(14)

 

திடீர் என்று ஒரு உருவம் குப்புற விழுந்ததும் மெல்லிய அலறலோடு, பதறி அடித்துக் கால்களைத் தூக்கி இருக்கையில் வைத்து விட்டுக் குனிந்து பார்க்க, எந்த அசைவும் இல்லாதிருந்தது அந்த உருவம்.

யார் அது…? எதற்காக இப்படி விழுந்து கிடக்கிறது. அந்த உருவத்திற்கு உயிர் இருக்கிறதா இல்லையா? அச்சத்தோடு நிமிர்ந்து அரவனைப் பார்க்க அந்தக் கிராதகனோ, அதைப் பற்றி எந்த அக்கறையும் இல்லாமல் இன்னும் விழிகளை மூடிக்கொண்டுதான் இருந்தான்.

உமிழ் நீர் கூட்டி விழுங்கியவள், மீண்டும் அந்த உருவத்தைப் பார்த்தாள். திரும்பி வெளியே பார்க்க, அந்த உருவத்தைத் தூக்கி உள்ளே போட்ட அரவனின் நண்பர்கள், எந்த அலட்டலும் இன்றி வாகனத்திற்குள் ஏறி, கதவைச் சாத்த, இப்போது இதங்கனை அந்த இருவரையும் வெறித்தாள்.

யாருக்கும் கொஞ்சம் கூட இரக்கம் வராதா என்ன? என்ன மனிதர்கள் இவர்கள்…” இமைக்க மறந்தவளாக அந்த மனிதனையே வெறிக்க, அந்த அரவனோ விழிகளைத் திறக்காமலே,

“ஏதாவது எதிர்பாராத நிகழ்வுகள்…” என்றான் கூர்மையாக.

“நதிங்… க்ளீன் பால்ட்… என்றதும், அந்த அரவன் தன் கால்களைத் தூக்கி அந்த உருவத்தின் முதுகின் மீது போட்டுக் கரங்களைத் தலைக்குப் பின்னால் கட்டியவாறு நிம்மதியுடன் விழிகளை மூட இவளுக்குத்தான் விழிகள் பிதுங்கும் நிலைக்கு வந்தன. கூடவே அந்த மனிதனிடமிருந்து வந்த இரத்த வாடை இவளைக் குமட்டச் செய்ய, ‘கடவுளே இன்னும் என்ன என்னவெல்லாம் பார்க்கப் போகிறேனோ தெரியவில்லையே’ என்கிற அவஸ்தையோடு, அரவனைப் பார்த்தவள்,

“நீ மனுஷனா இல்லை மிருகமா… சே… ஒருத்தனை இப்படிக் காயப்படுத்திக் குளிர் காய்வதில் அப்படி என்ன ஆனந்தம் உனக்கு…” என்று சீற, அவனோ அப்போதும் விழிகளைத் திறந்தானில்லை. ஆனால்,

“ஆனந்தம்தான் பேபி…” என்றவன் ஆழ மூச்செடுத்து அந்த இரத்த வாடையைச் சுவாசித்து, “எதிரியின் இரத்த வாடை மல்லிகை மலரை விடப் போதையேற்றும்…” என்றான் கிறக்கமாக.

இவளோ அழுகையும் ஆத்திரமும் போட்டிப்போடத் தரையில் விழுந்து கிடந்தவனைப் பார்த்தாள். யாரோ? எவனோ? எதற்காக இப்படி குற்றுயிரும் குலை உயிருமாக இங்கே விழுந்து கிடக்கிறானோ. இவனுக்கு குடும்பம் வேறு இருக்குமே. இவனைக் காணவில்லை என்று தேடுமே..” நினைக்கும்போதே அழுகை முட்டிக்கொண்டு வந்தது. அதே அழுகையுடன் அந்த அரவனை ஏறிட்டவள்,

“ஏன்…? ஏன் இப்படிச் செய்கிறீர்கள்…? பாவம்… அவனுக்கென்று ஒரு குடும்பம் இருக்கும் அல்லவா…? இவனைக் காணவில்லை என்று தேடித் தவிக்குமே…?” என்றவளுக்குத் தாய் தந்தையின் நினைவு வர நெஞ்சை அடைத்தது.

அவர்கள் எப்படிப் பதறித் துடிக்கிறார்களோ… இல்லை இவளைக் கடத்தியது அவர்களுக்குத் தெரிந்திருக்காது. நிச்சயமாக மகிந்தன் எதையாவது கூறிச் சமாளித்திருப்பான். ஆனாலும் எத்தனை நாட்களுக்குத்தான் சமாளிப்பான்? இரண்டு நாட்கள், மூன்று நாட்கள்.. அதற்குப் பிறகு உண்மை தெரிந்துபோகுமே? இல்லை… அதற்கு முதல் இவள் தப்பி விட வேண்டும். எப்படியாவது தப்பிவிட வேண்டும்… ஆனால் அது அவளால் முடியுமா… கேள்வியும் வலியும் ஒன்று சேர அந்த உருவத்தைப் பார்த்தவளின் விழிகள் ஒரு கணம் வேதனையையும் மீறி மலர்ச்சியில் மின்னின.

மிண்டும் நம்பாமல் உற்றுப் பார்த்தாள். சந்தேகமில்லை. அந்த உருவத்தின் பான்ட் பாக்கட்டின் பின் பக்கமாகக் கைப்பேசி ஒன்று துருத்திக்கொண்டிருந்தது. தவிப்பும் நம்பிக்கையும் அச்சமுமாக முன்னால் அமர்ந்திருந்தவர்களை ஏறிட்டாள். அவர்களின் கவனம் அவர்களின் சொந்தக் கைப்பேசியிலிருந்தது. திரும்பி தன் அருகே அமர்ந்திருந்த அரவனைப் பார்த்தாள். அவன் விழிகள் மூடி அமர்ந்திருந்தான். ஒரு வேளை உறங்கிவிட்டானோ. இல்லை இவனை நம்ப முடியாது. பார்ப்பதற்கு உறங்குவது போல இருந்தாலும், அவன் புலன்கள் மிக அவதானமாகச் சுத்திவரை என்ன நடக்கிறது என்பதை அறிவதில்தான் இருக்கும்… அவசரம் வேண்டாம்… நிச்சயம் வாய்ப்புக் கிடைக்கும்.. அப்போது சந்தர்ப்பத்தைப் பயன்படுத்திக்கொள்ள வேண்டியதுதான்… உறுதியாக எண்ணியவளின் முழுக் கவனமும் இப்போது விழுந்துகிடந்தவனின் கைப்பேசியிலேயே நிலைத்திருந்தது

நேரம் போகப் போக, கைப்பேசியை எடுத்துவிடவேண்டும் என்கிற வேகமும் அவசரமும் அவளைப் பிறாண்டியது. எப்படி எடுப்பது…? கடவுளே… ஒரே ஒரு வழி… செயல்பட மறுத்த புத்தியைச் சிரமப்பட்டுச் செயல்பட வைத்தவளுக்கு உடனே அந்த எண்ணம் தோன்றியது. ஆழ மூச்செடுத்துத் தன்னை நிலைப் படுத்தியவள், திரும்பி அரவனைப் பார்த்து,

“வ… வண்டியை எங்காவது நிறுத்த முடியுமா?” என்று கேட்டாள். அதுவரை கைப்பேசியை நோண்டிக்கொண்டிருந்தவர்கள் நிமிர்ந்த இவளைப் பார்த்து விட்டு மீண்டும் தம் கவனத்தைக் கைப்பேசியில் செலுத்த, இப்போது எரிச்சல் வந்தது.

“இயற்கை அழைக்கிறது… நான் போகவேண்டும்…” என்று குரலை உயர்த்திக் கேட்க, அது வரை விழிகளை மூடியிருந்தவன், விழிகளைத் திறந்து, தலையை மட்டும் திருப்பி அவளைப் பார்த்தான்.

அழுததால் முகம் கசங்கியிருந்தது. கூடவே வாடியும் இருந்தது. இவளோ கால்களை ஒன்றோடு ஒன்று நெரித்தவாறு அவஸ்தையுடன் தன்னருகே அமர்ந்திருந்தவனைப் பார்க்க, என்ன நினைத்தானோ, வண்டியின் உட்புறமாகத் தட்ட இரண்டு நிமிடங்கள் மேலும் பயணப்பட்ட வண்டி இப்போது நின்றது.

நின்றதும், முன்னால் அமர்ந்திருந்த ஒருவன், பின் கதவைத் திறக்கப் போர்வையை விலக்காமலே எழுந்தவள், காலின் கீழ் மயங்கிக் கிடந்தவனின் மீது முட்டுப்பட்டுத் தடுமாறி அவன் முதுகின் மீது விழுந்தாள். பின் பதறியவள் பொல எழுந்து,

“சா… சாரி…” என்றவாறு எழுந்த போது, அவளுடைய கரங்களுக்கும் போர்வைக்கும் இடையில் அந்தக் கைப்பேசி சிக்கியிருந்தது.

தன் செயலை அவன் கண்டுகொண்டிருப்பானோ? திரும்பி அவனைப் பார்த்து அறிந்து கொள்ள எழுந்த உந்துதலை உடனே அடக்கிக் கொண்டாள். வோண்டாம், சும்மா திரும்பிப் பார்த்தாலும் அவன் கண்டுகொள்வான்.  சிரமப்பட்டுத் தன் உணர்வை அடக்கியவள், கீழே குதிக்க, அம்மாடி எங்கு பார்த்தாலும் மரங்கள் மரங்கள் மரங்கள் மட்டுமே குழுமியிருந்தன.

எப்படியோ சமாளித்தவாறு சுத்தவரப் பார்த்தவாறு நடக்கத் தொடங்க, அவளோடு சேர்ந்து இறங்கிய ஒருவன், ஒரு நிமிஷம் என்றான். பதறிப்போனாள் இதங்கனை.

ஐயோ! கண்டுகொண்டானோ… இரத்தம் வடிந்து செல்ல, கைப்பேசியை முடிந்தவரை இறுக்கமாகப் பற்றியவாறு திரும்பிப் பார்க்க அவனோ நிதானமாக இவளை நெருங்கினான்.

இவளுக்குத்தான் ஈரக்குலையே நடுங்கியது. ஆனாலும் சமாளித்தவளாக உள்ளே உதறினாலும் வெளியே காட்டாது கம்பீரமாகவே அவனைப் பார்க்க முயன்றாள்.

இதங்கைனையை முட்டும் அளவுக்கு நெருங்கி நின்றவன், போர்வைக்குள் மறைந்திருந்த வலது கரத்தைச் சடார் என்று பற்ற, சுத்தமாகத் தைரியத்தைத் தொலைத்தாள் இதங்கனை.

“அவ்வளவும்தானா… கண்டுகொண்டு விட்டார்களா… கிடைத்த நம்பிக்கையும் தொலைந்து போயிற்றா…? ஐயோ…! இனி என்ன செய்யப் போகிறாள். அவள் இறந்து போவதில் ஒரு பிரச்சனையும் இல்லை. இவர்களைக் காட்டிக் கொடுக்காமல் சாகப் போகிறாளே…’ உள்ளமும் உடலும் ஒருங்கே வெடவெடக்கத் தாள முடியாத வேதனையுடன் தன் முன்னால் நின்றிருந்தவனைப் பார்க்க அவனோ அவளுடைய வலது கரத்தை இழுத்தான்.

அப்படியிருந்தும் இதங்கனை அவசரமாகக் கைப்பேசியை இடது கரத்திற்கு மாற்றி விட்டு வலது கரத்தை விடுவிக்க, அக் கரத்தை மேலும் அழுத்தமாகப் பற்றிக்கொண்ட அந்த மனிதன், திரும்பித் தன் சகாவைப் பார்த்து, “விக்டர்…” என்று அழைத்தான்.

அந்த விக்டர், என்ன என்று கூடக் கேட்காது, இருக்கையின் கீழிருந்த ஒரு இரும்புச் சங்கிலி ஒன்றை எடுத்து இவனை நோக்கி எறிய, அதை லாவகமாகக் கைப்பற்றிக்கொண்டவன், அந்தச் சங்கிலியின் முடிவிலிருந்த கைவிலங்கை எடுத்து அவளுடைய ஒற்றைக் கரத்தில் பூட்டி விட்டு,

“பத்து நிமிடங்கள் மட்டும்தான்… அதற்குள் வந்துவிடுவது உனக்கு நல்லது…” என்றதும் அதுவரையிருந்த அழுத்தம் அப்படியே வடிந்து சென்றது இதங்கனைக்கு.

ஒரு கணத்தில் எப்படி அலறிவிட்டாள். நல்லவேளை எந்த அசம்பாவிதமும் நடக்கவில்லை. நிம்மதியுடன் நடக்கத் தொடங்கியவளின் வெற்றுக் காலை கூரிய காய்ந்த தண்டுகளும் முற்களும் குத்த, அதைப் பொருட்படுத்தும் நிலையில் அவள் இல்லை. தன் வேகத்தைக் கூட்டி மேலும் நடக்க, ஒரு கட்டத்தில் நடக்க முடியாமல் அந்த சங்கிலி அவளைப் பிடித்து இழுத்தது.

எரிச்சலுடன் திரும்பிப் பார்த்தாள். கைவிலங்கின் நீளம் முடிந்துவிட்டிருந்தது. எது எப்படியோ அவர்களை  விட்டு பதினைந்தடியாவது தள்ளி வந்துவிட்டாள். அது போதும். ஆனாலும், அவர்களின் கண்பார்வையிலிருந்து மறைந்திருக்கிறோமா என்று உறுதிப் படுத்திக் கொண்டவள், பதட்டத்துடன் போர்வைக்குள் மறைத்திருந்த கைப்பேசியை எடுத்தாள்.

பயத்தில் உடல் கிடுகிடுத்தது. உதடுகள் நடுங்கின. கைகளோ கைபேசியை தவற  விட்டுவிடுவோம் என்பது போல உதறின. அந்த கிலியோடு, மீண்டும் கயவர்கள் எங்கே என்று உறுதிப்படுத்தியவாறு, முகத்திலே விழுந்த கூந்தலை விலங்கிடாத கரத்தால், இழுத்துக் காதடியில் செருகிக் காய்ந்து போன உதட்டை நாக்கால் தடவி ஈரப்படுத்தியவாறு அந்தக் கைப்பேசியை உயிர்ப்பிக்க அது ‘பட்டர்ன்’ கடவுச் சொல்லைக் கேட்டது.

அதைக் கண்டதும் இவளுக்கு அத்தனை நம்பிக்கையும் கவிழ்ந்து போகச் சோர்ந்து போனாள் இதங்கனை. ஏமாற்றம் கொடுத்த வலியில் அழுகை வேறு வந்தது.

‘ஐயோ…! கிடைத்த இந்த வாய்ப்பும் பறிபோய்விடுமா? எத்தனை முயற்சி… அத்தனையும் வீண்தானா…? நடுக்கத்துடன் திரும்பி எதிரிகள் வருகிறார்களா என்று பார்த்தவள், இல்லை என்றதும் மீண்டும் கைப்பேசியில் கவனத்தைச் செலுத்தினாள். கடவுளே…! இப்போது எப்படிக் கைப்பேசியைச் செயற்படுத்துவது…’ கலங்கியவளாகச் சிரமப்பட்டுப் புத்தியைச் சமப்படுத்தி, யோசித்தவள் கைப்பேசியைச் சரித்துப் பார்த்தாள். எதுவும் தெரியவில்லை.

அங்கே திரும்பி இங்கே திருப்பி சரித்து நிமிர்த்திப் பார்க்க, மெல்லிய சந்திரனின் வெளிச்சத்தில் ஓரளவு கோடு கீறிய வடிவம் தெரிந்தது. இரண்டு முயற்சிக்குப் பிறகு கடவுள் தன் கடைக்கண் பார்வையை இவள் மீது செலுத்தினாரோ, கைப்பேசி உடனே விழித்துக் கொண்டது.

அந்த நிலையிலும் பெரும் குதுகலம் எழ, சற்றும் யோசிக்காமல் மகிந்தனை அழைத்தாள். அழைப்பு போனதன்றி அவன் கைப்பேசியை எடுக்கவில்லை. ஆத்திரமும் அழுகையும் போட்டிப்போட, மீண்டும் மகிந்தனை அழைத்துக் காதில் பொருத்திப் பார்த்தாள். தேகமோ பயங்கரமாக நடுங்கியது. உதடுகளோ காய்ந்து போயின.

கமோன்… பிக்கப் த டாம் xxxxxx ஃபோன்…” என்று முனங்கியவாறு காத்திருக்க,

“ஹாய்… சாரி… ஐ ஆம் நட் அவைலபிள் அட் திஸ் மோமன்ட்… ப்ளீஸ் லீவ் யுவர் ப்ரீஃப் மெசேஜ்… ஐ வில் கெட் அஸ் சூன் அஸ் பாசிபிள்…” என்கிற குரல் செய்தி போக இவளுடைய இரத்த அழுத்தம் மேலும் எகிறியது.

கடவுளே இவளுடைய நிலை தெரியாமல் இந்த மகிந்தன் எங்கே போய்த் தொலைந்தான். அழுகை முட்டிக்கொண்டு வர, உடனே பாலேந்திரனை அழைக்கலாம் என்று இலக்கத்தை அழுத்தத் தொடங்கியவள் உடனே அந்த எண்ணத்தைக் கைவிட்டாள். வேண்டாம், பதறிப்போவான். அவன் மட்டுமில்லை, பெற்றவர்களும் துடித்துப்போவார்கள்… இது அவர்களுக்குத் தெரியாமல் இருப்பதுதான் நல்லது…’

மீண்டும் மகிந்தனுக்கு முயன்றபோது, இவளுடைய கரம் வேகமாக இழுபட, இழுபட்ட வேகத்தில் கைப்பேசி தவறி தரையில் குப்புற விழுந்தது. இயலாமையும் ஆத்திரமும் ஒன்று சேரத் திரும்பிப் பார்த்தாள்.

நேரத்தை நினைவு படுத்துவதற்காகப் பாழாய்ப் போனவர்கள் கரத்தை இழுத்திருக்கிறார்கள் போல. ஆத்திரத்துடன் தன் கரத்தை மீண்டும் இழுத்துத் தான் இருப்பதை அறிவுறுத்தியவள், குனிந்து கைப்பேசியைத் தேடினாள். கவிழ்ந்து விழுந்ததால் எங்கே விழுந்தது என்று கூடத் தெரியவில்லை. கைக்குக் கிடைத்தது வாய்க்குக் கிடைக்கவில்லை என்பது இதுதானோ?

அழுகை பீரிட்டுக் கொண்டு வர, முழங்காலிட்டு அமர்ந்தவள் கரங்களால் விழுந்த இடத்தைத் தேடிப்பாத்தாள். ஏதேதோ விரல்களைக் குத்தின. ஆனாலும் அவள் பொருட்படுத்துவதாக இல்லை. எப்படியாவது கைப்பேசியைத் தேடியே ஆகவேண்டும். அழுகையுடன் மீண்டும் கரங்களால் தடவியவாறு தேட, மீண்டும் வலக் கை இழு பட்டது. சீற்றம் பொங்கி வர, நிமிர்ந்தவள்,

“xxxxx xxxx நான் ஒன்றும் ஓடவில்லை. இங்கேதான் இருக்கிறேன். கொஞ்சம் நிம்மதியாக இருக்க விடு…” என்று சுள்ளென்று எரிந்து விழுந்து விட்டு மீண்டும் கைப்பேசியைத் தேடினாள். சிக்கிக் கொண்டது கைப்பேசி.

கண்ணீர் பொங்கிய கன்னத்தையும், கண்களையும் துடைத்து விட்டு, மீண்டும் கடவுச் சொல்லைக் கீறி, உள்ளே போனவள், மீண்டும் மகிந்தனுக்கு முயன்றாள். இப்போது அழைப்புப் போனதும்,  அடுத்த அரை விநாடியில்,

“ஹ லோ…” என்கிற மகிந்தனின் குரல் வரவும்,

“என்ன செய்கிறாய்…” என்கிற சீறலான குரல் பின்னாலிருந்து வரவும் நேரம் சரியாக இருந்தது.

(15)

பத்து நிமிடங்கள் கடந்த பின்னும் இதங்கனை திரும்பி வராதது அந்த அரவனுக்கு உறுத்தியதோ. எழுந்து வெளியே வந்தவன், கரங்களை உயர்த்தி உடலை அங்கும் இங்கும் திருப்பிச் சோம்பலை முறித்தான். கூடவே தலையைத் திருப்பி நெட்டியை முறித்தவாறு திரும்பி சங்கிலியை பற்றியிருந்த அலக்சைப் பார்த்தான். அவன் இரும்புச் சங்கிலியை ஏந்தியவாறு நின்றிருக்க, அவனுடைய தோளில் தட்டிக்கொடுத்து விட்டு மறுபக்கமாகச் சென்றவன், தன் தேவையைப் பூர்த்தி செய்து விட்டுத் திரும்பி வந்தான்.

இன்னுமா அவள் தன் வேலையை முடிக்கவில்லை. சந்தேகம் வர, தன் சகாவின் கரத்திலிருந்த சங்கிலியை இழுத்துப் பார்த்தான்.

மறுபக்கமிருந்து எரிச்சலும் கோபமும் கலந்த குரல் வர, ஒரு கணம் அமைதி காத்தவனின் புத்தியில் எதுவோ உறைத்தது. சற்றும் யோசிக்காமல் கடகடவென்று இறங்கத்  தொடங்கியவனின் விழிகளுக்கு இருட்டில் மின்னிய அந்த வெளிச்சம் தெரிந்ததும், உண்மை புரிந்துபோயிற்று.

ஏமாற்றமும் கோபமும் திகுதிகு என்று அவனுடைய உடலை எரியச் செய்தது. வாய்க்குள் எதையோ முணுமுணுத்தவாறு, சற்றும் யோசிக்காமல், பான்டின் பின்பக்கமாகச் செருகியிருந்த துப்பாக்கியை எடுத்து லோட் பண்ணியவாறு,

“ஏய்… என்ன செய்கிறாய்?” என்றான் பெரும் சீற்றத்துடன். அந்த வேளைதானா மகிந்தனும் இவளுடைய அழைப்பை ஏற்கவேண்டும்?

அதிர்ந்து போனாள் இதங்கனை. கடவுளே…! கண்டுகொண்டானா? பதறியவளாகத் திரும்பிப் பார்க்க அந்த மரங்களையே சிறிதாக்கியவாறு துப்பாக்கியோடு வந்துகொண்டிருந்தான் அந்த இராட்சதன்.

இங்கே கைப்பேசியிலிருந்து “ஹலோ ஹலோ…” என்று மகிந்தனின் குரல் தெளிவாக வர, அங்கே துப்பாக்கியோடு அரவன் வர, நடுவில் நின்று விழிகள் பிதுங்கி நின்றாள் இதங்கனை. கிடைத்த அரிய சந்தர்ப்பம் பாழாய்ப் போன ஏமாற்றத்தில் அழுகை விம்மி வெடித்துக்கொண்டு கிளம்பியது.

கூடவே, அவன் மட்டும் கைப்பேசியைக் கண்டால் என்ன செய்வான்? பதறியவளாக அதைப் போர்வைக்குள் மறைக்க முயல, அவனோ நிதானமாக அவளை நெருங்கிக் கரத்தை நீட்டி,

“எங்கே…” என்றான். அவளோ உமிழ் நீர் கூட்டி விழுங்கிச் சமாளிக்க முயல,  அடுத்துத் தன் துப்பாக்கியை அவளுடைய நெற்றிப் பொட்டில் வைத்தவாறு அவளை உற்றுப் பார்த்தான். அந்தக் குளிரிலும் அவளுடைய முகம் வியர்த்துக் கொட்டியது. இன்னும் துப்பாக்கியால் அழுத்தியவாறு தன் கரத்தை நீட்டி,

“கொடு…” என்றான் இப்போது அழுத்தமாக. சட்டென்று உடல் இயலாமையில் சோர்ந்து போனது. அவனுக்குத் தெரிந்துவிட்டது என்பதையும் மீறி, இனி மகிந்தனோடு பேசமுடியாதே என்கிற தவிப்புதான் அவளிடம் அதிகம் இருந்தது.

“அது… அது வந்து… நான்…” அதற்கு மேல் அவளுக்குப் பேச்சே வரவில்லை. தடுமாற,

“எங்கே கைப்பேசி…” என்றான் பற்களைக் கடித்து வார்த்தைகளைத் துப்பி. அந்த அழுத்தத்தில் அவனுடைய கோபம் அப்பட்டமாகத் தெரிய, இதங்கனையோ அதைக் கொடுக்க முடியாது திணறினாள்.

தடுமாற்றத்தோடு அவனைப் பரிதாபமாகப் பார்க்க, இப்போது அவனே காரியத்தைத் தன் கரத்தில் எடுத்துக் கொண்டான்.

அவளைச் சுற்றியிருந்த போர்வையை ஒரு இழு இழுக்க, அவன் இழுத்த வேகத்தில் சுழன்று தரையில் விழுந்தது கைப்பேசி. கைநழுவிப்போன அந்த வாய்ப்பை, நெஞ்சம் நிறைந்த வலியோடு பார்த்தாள் அந்தப் பாவை.

இவனோ, அவளை ஒரு பார்வை பார்த்து விட்டுக் குனிந்து அந்தக் கைப்பேசியை எடுத்துத் திருப்பி உயிர்ப்பித்துப் பார்த்தான். அது கடவுச் சொல் கேட்டது. அந்த நேரம் பார்த்து கைப்பேசிக்கு ஒரு அழைப்பு வர, அந்த அழைப்பைக் கண்டதும் இவனுடைய உதட்டில் ஏளனப் புன்னகை ஒன்று மலர்ந்தது. அதைத் திருப்பி இதங்கனையிடம் காட்ட, அதில் மகிந்தனின் இலக்கம் விழுந்திருந்தது.

தலைக்கு மேலே வெள்ளம் போனபின், சாண் போனால் என்ன முழம் போனால் என்ன? அந்த நிலையில்தான் இதங்கனை அப்போது நின்றிருந்தாள். அதை உயிர்ப்பித்த மறு கணம்,

“ஒலிவர்… எதற்காக என்னை அழைத்தாய்? இதங்கனை எங்கே என்று தெரிந்ததா?” என்கிற மகிந்தனின் குரல் கேட்டதும் இதங்கனை விறைத்துப் போய் நிமிர்ந்து நின்றாள்.   ஒலிவரா? அப்படியானால் காயம்பட்டு சுயநினைவற்று வண்டியில் விழுந்து கிடப்பது ஒலிவரா…? அதிர்ச்சியோடு அரவனைப் பார்க்க, அவனோ, புன்னகையோடு,

“ஹே… ஹீரோ… எப்படி இருக்கிறாய்…” என்றான் கிண்டலாக. விழிகளோ இதங்கனையையே வெறித்துப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தன. மறு பக்கம் சற்று மயான அமைதி காக்க,

“என்னப்பா… என்னோடு எல்லாம் பேசமாட்டாயா என்ன…? அதுவும் ஆளியுரவனைப் பற்றி அறிய என் உதவி தேவையாக இருக்கும் போது, இப்படிப் பேசாமல் இருப்பது நன்றாகவா இருக்கிறது?” என்றான் மெல்லிய நகைப்புடன்.

“ஒலிவர் எங்கே…” கேட்ட மகிந்தனின் குரல் அதீத ஆத்திரத்தில் நடுங்கியது.

“அவனா… இங்கே… என்னுடைய வண்டியில்தான் மயங்கிக் கிடக்கிறான். பெரிதாக ஒன்றுமில்லை, தலையில் சின்னதாக அடிபட்டுச் சுயநினைவில்லாமல்  கிடக்கிறான்… இப்போதைக்கு எழுந்துகொள்ள மாட்டான். சோஜிங் எங்கே என்று கேட்காதே. அவன் திரும்பி வரமாட்டான். ஏன் என்றால், அவனை விசாரிக்க முயன்றபோது கொஞ்சம் பலமாக அடித்ததால் மூச்சு நின்றுவிட்டது… முடிந்தால்… அவனுடைய குடும்பத்திற்கு என்னுடைய அனுதாபத்தைச்  சொல்லிவிடு…” என்று கூறியவன், பின் தன் தாடையை அழுந்த வருடிக் கொடுத்தவாறு, இதங்கனையை ஏறிட்டான். பின்,

“கடந்த ஒரு வருடமாக என்னைப் பிடிக்க நீயும் முயல்கிறாய். பரிதாபமாகத் தோற்றும் போகிறாய்… அப்படியிருக்கையில் எந்தத் தைரியத்தில் உன் காதலியை என்னிடம் அனுப்பிவைத்தாய்?.. அவள் வேறு மிக அழகாக இருக்கிறாள்… என் புத்திவேறு அங்குடுதத்தியாக, அங்குமில்லாமல் இங்குமில்லாமல் அவளிடமே தாவுகிறது… என்னைக் கட்டுப்படுத்தி வைப்பது எத்தனை சிரமமாக இருக்கிறது தெரியுமா?” என்றவனின் விழிகள், தாராளமாகவே அவளுடைய உடலின் மேடுபள்ளங்களை ரசித்துப் பார்த்தன.

அதை வெளிப்படுத்தும் விதமாக,

“சும்மா அரை குறை ஆடையோடு கவ்வி இழுக்கிறாள் தெரியுமா… உன் அனுமதியோடு அவளோடு கொஞ்சம் விளையாடிப் பார்க்கவா” என்றான் அரவன். அதைக் கேட்டதும் மகிந்தனுக்கு இரத்த அழுத்தம் பயங்கரமாக எகிற,

“ஏய்…” என்று கத்திய மகிந்தன், “யு… xx xx xx xxx xxxxx xxxx” என்று சீற, இவனோ கைப்பேசியை தள்ளிப் பிடித்து, இதங்கனையைப் பார்த்து,

“என்னம்மா… உன் ஆள் இப்படிக் கோபப் படுகிறான்… அப்படி என்ன கேட்டேன்… உன் கூட விளையாடவா என்றுதானே கேட்டேன்…” என்றான் கிண்டலாய்.

அதுவரை அதிர்ச்சியிலிருந்த இதங்கனை இப்போது மெல்லமாய் சுயத்திற்கு வந்தவளாய், விழிகளை நிமிர்த்தி அரவனை வெறித்தாள்.

முன்தினம் அந்த அரவன் கொலை செய்தது சோஜினை என்பதை இன்னும் அவளால் நம்ப முடியவில்லை. அவளோடு வந்த சோஜினைக் கொன்றுவிட்டார்கள். ஒலிவர் குற்றுயிரும் குறை உயிருமாக இருக்கிறான். அடுத்தது இவளை என்ன செய்யப்போகிறார்கள். நினைக்கும் போதே மூச்சே நின்றுவிடும் போலானது. தேகம் அவளையும் அறியாமல் நடுங்கத் தொடங்கியது. அரவனோ, அதுவரை தள்ளிப்பிடித்திருந்த கைப்பேசியைக் காதில் பொருத்த,

“அவள் மீது உன் கரம் பட்டுது…” என்கிற ஆத்திரக் குரல்தான் இவன் காதில் வந்து விழுந்தது. அதைக் கேட்டதும், வாய் விட்டு நகைத்தவன், மறு கணம், கரத்திலிருந்த சங்கிலியை ஒரு இழுவை இழுக்க, எந்த சிக்கலும் இல்லாமல், இழுபட்டு வந்து இவனோடு முட்டி நின்றாள் இதங்கனை.

உடனே சங்கிலியை ஏந்திய கரத்தை அவளுடைய இடையினூடாக எடுத்துச் சென்று வயிற்றில் தன் உள்ளங்கையைப் பதித்துத் தன்னோடு அழுத்திக் கைவளைவில் வைத்திருந்தவாறு,

“என்ன செய்வாய் மகிந்தன்… தலையைக் கொய்து விடுவாயா… உனக்கொன்று தெரியுமா… உன் காதலி… இப்போது என் அணைப்பில்தான் இருக்கிறாள்… அதுவும் நெருக்கமாக. என் கரங்கள் அவள் மேனியைத் தழுவிக்கொண்டுதான் இருக்கின்றன… ஒரு நிமிடம்…” என்றவன், கைப்பேசியைத் தூக்கிப் பிடித்துத் தன் மார்பளவு வரை நின்றவளைக் குனிந்து பார்த்து,

“கொஞ்சம் சிரி… செல்ஃபி எடுக்கும் போது சிரிப்பது மிக மிக அவசியம். உதடுகளைச் சுழித்துக் கோணல் மாணலாக நிற்பது என்றாலும் எனக்கு ஆட்சேபனையில்லை…” என்று கூறஈ இவளோ அழுகையுடன் அவனிடமிருந்து தன்னை விடுவிக்கத் துடித்துத் தோற்றுக்கொண்டிருந்தாள். அதுவரை சோஜினையும் ஒலிவரையும் எண்ணிக் கலங்கியவளுக்கு அவர்கள் சுத்தமாக மறந்துபோக, அவனிடமிருந்து தப்பவேண்டுமே என்கிற எண்ணம்தான் இப்போது மேலோங்கி நின்றிருந்தது.

இதுவரை எந்த அந்நிய ஆணும் அவளை இப்படித் தொட்டதுமில்லை, அணைத்துப் பிடித்ததுமில்லை. வேற்று ஆணுடைய அணைப்பு எப்படி இருக்கும் என்று கூடத் தெரியாது. அவளை அன்பாக அணைத்த ஆண் என்றால் அது அவளுடைய தந்தை மட்டும்தான். ஆனால் இது… பெரும் அவஸ்தையும், தவிப்பும் தடுமாற்றமும், கூடவே சீற்றமும் எழ முடிந்தவரை தன்னை விடுவிக்க முயன்றாள் இதங்கனை.

அவள் துடித்ததும்  விட்டுவிட இவன் என்ன நாயகனா. வில்லனாயிற்றே. மேலும் அவளை இறுக்கிப் பிடித்தவாறு ஒரு செல்ஃபி எடுத்து விட்டு அதை இதங்கனைக்குக் காட்டினான். அதில் இதங்கனை மட்டும் மிகத் தெளிவாகத் தெரிந்தாள். இவனுடைய தாடியுடனான உடல் மட்டும்தான் படத்தில் விழுந்திருந்தது. அதை அப்படியே மகிந்தனுக்கு அனுப்பி வைக்க, இருட்டில் அரையும் குறையுமாகத் தெரிந்த அந்தப் படத்தைக் கண்டதும் மகிந்தனுக்கு இதயமே வெடித்துவிடும் போலத் தோன்றியது.

அவன் ஆசைப்பட்ட காதலியின் நிலை கண்டு துடித்தவனாய்,

“டேய்… நான் உன்னை சும்மா விடமாட்டேன்டா… உன் சாவு என் கையில்தான்…” என்று கர்ஜிக்க, இவனோ சற்று வாய் விட்டுச் சிரித்து,

“ஐ விஷ் யு த சேம்…” என்றான். பின்,

“சரி… அதை விடு… உனக்கு உன் காதலி பத்திரமாக வேண்டுமா?” என்று கேட்டான் அரவன். மகிந்தனோ பதில் சொல்லாமல் சீற்ற மூச்சை வெளியிட,

“சரி… அப்படியானால் நாம் ஒரு ஒப்பந்தத்திற்கு வரலாமா…  இப்போது என் அணைப்பிலிருக்கும் உன் காதலியை, பத்திரமாக சின்னக் கீறல் கூட இல்லாமல் உன்னிடம் ஒப்படைத்து விடுகிறேன்… பதிலுக்கு நீ என்ன செய்வாய்…” என்று கேட்டான் தன்னை விடுவிக்க முயன்ற இதங்கனையை மேலும் இறுக்கியவாறு,

“என்ன வேண்டும் சொல்… தயவு செய்து அவளை விடு… இதோ பார்… இது நமக்கிடையில் நடக்கும் யுத்தம்… இதில் அவளுக்கு எந்த சம்பந்தமும் இல்லை. அவள் உன்னிடம் வந்ததே நான் கேட்டதால்தான்.” என்று கிட்டத்தட்ட கெஞ்ச, மகிந்தன் கெஞ்சுவதை ரசித்துக் கேட்டுக்கொண்டிருந்தான் அரவன்.

“நாட் பாட்… காதலியை மீட்பதற்கு எப்படித் துடிக்கிறாய்… ம்… சரி… நீ சொல்வது போல  விட்டுவிடுகிறேன்… பதிலுக்கு… நீ…” என்றவன் ஒரு விநாடி அதைி காத்து விட்டு,

“நீ கொல்ல வேண்டும்…” என்றான் அழுத்தம் திருத்தமாய். மகிந்தன் மட்டுமில்லை, இதங்கனையும் அதிர்வுடன் அரவனை நிமிர்ந்து பார்க்க, அவளைப் பார்த்து இரண்டு கண்களையும் சிமிட்டிய அரவன்,

“நான் சொன்னது கேட்டதா?” என்றான்.

“யா… யாரைக் கொல்ல வேண்டும்?” என்று மகிந்தன் திக்கித் திணற,

“கொன்ஸ்டன்டைனை… உன்னுடைய மேலதிகாரியை… முடியுமா உன்னால்?” என்றான் தெளிவாக. அதைக் கேட்ட இதங்கனைக்குக் கால்கள் துவண்டு போனதென்றால், மகிந்தனுக்கு இதயம் தன் துடிப்பை நிறுத்திவிடும் போலப் பலமாக அடித்தது.

“என்ன உளறுகிறாய்…? நான் எப்படி என் மேலதிகாரியைக் கொல்வேன்… நோ… என்னால் முடியாது…” என்று மறுக்க,

“அப்படியானால் உன் காதலியும் உனக்குக் கிடைக்கமாட்டாள் மகிந்தன்….” என்றான் இவன் தெளிவாக. மகிந்தனோ, ஆத்திரத்தோடு,

“என்னைக் கொண்டே என் மேலதிகாரியைக் கொல்ல நினைக்கிறாயா… நான் உயிரோடு இருக்கும் வரைக்கும் அது நடக்காது அரவன்…” என்று சீற, அரவனோ தோள்களைக் குலுக்கி,

“சரி… விடு… உன் காதலியை விடுவிக்க உனக்கொரு வாய்ப்புக் கொடுத்தேன்.. நீ மறுக்கிறாய்… நான் என்ன செய்யட்டும்… நீ கொல்லவில்லை என்றாலும், நான் கொல்லத்தான் போகிறேன்… அதற்குக் குறுக்கே யார் வந்தாலும் அது நடக்கத்தான் போகிறது… ” என்று கூறி முடிக்கவில்லை,

“நீ என்னடா எனக்கு வாய்ப்புக் கொடுப்பது, என்னை யார் என்று நினைத்தாய்…? காவல்துறையைச் சேர்ந்தவன்…  சமுகவிரோதி உனக்கே இவ்வளவு திமிர் இருக்கும் போது எனக்கு எவ்வளவு இருக்கும்… இப்போது…  சொல்கிறேன் கேட்டுக் கொள், இன்னும் இருபத்து நான்கு மணி நேரத்தில், உன்னையும் உன் கூட்டத்தையும் கூண்டோடு அழித்து, என் இதங்கனையை என்னோடு அழைத்துச் செல்லவில்லை…” என்று கர்ஜிக்க இவனோ, உதடுகளைப் பிதுக்கி, தன் கரத்தில் சிலையென நின்றிருந்தவளை விடுவித்து விட்டு,

“புதிய ராமாயணமா… மகிந்தன். ஆனால் பார், அதில் ராமன் பிழைத்தான் இராவணன் அழிந்தான். இந்தக் கதையில் ராமன் பிழைப்பானா தெரியவில்லையே… சரி அதை விடு… உன் கடைசிக்காலம் என் கையில்தான் என்றால் யாரால் அதை மாற்ற முடியும்… ட்ரை இஃப் யு கான் மகிந்தன்…” என்றவன், கைப்பேசியை அணைத்து விட்டு, இதங்கனையைப் பார்த்து,

“என்ன.. உன் காதலன் உன்னை விட கொன்ஸ்டன்டைனை அதிகம் விரும்புகிறான் போலவே… உன்னை விடுவிக்க ஒரு வாய்ப்புக் கொடுத்தும் பயன்படுத்த மறுக்கிறானே…” என்றவாறு அந்தக் கைப்பேசியைச் சுழற்றி வீச, அது இதங்கனையின் பாதத்திற்கு அருகாமையில் வந்து விழுந்தது. அது கூட உறைக்காமல் அரவனையே வெறித்துப் பார்க்க, அவனோ, தன் துப்பாக்கியை நீட்டித் தோட்டாவைத் துப்ப, இவள் துடித்துப் பதைத்து விலகிய அந்த நேரம், கட கட கட என்று நான்கு குண்டுகளைத் துப்பியிருந்தது துப்பாக்கி.

அந்தக் குண்டுகள், ஒவ்வொன்றும் அவளுக்கு அருகாமையிலிருந்த மரங்களைத் துளைத்துக்கொண்டு வெளியேற, அப்போது சிதறிய மரத்துண்டின் சிதறல்கள் தெறித்து  அவளுடைய கரங்களிலும், கழுத்திலும் கன்னத்திலும் என்று பதம்பார்க்க, இவளோ, பெரும் அலறலோடு பதறி அடித்துப் பின்னால் இழுபட்டுச் சென்று அங்கிருந்த ஒரு மரத்தோடு மோதுப்பட்டு நின்றாள்.

அவன் சுட்ட தோட்டாக்களில் ஒன்றுகூட தன் உடலைத் துளைக்கவில்லை என்பதை அவள் உணர்வதற்கே நீண்ட நேரம் தேவைப்பட்டது. ஆனாலும் நம்பாமல் தன் தேகத்தை வருடிக் கொடுத்தவளுக்கு, அவன் தன்னைச் சுடவில்லை என்பது புரிய, நிமிர்ந்து தன் முன்னால் நின்றிருந்தவனை வெறித்தாள். அவனோ, தலை சரித்து அவளைப் பார்த்துப் புன்னகைத்துக்கொண்டிருந்தான்.

இதயம் பலமாக அடிப்பது வேகமாக ஏறியிறங்கிய மார்பில் கூடத் தெரிந்தது.

எத்தனை பொல்லாதவன். மிருக வேட்டையில் அம்புக்குச் சிக்கிக்கொண்ட மானைக் கண்டு வெற்றியோடு சிரிக்கும் வேடனின் சிரிப்பு போல அல்லவா அவன் சிரிப்பு இருக்கிறது. அதுவும் எப்படி ரசிக்கிறான்…

கண்களில் குளம் கட்டி அது கன்னத்தில் வடிந்து செல்ல, ஆத்திரத்தோடு புறங்கையால் அந்தக் கண்ணீரைத் துடைக்கக் கன்னத்தில் மரத்துண்டு கீறியதில் ஏற்பட்ட இரத்தத்தோடு கண்ணீரும் சேர்ந்து துடைபட, அவளுடைய கன்னம் செந்நிறத்தைப் பூசிக்கொண்டது. ஆனாலும் அந்தக் கைப்பேசிக்கு என்னானது என்று குனிந்து பார்த்தவளுக்கு ஓவென்று வந்தது.

எத்தனை முயற்சி, எத்தனை நம்பிக்கை. எத்தனை நிம்மதி. அத்தனையும் ஒட்டுமொத்தமாகத் துடைத்து எடுத்துவிட்டானே… கண்ணீர் மீண்டும் பொங்க, அதுவரையிருந்த உயிர்ப் பயம் தற்காலிகமாகக் காணாமல் போனது.

இனி இருந்துதான் என்ன? செத்துத்தான் என்ன? என்கிற மனநிலையில், திரும்பி அரவனை ஏறிட்டவள், ஆத்திரத்தோடு அவனை நோக்கிப் பாய்ந்து அவனுடைய சட்டையின் மேல் பட்டியை இறுகப் பற்றி உலுப்பி,

“ஏன்டா… ஏன் இப்படி என்னை வதைக்கிறாய்? அப்படி நான் என்ன கொலைக் குற்றம் செய்தேன்? ஆமாம்… உன்னை வேவு பார்க்கத்தான் வந்தேன். அந்த ஆளியுரவனைப் அந்த ஆளியுவரனைப் பற்றி அறியத்தான் வந்தேன். இப்ப என்ன செய்யப் போகிறாய்? கொல்லப் போகிறாயா? கொல்லு… இன்னும் எதற்குப் பார்த்துக்கொண்டிருக்கிறாய்… இப்படி என்னைக் கொஞ்சம் கொஞ்சமாகச் சாகடிப்பதை விட ஒரேயடியாகக் கொன்று என் பிணத்தை என் வீட்டிற்கு அனுப்பிவிடு… அப்போதாவது உன்னிடமிருந்து விடுதலை கிடைக்கிறதா பார்க்கிறேன்” என்று ஆத்திரத்தில் தொடங்கியவள் கடைசியில் இயலாமையினால் ஏற்பட்ட சோர்வில் விம்மி அழ, அவனோ அவளை ஒரு கணம் அழுத்தமாகப் பார்த்தான். மறு கணம் தன் காலரிலிருந்த அவளுடைய கரத்தைப் பிரித்து எடுத்தவன், அப்படியே அக்கரங்களை முதுகுக்குப் பின்னால் வளைத்துப் பிடித்து  தள்ளிச் சென்று மரத்தோடு மோதித் தன் உடலால் அவள் உடலை அழுத்தி நிற்க,  அவனுடைய செயலிலினால் ஏற்பட்ட வலியில் முனங்கினாள் இதங்கனை.

அத்தனை வேகமான அழுத்தம் அது. இப்போது அவள் முகம் நோக்கிக் குனிந்து உற்றுப் பார்த்தவன்,

“என்னையே ஏமாற்றிக் கைப்பேசியில் அந்த மகிந்தனோடு பேச முயன்றிருக்கிறாயே… உனக்கு எத்தனை தைரியம் இருக்கவேண்டும்…” என்றவன், மேலும் அவளை ஒரு அழுத்து அழுத்த, இதங்கனைக்கு உயிரே போய்விடும் போல வலித்தது.

ஆங்காங்கே தெரிந்த கீறல்கள், இரத்தக் காயங்கள் எதுவும் அவனை இளக்கவில்லை. மாறாகக் கடும் ஆத்திரத்தைத்தான் அவனுக்குக் கொடுத்தது. அதைத் தன் உடலால் காட்ட, மீண்டும் பாழாய் போன உயிர் பயம் அவளை வந்து ஒட்டிக்கொண்டது.

தைரியம் இருக்கும் வரைக்கும்தானே பலத்துக்கு வேலை. அது வடிந்து போனால்…? பலவீனம் முன் வழியாக வந்தால், பலமும் தைரியமும் பின் வழியாகப் போய்விடுமே. அதை உறுதிப்படுத்துவது போல, கால்கள் வேறு அவளைத் தாங்க மாட்டோம் என்று  தள்ளாட, ஆழ மூச்செடுத்து இழந்த தைரியத்தை மீளப் பெற முயன்றவளாக,  அவனை எதிர்கொள்ள முயன்றாள். அது சுத்தமாக முடியவில்லை. அதையும் மீறிக் கண்களில் கண்ணீர் பொங்கத் தொடங்கியது. ஆனாலும் அவன் விழிகளிலிருந்து தன் விழிகளை விலக்கினாளில்லை.

முதலில் ஆத்திரத்தோடு அவளை ஆழமாகப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தவன், சற்று நேரத்தில் கோபம் கரைந்து போக, இப்போது அவள் முகத்தை ரசனையோடு பார்க்கத் தொடங்கினான்.

மரத் துண்டுகள் அவள் முகத்தில் அங்கும் இங்குமாகக் கீறிச் சென்றதால் இரத்தம் கசிந்த கன்னங்கள். கலங்கிச் சிவந்த விழிகள். ஆத்திரத்தோடு துடித்த நாசி.  குளிராலோ இல்லை அவன் செயலாலோ நடுங்கிய செழித்த உதடுகள். அச்சத்திலும் தவிப்பிலும் பலமாகத் துடித்த கழுத்தின் ஓரமும் அதைத் தழுவிச் சென்ற இரத்தத் துளிகளும். தன்னைச் சமப்படுத்த அவள் எடுத்துக்கொண்ட ஆழ மூச்சால் வீங்கி அடங்கிய மார்பகங்கள்… அச்சத்தில் கலங்கிய முகம் இவையெல்லாம் ஒரு ஆணைப் போதைகொள்ளச் செய்யுமா? செய்ததே. உள்ளே எதுவோ செய்ததே அவனுக்கு.

அவன் ஒரு ஆண். இவள் ஒரு பெண். போதாதா சித்தம் பேதலிக்க? என்ன நினைத்தானோ, எதுவோ உந்தித் தள்ளப்பட்டவன் போல, அவளுடைய மென் கன்னத்தைத் தன் கன்னத்தால் உணரும் வேட்கையோடு அவளை நோக்கிக் குனிந்தான்.

அடர்ந்த தாடிகொண்ட கன்னத்தை அவளுடைய மென் கன்னத்தோடு உரச, இவளோ பதறித் துடித்தவளாக அவனிடமிருந்து விடுபட முயன்றாள். எங்கே விலகுவது. விலகும் வகையிலா பற்றியிருந்தான். இவள் திமிறத் தொடங்க, அவனோ, அவளுடைய கன்னத்தின் மென்மையை உணர்ந்தவனாக, அவளுடைய காதுகளுக்குள் தன் உதடுகளைக் கொண்டு சென்று,

“வை டிட் யு டு திஸ் டு மீ…?” என்றான் கிறங்கிய குரலில்.

சில்லிட்டுப் போனாள் இதங்கனை. அவன் கன்னம் தன் கன்னத்தோடு உரச அது கொடுத்த தவிப்பில், அவனைத் தள்ளுவதற்காகக் கரத்தை இழுக்க முயன்றாள். அந்தோ பரிதாபம். அவன் பின்புறமாக வளைத்துப் பிடித்ததில், கடுமையான அந்த மரத்தின் பகுதி அவள் கரங்களை நன்றாகவே பதம் பார்த்துக்கொண்டிருந்தது. போதாதற்கு அவன் அழுத்திய அழுத்தத்தில் கரங்கள் வேறு வலித்தன. பற்களைக் கடித்து வலியைத் தாங்கியவளாகத் தன் முகத்தை விலக்க, இப்போது சற்று முகத்தைப் பிரித்து எடுத்தான் அரவன். ஆனாலும் விழிகளை மட்டும் விலக்கவில்லை.

கொஞ்சம் கூட இரங்காத அவனை ஏறிட்டவளுக்குத் தன் கோபமும், ஆத்திரமும் எதுவும் அவனை இம்மியும் இளக்காது என்று தெரிந்து போனது. அதனால் தன் பிடிவாதத்தைக் கைவிட்டவளாக அவனை ஏக்கத்துடன் ஏறிட்டு,

“ப்ளீஸ்… என்னை  விட்டுவிடு… நீ எதற்காக என்னை உன்னோடு வைத்திருக்கிறாய் என்று இப்போது புரிகிறது. எனக்காக மகிந்தன் கொன்ஸ்டன்டைனைக் கொல்வான் என்று நீ நினைத்தால், அது ஒரு போதும் நடக்காது அரவன்… அவன் தன் தொழிலைத் தெய்வமாகப் பார்க்கிறான். நிச்சயமாக எனக்காகத் தன் மேலதிகாரியைக் கொல்ல மாட்டான்….” என்றவள் வலியோடு அசைய முயன்றவாறு, மூக்கை உறிஞ்சி,

“இதோ பார் இன்னும் ஒரு நாள் தாண்டினால் என் அம்மாவும் அப்பாவும் வருந்தத் தொடங்கிவிடுவார்கள். இரண்டு நாட்களில் வந்துவிடுவேன் என்று கூறி விட்டுத்தான் உன்னிடம் வந்தேன். இப்போது போகவில்லை என்றால் பதறிப்போவார்கள்… அதுவும் எனக்கு இப்படி ஒரு நிலை என்பதை அறிந்தால் உயிரையே  விட்டுவிடுவார்கள்… தப்புத்தான்… உன்னைப் பற்றி அறியாமல் உன்னிடம் வந்தது மிகப் பெரிய தப்புதான்… உன்னைக் கெஞ்சிக் கேட்கிறேன்.. என்னை  விட்டுவிடு…” என்றவள் விம்மியவாறே, தலையை அசைத்து,  “இதோ பார்… நான் உன்னைப் பற்றி ஏதாவது உளறிவிடுவேனோ என்று நினைத்தால், உனக்குச் சத்தியம் செய்கிறேன்… உன்னைப் பற்றி நான் யாரிடமும் எதுவும் சொல்லமாட்டேன்… ஐ பிராமிஸ் யு…” என்று அவள் கூற, இப்போது அவனுடைய உதட்டில் அந்தப் புன்னகை மலர்ந்தது.

“நீ என்னைக் காட்டிக் கொடுத்துவிடுவாயோ என்று நான் அஞ்சுவேன் என்று நினைத்தாயா அங்கனை…” என்று கிண்டலுடன் கேட்டான் அரவன். பின் என்ன நினைத்தானோ, அவளை அழுத்திக்கொண்டிருந்த உடலைச் சற்றுத் தளர்த்திக் கரங்களை விடுவித்தவன், அவள் விலக முதல்,  சடார் என்று  அவளைச் சிறை செய்வது போல மரத்தில் தன் கரங்களைப் பதித்து, அவளுடைய தவித்த முகத்தை ரசிப்போடு பார்த்தான். பின் என்ன நினைத்தானோ, சுட்டுவிரலால் வடிந்த அந்தக் கண்ணீரைத் தொட்டுப் பார்த்து,

“இந்தக் கண்ணீர், உன் அம்மா அப்பாவிற்காகவா, இல்லை உன் காதலனுக்காகவா?” என்று கேட்டான். பதில் சொல்ல முடியாமல் அவள் அப்படியே நின்றிருக்க, மீண்டும் அவளை ஏறிட்டவன்,

“அழும் போதும் நீ மிக மிக அழகாக இருக்கிறாய்…” என்றதும், அவனை வெறுப்புடன் பார்த்தாள் இதங்கனை. அவள் தவிப்பென்ன, துடிப்பென்ன, கொஞ்சம் கூட அதைப் பற்றிக் உணராமல் அவளுடைய அவல நிலையை இப்படி ரசிக்கிறானே? நிச்சயமாக இவன் மனிதனில்லை….! மிருகம்…! அதுவும் பயங்கர மிருகம்…! இவனை விடப் பிணந்தின்னிக் கழுகுகள் எவ்வளவோ பரவாயில்லை… விம்மலுடன் எதையோ கூற வாய் எடுக்க, அவர்களுக்குப் பின்னாலிருந்து,

“அரவன் உனக்கு அழைப்பு வந்திருக்கிறது என்கிற விக்டரின் குரல் வந்தது.

ஆனாலும் அவளிடமிருந்து தன் கவனத்தைச் சற்றும் திசைதிருப்பாது கரத்தைப் பின்னால் நோக்கி நீட்ட, அதில் ஒரு கைப்பேசி வைக்கப்பட்டது. அதை எடுத்துக் காதில் பொருத்தியவாறு மெதுவாக அவளை  விட்டு விலகியவனின் கவனம் இப்போது கைப்பேசிக்கு இடம்மாறியிருந்தது,

மறுபக்கம் கூறியதைக் கவனமாகச் செவி மடுத்தவன், இறுதியாக, “சரி.” என்கிற ஒற்றைச் சொல்லுடன் தன் கரத்திலிருந்த அந்த சங்கிலியை விக்டரை நோக்கி விட்டெறிந்து,

“டேக் ஹர்…” என்று விட்டு மேலே நடக்கத் தொடங்க, விக்டரோ, தரையில் கிடந்த போர்வையை எடுத்து அவளை நோக்கி வீசி விட்டு, சங்கிலியைப் பற்றி இழுத்துக்கொண்டு செல்ல, இதங்கனையோ, இருபத்து நான்கு மணி நேரத்தில் அந்த அரக்கனைக் கொன்று தன்னை மீட்பேன் என்று சொன்ன மகிந்தனையே நினைத்தவாறு நடக்கத் தொடங்கினாள்.

“மகிந்தன் என்னை மீட்க வருவானா? நான் இருக்கும் இடத்தைக் கண்டுபிடித்து இவர்களைச் சூரசம்ஹாரம் செய்து என்னைக் காப்பானா? இவள் எங்கே இருக்கிறாள் என்று மகிந்தனுக்கு எப்படித் தெரியப் போகிறது? எப்படிக் கண்டுபிடிக்கப் போகிறான்?” நினைக்கும் போதே சோர்ந்துபோனாள் இதங்கனை.

கூடவே அவளைப் பணையக் கைதியாக வைத்து அரவன் காரியம் சாதிக்க முயல்கிறான் என்று தெரிந்த போது அடி வயிற்றையும் கலங்கச் செய்தது. இனி அடுத்த என்ன நடக்கப் போகிறது… சுத்தமாகத் தெரியவில்லை. அடுத்து என்ன நடக்கும் என்கிற பீதியுடனேயே இழுபட்டுச் சென்றாள் இதங்கனை.