டன.
அவள் முகத்தில் தெரிந்த கிண்டலைக் கண்டு கடுப்பானவன்,
“என் பதட்டம் உனக்கு நகைப்பாக இருக்கிறதா?” என்று சலிக்க, மெல்லியதாகச் சிரித்தவள்,
“பின்னே என்ன… கீறல் விழுந்த ரெக்கோர்டர் போல ஒன்றையே சொல்லிக்கொண்டிருந்தால் என்ன செய்வது… போரடிக்காதா… நீங்கள் சொன்னது போலக் கவனமாக இருக்கிறேன். தேவையற்ற எங்கும் போகவில்லை… வீட்டிலேயே இருக்கிறேன்… குழந்தைகளை என் கண் பார்வையிலேயே வைத்திருக்கிறேன்… நீங்கள் வரும் வரைக்கும் அவர்களைப் பள்ளிக்கு அனுப்பவில்லை… சபா… போதுமா…” என்று அவள் கேட்க, நிம்மதியாகச் சித்தார்தோடு கிளம்பினான் அபயவிதுலன்.
இன்னும் ஒரு மாதம்… அதன் பின் தன் மனைவியுடனான வாழ்க்கை வேறு விதமாகக் கழியும் என்கிற கற்பனையுடன் தன் பயனத்தை மேற்கொண்டான்.
ஆனால்…
(35) அதன் பிறகு அபயவிதுலனுக்கு நேரமே இருக்கவில்லை. அவன் குற்றம் செய்யவில்லை என்றாலும், அதை ஜேர்மனிய நீதிமன்றம் தீர்ப்பு வழங்கவேண்டியிருந்தது.…
(34) மறுநாள் யாருக்கு எப்படியோ, அபயவிதுலனுக்கு மட்டும் மிக அழகாகவே விடிந்தது. கிட்டத்தட்ட ஒரு மாதமாக அவனை அலைக்கழித்த…
(33) பயத்துடனேயே தன் விழிகளைத் திறந்தவனுக்கு அங்கே அவன் மனைவி அதே புன்னகையுடன் நின்றிருக்கக் கண்டான். அப்படியானால் அவன்…
(32) வெளியே வந்த அபயவிதுலனுக்கு அனைத்தும் சூனியமான உணர்வு. அவனுடைய எதிர்காலம் இனி எப்படி இருக்கப் போகிறது. அதுவும்…
(31) அன்று இரவு மட்டுமல்ல, தொடர்ந்து இரண்டு கிழமைகள் அபயவிதுலன் வீட்டிற்கு வரவில்லை. அவன் மீது கடும் ஆத்திரத்திலிருந்தவளுக்கும்…
மிளிர்மிருதைக்குப் பெரும் ஏமாற்றத்தாலும், வேதனையாலும் நெஞ்சம் அடைத்துக்கொண்டு வந்தது. தன்னை இத்தகைய இக்கட்டான நிலையில் நிறுத்திவிட்டானே என்கிற ஆத்திரம் வந்தது.…