(29)

 

இதோ மறுநாள் அபயவிதுலனின் பிறந்த நாள் என்கிற அளவுக்கு நாட்கள் ஓடிவிட்டிருந்தன. எத்தனை கற்பனைகளோடும், இனிய உணர்வுகளுடனும் காத்திருந்த நாள். அந்த நாள், ஒன்றுமேயில்லாததாக ஆகிவிடுமா என்ன? நோ… நிச்சயமாக அப்படியே விட முடியாது… அவன் முன்னேறா விட்டால் என்ன? அவள் முன்னேறிவிடப் போகிறாள். தன்னைத் திடப்படுத்தியவள் அதற்குரிய ஆயத்தத்தைச் செய்ய, உள்ளுக்குள் பயப்பந்து உருவாகத்தான் செய்தது.

துணிந்து முடிவு செய்தாகிவிட்டது. ஆனால் அதைச் செயற்படுத்துவதென்றால்… நினைக்கும் போதே ஒரு வித அச்சம் அவளை ஆட்கொண்டது. ஆனாலும் அவள் தன் திட்டத்திலிருந்து பின்வாங்குவதாயில்லை. அவள் செய்யும் காரியத்தை, உள்ளம் ஏற்கிறதோ, உடல் மறுக்கிறதோ அதையெல்லாம் எண்ணிக் கலங்கி அவனுக்குத் தன்னை அர்ப்பணிக்கும் அந்தக் கணத்தை அவள் குலைப்பதாயில்லை.

என்ன காரணத்திற்காக அவன் பாரா முகமாக இருக்கிறானோ தெரியாது. ஆனால், அந்தக் காரணத்தை அவளுடைய இந்தச் செயல் தகர்த்தெறியாதா என்ன?

அன்றைய நாள் முக்கியச் செயல் திட்டம் ஒன்றைக் கைச்சாத்திட வேண்டி இருந்தால், அவன் வேலைத்தளத்திற்குச் செல்லவில்லை. கூட்டம் நடந்துகொண்டிருந்த இடையில், நேரத்தைப் பார்க்க, மிளிர்மிருதை வீட்டை விட்டுக் கிளம்பும் நேரமாகிவிட்டிருந்தது.

இன்னும் பத்து நிமிடங்களில் வேலைத்தளத்திலிருப்பாள். யோசனையுடன் கைச்சாத்திட்ட பின்பு அவர்களிடம் மன்னிப்பு வேண்டியவாறு வெளியே வந்தவன், சரியாகப் பன்னிரண்டாவது நிமிடம் தன் பிஏவை அழைத்து மளிர்ம்ருதை வந்து சேர்ந்தாளா என்று கேட்டான். அவனோ

“இன்னும் இல்லை சார்…” என்றான்.

“இன்னும் இல்லையா…” என்றவன் உடனே காரோட்டியை அழைத்தான்.

அவனுடைய இலக்கம் விழுந்ததுமே கைப்பேசியை எடுத்துக் காதில் வைத்த காரோட்டியிடம்,

“எங்கே இருக்கிறீர்கள்… மிருதா எங்கே…” என்று அழுத்தமாகக் கேட்க,

“இன்று மாடம் வரவில்லை சார்… இன்று வேலைக்குப் போகவில்லை என்று சொன்னார்களே…” என்று கூற, சரி என்று கைப்பேசியை வைத்தவனுக்கு இருப்புக் கொள்ளவில்லை. உடனே தன் கைப்பேசியை எடுத்து மிளிர்மிருதையுடைய கைப்பேசி எங்கே இருக்கிறது என்று பார்த்தான்.

அது அவளுடைய வீட்டில் இருப்பதாகக் காட்ட, ஓரளவு நிம்மதி அடைந்தவனாக வாகனத்துக்கு வந்தான்.

ஏன் வேலைக்கு வரவில்லை? என்கிற கேள்வி குடைந்துகொண்டிருக்க உடனே வீட்டிற்கு எடுத்தான். அழைப்பு போனதன்றி யாரும் அதை எடுக்கவில்லை. எரிச்சலுடன் செய்யவேண்டிய வேலைகளை முடித்துக்கொண்டு, வேலைத்தளம் வந்தபோது, மணி மூன்றையும் தாண்டியிருந்தது.

அன்று மிளிர்மிருதை வேலைக்கு வராததால், தன்னுடைய வேலைத் தளத்திற்குச் சென்றான்.

வெறுமையாக இருந்த அவளுடைய இருக்கை இவனை வரவேற்க, ஏனோ மனசும் வெறுமையானது.

வேலை எதுவும் செய்யப் பிடிக்காமல் எரிச்சலுடன், தன் மேசைக்குப் பின்னாளிருந்த சுழலிருக்கையில் தொப்பென்று அமர்ந்து தலையைச் சரித்தவனுக்கு ஜேர்மனியில் நடந்த நிகழ்வு நினைவுக்கு வந்தது. கூடவே உடலுடன் மனமும் சேர்ந்து இறுகிப் போனது.

“காட்… இதிலிருந்து எப்படி வெளியே வரப்போகிறேன்…” என்று முகத்தை அழுந்த துடைத்துவிட்டு, யோசனையுடன் அப்படியே கிடந்தவனுடைய அறைக்கதவு தட்டியது.

நெற்றி வலிக்க, ஒற்றைக் கரத்தால் அதை வருடிக் கொடுத்தவாறு, சாய்ந்த வாக்கிலேயே காலுக்கு மேல் காலைப் போட்டவாறு ,

“கம் இன்..” என்றான். மெதுவாகக் கதவு திறக்க, யார் என்று திரும்பிப் பார்த்தான்.

அவனுடைய பிஏ வினோத்தான் உள்ளே வந்துகொண்டிருந்தான்.

இவன் என்ன என்பதுபோலப் பார்க்க,

“உங்களுக்கு ஒரு கொரியர் நேற்று வந்திருந்தது சார்… கன்ஃபிடன்ஷல் என்கிறதால் மாடத்திடம் கொடுக்க முடியவில்லை. நீங்கள் வேறு எக்காரணம் கொண்டும் உங்களைத் தொந்தரவு செய்யவேண்டாம் என்று சொல்லியிருந்தீர்கள்… அதனால் இன்று பார்த்துவிட்டு நானே நேரடியாகக் கொண்டு வந்து தரலாம் என்று யோசித்தேன்” என்று தயக்கத்துடன் கூறிவிட்டு ஃபெடெக்ஸ் கூரியரை அவன் முன் நீட்டப் புருவத்தைச் சுருக்கியவாறு அதைப் பெற்றுக்கொண்டான் அபயவிதுலன்.

கொடுத்துவிட்டுத் தன் காரியம் முடிந்தது என்பது போலப் பிஏ வினோத் வெளியேற, ஒற்றைக் காலை ஊண்டிக் கதிரையை மேசையை நோக்கிக் கொண்டு சென்றவன், இழுப்பறையைத் திறந்து அங்கிருந்த கத்தரிக்கோலால் உறையை வெட்டிவிட்டுத் திறந்து பார்த்தான்

உள்ளே இன்னொரு உறை இருந்தது.

சலிப்புடன் அதையும் எடுத்து வெட்டிப் பார்த்தான். அதற்குள்ளும் இன்னொரு கவர். எரிச்சலுடன் எதையோ முணுமுணுத்தவன், அதையும் கிழித்துப் பார்த்தான். இப்போது அவனை ஏமாற்றாமல் உள்ளே இருந்தது அது.

யோசனையுடன் தன் தலையைச் சரித்தவாறு அந்தக் உறையிலிருந்ததைக் கவிழ்க்க, அது அவன் கரங்களில் விழுந்தது. சில கற்றைப் படங்கள்.

“திருப்பிப் பார்த்தவனுக்கு, அந்தப் படத்தில் கண்ட காட்சியில் மெய்யது கெட்டு அதிர்ந்து போய்ச் சுவாசிப்பதைக் கூட மறந்தவனாய் மலைத்துப் போய் நின்றான்.

சுயநினைவு வந்தபோது, ஏதோ தீயைத் தொட்டவன் போல அதைச் சடார் என்று மேசையில் எறிந்தவனுக்கு உடலில் மெல்லிய நடுக்கம் ஓடியது.

தவிப்புடன் அந்தப் படத்தை வெறித்துக் கொண்டிருந்தவனுக்குக் கண் முன்னால் அந்தச் சம்பவம் நினைவுக்கு வந்தது… கூடவே மிளிர்மிருதையும் வந்து நின்றாள். அவளை எண்ணியதும், உயிரே அவனை விட்டுப் போய்விடும் போன்ற ஒரு வித அவல நிலையில் தவித்துப்போனான் அந்த ஆண்மகன்.

அடிவயிறு இறுகிப் போக, உள்ளேயிருந்து ஒரு வித வலி அழுத்தம் பந்தாக உருவாகி நெஞ்சில் முட்டி முகத்தில் வந்து முடிந்த போது குப்பென்று வியர்த்துப் போனது.

அன்று நடந்த சம்பவத்திற்குச் சாட்சியாக அந்தப் படங்கள் இவனைப் பார்த்து நகைத்தன. அபயவிதுலனுக்கு உடல் எல்லாம் நடுங்கிக்கொண்டு வந்தது. இரத்தம் அனைத்தும் வடிந்து செல்வதுபோலத் தோன்றியது. அடுத்து என்ன செய்வது, என்ன செய்ய வேண்டும் என்பது கூடத் தெரியாமல், ஒரு மந்த நிலையில் கிடந்தான் அபயவிதுலன்.

எத்தனையோ சிக்கல்களை அவன் சந்தித்திருக்கிறான்… ஆனால் இந்தச் சிக்கல்… இதை எப்படிக் கையாளப் போகிறான்… மிளிர்மிருதையை எப்படிச் சமாளிக்கப்போகிறான்… கடவுளே…

ஒருவர் சில காலங்கள் தண்டனை பெறலாம்… ஆனால் வாழ்க்கை முழுவதுக்கும் தண்டனை பெறவேண்டும் என்று அவனுக்கு விதி இருக்கிறதா என்ன?

எதுவும் செய்யத் தோன்றாமல், தலையை அழுந்த பற்றிக்கொண்டவனுக்கு ஓ வென்று வந்தது. தலையை இருக்கையின் பின்னே சாய்த்தான்… சற்று நேரம் அப்படியே கிடந்தான். அவனுக்கு வீட்டிற்குப் போகவேண்டும் என்கிற எண்ணமே தோன்றவில்லை.

என்ன செய்யப்போகிறான்… இது மிளிர்மிருதைக்குத் தெரியவந்தால்? அதற்கு மேல் தாள முடியாதவனாக முகத்தை அழுந்த தேய்த்தவனுக்கு நெஞ்சை அடைத்துக்கெணர்டு வந்தது… இருக்கையை விட்டு எழுந்தவன் மேசையில் போட்ட படத்தை எடுப்பதற்காகக் கரத்தை நீட்டினான்… அதைத் தொடவே அவனுக்கு அருவெறுத்தது.

கைகள் நடுங்க, உள்ளம் பதற எட்டி எடுத்தவனுக்கு அதிலிருந்த காட்சிகள் மாறிவிடாதா என்கிற ஏக்கம் எழுந்தது. சற்று நேரம், கரத்திலிருந்த படங்களை வெறித்தவன், அதை மீண்டும் அந்தக் உறைக்குள் போட்டுவிட்டுக் கைப்பையில் திணித்தவாறு எழுந்தான். ஏனோ நீண்ட காலத்திற்குப் பிறகு நடை தள்ளாடியது. அவனையும் மீறிக் குற்ற உணர்ச்சி அவனை ஆட்கொண்டது.

எப்படி மிளிர்தம்ருதையின் முகத்தில் விழிக்கப் போகிறான்… பூமியே பிளந்து அவனை விழுங்கி விடாதா… போகும் வழியிலேயே விபத்துக்குள்ளாக அவன் மரணித்து விடமாட்டானா… உள்ளுக்குள் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக உடைந்து நொறுங்கிப் போனான்.

அலுவலகத்தை விட்டு வெளியே வந்து வாகனத்தில் ஏறியது கூட அவனுக்கு உறைக்கவில்லை… உள்ளே ஏறி அமர்ந்தவனுக்கு எப்படி வீட்டிற்குப் போவதென்றும் புரியவில்லை. ஆனால் அவன் ஓடவும் முடியாது… ஒளியவும் முடியாது… நேருக்கு நேராகப் பிரச்சனையைச் சந்தித்துத்தான் ஆக வேண்டும்… யேஸ்… சந்தித்துத்தான் ஆக வேண்டும்.. ஆனால் எப்படி… அதுவும் இந்தப் பிரச்சனையை… அவனுக்கு அது புரியவே இல்லை.

எப்படியோ காரை உயிர்ப்பித்து வீட்டிற்கு வந்த போது இரவு பத்து மணியையும் கடந்திருந்தது. சோர்வுடன் வீட்டிற்கு வந்தவனை இருண்ட இல்லமே வரவேற்றது. அந்த அமானுஷ்ய அமைதியும் இருட்டும் ஏற்கனவே கலங்கியிருந்த அவனுடைய மனதை மேலும் கலங்க வைத்தது. ஒரு வித பயம் அவனை ஆட்கொள்ள, வீட்டை வேகமாகத் திறந்து உள்ளே வந்தான்.

எங்கும் விளக்கில்லாத இருள். அவன் மனதைப் போலவே. ஆனாலும் அந்த இருட்டு ஒரு வித அச்சத்தைக் கொடுக்க, நெஞ்சம் பதற, தன் தொப்பியையும், கழுத்தைச் சுற்றியிருந்த மஃப்ளரையும், தடித்த மேற்சட்டையையும் கழற்றி வீசிவிட்டு, மூடுகாலணியையும் கழற்றி ஒரு ஓரமாகப் போட்டுவிட்டு,

“மி… மிளிர்…!” என்று தன்னையும் மறந்து அழைத்துப் பார்த்தான்.

மருந்துக்கும் அசைவில்லை. எங்கே போனார்கள்…? தூங்கியிருப்பாளா… இல்லையே… இதுவரை காலமும் அவனைக் காணாமல் அவள் உறங்கியதில்லை… உடம்புக்கு ஏதாவது? தானாக எரியும் விளக்குகள் அன்று எரியாது அமைதி காக்க ஓரளவு இருட்டுக்கு விழிகளைப் பழக்கப்படுத்தியவன், படிகளில் ஏறித் தன் பகுதிக்கு வந்தான். தங்களின் பொது அறைக்கான கதவைத் திறந்து விளக்கைப் போட்டுப் பார்த்தான். அங்கும் மிளிர்மிருதை இல்லை.

பாய்ந்து குழந்தைகளின் அறையைத் திறந்து பார்த்தான். அங்கே இருவரும் தங்கள் பங்க் பெட்டில் உறங்கிக்கொண்டிருக்க, ஓரளவு அமைதியானான் அபயவிதுலன்.

மிளிர்மிருதை எங்கே போனாள்… யோசனையுடன் திரும்ப அவனுடைய பிரத்தியேக அறையிலிருந்து கீற்றாக ஒளி கதவின் கீழ்ப்புறத்திலிருந்து வெளிவர, குழப்பத்துடன் அங்கே சென்று கதவைத் திறந்தவன் திகைத்துப்போய் நின்றான். ஏன் எனில் அந்த அறை முழுவதும் ஏற்றப்பட்ட மெழுகுவர்த்தியால் அலங்கரிக்கப்பட்டிருந்தன.

அது அலங்கரித்த விதத்தில் ஏதோ தேவலோகம் சென்று விட்ட உணர்வைக் கொடுக்க, புருவத்தைச் சுருக்கியவாறு திரும்பியவனின் விழிகளில் அவனுடைய மெழுகு பொம்மை இவனைப் பார்த்து எப்போதும் போலப் புன்னகைத்துக் கொண்டிருந்தது.

அந்த மெழுகு திரியின் ஒளியில் அந்தப் பொம்மை இன்னும் மெருகு பெற்று உயிருள்ளது போல இவனை வா என்று அழைப்பது போலத் தோன்ற, அது வரை மனதில் படிந்திருந்த கலக்கம் மாயமாக மறைந்து போனது. எப்போதும் போல அந்தப் பொம்மையை நெருங்கினான் அபயவிதுலன்.

அவனுடைய காதல் உயிருள்ள மிளிர்மிருதைக்கு மட்டுமா கிடைக்கும்? இதோ அவளைப் போன்ற உருவமுள்ள பொம்மைக்கும் அதே காதல் ரசத்தைக் கொட்டியவாறு மெதுவாக நெருங்கினான் அபயவிதுலன்.

விழிகள் கனிய நெருங்கியவனுக்கு முதலில் தன் விழிகளை அதன் முகத்திலிருந்து விலக்கவே முடியவில்லை.

‘ஓ மை பேபி… மை சோல்… மை ஏஞ்சல்… ஐ லவ் யு சோ மச்… என்றவாறு தன் உள்ளங்கையை அதன் கன்னத்தில் பதிக்க இவன் புருவங்கள் சுருங்கின.

நம்ப மாட்டாமல் மீண்டும் வருடிப் பார்த்தான்.

இதன் கன்னங்கள் எப்படி இத்தனை மென்மையாக… அவனுடைய பொம்மைக்கு இத்தனை மென்மை இருக்காதே… ஆனால் இது… பட்டால் நெய்தது போல… சந்தேகத்துடன் அந்த மெழுகு வெளிச்சத்தில் மேலும் உற்றுப் பார்த்தான்.

அந்த மெழுகு பொம்மையின் கண்களில் மெல்லிய அசைவு… அவனுக்கு ஏதோ புரிவதும் புரியாததும் போலத் தோன்ற இன்னும் அதிர்ந்தவனாக,

“மி… மிருதா… இஸ் தட் யு…” என்றான் நம்ப மாட்டாமல்.

அவன் கனவு காண்கிறானா என்ன? அது எப்படிச் சாத்தியமாகும்… இல்லை… இல்லை… அவன் கனவு காண்கிறான்… அவன் விழித்துக் கொள்ள வேண்டும்…’ என்று உள்ளம் தடுமாற, நடுங்கிய கரங்களோ அவனையும் மீறி அதன் இடையில் பதிந்தன.

அவனுடைய வெம்மையான கரங்கள் வெற்றிடையில் பட்டதுதான் தாமதம் உடல் சிலிர்க்க அதுவரை சிலையாக இருந்த பொம்மை மெல்லத் தடுமாறியது. அக் கரங்களின் அழுத்தமும் ஒரு வித கிளர்ச்சியும், அதற்கு மேல் சிலையாக நிற்க முடியாதவாறு செய்ய, முகத்தில் குப்பென்ற நாணச் சிவப்பு வந்து சூழ்ந்து கொண்டது.

அது வரை ஒரு நிலையிலிருந்த அந்தப் பொம்மையின் கரங்கள் கீழிறங்கி இடையில் பதித்த கரங்களின் மீது பதிந்து

“விதுலா…!” என்றது.

முதலில் அபயவிதுலன் இதை நம்பவேயில்லை.

அவனுடைய தேவதை திருமணக் கோலத்தில், அவன் கொடுத்த நகைகளை அணிந்தவாறு விழிகளுக்கு விருந்தாக எதிரே நிற்கிறதே… ஏதோ கனவுதான் காண்கிறோம் என்று அவன் திணற, அவளோ அவனை அண்ணாந்து பார்த்து, அவன் கரத்தைப் பற்றியிருந்த தன் கரத்தை விலக்கி, அவன் கழுத்தைச் சுற்றி மாலையாகக் கோர்த்து, முடிந்தளவு அவன் உயரத்திற்கு எட்டி,

“நான் உங்களிடமே வந்துவிட்டேன் விதுலா…! பழையதை மறந்து, புதியதாய்… உங்களுக்கே உங்களுக்காய்… முழுவதுமாக… பூரணச் சம்மதத்துடன்… தயாராகிவிட்டேன்… என்னை எடுத்துக் கொள்ளுங்கள்..” என்று அவனுடைய கீழ் காதோடு உதடுகள் உரச, கிசுகிசுப்பாகக் கூறிவிட்டு, அவன் மார்பில் தன் தலையைச் சாய்க்க நம்ப மாட்டாதவனாக அதிர்ந்துபோய்ப் பேச்சிழந்து நின்றான் அபயவிதுலன். ஆனால் அவளோ அவன் அதிர்வையும், நடுக்கத்தையும் உணர்வதாயில்லை.

“இப்போது… இங்கே நீங்களும் நானும் மட்டுமாய்… உங்கள் ஆசையை நிறைவேற்ற, உங்கள் வேண்டுதலை நிறைவேற்றத் தயாராகிவிட்டேன்… இது வரை இருவரும் வேறாக இருந்தோம்… இந்தகக் கணம் முதல் நாமாகி புது உலகு படைக்கலாம்” என்று கிசுகிசுத்தவள், அவன் முகத்திற்கு நேராகத் தன் முகத்தை எடுத்துச் சென்று அவனுடைய நாடியுடன் இதழ்கள் உரசும் தூரம் வரை நெருங்கியவள்,

“இப்போது… நீங்கள் என்ன செய்தாலும் நான் மகிழ்ச்சியாகவே அதை ஏற்றுக்கொள்வேன்… இதோ… உங்கள் பிறந்த நாள் பரிசாக என்னையே தந்துவிட்டேன்… எடுத்துக் கொள்ளுங்கள்” என்று தன் அன்பை முற்று முழுதாக அவனுக்குக் காணிக்கையாக்க, ஒரு கணம் ஆடிப்போனான் அபயவிதுலன்.

எத்தனை வருடத் தவமிது… கிடைக்குமா கிடைக்குமா என்று ஏங்கித் தவித்த பொக்கிஷம் இதோ கிடைத்துவிட்டது… அவனே அவனுக்காய்க் கிடைத்துவிட்டது. அவன் தேவதை தானாகவே வந்து அவனை அணைத்துவிட்டாள்… இதற்காகத்தானே காத்திருந்தான்… இந்தச் சொர்க்கத்தற்காகத்தானே ஏங்கியிருந்தான்… எல்லையில்லா காதலுடனும் வேட்கையுடனும் தன் தாபம் அனைத்தையும் அவளுக்கு உணர்த்திவிடும் வெறியுடன், அவளை அணைக்கப் போனவனுக்கு அப்போதுதான் சூழ்நிலை உறைத்தது.

‘என்ன காரியம் செய்யத் துணிந்தேன்… அவள் பூஜைக்குப் படைக்கப்பட்ட மலர்… நான் சாக்கடை… எப்படி அவளைத் தொடுவேன்… நான் தொட்டால் அந்த மலரே சாக்கடையாகிவிடுமே… நோ… நோ… என் நிழல் பட்டாலே அது அசிங்கம்… அவள் நந்தவனம். நான்… கள்ளிச் செடி… அவள் கடவுளின் அற்புதப் படைப்பு… நான்… இராட்சதனின் அவதாரம்… அசிங்கத்தின் மறு உறு… அவளைத் தொடும் தகுதி எனக்கில்லை… நிச்சயமாக எனக்கில்லை…’ என்று எண்ணியவன் அவளை அணைத்து உச்சி முகர முயன்ற உடலைச் சிரமப்பட்டு ஒரு கட்டுக்குள் கொண்டு வந்து சடார் என்று அவளைத் தள்ளிவிட்டு விலகிக் கொண்டான்.

அவள் முகத்தையே பார்க்கக் கூசியவனாக அவளை விட்டு இரண்டடி தள்ளி நின்றவன்,

“டோன்ட்… டோன்ட் டச் மி… சா… சாரி… நா.. நான் போகவேண்டும்…” என்று அவள் முகத்தைப் பார்க்காது கூறிவிட்டுச் சடார் எனத் தன் அறைக்குள் நுழைந்து கதவை அறைந்து சாற்றிக் கொள்ள, இவள்தான் எதுவும் புரியாமல் மலங்க மலங்க விழிக்க வேண்டியதாயிற்று.

அவளால் இன்னும் நம்பவே முடியவில்லை. அபயவிதுலனா அவளை மறுத்தான்… அவள் உயிரானவனா அவளைத் தவிர்த்துச் சென்றான்… சின்னச் சின்னச் செயலிலும் தன் தேவையைத் தன் தாபத்தை அவளுக்கு உணர்த்தும் அவள் நாயகனா அவளைப் புறந்தள்ளிவிட்டுச் சென்றான். எப்போதும் விழிகளுக்குள் விழிகள் கலக்கப் பேசும் அவன் நேர் பார்வைக்கு என்னவாயிற்று… அந்த விழிகளில் தெரியும் காதல் எங்கே போயிற்று… அவள் மெல்லிய விழி அசைவுக்காகக் காத்திருக்கும் காதலன் அவன். இன்று அவனை ஏற்றுக்கொள்ளத் தயார் என்று முன் வந்தாலும், மறுத்துவிட்டுச் செல்கிறானே… பழைய கசடை மறந்துவிட்டேன் என்று சொல்லியும் அவளை ஏற்க மறுத்து விட்டுச் செல்கிறானே… ஏன்? அவளுடைய தன்மாணம் வெட்கம் அனைத்தையும் துறந்து அவனுக்காய் தன்னை ஒப்படைக்க வந்தால், அதை ஒரு பொருட்டாகவே மதிக்காமல் செல்கிறானே… ஏன்..

உடனே அதற்கான காரணம் புரிந்துகொள்ளவேண்டும் என்கிற வேகம் தோன்ற, நேராக அபயவிதுலனின் அறைக்கு முன்னால் வந்து நின்றாள் மிளிர்மிருதை.

வேகமாக அவனுடைய அறைக் கதவைத் தட்ட உள்ளே எந்தச் சத்தமும் வரவில்லை.

அதே நேரம், அறைக்குள் நுழைந்த அபயவிதுலனுக்கு அந்த உலகத்தையே அழிக்கவேண்டும் என்கிற ஆத்திரமும் வெறியும் தோன்றியது.

தன்னை மறந்து “ஆஆஆஆ” என்கிற அலறலுடன் அங்கிருந்த கதிரையைத் தூக்கி சுவரை நோக்கிப் பலமாக வீச, அவன் வீசிய வேகத்தில் சிதறியது கதிரை. அப்படியிருந்தும் அவனுடைய ஆத்திரம் மட்டுப்பட மறுக்க, மேசையிலிருந்த பொருட்களைத் தள்ளி விழுத்தினான்… அதுவும் அவனுக்குப் பற்றவில்லை.

என்ன காரியத்தைச் செய்துவிட்டு வந்து நிற்கிறான்… சீ… சீ… அழிந்து போ… அழிந்து போ… என்று மனதிற்குள் எண்ணியவனாகக் கரத்தில் கிடைத்தவற்றைப் போட்டு உடைத்தான். தன் கன்னத்தையே பலமாகத் தன் கரத்தால் அடித்தான். அப்படியிருந்தும் அவனுடைய ஆவேசம் சற்றும் குறையவில்லை.

இனி எதுவும் கிடைக்கவில்லை என்பது புரிய தன் தலை முடியைப் பற்றிக்கொண்டவனுக்குப் பைத்தியமே பிடித்துவிடும் போல அச்சமாக இருந்தது.

எத்தனை இனிமையாத் தோன்றிய நாட்கள் எல்லாம் மண்ணோடு மண்ணாகப் போய்விட்டதே… கண்ணிமைக்கும் நொடியில் அவனே அந்த அழகிய கூட்டை அழித்து விட்டானே… ஐயோ…! முழுதாக மனம் மாறி அவனை ஏற்றுக்கொள்ளத் தாயாராகிவிட்டவளுக்கு அவன் கொடுத்த பரிசு நிராகரிப்பா…?

நான் செய்த காரியம் அவளுக்குத் தெரிந்தால்…? கடவுளே…! உடல் நடுங்கத் தலையைப் பிடித்துக் கொண்டவனுக்கு எதையும் தெளிவாக எண்ணமுடியவில்லை.

அந்த நேரம் அவனுடைய அறைக் கதவு தட்டப் பட, இவன் இதயம் படு வேகமாகத் துடித்தது.

இவன் அப்படியே நிற்க,

“விதுலா…! என்னாச்சு.. கதவைத் திறவுங்கள்…” என்று மிளிர்மிருதை அழுத்தமாகக் கூற, இவனோ ஆடாது அப்படியே கதவோடு சாய்ந்து நின்று கொண்டான்.

“விதுலா உங்களைத்தான்.. கதவைத் திறக்கப்போகிறீர்களா இல்லையா…” என்று கேட்டும் அவன் திறப்பதாக இல்லை. ஆனால் ஏதோ ஒன்று சரியில்லை என்பது மட்டும் மிளிர்மிருதைக்கு நன்கு புரிந்தது.

எத்தனை கற்பனைகளுடன் காத்திருந்தாள் அந்த இரவுக்காக. அன்று உணர்வற்று அவளை அடைந்தான். இன்று உணர்வோடு தன்னை முழுதாக அவளுக்குக் காணிக்கையாக்கி, அவள் உணர்வை மட்டும் முதன்மையில் நிறுத்தி, பழைய கசப்பின் சிறு துளி எண்ணம் கூட வராத வகையில், பக்குவமாய்க் கையாண்டு, அதில் இன்பத்தைக் காணுவான் அபயவிதுலன் என்று எண்ணியிருந்தாளே… அவளுக்கே அவளுக்காய் சொர்க்கத்தைக்காட்டி பின் தானும் அவளுடன் கரைந்து வாழ்வில் முதன் முறையாக உடல் கலவியின் அழகைப் புரிந்துகொண்டு தன் குற்றத்தை முழுதாக மறந்து குற்ற உணர்ச்சியிலிருந்து விலகுவான் என்று கோட்டை கட்டியிருந்தாளே… ஆனால் அது விடையில்லாத வினாவாக, அவளை உருக்கித் தொலைகிறதே…

“விதுலா…! ப்ளீஸ்… ஏதுவென்றாலும் பேசித் தீர்த்துக்கொள்ளலாம்… வெளியே வாருங்கள் விதுலா…! இப்படி இருந்தால் என்ன அர்த்தம்..” என்று தவிப்புடன் கேட்க, அவளுடைய தவிப்பைக் காண முடியாதவனாக,

“ப்ளீஸ்… மிளிர்மிருதை… கோ எவே… இப்போது உன் கூடப் பேசும் நிலையில் நானில்லை… ப்ளீஸ்… லீவ் மி எலோன்…” என்று குரல் கமறச் சொன்னவனை எப்படித் தேற்றுவது என்று புரியாமல் விலகி நின்றாள் மிளிர்மிருதை.

அவளால் தன் ஏமாற்றத்தைத் தாங்கவே முடியவில்லை.

“நோ… நான் போக மாட்டேன்… இந்த நாளுக்காக எத்தனை ஏங்கியிருந்தீர்கள் என்று எனக்குத்தான் தெரியும்… அந்த நாள் கிடைத்தும் அதை நீங்கள் மறுக்கிறீர்கள் என்றால், ஏதோ ஒரு பெரிய சிக்கலில் நீங்கள் மாட்டியிருக்கிறீர்கள்.. எதுவாக இருந்தாலும் உங்களுக்குத் துணையாக நான் இருக்கிறேன்… வெளியே வாருங்கள் விதுலா…!” என்று இவள் கெஞ்ச இவனோ மறுப்பாகத் தலையை அசைத்து,

“இல்லைம்மா… அது தெரிந்தால்… அடியோடு என்னை வெறுத்து, ஜென்மத்திற்கும் என் முகத்தில் விழிக்காது சென்றுவிடுவாய்…” என்று தனக்குள் ஓலமிட,

“ப்ளீஸ் விதுலா…! நீங்கள் செய்வது உங்களுக்கே சரியாக இருக்கிறதா…. கெஞ்சிக் கேட்கிறேன்.. வெளியே வாருங்கள்…” என்ற, அபயவிதுலனுக்கு அவள் கெஞ்சுவது சுத்தமாகப் பிடிக்கவேயில்லை.

“ஃபோர் எக் கோட் சேக்… கான் யு ப்ளீஸ்… லீவ் மி எலோன்…” என்று தன்னை மீறிக் கர்ஜிக்க, அந்தச் சத்தத்தின் தாக்கத்தில் இரண்டடி தள்ளி நின்றுகொண்டவளுக்கு அடுத்து என்ன செய்வதென்று தெரியாது சிலையாகிப் போனாள்.