அலரந்திரியைத் தனியாகப் பாட்டி தாத்தா வீட்டில் விட்டுவிட்டு ஊருக்கு வந்த ஏகவாமனுக்கு முதலில் இருப்புக் கொள்ளவில்லை. எப்படிச் சமாளிக்கிறாளோ, எப்படி இருக்கிறாளோ என்று சிந்தை அதிலேயே சுற்றிக்கொண்டிருந்தது. ஆனாலும் அவன் முடிக்கவேண்டிய சில வேலைகள் இருந்ததால், அவளுடன் கைப்பேசியில் பேசுவதைச் சற்றுத் தள்ளிப்போட்டான் எகவாமன்.
இரண்டாம் நாள் சற்று ஓய்வு கிடைக்க, உடனே அவளுடைய கைப்பேசிக்கு அழைத்தான். அதுவோ வாடிக்கையாளர் இணைப்பிலில்லை என்று கூற, இவனுடைய இதயம் எகிறிக் குதித்தது.
பல முறை முயன்று இறுதியில் முடியாமல் வீட்டிற்கே எடுக்கவேண்டியதுதான் என்று முடிவு செய்தவனாக, வீட்டு இலக்கத்திற்கு அடிக்க, அவனுடைய போதாத நேரம் எடுத்தது தாத்தா.
“யெஸ்… நற்குனசேகரன் ஸ்பீக்கிங்…” என்று அவர் முடிக்கவில்லை,
“ரொம்ப முக்கியம்… எங்கே அவள்…” என்றான் ஏகவாமன் கடுப்புடன்.
“அவளா… எவளைக் கேட்கிறாய்?” என்றார் தாத்தா உதடுகளில் குறும்பைத் தேக்கி வைத்தவாறு.
“அவள்தான்… அந்தப் பெண்…” என்றவனுக்கு ஏனோ தாத்தா கேட்க அலர் என்று சொல்ல முடியவில்லை. ஒரு வித தயக்கம்… சும்மாவே அவன்மீது அவருக்குச் சந்தேகம். இதில் அலர் என்றால், அதைப் பிடித்து வைத்துக்கொண்டு தொங்குவார். அதே நேரம் அந்திரி சொல்லவும் பிடிக்கவில்லை. ஏதோ அந்நியப்பட்டது போல ஒரு உணர்வு. அதனால் அந்தப் பெண், என்று அவன் குறிப்பிட,
தாத்தாவிற்கு அப்போதுதான் காது கடிக்க வேண்டுமா. தன் தோளிலிருந்த துவாயின் நுணியைப் பற்றிக் காதில் ஓட்டிக் குடைந்து அதை ரசித்தவாறு,
“ஏன்டா… நீ சாப்பிட்டாயா பேராண்டி?” என்று அதி முக்கியக் கேள்வியைக் கேட்க, இவனுடைய இரத்த அழுத்தம் சற்று எகிறத் தொடங்கியது.
“தாத்தா அவள் எங்கே… கைப்பேசிக்கு எடுத்தேன் பதிலில்லை… எங்கே போய்த் தொலைந்தாள்” என்றான் பெரும் எரிச்சலுடன். அவரோ தனக்குக் காதே இல்லாததுபோல,
“கைப்பேசியா… எந்தக் கைப்பேசிக்கு… என்னிடம் கைப்பேசியே இல்லையேடா… எத்தனை முறை வாங்கிக்கொடு என்று கேட்டேன்… வாங்கித் தந்தாயா நீ…?” என்றார் அதுதான் அன்றைய முக்கிய உலகச் செய்திபோல.
“தாத்தா… இப்போது அதுவா முக்கியம்…”உங்கள் வீட்டில் இருக்கும் பெண் எப்படி இருக்கிறாள்?” என்றான் கடித்த பற்களுக்குள்ளாக வார்த்தைகளைத் துப்பி.
“உன் பாட்டிக்கென்ன… அவள் நன்றாகத்தான் இருக்கிறாள்…” என்றார் தாத்தா. அன்று தாத்தாவிற்கு ஏக குஷியானது. இருக்காதா? இன்று அவர் கையில் சிக்கியது பேரனல்லவா… சிங்கியடிக்காமல் எப்படி விடுவது. அதற்குக் காரணமும் இருந்தது. முன்பெல்லாம் அவர்களைப் பார்த்துவிட்டுச் செல்வதோடு சரி. அதன் பிறகு இரண்டு கிழமைகளுக்கு ஒரு முறை தொலைபேசி எடுத்து விசாரிப்பான். சிலவேளை அதுவும் செய்யமாட்டான். இது என்னவென்றால், அவளை விட்டு இரண்டு நாள் கூட ஆகவில்லை… அவளை எண்ணிப் பதறுகிறானே. இதற்குப் பழிவாங்கா விட்டால் அவரென்ன தாத்தா?
ஏகவாமனுக்கோ தன் தலையை எங்கே கொண்டு சென்று முட்டுவது என்றுதான் தெரியவில்லை. பின்னே…! அவன் அலரேந்திரி எங்கே என்று கேட்டால், அவர் பாட்டியைப் பற்றியெல்லவா பேசுகிறார். அவன் யாரைக் கேட்கிறான் என்று நன்றாகத் தெரிந்தும், வலுவாகச் சண்டைக்கு வருபவரை என்னவென்று சொல்வது. தன்னை மறந்து,
“ஐ கானட் பிலீவ் திஸ்…” என்று முணுமுணுக்க, அது அவருடைய காதில் கச்சிதமாக விழுந்து தொலைத்தது.
“நம்பு பேராண்டி நம்பு… உன் பாட்டிக்கு ஒரு பிரச்சனையும் இல்லை… எப்போதும் போல என் உயிரை எடுத்துக்கொண்டுதான் இருக்கிறாள் கிழவி… ஏதோ கொரோனாவாமே… அதெல்லாம் அண்டாமல் பத்திரமாக ஷேமமாக இருக்கிறாள் வாமன்… தவிர அவளைக் கண்டாலே கொரோனா என்ன… கரீனாவே காணாமல் போய்விடுவாள்… ஆனால் இப்போது எதற்கடா அந்தக் கிழவியைத் தேடுகிறாய்” என்று மீண்டும் அவர் தொடங்க, சோர்வுடன் சென்று சோஃபாவில் விழுந்தான் ஏகவாமன். களைப்பில் சுருங்கிய புருவத்தை அழுத்திக் கொடுத்து,
“விளையாடாதீர்கள் தாத்தா…” என்று அவன் எரிச்சலுடன்.
“டேய்… நீ அங்கே… நான் இங்கே… எப்படிடா விளையாடுவது…” என்று கேட்க, ஏகவாமனுக்குத்தான் சலித்துப் போனது. அவன் உலகையே ஆட்டிப் படைக்கிறான். இந்தத் தாத்தா, அவனையல்லவா கொல்லாமல் கொல்கிறார். சோர்வுடன் திணறிக்கொண்டிருக்கும் போதே மறு பக்கம் கைப்பெசி கைமாறி இருக்க வேண்டும்.
“கண்ணா…” என்று பாட்டியின் குரல் கேட்கப் பெரும் நிம்மதி அடைந்தவனாகப் பெருமூச்சொன்றை விட்டவன்,
“பாட்டி… அலருக்கு என்ன? பல முறை அவளை அழைத்துவிட்டேன். பதிலில்லை… இஸ் எவ்ரிதிங் ஓக்கே…” என்றான் நேரடியாக.
அதுவரை மனைவியின் காதுக்குள் தன் காதை வைத்துக்கொண்டு அவன் சொன்னதைக் கேட்டுக்கொண்டிருந்த பெரியவர்,
“அலரா… யாருப்பா அது…” என்றார் கிண்டலுடன்.
“பாட்டி… உங்கள் புருஷரைக் கொஞ்ச நேரம் அமைதியாக இருக்கச் சொல்லுங்கள்… இல்லை…” என்று அவன் முடிக்கவில்லை,
“அடப் போடாப் போக்கற்றவனே… ஐம்பத்து நான்கு வருடங்களாக முடியவில்லை… இனியா முடியப் போகிறது…? அதை விடு… நான் கேட்டதற்குப் பதிலைச் சொல்லு… அந்த அலர் யார்…” என்றார் வேண்டுமென்று.
“பாட்டி… அலரந்திரி இப்போது எங்கே…” என்றான். அவன்.
“அப்படிக் கேட்டிருந்தால், சொல்லிவிட்டுப் போயிருப்பேன். அதைவிட்டுவிட்டு அந்தப் பெண்ணுக்கென்ன, அந்தப் பெண்ணுக்கென்ன… என்று கேட்டால்… நான் என்ன மூக்குச் சாத்திரமா பார்ப்பது?… அது சரி… அந்தப் பெண்ணை அந்திரி என்றுதானே அழைப்பார்கள்… இவன் என்ன அலர் என்று அழைக்கிறான்…” என்று முக்கியப் புள்ளியைப் பற்றியவாறு கேட்க, மறு பக்கம் ஆழ மூச்செடுப்பது இவர் காதுக்குக் கேட்டது.
அதைக் கேட்டதும் சத்தம் வெளியே வராதவாறு குலுங்கிக் குலுங்கி நகைக்கத் தொடங்கினார் தாத்தா. பாட்டியின் முகத்தில் புன்னகை தோன்றினாலும், கிழவரைப் பார்த்து முறைத்துவிட்டு,
“அவரை விடுடா கண்ணா… அலரந்திரிக்கு ஒன்றுமில்லை… ஆற்றங்கரைக்குப் போயிருக்கிறாள்… இப்போத வந்துவிடுவாள்?” என்று முடிக்கவில்லை, அலரந்திரி பூரித்த முகத்துடன் வந்துகொண்டிருந்தாள். அதைக் கண்டதும்,
“இதோ அவளே வந்துவிட்டாள்… நீ பேசு…” என்றுவிட்டு அவளிடம் தொலைப்பேசியைக் கொடுத்துவிட்டுச் செல்ல, இவள் எடுத்துக் காதில் வைத்ததுதான் தெரியும். அடுத்து அவள் காதிலிருந்த இரத்தம்தான் வடிந்தது. நல்ல வேளை அவளுக்கு ஆங்கிலத்தில் அத்தனை புலமையிருக்கவில்லை. இருந்திருந்தால் கதை வேறாக இருந்திருக்கும் ஆனாலும் அவன் சீறிய சீறலில் இதயம் தாறுமாறாகக் குதித்தது மட்டும் உன்மை.
“ஹெள மெனி டைம்ஸ்… ஹெள மெனி டைம்ஸ் ஐ டோல்ட் யு டு கீப் யுவர் டாம் xxx ஃபோன் வித் யு… யு ஸ்டுபிட் வுமன்… …. நான் எப்படிப் பயந்துபோனேன் என்று உனக்குத் தெரியுமா? அறிவு வேண்டாம்… இடியட்… யு ஃப்ரீக்கிங் மீ அவுட் டாமிட்…” என்று ஏகத்திற்கும் எகிறி விழ, அவள் கைப்பேசியைத் தன்னுடன் வைத்திருக்கவில்லை என்பதற்காக அவன் சீறுகிறான் என்பது மட்டும் அவளுக்கு நன்கு புரிந்தது. அதனால் எதுவும் பேசாமல், அவன் திட்டி முடிக்கும் வரைக்கும் அமைதியாக இருக்க, இவனோ திட்டி முடித்ததும், மறு பக்கம் எந்தப் பதிலும் இல்லாது போக,
“அலர்… ஆர் யு ஸ்டில் தெயர்…?” என்றான் அடக்கிய ஆத்திரத்துடன். அவளோ
“ம்…” என்றாள். அந்த ம் இலேயே அவளுடைய கோபத்தைப் புரிந்துகொண்டவன் சற்று மலையிறங்கி, ஒரு பெரு மூச்சு விட்டவனாக,
“உன்னிடம் என்ன சொன்னேன்…?” என்றான் மறு பக்கத்திலிருந்து. அவன் என்ன சொன்னான்? புரியாமல் குழம்ப,
“உன்னைத்தான் கேட்டேன்… புறப்படும்போது என்ன சொல்லிவிட்டுப் புறப்பட்டேன்…” என்றான்.
“தெ… தெரியவில்லையே… எ… என்ன சொன்… சொன்னீர்கள்…” என்று பயத்துடன் கேட்க,
“வியர் இஸ் த டாம் ஃபோன்…” என்றான் அடுத்து.
“ஃபோன்… அது… அது… வேலை செய்ய மாட்டேன்கிறது…” என்றாள் கம்மியா குரலில்.
“வட்… வேலை செய்யவில்லையா… என்ன உளறுகிறாய்… அது புது ஃபோன்… எப்படி வேலை செய்யாமல் போகும்…?” என்றவனுக்கு அப்போதுதான் ஒன்று புரிந்தது.
“சார்ஜ் போட்டாயா…?” என்றான் அடுத்து. அவளோ திருத் திரு என்று விழிக்க,
“ஃபோனுக்குச் சார்ஜ் போட்டாயா?” என்றான் மீண்டும். இவளோ இல்லை என்று பதில் கூறாது, மறுப்பாகத் தலையை மட்டும் ஆட்ட,
“அலர்… சார்ஜ் போட்டாயா என்று கேட்டேன்…” என்றான் பற்களுக்குள்ளாக வார்த்தைகளைத் துப்பி. கைப்பேசிக்கு மின்னூட்டம் செய்யவேண்டும் என்று தோன்றவேயில்லையே. கூடவே அவன் வெறும் கைப்பேசி மட்டும்தானே கொடுத்தான்… அதற்குரிய மின்னூட்டி அவளிடமில்லையே.
இப்போது தலையை ஆட்டாமல்
“இ… இல்லை…” என்றாள்.
“அது கூட உனக்குத் தெரியாதா…” என்று அதற்கும் அவன் காய, இப்போது இவளுடைய பொறுமை மெதுவாகக் கரைந்தது.
“நீங்கள்… ஃபோன் மட்டும்தானே கொடுத்தீர்கள்… நான் என்ன செய்யட்டும்…” என்று கேட்க, அப்போதுதான் தன் தவறு அவனுக்குப் புரிந்தது.
“நான்தான் தரவில்லை, நீயாவது கேட்டிருக்கலாமே…?” என்று அதற்கும் திட்டியவன், “சரி… என் அறைக்குப் போ… அங்கே…” அவன் முடிக்கவில்லை,
“உங்கள் அறைக்கா…” என்று வாயைப் பிளந்தாள் அலரந்திரி. அவனுடைய அறைக்குள் அவள் எப்படிப் போவது…?’ தயங்க,
“என் அறைக்குப் போகாமல் சார்ஜர் எடுக்கப் பக்கத்துவீட்டுக்கா போவாய்?” என்று பொறுமையிழந்து கேட்டவன், அங்கே ஒரு மேசை இருக்கும், அதில் முதலாவது இழுப்பறையைத் திற, அங்கே இருக்கிறது… எடுத்து சாரிஜல் போடு! இன்னும் பத்து நிமிடத்தில் திரும்ப எடுப்பேன். அதற்குள் உன் ஃபோன் சார்ஜ் ஏறி இருக்கவேண்டும்… புரிந்ததா?” என்றுவிட்டு பதிலையும் எதிர்பார்க்காமல் கைப்பேசியை வைக்க, இவள்தான் ஒலிவாங்கியை வெறிக்க வேண்டியதாயிற்று.
இன்னும் பத்து நிமிடத்தில் எடுப்பேன் என்று சொல்லியிருக்கிறானே, பதறியவள், பாட்டியும் தாத்தாவும் தன்னை விசித்திரமாகப் பார்ப்பதைக் கூடப் பொருட்படுத்தாமல், அவனுடைய அறைக்குள் ஓடினாள் அலரந்திரி.
மெல்லிய படபடப்புடன் உள்ளே நுழைந்தவளுக்கு அந்த அறையின் வாசனை ஏனோ ஏகவாமன் அங்கே நிற்பது போன்ற பிரமையை ஏற்படுத்தியது. கூடவே பெரும் பாதுகாப்பாய்… அன்னை மடி சேர்ந்த மகிழ்ச்சி. அது ஏன் அப்படித் தோன்றியது? அவளுக்குத் தெரியவில்லை. ஆனாலும் அந்த அறை அவளுக்குள் சங்கீதம் மீட்டியது மட்டும் உண்மை.
அந்த அறை அவனைப் போலவே கம்பீரமாக, சுத்தமாக வெண்மை நிறத்திலிருந்தது. தேவையற்ற பொருள் என்று எதுவும் கிடையாது. எந்த அலங்காரமும் இல்லாமல், ஏனோ மனதிற்கு நிறைவாக இருந்தது. இந்த அறையிலும் ஒரு பக்கம் முழுவதும் நிறையப் புத்தகங்களை அடுக்கி வைத்திருந்தான். அதைப் பார்த்ததுமே புரிந்தது, அவன் புத்தகப் பிரியன் என்று. அந்தச் சிறிய வீட்டில் கொளுவியிருந்த, அதே குடும்பப் படம், அவனுடைய அறையிலும் தொங்கிக்கொண்டிருந்தது. நடுவிலிருந்த கிங்சைஸ் மெத்தையைக் கண்டதும், ஏனோ நெஞ்சம் தடதடத்தது. அதில்தானே விழுந்து உறங்குவான்… ஏனோ ஓடிச்சென்று தானும் அதில் விழுந்து புரளவேண்டும் என்கிற ஆவல் தோன்றியது. பின் தன் எண்ணம் போகும் திசை அறிந்து அவசரமாக அதை அடக்கியவள், விழிகளைத் திருப்பினாள்.
அங்கே அவன் குறிப்பிட்ட மேசை தென்பட்டது.
அதிலிருந்துதானே வேலை செய்வான்… இந்தக் கதிரையில்தானே அமர்ந்திருப்பான்? தன்னையும் மறந்து உயரமாக இருந்த அந்த லதர் இருக்கையைக் கரங்களால் வருட, அன்று அவளைத் தூக்கியபோது, அவன் கழுத்துப் பட்டியைப் பற்றினாளே, அதுதான் நினைவுக்கு வந்தது. சடார் என்று கரத்தை இழுத்து எடுத்தவள், அவன் குறிப்பிட்ட இழுப்பறையைத் திறக்க, எல்லாம் மிக அழகாக அடுக்கி வைக்கப்பட்டிருந்தது.
விரல்களால் அவனுடைய பொருட்களை வருடிக் கொடுத்தவன், ஒரு ஓரத்தில் கச்சிதமாக அமர்ந்திருந்தது புத்தம் புதுக் கைப்பேசியின் பெட்டி. அதை எடுத்தவள், திறக்க, அதற்குள் மின்னூட்டி இருந்தது. அதை எடுத்தவளின் கண்களில் பட்டது, ரசீது. சரிதான் என்று மீண்டும் பெட்டியை மூட முயன்றவளின் அந்த ரசீதின் திகதி தெரிய, புருவம் சுருங்க உற்றுப் பார்த்தாள். சரியாக அவள் அந்தக் கயவர்களை அடித்தாளே, அதற்கு மறுநாள் வாங்கப்பட்டிருந்தது. ஒரு வேளை அவளுக்காகத்தான் வாங்கினானோ? உடனே அந்தச் சிந்தனையை ஓரம் கட்டியவள், மீண்டும் பழையது போலப் பெட்டியை வைத்துவிட்டுத் தன்னறைக்கு வந்தாள். கைப்பேசியைச் சார்ஜில்போட்டு அது உயிர்ப்பித்த தருணம், அவளுடைய கைப்பேசிக்கு அழைப்பு வந்தது. அவன்தான்… அவனன்றி வேறு யார்.
அவனுடைய அழைப்பை எடுக்க, இப்போது அவனுடைய குரலில் முன்பிருந்த கோபமில்லை. எப்போதும் கைப்பேசியை உன்னோடு வைத்துக்கொள், என்று விரிவுரை செய்துவிட்டு, பத்திரமாக இருக்குமாறு பணிந்துவிட்டுக் கைப்பேசியை அணைத்தான்.
அணைத்துவிட்டு இருக்கையில் சாய்ந்தவனுக்கு, அதுவரையிருந்த படபடப்பும், அவஸ்தையும் மாயமாக மறைந்துவிட்டிருந்தது. விழிகளை மூடி ஆழ மூச்செடுத்தபோது, அவள்தான் மனதிற்குள்ளும் புத்திக்குள்ளும் நின்று நாட்டியம் ஆடினாள்.
கொஞ்ச நேரம் என்னமாகப் பதறவைத்துவிட்டாள். மனம் எதிர்மறையான சம்பவங்களைப் பார்த்துப் பழகியதாலோ என்னவோ, நேர்மறையாக யோசிக்க மறுக்கிறது. அந்தக் கணத்தில் தவறாகவே உலகம் முழுக்கச் சுற்றி வந்துவிட்டானே.
இப்போதும் கரங்களின் மெல்லிய நடுக்கத்தை உணர்ந்து கொண்டவன், கையிலிருந்த கைபேசியை ஒரு பக்கமாக வைத்துவிட்டுக் கரங்களைத் தூக்கி விரித்துப் பார்த்தான். இன்னும் இழையோடி இருந்தது நடுக்கம். அந்தளவுக்கா அவன் பயந்துவிட்டான். அந்தளவுக்கா அவளுடைய ஆதிக்கம் அவனைப் பாடாகப் படுத்துகிறது? அவசரமாகத் தன் கரங்களைச் சுருக்கி இழுத்துக் கொண்டவன், அந்த நினைவின் தாக்கத்திலிருந்து வெளிவரத் துடிப்பவன் போலக் கரங்களைத் தூக்கித் தலை முடியை இழுத்து வாரி விட்டுக்கொண்டான். அப்போதே ஓடிச்சென்று அவளைப் பார்க்கவேண்டும் என்கிற வேகம் பயங்கரமாக எழுந்தது.
அவளை விட்டுவிட்டு வந்து இரண்டு நாட்கள் கூட ஆகவில்லை. அதற்குள் எதையோ இழந்து விட்ட உணர்வு. ஆனால் ஒன்று மட்டும் அவனுக்கு நன்கு புரிந்தது. இனி எப்போதுமே அவளை விட்டு விலகி இருக்க முடியாதென்று. அவளை மணக்க முடியா விட்டாலும் பரவாயில்லை, தொலைவில் கண்ணெட்டும் தூரத்தில் அவள் இருந்தாலே போதும். அவளைப் பார்த்துக்கொண்டே எஞ்சிய நாட்களைக் கடந்து விடுவான்… கடந்துவிடுவான் தானே…? நினைக்கும் போதே அவளுடைய எழில் மேனி நினைவுக்கு வந்து, அவன் உறுதியைத் தவிடு பொடியாக்கியது.
“ஓ காட்…” என்று இயலாமையில் முணுமுணுத்தவன். இப்போது எழுந்தமர்ந்து தொடையில் முழங்கைகளைப் பதித்து, உள்ளங்கரங்களில் தன் முகத்தைப் பதித்துச் சற்று நேரம் நின்றான். மனக்கண்ணில், அவனிடம் யாசகம் கேட்ட ஜெயன் வந்து நின்றான். கூடவே அவனைக் கண்டால் ஒதுங்கி மறையும் அலாரந்திரியும் வந்தாள்… ஒரு வட்டத்திற்குள் இருந்து, அதை விட்டு வெளியே வர மறுத்து வாழும் அவளிடம் போய் எப்படித் தம்பியின் விருப்பத்தைக் கூறி, அவன் ஆசையை நிறைவேற்றுவான்… எப்படித் தன் காதலைக் கூறி அவளைத் தன்னவளாக்குவான்? அது நடக்கும் காரியமா? பெரும் கேள்விதான் எழுந்தது. போதாததற்கு அந்தக் கருந்தேவன் வேறு…
அவனால் அவளுக்கு ஏதாவது ஆபத்து வந்துவிடுமோ என்கிற அச்சம்தான், அவனைச் சரியாகச் சிந்திக்க விடுதில்லை.
எத்தனை விதமாக அவன் முயற்சி செய்துவிட்டான். இதுவரை அவன் இருக்கும் இடத்தைக் கூட அவனால் கண்டு பிடிக்க முடியவில்லையே… ஏன்? எங்கே அவன் தவறு விட்டான்… எதில் விட்டான். இந்த மூன்று வருடங்களாக அவன் சலித்துத் தேடாத இடங்கள் எதுவுமில்லையே… அவன் எடுத்துப் பேசும் கைப்பேசியை வைத்துக் கூட அவன் இருக்கும் இடத்தைத் தேட முடியவில்லை. நவீனரகக் கைப்பேசி என்றால் சுலபமாக அவன் இருக்கும் இடத்தைக் கண்டு பிடித்து விடலாம். ஆனால் கருந்தேவன் வைத்திருப்பது, ஆதி காலத்துக் கைப்பேசி. தவிர ஒவ்வொரு முறையும் புதிய சிம்மிலிருந்து பேசுகிறான்… இது என்ன வெளிநாடா, தொழில் நுட்பத்தை வைத்துக் கண்டுபிடிக்க. இருபத்தோராம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்தாலும், இன்னும் இருபதாம் நூற்றாண்டில்தானே வாழ்ந்துகொண்டிருக்கிறார்கள். இதில் எதை வைத்துக் கண்டு பிடிப்பது.
சோர்வுடன் எழுந்தவன், தன் வேலையைச் செய்யப் புறப்பட்டான்.
இதோ, அவளைத் தாத்தா பாட்டியுடன் விட்டுவந்து, கிட்டத்தட்ட இரு கிழமைகள் ஆகிய நிலையில், ஏதோ ஒன்றை இழந்த உணர்வில் நிலையில்லாது தவித்தான் ஏகவாமன். அவன் வாட்டத்தைக் கண்ட சேது கூடப் பலவாட்டி கேட்டுவிட்டான், அவன் பிரச்சனை என்ன என்று.
எதையோ கூறிச் சமாளித்தாலும், அவளைக் காணாமல் இனி இயலாது என்று முடிவுசெய்து ஒரு முறை, கம்பரவவிற்குச் சென்று வரவேண்டும் என்று முடிவு செய்த வேளையில், அவனுடைய கைப்பேசி அடித்தது. எடுத்துப் பார்த்தால் அன் நோன் என்று வந்திருந்தது. அதைக் கண்டதுமே யார் என்று புரிந்துபோயிற்று ஏகவாமனுக்கு. பற்களைக் கடித்தவாறு, அதை உயிர்ப்பித்துக் காதில் வைக்க,
“என்னப்பா… ஏகவாமன்… அந்தப் பெண்ணைச் சேர்க்க வேண்டிய இடத்தில் சேர்த்துவிட்டாயாக்கும்…” என்றான் கருந்தேவன் கிண்டலாக. இவனோ,
“எந்தப் பெண்ணை…” உள்ளே ஆட்டம் கண்டாலும், அதை வெளிக்காட்டாது பெரும் அலட்சியத்துடன் கேட்க
“ஹே… என்னிடமே வேலையைக் காட்டுகிறாயே தம்பி…எங்களுக்குத் தெரியாமல், மறைத்து வைத்தால் கண்டுபிடிக்க முடியாது என்று நினைத்தாயா… கம்பரவ… அழகான இடமாமே… எனக்கும் போய்ப் பார்க்கவேண்டும் என்று மிகவும் ஆவலாகத்தான் இருக்கிறது… ஆனால் என்ன செய்வது… நேரம்தான் கிடைக்க மாட்டேன் என்கிறது…” என்று கிண்டலுடன் கூற, சடார் என்று இருக்கையை விட்டு எழுந்தான் ஏகவாமன். ஆனாலும் எதுவும் பேசினானில்லை.
“என்ன… அங்கே நுழைவது கொஞ்சம் சிரமம்தான்… காடு, சிறுத்தை வேறு இருக்கிறது… கண்ணுக்குத் தெரியாத பள்ளத்தாக்குகள்… போதாததற்குச் சுத்தவர உனது ஆட்கள்… ம்… கஷ்டம்தான்… ஆனாலும் மான் குட்டி அதிகக் காலங்கள் ஓரிடத்திலேயே இருக்குமா என்ன… வெளியே வரத்தானே வேண்டும்…?” என்று கிண்டலுடன் கூற, அதுவரை அமைதியாக இருந்தவன் பல்லைக் கடித்து,
“ஒரு அடி… ஒரு அடி அவளுக்கு அருகே எவன் நெருங்கினாலும்… அவனுடைய உயிர், இந்தப் பூமியில் தங்காது கருந்தேவா…” என்று பற்களைக் கடித்தவாறு வார்த்தைகளைத் துப்ப,
“ஐயோ… பயமாக இருக்கிறதே…” என்று கிண்டலாகச் சிரித்த கருந்தேவன், எத்தனை நாட்களுக்கு அவளை உன்னால் காக்க முடியும் என்று நினைக்கிறாய் வாமன்… ஒரு கிழமை, இரண்டு கிழமை… இல்லை ஒரு வருடம்… அதற்குப் பிறகு… அவள் என்ன உன் பொண்டாட்டியா பக்கத்திலேயே வைத்திருப்பதற்கு… ஒரு கட்டத்தில் அவள் வெளியேறித்தானே ஆகவேண்டும்… அது எனக்குப் போதாதா…?” என்று கேட்க,
“ஏய்… உன்னைக் கண்டு பிடித்தேன்….” என்று இவன் சீற,
“கிழித்தாய்… அதுதான் மூன்று வருடங்களாக என்னைப் பிடித்துக்கொண்டுதானே இருக்கிறாய்… இனி பிடிப்பதற்கு… போ… போ… அவளை எப்படிக் காப்பாற்றலாம் என்று யோசி… ஆனாலும் தம்பியின் பொண்டாட்டிக்காக இப்படித் துடிக்கிறாயே… இதுவே உன் பெண்டாட்டியாக இருந்திருந்தால் எப்படித் துடித்திருப்பாய்… ஏன் வாமன்… எத்தனை நாட்களுக்குத்தான் ஒண்டிக்கட்டையாகவே இருப்பாய்… சீக்கிரம் திருமணத்தை முடி… உன் மனைவியைக் கொன்று உன் முகத்தில் தெரியும் வலியைப் பார்க்கவேண்டும்… நினைக்கும் போதே… கிக்… செமையா ஏறுகிறது… ஒரு வருடம் எங்களைத் தேடிக் கிடைக்காமல் நீ பட்ட அவஸ்தையைக் கண்டு சந்தோஷப் பட்டோம்… இரண்டு வருடங்கள் எதுவும் இல்லாமல் நிறையப் போர் அடிக்கிறது… இப்போது, அல்வா போல அந்தப் பெண்… அவளுடைய கதையை முடித்தால் பிறகும் போரடிக்குமே… அதுதான் சொல்கிறேன்… சீக்கிரம் திருமணத்தை முடி… அப்போதுதான் எங்கள் ஆட்டம் செம சுவாரசியமாக இருக்கும்…” என்று கூற, ஏகவாமனின் விழிகள் மூடிக்கொண்டன. கருந்தேவன் சொன்னவற்றின் ஒவ்வொரு வார்த்தைகளையும் மனதிற்குள் ஒரு முறை ஓட விட்டான். அடுத்து முகம் சடார் என்று மலர்ந்தது. விழிகள் திறக்கத் தன்னை மறந்து சிரித்தவன், ‘கில் த்ரீ பேர்ட்ஸ் வித் வன் ஸ்டோன்…’ என்று முணுமுணுத்துவிட்டு,
“நன்றி கருந்தேவன்… ரொம்ப நன்றி… ஒரு குழப்பத்திலிருந்தேன்… அதற்கான தீர்வு தெரியாமல் விழித்தேன்… இப்போது, உன் வாயாலேயே அதற்கான தீர்வைக் கண்டு பிடித்துவிட்டேன்… என் எதிரி நீயாக இருந்தாலும், நன்றி சொல்லத் தோன்றுகிறதே…” என்று உன்மையான மலர்ச்சியுடன் கூற, மறு பக்கம் சிறிது குழம்பியதோ,
“புரியவில்லை…” என்றது.
“புரியும்… சீக்கிரம் புரியும்…” என்றவன் கைப்பேசியை அணைத்துவிட்டு, “நீயாக என் வலையில் வந்து விழுவாய் கருந்தேவா… அந்த நாள் அதிகத் தொலைவிலில்லை…. பொறு உனக்கு வைக்கிறேன் பொறி…” என்று கூறும்போதே அவனுடைய உதட்டில் வன்மமாய்ப் புன்னகை ஒன்று வந்து அமர்ந்து கொண்டது.
அடுத்து வெளியேறியவன், முதலில் சென்ற இடம் புடவைக் கடை ஒன்றிக்கு. அவனைக் கண்டு, மலர்ந்த கடைக்காரர்,
“வாருங்கள் தம்பி… என்ன பார்க்கிறீர்கள்…?” என்று ஆர்வமாகக் கேட்க, மெல்லியதாகச் சிரித்தவன்,
“முகூர்த்தப் புடவை காட்டுங்கள்…” என்றான் ஒரு வித நகைப்புடன்.
(18) மாங்கல்யம் தந்துநானேனா மவ ஜீவன ஹேதுனா... கெட்டிமேளம் கெட்டிமேளம்...” ஐயரின் கம்பீர ஓசையைத் தொடர்ந்து நாதஸ்வரமும், மிருதங்கமும் பெரும் …
(33) தன்னறைக்குள் நுழைந்த அலரந்திரிக்குச் சற்று நேரம் எடுத்தது தன் நிலைக்கு வர. அதுவும் அவனுடன் மோதுப்பட்டதும், அவன்…
(17) அதைக் கண்டதும் இதங்கனையி்ன் விழிகள் தெறித்து விழுந்துவிடுவன போல விரிந்து நின்றன. இவனோ, அவளைப் பற்றி அக்கறை கொள்ளாது,…
(32) கம்பரவவில்… அதிகாலை ஐந்து மணிக்கே விழிப்புத் தட்டியது அலரந்திரிக்கு. அவளை உள்ளே அமிழ்த்தி எடுத்த படுக்கையை விட்டு விலகப்…
(16) சோர்வுடன் மேலும் பயணம் நீடிக்க, மெல்ல மெல்ல இரவு மறைந்து பகலவன் உதிக்க ஆரம்பித்தான். கிடைத்த ஒரு இடத்தில்…
(14) திடீர் என்று ஒரு உருவம் குப்புற விழுந்ததும் மெல்லிய அலறலோடு, பதறி அடித்துக் கால்களைத் தூக்கி இருக்கையில்…